Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Błażejowska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Wiktoria Niesiobędzka - Pawlak

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa S. K.

przeciwko Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu B. F. w B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt VII P 32/19

UZASADNIENIE

Powód S. K., odwołując się od decyzji Dyrektora Zakładu Karnego w B.- F., domagał się przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego w wysokości 50.000 zł. W uzasadnieniu wskazał, iż decyzją z dnia 27 grudnia 2018 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. odmówił przyznania tego świadczenia.

Powód wskazał, że w jego ocenie organ nieprawidłowo zinterpretował przepisy ustawy o służbie więziennej.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że decyzją personalną z dnia 9 listopada 2018 r. Dyrektor Zakładu Karnego w B.- F. zwolnił powoda ze Służby Więziennej z dniem 30 listopada 2018 r. w związku z pisemnym wystąpieniem ze służby. Powód nie złożył wniosku o przejście na zaopatrzenie emerytalne, a na dzień ustania stosunku służby nie posiadał wymaganego ustawą okresu 15 lat służby w Służbie Więziennej. Dnia 29 listopada 2018 r. powód zwrócił się do pozwanego z wnioskiem o przyznanie pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego położonego w B. przy ul. (...). Powód wskazał, że w mieszkaniu, które zamierzał nabyć, zamieszkiwał wraz z rodziną, a tytuł prawny do lokalu przysługiwał jego teściowej.

Pozwany podniósł, iż na dzień ustania stosunku służbowego powód miał 14 lat, 7 miesięcy i 16 dni służby w Służbie Więziennej oraz 11 miesięcy i 25 dni Służby Wojskowej. Przyznanie pomocy finansowej wiązałoby się z koniecznością jej zwrotu, w związku z czym ze względów celowościowych wydatkowania środków publicznych wydano decyzję odmowną. Ponadto pozwany zakwestionował spełnienie przez powoda warunki uzyskania pomocy, albowiem jedną z negatywnych przesłanej jest posiadanie przez funkcjonariusza lub jego małżonka w miejscowości, w której pełni służbę lub w miejscowości pobliskiej lokalu mieszkalnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. przez 11 miesięcy i 25 dni pełnił służbę w Służbie Wojskowej, a następnie przez 14 lat, 7 miesięcy i 16 dni w Służbie Więziennej. Stosunek służbowy ustał z dniem 30 listopada 2018 r. w związku ze złożonym pisemnym zgłoszeniem wystąpienia ze służby.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód : obliczenie okresów zatrudnienia – k. 35, decyzja personalna -k. 38

W lokalu położonym w B. przy ul. (...) pozwany zamieszkiwał przez około 15 lat wraz z żoną i dziećmi. Właścicielem przedmiotowego lokalu była jego teściowa- C. J.. Dnia 28 listopada 2018 r. powód oraz jego żona zawarli z C. J. przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości lokalowej przy ul. (...), w której ostateczna cena za rzeczony lokal została ustalona na kwotę 200.000 zł.

Dowód : przesłuchanie powoda- k. 49-49v, wypis z aktu notarialnego -k. 39-40v

Dnia 29 listopada 2018 r. powód złożył wniosek do Dyrektora Zakładu Karnego w B.- F. o przyznanie pomocy finansowej na zakup lokalu mieszkalnego, stanowiącego nieruchomość położoną w B. przy ul. (...). W dniu 27 grudnia 2018 r. pozwany wydał decyzję odmawiającą przyznania pomocy finansowej.

Dowód : wniosek z dnia 29.11.2018 r. -k. 36, decyzja z dnia 27.12.2018 r. – k. 3

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności w sprawie bezspornych oraz na podstawie przedłożonych dokumentów, których autentyczność nie budziła wątpliwości oraz nie była przez strony kwestionowana.

Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, które były spójne, logiczne i spontaniczne. Okoliczności, o których zeznawał znalazły również odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a nadto nie były kwestionowane przez pozwanego.

Na gruncie niniejszej sprawy stan faktyczny był między stronami bezsporny. Spór dotyczył bowiem interpretacji przepisów prawnych, dotyczących przyznawania pomocy finansowej.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o służbie więziennej funkcjonariuszowi w służbie stałej, który spełnia warunki do przydziału lokalu mieszkalnego, a który lokalu tego nie otrzymał na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej albo domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, położonych w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej.

