Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Piotr Pawlak
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Ewa Zimniak-Strusińska

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2024 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) Federacji (...) w W.

o wynagrodzenie

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 43.503,15 zł brutto (czterdzieści trzy tysiące pięćset trzy złote 15/100) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy za okres od 01.12.2023 r. do 30.04.2024 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy – kwotę 2.175 zł (dwa tysiące sto siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której zwolniony był powód.

Sędzia Piotr Pawlak

Sygn. akt VII P 691/23

UZASADNIENIE

Powód A. W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Federacji (...) z siedzibą w W. kwoty 16.800 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy w okresie od 14 września 2023r. do 14 listopada 2023r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego pracodawcy i otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę w dniu 28 lutego 2023 r., od którego wniósł odwołanie. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 29 sierpnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VII P 195/23 wydał na posiedzeniu niejawnym wyrok przywracający powoda do pracy na dotychczasowym stanowisku. Wyrok stał się prawomocny w dniu 14 września 2023r. Powód podkreślił, że wyrok został wydany za zgodą obu stron postępowania. Pozwany w odpowiedzi na pozew uznał roszczenie. Powód nie posiadając wiedzy, czy wyrok dotarł do pozwanego, w ciągu tygodnia od zapoznania się z jego treścią zgłosił drogą mailową u pracodawcy wolę powrotu do pracy. Zgłoszenie nastąpiło w dniu 13 września 2023 r., lecz powód nie otrzymał w tym czasie żadnej odpowiedzi od pracodawcy, a ze względu na to, że w tym czasie chorował otrzymując świadczenie rehabilitacyjne, to fizycznie nie mógł pojawiać się w pracy. Następnie w dniu 26 września 2023 r. odbył rozmowę z pracownikiem pozwanego, który również nie poinformował go o niedopełnieniu formalności w związku z jego powrotem do pracy. Oficjalną odpowiedź z odmową jego ponownego zatrudnienia otrzymał w dniu 13 października 2023 r., którą odebrał mailowo oraz pocztą tradycyjną. W ocenie powoda pracodawca swoim zachowaniem, tj. brakiem reakcji na maila z dnia 13 września 2023 r. wprowadził powoda w błędne przekonanie o możliwości przywrócenia go do pracy. Także brak jednoznacznej odpowiedzi w dniu 26 września 2023 r. utwierdzał powoda w przekonaniu, że jego przywrócenie do pracy nastąpiło skutecznie.

W odpowiedzi na powyższe pozwany pracodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według maksymalnych stawek wynikających z norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż w dniu 13 września 2023 r. w wiadomości mailowej powód przesłał jedynie skany wyroku oraz decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, bez wskazywania swojej gotowości do niezwłocznego podjęcia pracy. Tę wiadomość wysłał jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku. Pozwany podkreślił, że wyrok przywracający powoda do pracy uprawomocnił się w dniu 14 września 2023 r., a więc powinien był zgłosić swoją gotowość do podjęcia pracy miedzy 15 września 2023r. a 21 września 2023r. Natomiast powód zgłosił pozwanemu gotowość do podjęcia dopiero w dniu 26 września 2023r., a więc z przekroczeniem 7-dniowego terminu wyznaczanego przepisem z art. 48 § 1 Kodeksu pracy. W ocenie pozwanego zatem powód nie zgłosił gotowości do pracy w należytym terminie, ani też nie wykazał, że uchybienie terminowi nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych.

Pismem z dnia 16 maja 2024 r. pełnomocnik powoda zmodyfikował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 43.503,15 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy za okres od 1 grudnia 2023 r. do 30 kwietnia 2024 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia pisma pozwanemu do dnia zapłaty. Jednocześnie strona powodowa cofnęła powództwo w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego kwoty 16.800 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; na rozprawie w dniu 24 października 2024 r. pełnomocnik powoda doprecyzował, że powód w tym zakresie zrzeka się również roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód A. W. w okresie od 1 marca 2018 r. do 30 czerwca 2023 r. zatrudniony był w (...) Federacji (...) w W. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku zootechnika oceny w pełnym wymiarze czasu pracy oraz wynagrodzeniem zasadniczym w wysokości 4,18 zł brutto za jedną planową jednostkę przeliczeniową bydła.

