Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Błażejowska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Wiktoria Niesiobędzka - Pawlak

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa B. L.

przeciwko (...)+ sp. z o.o. w K.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powódki kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwaną;

3.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt VII P 383/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 lipca 2018 roku przeciwko I. + sp. z o.o. z siedzibą w K. powódka B. L. domagała się nakazania pozwanemu sprostowania świadectwa pracy z dnia 30 czerwca 2018 roku w ten sposób, że będzie w nim wpisane, że wykonywała pracę w szczególnym charakterze. Nadto, wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego odszkodowania na podstawie art. 99 KP oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania pozwu powódka wskazała, że podczas pracy w szpitalu w charakterze salowej pełniła obowiązki na oddziale onkologicznym i wykonywała pracę w zespole sal operacyjnych (podając szczegółowo wykonywane czynności). Informacje te nie zostały jednak ujęte przez pracodawcę w jej świadectwie pracy, a prośba o jego uzupełnienie w tym zakresie spotkała się z odmową pracodawcy, gdyż powódka pracowała w charakterze salowej, a nie sanitariusza. Powódka wskazała, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego decydujące znaczenia dla ustalenia, czy pracownik wykonywał pracę w szczególnych warunkach albo w szczególnym charakterze ma rodzaj powierzonej mu pracy, a nie nazwa zajmowanego przez niego stanowiska.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o uwzględnienie powództwa w części poprzez zmianę punktu 5 podpunktu 11 świadectwa pracy powódki i wpisanie informacji, że powódka od dnia 16 lipca 2003 roku do dnia 28 lutego 2007 roku pracowała na stanowisku salowej w Szpitalu (...) A. J. w B.. Natomiast w pozostałej części pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Pozwana wskazała, że odmówiła sprostowania świadectwa pracy w żądanym zakresie z uwagi na brak stosownych informacji w aktach osobowych powódki. Pozwana argumentowała, że praca wykonywana przez powódkę jako pracownika utrzymania czystości, a później jako salowa nie jest ujęta w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm. – dalej: „rozporządzenie z 1983 r.”), jak również w załączniku nr 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2017r. poz. 664 z późn. zm. – dalej: „ustawa o emeryturach pomostowych”). W ocenie pozwanej również zakres obowiązków powódki jako pracownika utrzymania czystości i salowej wskazany w umowach o pracę nie potwierdza, by wykonywana przez nią praca stanowiła pracę w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zdaniem pozwanej salowa jest personelem niższego stopnia i nie jest członkiem zespołów operacyjnych jak pielęgniarki operacyjne czy instrumentariuszki. Wskazane przez powódkę czynności polegające m.in. na układaniu pacjenta na stole operacyjnym, podłączania uziemienia do nogi pacjenta, donoszenie preparatów do transfuzji krwi, mycie zwłok i zakładanie stentów było poza zakresem obowiązków pracowniczych powódki i stanowiło pracę wykonywaną na własne ryzyko. Nadto, pozwana podniosła, że incydentalne wykonywania czynności stanowiących pracę w szczególnych warunkach nie może być uznane za wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Pozwana zakwestionowała także roszczenie odszkodowawcze powódki wskazując, że warunkiem przyznania odszkodowania na podstawie art. 99 KP jest utrata zarobków i to na pracowniku spoczywa ciężar dowodu wykazania tej okoliczności, czemu powódka dotąd nie sprostała. Do odpowiedzi na pozew pozwana załączyła także sprostowane świadectwo pracy powódki w zakresie, w jakim wniosła o uwzględnienie powództwa.

Pismem z dnia 24 września 2018 roku powódka wskazała, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie, gdyż dokonana przez pozwaną zmiana nadal nie wskazuje, na jakim oddziale pracowała w danym okresie, nie zawiera informacji o pracy powódki w zespole sal operacyjnych Kliniki Kardiochirurgii. W ocenie powódki brak tych informacji może w przyszłości utrudnić jej podjęcie pracy na podobnym stanowisku, gdyż będzie musiała samodzielnie udowadniać pracę na oddziale o wysokim reżimie epidemiologicznym i podobnej specjalizacji i nie chce być traktowana jak niedoświadczony personel przez nowego pracodawcę.