Natomiast, zgodnie z art. 186 ust. 1 powyższej ustawy pomoc finansowa podlega zwrotowi w przypadku zwolnienia funkcjonariusza ze służby przed upływem 15 lat służby w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który przed upływem tego okresu nabył prawo do renty inwalidzkiej Służby Więziennej.

W niniejszym przepisie ustawodawca jednoznacznie posłużył się określeniem „15 lat w Służbie Więziennej”, nie odsyłając do pojęcia związanego z nabyciem uprawnień emerytalnych. Poza sporem pozostawał fakt, iż powód służył w Służbie Więziennej przez okres 14 lat, 7 miesięcy i 16 dni, a więc krócej niż wskazane w ustawie 15 lat. Niewątpliwym również było, iż przez 11 miesięcy i 25 dni pełnił służbę w Służbie Wojskowej, co łącznie umożliwiło mu nabycie prawa do emerytury Służby Więziennej. Powołany wyżej przepis art. 186 ust. 1 ustawy jest jasny i nie wymaga jakiejkolwiek interpretacji. Ustawodawca wprost wskazał, iż w przypadku ewentualnego zwrotu pomocy finansowej włączyć można jedynie okres służby w Służbie Więziennej, a nie w jakiejkolwiek służbie mundurowej. Wskazany przepis ma charakter szczególny, stąd nie można go interpretować rozszerzająco. Gdyby intencją ustawodawcy było wliczenie do powyższego okresu służby w innych służbach mundurowych, nie zawęziłby go wyłącznie do okresu pozostawania w Służbie Więziennej.

Z powyższych względów powództwo podlegało oddaleniu.

Na marginesie jedynie należy wskazać, iż nietrafny jest zarzut pozwanego w kwestii spełnienia przez powoda warunków uzyskania pomocy, określonych w art. 187 w/w ustawy.

Zgodnie z tym przepisem bowiem lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej nie przydziela się funkcjonariuszowi posiadającemu w miejscowości, w której pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej lokal mieszkalny w spółdzielni mieszkaniowej albo dom jednorodzinny lub dom mieszkalno-pensjonatowy albo lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, odpowiadający co najmniej przysługującej mu powierzchni mieszkalnej. W ocenie pozwanego powód posiadał już lokal mieszkalny, co uniemożliwiało mu nabycie prawa do pomocy finansowej na jego nabycie.

Jednakże wskazać należy, że w odniesieniu do pojęcia „posiadania lokalu mieszkalnego” można wskazać art. 336 k.c., zawierającego definicję posiadania. Przepis ten stanowi, że posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jako użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo and cudzą rzeczą. Jednakże, rozumowanie, opierające się wyłącznie na wykładni językowej przepisu, w oderwaniu od jego wykładni celowościowej, prowadziłoby do absurdalnych wniosków, na podstawie których żaden z funkcjonariuszy nie miałby prawa do pomocy finansowej na cele mieszkaniowe. Należy bowiem zauważyć, że przecież każdy z funkcjonariuszy gdzieś zamieszkuje, niezależnie od tego jaki tytuł, oraz czy w ogóle, do danego lokalu posiada. Sąd uznał, że ustawodawcy w przepisie wskazanym w art. 187 ustawy chodziło o posiadanie, będące równoznaczne z własnością lub współwłasnością oraz spółdzielczą własnością i lokatorskim prawem do lokalu. Pozwany natomiast w rzeczonym lokalu zamieszkiwał jako członek rodziny właściciela.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., wyrażającym zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powód jako strona przegrywająca sprawę obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika, będącego radcą prawnym w wysokości 3600 zł (obliczone zgodnie. Z § 2 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 97 i 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t.: Dz. U. z 2018 r., poz. 300). Obie strony procesu były z mocy prawa zwolnione od ponoszenia kosztów sądowych (art. 94 i art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy), a powództwo zostało w całości oddalone, a zatem w tej sytuacji brak jest podstaw do obciążania którejkolwiek ze stron tymi kosztami, które musiał w związku z tym ponieść Skarb Państwa ( uchwała SN z dnia 8 stycznia 2008 r., II PZP 8/07, OSNP 2008/11-12/154).

SSR Katarzyna Błażejowska