Okoliczności bezsporne

Oświadczeniem z dnia 24 lutego 2023 r., doręczonym powodowi w dniu 7 marca 2023 r., pozwany pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 czerwca 2023 r. W związku z wypowiedzeniem umowy o pracę powód w dniu 24 marca 2023 r. wniósł odwołanie do sądu pracy – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy. W piśmie z dnia 31 lipca 2023 r. pozwany uznał powództwo wniesione przez powoda. Następnie wyrokiem z dnia 29 sierpnia 2023 r., wydanym na posiedzeniu niejawnym, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy przywrócił powoda do pracy na poprzednio zajmowanym stanowisku oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania. Pełnomocnik powoda odebrał wyrok w dniu 6 września 2023 r., a żadna ze stron nie złożyła wniosku o doręczenie jego odpisu wraz z uzasadnieniem w przepisanym terminie i wyrok uprawomocnił się w dniu 14 września 2023 r., a zarządzenie w tym przedmiocie zostało wydane w dniu 9 października 2023 roku.

Okoliczności bezsporne, nadto dowód: pozew z 24.03.2023 r. – k. 2-9, oświadczenie z 24.02.2023 r. o wypowiedzeniu umowy o pracę – k. 26-27, potwierdzenie odbioru przesyłki pocztowej – k. 28, pismo pozwanego z 31.07.2023 r. – k. 114-115, wyrok SR w Bydgoszczy z 29.08.2023 r. – k. 119, (...) k. 123, zarządzenie o prawomocności wyroku – k. 124 (dokumenty w aktach sprawy VII P 195/23)

W okresie od 1 marca 2023 r. do 29 sierpnia 2023 r. powód był niezdolny do pracy wykorzystując pełny okres zasiłkowy wynoszący 182 dni. Po tym okresie powód nadal był niezdolny do pracy i wobec tego Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał powodowi prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 30 sierpnia 2023 r. do 27 listopada 2023 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru.

Dowód: decyzje ZUS z 1.09.2023 r., z 5.09.2023 r. – k. 70-71

W dniu 13 września 2023 r. powód wysłał wiadomość e-mail adresowaną do pracowników pozwanego, w której załączył skany wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy przywracającego do pracy oraz decyzji ZUS w sprawie przyznania na jego rzecz świadczenia rehabilitacyjnego. Z uwagi na brak reakcji pracodawcy w tej sprawie w dniu 26 września 2023 r. skontaktował się telefonicznie z J. A. pracującą u pozwanego jako specjalista ds. pracowniczych. W czasie rozmowy zapytał ją, czy dostała e-maila z 13 września 2023 r. oraz poinformował o swojej gotowości do podjęcia pracy po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Powód w odpowiedzi otrzymał od pracownicy informację, że poinformuje o tym fakcie swoją przełożoną oraz aby zadzwonił w późniejszym terminie, przed zakończeniem okresu pobierania świadczenia. Następnie powód 13 października 2023 r. otrzymał od pracodawcy wiadomość e-mail, w której załączono odpowiedź o odmowie przywrócenia go do pracy z uwagi na uchybienie terminowi na złożenie oświadczenia o gotowości do podjęcia pracy , w związku z uprawomocnieniem się wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w dniu 14 września 2023 r.

Dowód: wiadomość e-mail z 13.09.2023 r. – k. 18, odpowiedź z 13.10.2023 r. – k 19, zeznania świadków (protokół skrócony): J. A. – k. 131v, K. R. – k. 132, Ł. U. – k. 132-132v, przesłuchanie powoda (protokół skrócony) – k. 132v-133

Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę 8.700,63 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 58

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zebrany materiał dowodowy w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, aktach sprawy VII P 195/23 oraz aktach osobowych powoda, których autentyczność oraz wiarygodność nie były przez strony postępowania kwestionowane. Nadto Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków J. A., K. R., Ł. U., a także dowód z przesłuchania stron ograniczony do przesłuchania powoda.