Pismem z dnia 10 października 2018 roku powódka powiadomiła sąd o zmianie nazwiska z (...) na (...). Odnosząc się do argumentacji pozwanej zawartej w odpowiedzi na pozew wskazała, że zgadza się z tym, że okres jej pracy w Klinice Pediatrii, Gastroenterologii i Alergologii nie stanowił pracy w warunkach szczególnych i podkreśliła, że wnosi jedynie o uzupełnienie świadectwa pracy o informację o jej pracy w Klinice Onkologii i Hematologii oraz w Klinice Kardiochirurgii w zespole sal operacyjnych. Nadto, powódka stwierdziła, że wszystkie czynności nie wchodzące w zakres jej obowiązków ujęty w umowie o pracę wykonywała na polecenie pielęgniarki oddziałowej albo dyżurnej, gdyż obowiązek stosowania się do tych poleceń stanowił również jej obowiązek pracowniczy. Wskazała również, że nie jest prawdą, że samodzielnie myła zwłoki czy zakładała stenty, co sugeruje odpowiedź na pozew, a jedynie pomagała w takich czynnościach. Zwróciła również uwagę, że pracując na oddziale kardiologicznym przydzielona była do Bloku Operacyjnego Kardiochirurgii.

Na rozprawie w dniu 24 października 2018 roku powódka sprecyzowała powództwo wskazując, że chodzi jej o ustalenie, czy jej praca w Klinice Kardiochirurgii jest pracą o szczególnym charakterze czy nie.

Pismem z dnia 30 października 2018 roku pozwana wniosła o przypozwanie Szpitala (...) A. J. w B. argumentując, że pozwana domaga się sprostowania świadectwa pracy za okres, gdy jej pracodawcą był wskazany szpital, a nie pozwana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

B. L. była zatrudniona w okresie od 5 maja 2002 roku do 30 czerwca 2015 roku w Szpitalu (...) im. A. J. w B. w pełnym wymiarze czasu początkowo jako pracownik utrzymania czystości, a następnie jako salowa w Klinice Pediatrii, Hematologii i Onkologii, Klinice Pediatrii Alergologii i Gastroenterologii i w okresie od 2 marca 2011 roku do 30 czerwca 2015 roku w Klinice Kardiochirurgii. Następnie w okresie od 1 lipca 2015 roku do 30 września 2016 roku była zatrudniona w (...) (...)w K., a od 1 października 2016 roku do 30 czerwca 2018 roku w (...) + sp. z o.o. w K., gdzie rozwiązano z nią umowę o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika, tj. likwidacji stanowiska pracy.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2018 roku – k. 12; umowa o pracę z dnia 5 maja 2002 roku wraz z aneksem i ramowym zakresem obowiązków – k. 7-10; akta osobowe powódki – załącznik do akt sprawy.

W trakcie pracy w charakterze salowej w Klinice Pediatrii, Hematologii i Onkologii Szpitala (...) A. J. w B. do zadań B. L. należało: obsługa chorych, utrzymanie czystości pomieszczeń szpitalnych na wyznaczonym odcinku, zgłaszania się na każde wezwanie chorego, bezzwłoczne powiadomienie pielęgniarki o ważniejszych wydarzeniach i wypadkach przy chorych.

Dowód: ramowy zakres obowiązków powódki w Klinice Pediatrii, Hematologii i Onkologii z dnia 15 lipa 2003 roku – k. 9-10.

W trakcie pracy w charakterze salowej w Klinice Kardiochirurgii Szpitala (...) A. J. w B. do zadań B. L. należało: przewiezienie pacjenta na salę operacyjną, sprzątanie sali operacyjnej po każdej operacji (mycie podłóg, wyrzucanie śmieci, dezynfekcja), pakowanie brudnej bielizny i wyrzucanie do brudnika, przynoszenie krwi i osocza oraz innych materiałów do transfuzji w razie zagrożenia życia pacjenta na polecenie anestezjologa albo pielęgniarki anestezjologicznej. Większość zadań B. L. jako salowej stanowiły czynności sprzątające. Do zadań powódki nie należała pomoc w myciu i układaniu zwłok, asystowanie w zakładaniu stentów pacjentom czy innych zabiegach medycznych, uczestniczenie w rozbieraniu i ubieraniu pacjenta na sali operacyjnej czy układanie go na łóżku. Jako salowa nie była obecna na sali operacyjnej w trakcie operacji. Sporadycznie zdarzało się, że powódka i inne salowe były proszone o wyniesienie narzędzi chirurgicznych do sterylizacji czy podłączenie uziemienia do stołu operacyjnego, jednak nie należało to do jej obowiązków.

