Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2023 r. w Bydgoszczy według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

przeciwko S. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10 839,62 zł (dziesięć tysięcy osiemset trzydzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 października 2023 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2211,32 zł (dwa tysiące dwieście jedenaście złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty.

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 956/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. wniósł o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 16.01.2023 r., tj. w części w jakiej nakazuje on zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zapłaty kwoty 14.839,62 zł.

Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ustalonych według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek opóźnienia w ich płatności od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Wniesione powództwo zawierało także wniosek o zabezpieczenie polegającego na zawieszeniu postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż przedmiotem sporu są koszty prowadzonego postępowania egzekucyjnego, którymi został obciążony powód pomimo dokonania spłaty części należności w łącznej kwocie 14.839,62 zł, w okresie pomiędzy uprawomocnieniem się orzeczenia, a przed wszczęciem egzekucji komorniczej.

Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy oddalił wniosek Powoda o zabezpieczenie powództwa polegającego na zawieszeniu postępowania egzekucyjnego, z uwagi na dokonanie przez dłużnika spłaty części, a nie całości zobowiązania.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 lipca 2023 roku Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od Powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczał, aby otrzymał od powoda kwotę 4 000 złotych, tytułem spłaty wierzytelności. Jak twierdził, kwota ta nie była w żaden sposób związana dochodzoną wierzytelnością. Nadto, w dniu 20.06.2023 r. roszczenie objęte tytułem wykonawczym zostało w całości wyegzekwowane przez komornika, a wpłaty zostały dokonane przez Powoda dopiero po wszczęciu postępowania egzekucyjnego przez komornika. Pozwany wskazywał także na zawarcie pomiędzy stronami ugody w dniu 12.12.2022 r.

W piśmie z dnia 07.08.2023 r. Powód dokonał modyfikacji powództwa, w ten sposób, że w miejsce pierwotnego żądania pozbawienia wykonalności tytułu egzekucyjnego, wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 14 839,62 zł tytułem naprawienia szkody, jaka została mu wyrządzona na skutek bezzasadnego wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Pozwany podtrzymała swoje stanowisko i wnosiła jak dotychczas. Istotną okolicznością miał być fakt, wyegzekwowania w całości zobowiązania przez komornika w dniu 20.06.2023 r., tj. przed wdaniem się stron w spór przed sądem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pomiędzy stronami toczyło się postępowanie egzekucyjne o sygnaturze GKm 7/23. Postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte z wniosku wierzyciela (pozwanego) w dniu 06.04.2023 r. i było prowadzone przez komornika na podstawie nakazu zapłaty z dnia 04.11.2022 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Egzekucja była prowadzona do kwoty 20 247,50 zł, powiększonej o odsetki oraz należne koszty procesu.

Dowód: zawiadomienie o zajęcie wierzytelności pieniężnej z tytułu zwrotu lub nadpłaty podatku z dnia 06.04.2023 r. – k. 11; zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z dnia 06.04.2023 r. – k. 12-14v; zawiadomienie o zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego z dnia 06.04.2023 r. – k. 15-17; nakaz zapłaty z dnia 04.11.2022 r. – k. 18; postanowienie z dnia 17.03.2023 r. – k. 19; zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej z dnia 16.05.2023 r. – k. 22-23; odpowiedź komornika z dnia 05.06.2023 r. – k. 32; wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego z dnia 01.02.2023 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 47-48

W dniu 12 grudnia 2022 r. strony zawarły pozasądową ugodę na mocy której Powód zobowiązał się do wpłaty kwoty 20.533,60 zł na rzecz Pozwanego w terminie 14 dni od jej zawarcia, a pozwany do cofnięcia pozwu wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Dowód: ugoda pozasądowa z dnia 12.12.2022 r. – k. 46

Powód w dniu 4 stycznia 2023 r. dokonał dobrowolnej wpłaty kwoty 3 839,62 zł na rzecz pozwanego tytułem zawartej ugody. Następnie w dniu 3 lutego 2023 r. powód dokonał na rzecz pozwanego kolejnej wpłaty kwoty 7 000,00 zł w związku z zawartą pomiędzy nimi ugodą. Łącznie powód dokonał wpłaty na rzecz pozwanego w kwocie - 10.839,62 złotych.

Dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 03.02.2023 r. – k. 9; potwierdzenie przelewu z dnia 04.01.2023 r. – k. 10, przesłuchanie stron – protokół rozprawy z dnia 08.12.2023 r. – k. 98-100

Postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygnaturą akt GKm 7/23 zostało zakończone na skutek wyegzekwowania roszczenia wierzyciela w całości.

Dowód: postanowienie Komornika Sądowego o zakończeniu postępowania egzekucyjnego – k. 56-56v; odpowiedź Komornika Sądowego S. J. z dnia 29.08.2023 r. wraz z załączonym postanowieniem o zakończeniu postępowania – k. 80-81v;

W związku z wyegzekwowaniem przez Komornika całości zobowiązania, powód dokonał modyfikacji powództwa, w ten sposób, że zażądał zwrotu nadpłaconej pozwanemu kwoty 14 839,62 zł. Pismo ze zmianą powództwa doręczono stronie powodowej w dniu 26 września 2023 roku.