W ocenie Sądu zeznania świadków były jasne, spójne, logiczne oraz korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, a nadto dotyczyły okoliczności nie budzących co do zasady sporu pomiędzy stronami, zatem można było dać im wiarę w całości. Sąd z tych samych względów także nie odmówił wiarygodności powodowi.

Odnośnie kwestii podstawy prawnej powództwa konieczne jest wskazanie, że powód wywodził swoje roszczenia z faktu zgłoszenia swojej gotowości do pracy po sądowym przywróceniu go do pracy. W okresie od 1 grudnia 2023 r. do 30 kwietnia 2024 r. pozostawał on bowiem w gotowości do pracy, natomiast pozwany pracodawca odmawiając ponownego zatrudnienia go wyczerpał w jego ocenie dyspozycję art. 81 § 1 k.p.

Zgodnie ze wskazanym przepisem pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Strona pozwana podnosiła natomiast, iż zgodnie z art. 48 § 1 k.p. pracodawca nie miał obowiązku ponownego zatrudnienia powoda, gdyż uchybił on terminowi na zgłoszenie gotowości do pracy.

W istocie, zgodnie ze wskazanym przepisem pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika, jeżeli w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy nie zgłosił on gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, chyba że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.

Podkreślić należy, iż powinność ta ma niezwykle istotne znaczenie dla pracownika, ponieważ od jej spełnienia zależy prawo pracownika do kontynuowania zatrudnienia. Termin na zgłoszenie gotowości do pracy wynosi jedynie 7 dni, a po jego upływie pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika. Przekroczenie terminu jest jednak dopuszczalne, jeżeli nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Od zgłoszenia gotowości do pracy w zakreślonym terminie zależy także prawo do wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, jeżeli pracownik dochodził go wraz z roszczeniem o przywrócenie do pracy.

Kodeks pracy nie precyzuje, w jaki sposób pracownik oświadcza swoją gotowość do świadczenia pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że pracownik musi powiadomić pracodawcę o zamiarze kontynuacji stosunku pracy. Może to zrobić zarówno pisemnie, ustnie, jak i przez każde inne zachowanie objawiające wobec pracodawcy wolę pracownika w dostateczny sposób (art. 60 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Zgodnie z komentowaną regulacją pracownik ma zgłosić gotowość niezwłocznego podjęcia pracy, co nie musi oznaczać, że tego dnia koniecznie musi być obecny w pracy i od razu przystąpić do wykonywania obowiązków pracowniczych. W szczególności nie jest to możliwe, kiedy pracownik przebywa na zwolnieniu lekarskim (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1976 r., V PZP 12/75, OSNCP 1976 nr 9, poz. 187; wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 11 maja 2009 r., I PK 223/08, MoPr 2010 nr 1, str. 41; 5 czerwca 2007 r., III PK 10/07, Legalis nr 186673; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2018 r., III PK 14/18, Legalis nr 1852681).

W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. m. in. wyrok z dnia 19 grudnia 1997 r., I PKN 444/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 632; czy też wyrok z dnia 16 lutego 2017 r., II PK 368/15, OSNP 2018 nr 4, poz. 41) trafnie przyjęto, że okres siedmiodniowy z art. 48 § 1 k.p. powinien być liczony od daty uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu do pracy, gdyż dopiero z tym dniem następuje restytucja stosunku pracy. Przed uprawomocnieniem się orzeczenia pracownik nie jest jeszcze przywrócony do pracy. Tym niemniej, zdaniem Sądu Rejonowego, nie można wywodzić negatywnych konsekwencji wobec pracownika, który jeszcze przed uprawomocnieniem się orzeczenia przywracającego go do pracy zgłosił swoją gotowość do podjęcia pracy. Z przepisu art. 48 § 1 k.p. wynikają bowiem konsekwencje przekroczenia siedmiodniowego terminu na zgłoszenie przez pracownika gotowości do podjęcia pracy, nie zaś sytuacji odmiennej.

