Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Piotr Pawlak
Ławnicy:	Lucyna Durślewicz Krzysztof Galicki
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Ewa Zimniak-Strusińska

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2024 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa L. W.

przeciwko P. (...)S. A. w W.

o odszkodowanie, ustalenie

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.888,44 zł (cztery tysiące osiemset osiemdziesiąt osiem złotych 44/100) tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29.12.2023 r. do dnia zapłaty;

2.  ustala wysokość wynagrodzenia zasadniczego powoda, począwszy od 01.12.2023 r. w kwocie 3.605 zł (trzy tysiące sześćset pięć złotych);

3.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

1.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy – kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której zwolniony był powód.

Lucyna Durślewicz Sędzia Piotr Pawlak Krzysztof Galicki

Sygn. akt VII P 761/23

UZASADNIENIE

Powód L. W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł do tutejszego Sądu pozew przeciwko P. (...) S.A. z siedzibą w W., w którym domagali się zasądzenia na rzecz każdego z powodów kwoty 5.400 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia za okres 1 grudnia 2020 r. do 30 listopada 2023 r. jako odszkodowanie za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 3.605,00 zł począwszy od dnia 01 grudnia 2023 roku oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, iż jest zatrudniony u pozwanej na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, za miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 3 192 zł. Jest jednym z wielu pracowników zatrudnionych na takim stanowisku, posiada ten sam zakres obowiązków i odpowiedzialności, nigdy nie było zastrzeżeń do jego pracy, a mimo to jego wynagrodzenie znacząco odbiega od wynagrodzenia M. A. o około 150,00 zł, a od W. M. o około 250,00 zł. Powyższe jest przejawem nierównego traktowania pracowników w przedmiocie ich wynagradzania i w ocenie powoda wymaga podjęcia działań ze strony pracodawcy celem wyeliminowania zjawiska nierównego traktowania z powodu wynagradzania poszczególnych pracowników, a ponadto takie postanowienia umowy w zakresie nieprawidłowego i dyskryminującego ustalenia wysokości wynagrodzenia powinno zostać uznane za nieważne. Powód jest zatrudniony od 1995 roku, posiada duże doświadczenie w wykonywaniu czynności i przydzielonych mu obowiązków, w tym uczestniczył w konwojach oraz wykonywał czynności inkasenckie czyli ma rozległą wiedzę i doświadczenie co nie stanowi odzwierciedlenia w jego wynagrodzeniu zasadniczym. Powyższe oraz fakt, że młodsi od niego stażem pracownicy mają wyższe wynagrodzenie zasadnicze spowodowało wystąpienie z pozwem o odszkodowanie i ustalenie prawidłowej wysokości wynagrodzenia. Kwota żądana przez powoda stanowi różnicę między otrzymywanym wynagrodzeniem zasadniczym przez powoda, a kwotą otrzymywaną przez innego pracownika na tożsamym stanowisku jak powód tj. M. A. oraz W. M. i waha się od 150,00 zł do 250,00 zł w okresie od 01 grudnia 2022 roku do 30 września 2023 roku. Wyliczenie przedstawione przez powoda ma charakter szacunkowy bowiem powodowi nie są znane dokładne kwoty wysokości wynagrodzenia porównywanych pracowników. W ocenie powoda jego roszczenia znajduje poparcie w przepisach powszechnie obowiązujących, podnosząc, iż lex specjalis w stosunku do przepisu art. 11 § 2 kp, a zarazem rozwiniecie zasady równego traktowania stanowi art. 183c § 1 kp zgodnie z którym pracownicy mają prawo do jednakowego wynagradzania za pracę jednakową lub za pracę o jednakowej wartości.