Dowód: pismo Powoda z dnia 07.08.2023 r. – k. 58-59v.; protokół rozprawy z dnia 08.12.2023 r. – k. 98-100, potwierdzenie odbioru – k. 86

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody, biorąc pod uwagę zarówno dowody z dokumentów prywatnych jak i wydruki, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Na uwzględnienie zasługiwały także przesłuchanie stron– M. K. oraz S. S. – w zakresie, w jakim opisane zostały okoliczności faktu zawarcia ugody pomiędzy stronami, a w szczególności dokonania między nimi rozliczeń poza tymi dotyczącymi kwoty 4000 zł. W ocenie Sądu przesłuchanie M. K. było niewiarygodne w zakresie przekazania pozwanemu kwoty 4000 zł. Zaprzeczył temu kategorycznie pozwany. Nie potwierdza tego treść nagrania przedłożonego przez stronę powodową. Nie ma na to żadnego pokwitowania czy potwierdzenia. Co więcej nie złożono wniosku o przesłuchanie świadka T. G., który z perspektywy powódki i rzekomo wręczenia pozwanemu kwoty 4000 zł powinien był zostać przesłuchany.

Sąd na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 6 kpc w zw. z art. 235[1] kpc pominął wniosek z pkt 3 pozwu, a na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 6 kpc w zw. z art. 235[1] kpc pominął wniosek z pkt 1 odpowiedzi na pozew (k.42v, str. 2 odpowiedzi na pozew- dowód ,,z akt”) ponieważ pomimo zobowiązania nie podano szczegółów umożliwiających przeprowadzenie tego dowodu.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym, ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w sprawie bezspornym było, iż po pierwsze doszło do skutecznego zaspokojenia wierzyciela (pozwanego) na skutek prowadzonego przez komornika postępowania egzekucyjnego. Bezsporne było to, że w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego w sprawie GKm 7/23 całe roszczenie pieniężne, w tym należność główna z nakazu zapłaty wydanego w sprawie VIII GNc 3842/22, zostało w całości wyegzekwowane, a także to że powódka wpłaciła w dniu 3 lutego 2023 roku kwotę 7000 zł a w dniu 4 stycznia 2023 roku kwotę 3 839,62 zł (kwoty zaksięgowano odpowiednio 6 lutego 2023 roku i 5 stycznia 2023 roku).

Spornym natomiast było, czy doszło do rzeczywistej wpłaty pozostałej kwoty zobowiązania w ramach zawartej ugody, tj. 4 000 złotych przez powoda na rzecz pozwanego. W ocenie Sądu okoliczność ta nie została udowodniona.

W przedmiotowej sprawie powód wystąpił z powództwem w dniu 25 maja 2023 r. Przedmiotem powództwa było pierwotnie pozbawienie wykonalności tytułu egzekucyjnego Nakazu zapłaty z dnia 16.01.2023 r. wraz z nadaną mu klauzulą wykonalności na kwotę 14 839,62 zł. Jednak z uwagi wyegzekwowanie roszczenie w całości w toku postępowania egzekucyjnego (co miało miejsce już po wniesieniu pozwu), mogło dojść do modyfikacji powództwa, co Przewodniczący lojalnie wyjaśnił na terminie rozprawy. Argumentacja strona powodowej z pisma będącego modyfikacją powództwa w tym zakresie jest zasadna i Sąd ją podziela. Trudno uznać, aby powódka musiała podtrzymywać powództwo w pierwotnym brzmieniu, w przypadku gdy ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego w sprawie GKm 7/23 całe roszczenie pieniężne zostało w całości wyegzekwowane, a co jest przesłanką oddalenia powództwa o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego. Skoro zaś już po wniesieniu pozwu doszło do istotnych zmian okoliczności (roszczenie pieniężne zostało w całości wyegzekwowane) to zachodziła okoliczność opisana w art. 458[8] § 1 kpc.

Podsumowując prowadzone równolegle postępowanie egzekucyjne zakończyło się zaspokojeniem wierzyciela (pozwanego) jako świadczenia wyegzekwowanego w całości przy jednoczesnym wcześniejszym uiszczenia przez powódkę kwoty 10.839,62 złotych. Takie ukształtowanie stosunku prawnego pomiędzy stronami wpłynęło na decyzję Sądu o zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kwoty 10.839,62 złotych tytułem zwrotu kwoty nadpłaconej wierzytelności. Doszło bowiem do sytuacji, w której strona pozwana dwukrotnie otrzymała kwotę 10.839,62 złotych. Pierwszy raz w czasie gdy (...) przelał te środki bezpośrednio na rzecz strony pozwanej tj. T. S. (1) (przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego), a drugi raz w toku prowadzonego przeciwko powódce ( (...)) postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. – samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00). Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96).

Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia, że doszło do zapłaty spornej kwoty 4 000 złotych na rzecz pozwanego. W ocenie sądu powód tej okoliczności nie wykazał. W szczególności powód nie przedstawił żadnej dokumentacji na te okoliczność. Zeznania przesłuchanych w sprawie stron również nie wskazują, ażeby do takiego świadczenia doszło. Brak jest jakichkolwiek potwierdzeń czy pokwitowań dokonania tejże wpłaty. Strony nie miały wiedzy bądź też nie byli w stanie wskazać czasookresu, kiedy miałoby do tego dojść, czy było to przed świętami, czy po świętach, przed ugodą lub po jej zawarciu. Z treści przesłuchania stron wynika, iż nawet jeżeli dokonano jakichś płatności w kwocie 4 000 zł, to nie były to rozliczenia stron mające związek z niniejszą sprawą.

Nie złożono wniosku o przesłuchanie kluczowego w sprawie świadka w osobie T. G., który miał rzekomo w imieniu powódki wręczyć pozwanemu 4000 zł (bez pokwitowania i jakiegokolwiek pisemnego potwierdzenia), czemu z kolei pozwany kategorycznie przeczył. Taka bierność strony powodowej może obciążać tylko ją. Dowód z nagrania nie udowadnia okoliczności opisanych przez powódkę. Jego treść, bezsporna między stronami, nie wskazuje, że pozwany potwierdził, że otrzymał kwotę 4000 zł od pozwanej czy też T. G. działającego w imieniu pozwanej.

Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, że Sąd rozpoznając powództwo wziął pod uwagę wzajemne zobowiązania i ustalenia stron, w tym biorąc pod uwagę zarówno świadczenia dokonane przez powoda (dłużnika) na rzecz pozwanego (wierzyciela), jak i korzyści należne i nienależne uzyskane przez wierzyciela (pozwanego).

Równoległe prowadzenie postępowania egzekucyjnego przeciwko (...) jak i zapłata przez (...) T. S. (1) kwoty 10.839,62 złotych spowodowało, iż wytoczenie powództwa stało się niezbędne, celem odzyskania nadpłaconego zobowiązania.

W okolicznościach sprawy podstawą prawną żądania, po modyfikacji powództwa na zasądzenie, był przepis art. 405 kc w zw. z art. 410 § 1 kc.

W myśl art. 405 kc kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie do treści art. 410 § 2 kc świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W okolicznościach sprawy T. S. (2) najpierw (przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego) otrzymał od (...) kwotę 10.839,62 złotych (w dwóch przelewach), a następnie w ramach prowadzonego przeciwko (...) postępowania egzekucyjnego wyegzekwowano m.in. tę samą kwotę 10.839,62 złotych. Tym samym egzekucja w ramach tej kwoty była niezasadna i doprowadziła do tego, że podstawa świadczenia tej kwoty przez (...) odpadła, po tym jak spółka wpłaciła tę kwotę bezpośrednio T. S. (1).

Przypomnieć należy, że Przewodniczący na rozprawie wskazał, że na str. 3 odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że zwróci kwoty wpłacone przelewem powódce w momencie wyegzekwowania należności głównej, ale mimo zaistnienia tych faktów nie zrobił tego, bez żadnego uzasadnienia.

Z tego względu Sąd częściowo zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kwoty 10.839,62 złotych.

Na koniec należy wskazać, że w tym zakresie wysokość roszczenia powoda, według Sądu, została udowodniona, ale z uwagi na brak udowodnienia powództwa w pozostałej części, tj. co do kwoty 4 000 zł, powództwo musiało zostać w tej części oddalone o czym orzeczono w punkcie drugim sentencji wyroku. Egzekucja tej kwoty była zasadna i prawidłowa ponieważ wcześniej (...) nie wpłacił T. S. (1) tej kwoty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone od dnia doręczenia pozwanemu pozwu (stanowiącego zmianę powództwa) wydłużonego o 14 dni tj. od dnia 11 października 2023 roku (k.86- 26 września 2023 roku doręczono modyfikację żądania z pozwu) do dnia zapłaty. Termin 14 dni wynika z faktu, że taki minimalny okres ustawodawca dał na ustosunkowanie się do pozwu (w tym zmienionego żądania pozwu).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 100 k.p.c.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Stosownie do treści art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W przedmiotowej sprawie powód wygrał w 73%, zaś pozwany w 27%.

Na koszty poniesione przez powoda złożyła się opłata od pozwu w wysokości 750 zł, zaś na koszty pozwanego: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3 600 zł w myśl § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany zaś poniósł koszty, które objęły wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3 600 zł w myśl § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 265), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

73% z 4.367 zł to 3.187,91 zł, zaś 27% z 3.617 zł to 976,59 zł. Różnica kwot 3.187,91 zł i 976,59 zł to 2.211,32 zł, które zasądzono w punkcie III wyroku od powoda na rzecz pozwanego.

W związku z powyższym w punkcie III wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz Powoda, kwotę 2.211,32 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Tadeusz Górka