Wskazać ponadto należy, iż pracownik może usprawiedliwić swoje spóźnienie w zgłoszeniu gotowości do świadczenia pracy. Za przyczynę niezależną od pracownika, zdaniem Sądu Najwyższego, można uznać w szczególności trudność w ustaleniu daty uprawomocnienia się wyroku, gdy następuje ono z datą upływu terminu do wniesienia środka zaskarżenia liczonego od doręczenia odpisu orzeczenia z uzasadnieniem stronie pozwanej. Również pozostawanie przez pracownika w przekonaniu usprawiedliwionym wcześniej zaistniałymi okolicznościami, że zgłosił gotowość niezwłocznego podjęcia pracy po orzeczonym wyrokiem sądu przywróceniu do pracy, oznacza, że niedochowanie siedmiodniowego terminu, o którym mowa w art. 48 § 1 k.p., nastąpiło z przyczyn od niego niezależnych. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 19 grudnia 1997 r., I PKN 444/97 OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 632; 16 lutego 2017 r., II PK 368/15, OSNP 2018 nr 4, poz. 41; 26 października 2022 r., II PSKP 123/21, OSNP 2023 nr. 7, poz. 72).

Z okoliczności faktycznych ustalonych w sprawie wynika, że podstawą przywrócenia pracownika do pracy był wyrok Sądu Rejonowego z dnia 29 sierpnia 2023 r., który w następstwie niewniesienia przez strony wniosku o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem – uprawomocnił się z dniem 14 września 2023 r., czyli dzień 15 września 2023 r. był pierwszym dniem, w którym po uprawomocnieniu się wyroku pracownik mógł zgłosić gotowość podjęcia pracy. Ta właśnie data jest miarodajna przy dokonywaniu oceny, czy pracownik zgłosił gotowość do pracy „w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy”. Oznacza to, że okres zgłoszenia gotowości do pracy obejmował dni od 15 września 2023 r. do 21 września 2023 r.

Tym niemniej, w sprawie ustalono, że powód w dniu 13 września 2023 r., a więc jeszcze przed uprawomocnieniem się orzeczenia przywracającego go do pracy wysłał pracodawcy wiadomość e-mail, w której przekazał skany przedmiotowego wyroku oraz decyzji ZUS w sprawie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego. Natomiast z uwagi na brak reakcji pracodawcy powód telefonicznie zgłosił swoją gotowość do pracy dopiero w dniu 26 września 2023 r. Przy takich ustaleniach faktycznych uznając, że pracownik nie zgłosił gotowości do pracy w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku przywracającego do pracy, w ocenie Sądu, należałoby uznać, że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. Zważywszy również na szczególne okoliczności, jakie towarzyszyły uprawomocnieniu się orzeczenia z dnia 29 sierpnia 2023 r. (przywracającego powoda do pracy w związku z uznaniem przez stronę pozwaną powództwa – k. 119 akt VII P 195/23) można było oczekiwać, iż uprawomocni się on w terminie tygodniowym na złożenie wniosku o doręczenie wyroku z uzasadnieniem, liczonym od dnia doręczenia wyroku wydanego na posiedzeniu niejawnym. Skoro strony nie składały przedmiotowych wniosków, a powództwo zostało uznane przez stronę pozwaną, zupełnie niezrozumiałym byłoby stwierdzenie, iż powód przekazując pracodawcy nieprawomocne wprawdzie orzeczenie o przywróceniu do pracy, nie miał zamiaru podjęcia pracy. Co więcej, powód nie znał daty, w której strona pozwana otrzymała odpis wyroku wydanego na posiedzeniu niejawnym. Do istotnych w tym względzie okoliczności należało również pozostawanie przez powoda niezdolnym pracy i pobieranie z tego tytułu świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 30 sierpnia 2023 r. do 27 listopada 2023 r. Nie mógł on zatem podjąć pracy niezwłocznie i w ten sposób przekazał pracodawcy informację o możliwym terminie ponownego podjęcia zatrudnienia.