W odpowiedzi na pozew, pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództw i zasądzenie od powodów zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przedstawiono okres zatrudnienia i historię dotychczasowego wynagradzania powoda. Pozwana zakwestionowała powództwo co do zasady i wysokości. Pracodawca podniósł, iż żądanie powoda występującego z roszczeniem wywodzonym z naruszenia wobec nich zasady równego traktowani w zatrudnieniu, to jest z art. 112 k.p., polegającej zdaniem powoda na niczym nieuzasadnionym różnicowaniu jego w odniesieniu do bliżej nieokreślonego, hipotetycznego pracownika, którego wynagrodzenie zasadnicze zdaniem powoda wynosi w spornym okresie o około 150 do 250 zł więcej jest całkowicie bezpodstawne. Zdaniem pozwanej, w przypadku powoda nie można mówić o jakimkolwiek nierównym traktowaniu w zakresie otrzymywanego przez niego wynagrodzenia, albowiem powód miał w spornym okresie identyczne zaszeregowanie i wynagrodzenie na stanowisku jak porównywani pracownicy. Pozwany wskazał, iż zarówno u niego jak i jego poprzednika prawnego warunki wynagrodzenia za pracę i przyznawane innych świadczeń związanych z pracą ustalały i ustalają układy zbiorowe pracy, zawarte zgodnie z przepisami Kodeksu pracy. W związku z czym pracodawca podniósł, iż w odniesieniu do roszczenia powoda jego wynagrodzenie zasadnicze i inne świadczenia zostały ustalone w oparciu o Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników P. (...) z dnia 13 września 2010 r. oraz Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla pracowników P. (...) z dnia 18 marca 2015 r., które w sposób jednoznaczny określają obowiązujące w Spółce zasady szeregowania pracownika oraz kryteria ustalania indywidualnego wynagradzania pracowników, co w ocenie pozwanego następuje z poszanowaniem zasady równego ich traktowania i zasady niedyskryminacji, podstawowych zasad prawa pracy wyrażonych w art. 112 i 113 kodeksu pracy. Jednocześnie pozwana wskazała, iż decyzje o przeszeregowaniu lub awansowaniu pracowników podejmuje pracodawca w oparciu o ocenę pracy pracownika dokonaną przez bezpośredniego przełożonego z zachowaniem równego traktowania w zatrudnieniu, biorąc pod uwagę kwalifikacje zawodowe, praktykę i doświadczenie zawodowe pracownika. Pozwana podniosła również, iż wynagrodzenie pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę. Pozwana przedstawił również historię wzrostu płac dowódcy zmiany w pozwanej spółce na przestrzeni lat. Zdaniem pozwanej dopuszczalne jest różnicowanie wynagrodzeń pracowników ze względu na różnice w ilości i jakości wykonywanej pracy i praktykę a ponadto ze względu na charakter pracy oraz doświadczenie zawodowe i praktykę, w związku z czym pracodawca może różnicować wynagrodzenia pracowników przyznając większe wynagrodzenie pracownikom wykonującym większą ilość pracy wymagającej większego wysiłku czy odpowiedzialności. Pozwana wskazała również, iż nie znajdują żadnych podstaw enigmatyczne twierdzenia powoda zawarte w treści pozwu niepoparte jakimikolwiek faktami i dowodami na okoliczność istnienia u pozwanego nierównego traktowania powoda w spornym okresie.

Pismem z dnia 04 kwietnia 2024 r. (k. 122-123) pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o dokonanie porównania wynagrodzenia powoda do pracownika W. M., nie kwestionując wysokości wynagrodzenia zasadniczego podanego przez pozwanego, doprecyzowując kwotę żądania pozwu do wysokości 4.888,44 zł (dokonując szczegółowego wyleczenia za sporny okres), cofając powództwo w pozostałym zakresie. Jednocześnie podtrzymano wniosek o ustalenie prawidłowej wysokości wynagrodzenia od 01 stycznia 2023 roku do 31 grudnia 2023 roku w wysokości 3.605,00 zł, podkreślając, iż od 01 stycznia 2024 roku nastąpiło wyrównanie wynagrodzenia zasadniczego niwelując różnice podanym do porównania pracownikom.

W piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 2024 roku, pełnomocnik pozwanego podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, podkreślił brak podstaw do porównania powoda do pracownika W. M., gdyż w okresie spornym wykonywał on inne obowiązki niż powód, nie był przez powoda zastępowany i z nim nie pracował, a ponadto w przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskimi nie świadczył pracy u pozwanego przez okres około 14 miesięcy szczegółowo opisane. W ocenie pozwanego prowadzi to do logicznego wniosku, iż powód nie mógł wykonywać jednakowych obowiązków co porównywany pracownik.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód L. W. jest zatrudniony u pozwanego (bądź jego poprzednika prawnego) od 09 stycznia 1995 roku, od 13 lipca 1995 roku na czas nieokreślony początkowo na 0,5 etatu. W okresie od 01 grudnia 2020 roku do 30 listopada 2023 roku na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony wg III zaszeregowana zgodnie z ZUZP z 2015 roku oraz zakresem czynności odebranym w dniu 21 kwietnia 2017 roku.

Okoliczność bezsporna.

W okresie od 1 grudnia 2020 roku do 30 listopada 2023 roku powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze: od 1 grudnia 2020 roku w wysokości 2.741,70 zł, od 1 stycznia 2022 roku – 2.991,70 zł, od 1 lipca 2022 roku – 3.042,00 zł, zaś od 1 grudnia 2022 roku – 3.492,00 zł. Powód w związku ze zmianami organizacyjnymi od dnia 1 stycznia 2022 roku stał się pracownikiem Centrum P. (...). W okresie spornym do 30 września 2022 roku powód pracował w Sekcji Ochrony B. w obiekcie (...) przy ulicy (...), a następnie od 1 października 2022 roku został przeniesiony do obiektu (...) przy ulicy (...), gdzie pracuje do chwili obecnej.

Okoliczność bezsporna.

Wszyscy zatrudnieni przez pozwaną spółkę kwalifikowani pracownicy ochrony, w tym również powód, posiadali taki sam szeroki zakres czynności i obowiązków. Powód jest kwalifikowanym pracownikiem ochrony
oraz podlega służbowo M. P. (1). Pracownicy ochrony podczas zmiany podlegają dowódcom zmiany. Zadania dla poszczególnych dowódców zmiany przydziela M. P. (1), który może przenosić pracowników w inne miejsca wykonywania pracy. M. P. (1) zastępuje P. J., który zajmuje stanowisko dowódcy zmiany ds. tras konwojowania. P. J. zajmuje się obliczaniem rentowności tras konwojowych oraz konstruuje trasy konwojowe.

Powód L. W. swoje obowiązki pełnił na obiekcie B. – 2 przy ulicy (...), a następnie został przeniesiony na obiekt B. -1 przy ulicy (...), zaś W. M. w WER L., zaś obaj posiadają takie same zakresy pisemne obowiązków, jak pozostali zatrudnieni na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony. Powód oraz W. M. w spornym okresie pracowali w równoważnym czasie pracy, w normie kwartalnej. Powód w ramach swoich obowiązków wykonywał ochronę stacjonarną oraz konwojował wartości pieniężne dla klientów zewnętrznych i wewnętrznych, będąc jednocześnie inkasentem. W przypadku gdy powód pracował w ochronie stacjonarnej to odbywało się to na 2 zmianach, jeśli w służbie konwojowej to pracował na 1 zmianie. Po przeniesieniu na obiekt B. – 1 przy ulicy (...), powód niemalże w całości zajmował się ochroną stacjonarną obiektu, ale w razie konieczności wykonywał również inne obowiązki, w zależności od potrzeb pracodawcy. Do obowiązków powoda należało: obserwacja monitoringu, obchody według planu ochrony, uczestnictwo w konwojach, zbieranie gotówki, patrole w wyznaczonym czasie po sali i obiekcie, sprawdzanie i wystawianie przepustek. W tym czasie W. M. zajmował się pracą stacjonarną w obiekcie L., incydentalnie mógł uczestniczyć w konwojach, wykonując analogiczne obowiązki. Powód w spornym okresie był oddelegowany do wykonywania obowiązków w L., zaś W. M. nie był oddelegowany do pracy przy ulicy (...) w B..