Dowód: zeznania świadka M. Ł. – k. 75-76: zeznania świadka T. G. – k. 76-76v; zeznania świadka G. B. – k. 76v; zeznania świadka K. Z. – k. 100-100v [protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019 roku – k. 102]; zeznania świadka S. Z. – k. 100v [protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019 roku – k. 102]; zeznania powódki B. L. – k. 100v [protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019 roku – k. 102].

W świadectwie pracy z dnia 30 czerwca 2018 roku pracodawca wskazał w punkcie 5 podpunkcie 11, że B. L. nie wykonywała pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2018 roku – k. 12.

B. L. zwróciła się do pracodawcy z prośbą o zmianę świadectwa pracy we wskazanym zakresie poprzez wpisanie, że pracowała ona w szczególnym charakterze. E-mailem z dnia 24 lipca 2018 roku pracodawca poinformował ją, że nie widzi podstaw do takiej zmiany, gdyż nie pracowała ona na stanowisku sanitariusza, tylko na stanowisku salowej i nie była zgłoszona w ZUS przez szpital jako osoba pracująca w warunkach szkodliwych.

Dowód: kopia wiadomości e-mail z dnia 24 lipca 2018 roku – k. 15.

W trakcie procesu pozwana dokonała sprostowania świadectwa pracy powódki w ten sposób, że w jego punkcie 5 podpunkcie 11 wpisała, że powódka wykonywała pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w okresie od 16 lipca 2003 roku do 28 lutego 2007 roku na stanowisku salowej w Szpitalu (...). A. J. w B., wskazując jako podstawę prawną pkt 1 działu XII załącznika wykaz A do rozporządzenia z 1983 roku.

Dowód: świadectwo pracy z dnia 12 września 2018 roku – k. 55-55v.

Aktualnie B. L. nie pracuje, pobiera zasiłek dla bezrobotnych. Na utrzymaniu ma troje dzieci. Prowadzi gospodarstwo wspólnie z mężem, który pracuje w Niemczech. Miesięcznie na członka rodziny przypada dochód ok. 700 zł. Powódka korzystała ze świadczeń rodzinnych, wychowawczych, świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz świadczenia 500 +. Gdy jej mąż wyjechał do pracy Niemczech, wypłata wszystkich świadczeń została wstrzymana.

Dowód: zeznania powódki B. L. – k. 100v [protokół elektroniczny z dnia 9 stycznia 2019 roku – k. 102].

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie wskazanych wyżej dowodów w postaci dokumentów prywatnych, zeznań świadków i powódki. Jeśli chodzi o dokumenty prywatne, to ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony, a sąd z urzędu nie dostrzegł podstaw, by odmówić im mocy dowodowej. Nadmienić należy, że sąd pominął dowody z dokumentów dotyczących rozwiązania umowy o pracę z powódką i wręczanych jej wypowiedzeń zmieniających, jak również kwestii urlopowych. Okoliczności te bowiem nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy.

Zeznania świadków – M. Ł., T. G., G. B., K. Z. i S. Z. sąd uznał za wiarygodne. Świadkowie ci w sposób tożsamy opisali zakres obowiązków powódki jako salowej. Ich zeznania były spontaniczne i rzeczowe. Nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Również zeznania powódki co do zakresu jej obowiązków jako salowej korespondowały z tym, co powiedzieli świadkowie. Strona pozwana nie kwestionowała również zeznań powódki dotyczących jej aktualnej sytuacji majątkowej. Dlatego sąd również ocenił zeznania powódki jako wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje.