W ocenie Sądu Rejonowego powód w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy dowiódł, że zgłosił pracodawcy w sposób niebudzący wątpliwości swoją gotowość do pracy i nawet jeżeli nastąpiło to z przekroczeniem wskazanego w art. 48 § 1 k.p. terminu, to spowodowane było przyczynami od niego niezależnymi. Pracodawca z kolei bezprawnie nie dopuścił go do pracy.

Pracownik, który został przywrócony do pracy prawomocnym wyrokiem i zgłosił gotowość do pracy, w razie niedopuszczenia go do pracy pozostaje przez cały okres nieświadczenia pracy w gotowości do jej wykonywania i przysługuje mu wynagrodzenie w wysokości wynikającej z art. 81 § 1 k.p., z którego nie podlegają odliczeniu kwoty świadczeń pobranych w tym okresie z ubezpieczenia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r., II PK 193/11, OSNP 2013 nr 5-6, poz. 53).

Chociaż powód zgłosił gotowość do pracy i w toku procesu w dalszym ciągu ją wykazywał, to uwzględnić jednak należało fakt, że w tym czasie, tj. od 1 marca 2023 r. do 27 listopada 2023 r. nieprzerwanie pozostawał niezdolny do pracy. Faktyczną gotowość do pracy wykazywał dopiero po odzyskaniu zdolności do pracy. Żądanie powoda dotyczyło natomiast okresu od 1 grudnia 2023 r. do 30 kwietnia 2023 r., tj. okres 5 miesięcy. Zasadnym było zatem zasądzenie na jego rzecz kwoty 43.503,15 zł (5 x 8.700,63 zł wynagrodzenia liczonego jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania w gotowości do pracy.

Uwzględniając wszystko powyższe Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził ww. kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 czerwca 2024 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach orzeczono w myśl art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik (którym w niniejszej sprawie jest pracodawca) opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel (którym w niniejszej sprawie jest powód, jako pracownik) może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Cytowany przepis ma zastosowanie do stosunku pracy w myśl odesłania zawartego w art. 300 k.p., który w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy odsyła do odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu cywilnego.

Pismem z dnia 16 maja 2024 r. powód cofnął pozew w zakresie zapłaty kwoty 16.800 zł za okres gotowości do pracy za okres od 14 września 2023 roku do 14 listopada 2023 roku zrzekając się roszczenia w tym zakresie za okres.

Zgodnie z treścią art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zamierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.). W postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych Sąd uzna zawarcie ugody, cofnięcie pozwu, sprzeciwu lub środka odwoławczego oraz zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia za niedopuszczalne także wówczas, gdyby czynność ta naruszała słuszny interes pracownika lub ubezpieczonego (art. 469 k.p.c.). W ocenie Sądu, z akt sprawy nie wynika, aby oświadczenie powódki o cofnięciu pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Nie zmierza ono również do obejścia prawa ani nie narusza słusznego interesu pracownika.

Art. 355 § 1 k.p.c. stanowi z kolei, że sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

W związku ze skutecznym cofnięciem pozwu na zasadzie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 3 wyroku z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą pozwany pracodawca przegrał w całości. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniósł powód składało się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika i z tego tytułu zasądzono na jego rzecz od pozwanego kwotę 2.700 zł. Wysokość przyznanych kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z kolei o kosztach sądowych orzeczono w punkcie 4 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 90 poz. 594 ze zm.) oraz stosowanego odpowiednio art. 98 k.p.c. Powód był zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało uwzględnione zatem w tej sytuacji kosztami opłaty od pozwu w kwocie 2.175 zł (wzięto pod uwagę wysokość zasądzonego roszczenia) obciążono pozwanego. Wymiar opłaty Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 ust. 2 powołanej ustawy o kosztach.

Sędzia Piotr Pawlak