Dowód: zeznania świadka M. P. (2) k. 112-115, zeznania świadka M. A. k. 105-108, zeznania świadka J. O. k. 108-109, zeznania świadka R. C. (1) k. 109-112, zeznania świadka M. K. k. 130-113v, przesłuchanie powoda k. 130v-131.

Różnice w wynagrodzeniu poszczególnych pracowników wynikają z faktu, iż przed 2005 r. pozwana nie stanowiła jednego przedsiębiorstwa, które mogłoby prowadzić spójną politykę w zakresie wynagradzania pracowników, a każdy z pracodawców zatrudniających konkretnego pracownika samodzielnie decydował o wysokości jego wynagrodzenia. Po połączeniu natomiast w jedno przedsiębiorstwo, pozwana nie podjęła żadnych zdecydowanych kroków mających stan ten wyrównać.

P. (...). przed dniem 31 marca 2005 r. była przedsiębiorstwem wielozakładowym, a poszczególne jednostki organizacyjne (Oddziały) były odrębnymi pracodawcami, co powodowało, że każda z tych jednostek prowadziła własną odrębną politykę płacową, w tym samodzielnie ustalała wysokość wynagrodzeń swoich pracowników. Z tego powodu wysokość wynagrodzeń pracowników zajmujących takie same stanowiska pracy w poszczególnych Oddziałach była różna. Z dniem 31 marca 2005 r., na mocy przekształceń podmiotowych pozwanej, pracodawcą pracowników wszystkich Oddziałów stało się Państwowe Przedsiębiorstwo Użyteczności Publicznej ( (...)) P. (...), zaś dotychczasowe samodzielne Oddziały stały się jednostkami terenowymi tego pracodawcy. Powstało Centrum Usług (...) składające się z 14 oddziałów. Pracownikami (...) stali się pracownicy pozwanej zatrudnieni na stanowiskach, które do 2005 r. były zróżnicowane wg szczebli: młodszy wartownik, konwojent, wartownik-konwojent i starszy wartownik-konwojent. Po reorganizacji w 2009 r. pracownicy ci stali się pracownikami ochrony z uposażeniami właściwymi dla wcześniej zajmowanych zróżnicowanych stanowisk. Od dnia 1 września 2009 r. na mocy ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji (...) P. (...) została przekształcona w spółkę prawa handlowego. W 2009 r. zmniejszono liczbę oddziałów (...) do 6. Każdy z oddziałów prowadził nadal własną politykę płacową. W styczniu 2013 roku po reorganizacji (...) w miejsce oddziałów utworzono 4 wydziały operacyjne, a od 2015 r. w miejsce dotychczasowych jednostek utworzono Pion P. (...).

Również w 2015 r. pozwany pracodawca zawarł z Zakładowymi Organizacjami Związkowymi Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy, na mocy którego ustalono nowe kategorie zaszeregowania dla wszystkich pracowników, w tym dla kwalifikowanych pracowników ochrony, którzy zostali przypisani do III kategorii zaszeregowania.

Na mocy uzgodnienia w postępowaniu mediacyjnym prowadzonym w sporze zbiorowym zawartego w dniu 25 marca 2016 r. ze skutkiem od dnia 1 marca 2016 r., wszyscy pracownicy pozwanej, których wynagrodzenie zasadnicze na dzień 1 marca 2016 r. nie przekraczało kwoty 4.000,00 zł brutto i którzy pozostawali w zatrudnieniu w P. (...) w dniu 31 marca 2016 r. otrzymali podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego o 150,00 zł brutto. Regulacja ta objęła powoda.