Spór w sprawie dotyczył tego, czy zakres obowiązków powódki jako salowej w trakcie pracy w Klinice Kardiochirurgii Szpitala (...) (...)im. A. J. w B. pozwala zakwalifikować jej pracę jako pracę w szczególnym charakterze czy nie. Fakty w tej sprawie nie były bowiem pomiędzy stronami sporne. Powódka uważała, że wykonywana przez nią praca na stanowisku salowej miała taki charakter, w związku z czym wnosiła o odpowiednie sprostowania świadectwa pracy, które nie zawierało takiej informacji. Zgłosiła nadto roszczenie odszkodowawcze, o którym mowa w art. 99 KP. Pozwana z kolei zajęła stanowisko, że praca powódki nie może być uznana za pracę o szczególnym charakterze.

Podstawą żądania powódki był przepis art. 97 § 2 ¹ KP, zgodnie z którym pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Z kolei z art. 99 § 1 i 2 KP wynika, że pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni.

Powódka wykonywała pracę salowej w Klinice Kardiochirurgii w okresie od 2 marca 2011 roku do 30 czerwca 2015 roku, a więc w czasie obowiązywania ustawy o emeryturach pomostowych, która weszła w życie w 2009 roku. Zgodnie z art. 3 ust. 3 tej ustawy, za pracę w szczególnych warunkach uważa się prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy. Zgodnie z art. 3 ust. 5 tej ustawy za pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa w ust. 3.

W ocenie sądu praca salowej z zakresem obowiązków takim, jakie wykonywała powódka nie może być uznana za pracę w szczególnym charakterze. Nie jest ona bowiem wymieniona w załączniku nr 2 do ustawy o emeryturach pomostowych. Nie może również zostać uznana za pracę, o której mowa w pozycji nr 24 tego załącznika. Wskazuje on, że za pracę w szczególnym charakterze uznaje się pracę personelu medycznego w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych i anestezjologii w warunkach ostrego dyżuru. Powódka jako salowa, której podstawowym obowiązkiem było utrzymywanie czystości na oddziale nie jest członkiem takiego zespołu. Salowa jest zaliczana do personelu niższego stopnia, a nie do personelu medycznego, o jakim mowa w załączniku nr 2 pozycja 24. W skład takiego zespołu wchodzą bowiem lekarze, chirurdzy, anestezjolodzy, pielęgniarki operacyjne i instrumentariuszki. Z zeznań świadków i samej powódki wynika natomiast, że jedynie sporadycznie wykonywała ona czynności takie, jak wyniesienie narzędzi chirurgicznych do sterylizacji czy podłączenie uziemienia do stołu operacyjnego, co nie należało do jej obowiązków jako salowej. Nadto, nie wykonywała ona żadnych czynności bezpośrednio przy pacjentach. Nawet gdyby było możliwe uznanie ostatnich z wymienionych czynności za pracę w szczególnym charakterze, to podkreślić trzeba, że art. 3 ust. 5 ustawy o emeryturach pomostowych wymaga, aby praca taka była wykonywana w pełnym wymiarze, a nie tylko incydentalnie. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w tej sprawie podziela wynika, że sporadyczne i krótkotrwałe wykonywanie czynności w narażeniu na czynniki ryzyka, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, nie stanowi wykonywania pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu art. 3 ust. 4 tej ustawy (por. wyrok z dnia 19 stycznia 2016 r., I UK 269/15, LEX nr 1999817).

Wobec ustalenia, że praca powódki nie była pracą w szczególnym charakterze jej powództwo o sprostowanie świadectwa pracy i odszkodowania podlegało oddaleniu.

Z uwagi na złą sytuację finansową powódki, która obecnie nie ma pracy, otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych i ma na utrzymaniu trójkę dzieci, a świadczenia socjalne i wychowawcze pobierane przez nią zostały wstrzymane na skutek zgłoszenia przez nią wyjazdu jej męża do pracy za granicą sąd postanowił nie obciążać jej obowiązkiem zapłaty kosztów procesu należnych przeciwnikowi stosownie do treści art. 102 KPC.

Z uwagi na ustawowe zwolnienie powódki od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300 z późn. zm.). Nieuiszczonymi kosztami sądowymi w postaci opłaty od pozwu sąd obciążył Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Błażejowska