Na mocy kolejnego porozumienia z dnia 19 lipca 2016 r., ze skutkiem na dzień 1 lipca 2016 r., pracownicy pozostający w stanie zatrudnienia na dzień 30 czerwca 2016 r. i których wynagrodzenie zasadnicze na ten dzień kształtowało się na poziomie 4 000,00 zł i poniżej otrzymali podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego o 100,00 zł brutto.

Następnie na podstawie porozumienia z dnia 23 maja 2017 r., ze skutkiem na dzień 1 czerwca 2017 r., pracownicy, pracownicy będący w stanie zatrudnienia na dzień 31 maja 2017 r. otrzymali podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego o kwotę 150,00 zł brutto.

Dowód: okoliczność bezsporne.

W. M. przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich w okresach:

- od 07 kwietnia 2021 roku do 12 września 2021,

- od 27 września 2021 roku do 23 października 2021 roku,

- od 16 listopada 2021 roku do 31 grudnia 2021 roku,

- od 1 stycznia 2022 roku do 25 marca 2022 roku,

- od 20 stycznia 2023 roku do 17 lutego 2023 roku,

- od 17 września 2023 roku do 30 listopada 2023 roku.

Okoliczność bezsporna, a ponadto pismo pozw. z dnia24.04.2024 roku k. 124-125.

Różnica wysokości wynagrodzenia między powodem, a W. M. wyniosła w okresie spornym 113,00 zł miesięcznie, przy zmieniających się podstawach miesięcznego wynagrodzenia, co przy uwzględnieniu 20- procentowego dodatku z tytułu wysługi lat wyniosło 4.888,44 zł

Okoliczność bezsporna, a ponadto pismo powoda z dnia 04.04.2024 roku k. 122-123, wyliczenie w odpowiedzi na pozew k. 23.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, które nie były kwestionowane co do ich treści oraz autentyczności. Nadto Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków: M. P. (2), M. A., J. O., M. K. oraz z przesłuchanie powoda. Zeznania wskazanych świadków oraz powoda Sąd uznał za wiarygodne, bowiem były one logiczne, wewnętrznie spójne, korelujące ze sobą oraz pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd zasadniczo nie dał wiary świadkowi R. C. (2) z uwagi na fakt, iż zeznania te nie były spójne z zeznaniami pozostałych świadków. Wskazany świadek zeznał, iż nie kojarzy ani nie zna powoda, zaś wszystkie wywody dotyczące obowiązków, uprawnień, kompetencji pracowników ochrony odnoszą się również do powoda.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, iż zakres obowiązków kwalifikowanych pracowników ochrony zatrudnionych w pozwanej P. (...) S.A. jest tożsamy. Jednocześnie zakres czynności dla każdego kwalifikowanego pracownika ochrony był na tyle szeroki i elastyczny, że mogli być oni w zależności od potrzeb pracodawcy przesuwani między stanowiskami. O konkretnym przydziale zadań w danym dniu decydował szef ochrony – M. P. (1), któremu podlegali wszyscy kwalifikowani pracownicy ochrony, w tym powód. Powód zasadniczo wykonywali te czynności, które w WER L. wykonywał W. M.. Podkreślić trzeba, że o powyższym charakterze pracy powoda swoimi działaniami potwierdził również pozwany pracodawca, a także przede wszystkim świadkowie – pozostali pracownicy zatrudnieni na stanowisku kwalifikowanego pracownika ochrony, którzy zeznawali, iż zasadniczo posiadali takie same obowiązki.

Wobec powyższego postępowanie dowodowe potwierdziło stanowisko powoda, że wykonywał pracę na tym samym stanowisku i takiej samej jakości jak porównywany W. M., otrzymując niższe wynagrodzenie. W ocenie Sądu, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez stronę pozwaną, bez znaczenia dla takiej konkluzji pozostaje okoliczność, iż W. M. w okresie spornym przebywał na długotrwałych zwolnieniach lekarskich, których łączna długość wyniosła około 14 miesięcy. Nie można z tego faktu wyprowadzić wniosku, iż powód nie mógł wówczas wykonywać jednakowych obowiązków co porównywany pracownik, gdyż w toku postępowania należało ustalić zasadniczy zakres obowiązków powoda i odpowiadający mu poziom zarobków, a nie to czy w spornym okresie obaj pracownicy dokładnie wykonywali czynności tego samego rodzaju, czy w tym samym czasie przebywali np. na urlopach wypoczynkowych. W ocenie Sądu brak jest, jak próbuje to przedstawić pozwany, logicznych podstaw do brania pod uwagę i wyciągania wniosków, z faktycznego wykonywania obowiązków przez obu pracowników w okresie spornym.

Przechodząc do kwestii prawnych Sąd wskazuje, iż w myśl art. 112 k.p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Zasada równej płacy za równą pracę wynika również z art. 157 Traktatu z dnia 16 kwietnia 2003 r. i funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Powyższe oznacza, że dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy albo wykonują inne obowiązki, albo takie same, ale niejednakowo oraz że sytuacja prawna pracowników może być zróżnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych i różnic w wykonywaniu pracy.

Naruszenie przez pracodawcę wynikającego z art. 112 k.p. obowiązku równego traktowania pracowników w zatrudnieniu rodzi po jego stronie odpowiedzialność kontraktową za nienależyte wykonanie zobowiązania, tj. umowy o pracę, co wynika wprost z art. 300 k.p. w zw. z art. 471 k.c. i nakłada na pracodawcę obowiązek naprawienia wyrządzonej pracownikowi szkody, ta zaś, zgodnie z art. 300 k.p. w zw. z art. 361 § 2 k.c. – obejmuje straty, które poszkodowany pracownik poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przedmiotowej sprawie powód dochodzili różnicy między wynagrodzeniem zasadniczym wypłaconym mu w okresie objętym pozwem, a wypłacanym w tym samym czasie innemu pracownikowi zatrudnionemu na tym samym stanowisku, znajdującym się w analogicznej sytuacji – W. M.. W ocenie Sądu powód wykazał, że wykonywał pracę tego samego rodzaju i jakości jak porównywany z nimi W. M., który w zakwestionowanym okresie otrzymywał wyższe wynagrodzenie zasadnicze. Natomiast strona pozwana nie wykazała obiektywnych kryteriów takiego zróżnicowania, a te które próbowała wykazać, zdaniem Sądu, okazały się niewystarczające.

Pracodawca zatrudniając pracowników oraz przydzielając im bardzo szeroki i elastyczny zakres czynności i obowiązków, jak w niniejszej sprawie, przewiduje możliwość zlecenia poszczególnym pracownikom konkretnych zadań. W większych jednostkach jest to wręcz konieczne, bowiem zwiększona jest również ilość pracy, w porównaniu do mniejszych jednostek danego pracodawcy. Dlatego wykonywanie przez różnych pracowników na tym samym stanowisku nieco odmiennych czynności, zgodnych z poleceniami pracodawcy (przełożonego) i mieszczących się w zakresie obowiązków na danym stanowisku, nie podważa tezy o wykonywaniu pracy jednakowego rodzaju i wartości. Zatem fakt, że powód oraz W. M. zatrudnieni w różnych jednostkach wykonywali nieznacznie różne zadania, jest rzeczą naturalną.

W konsekwencji Sąd uznał za uzasadnione zasądzenie odszkodowania na zasadach ogólnych na podstawie art. 471 k.c. z związku z art. 300 k.p. i w pkt 1 i 4 zasądził od pozwanej spółki na rzecz powoda dochodzonej przez niego kwoty, które stanowiły sumę różnic w wynagrodzeniu powoda i W. M. w okresie objętym pozwem – zgodnie z niekwestionowanym wyliczeniem przedłożonym przez pozwaną.

O odsetkach orzeczono stosownie do art. 455 i 481 k.c. W myśl art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z kolei w myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W judykaturze przyjmuje się, że jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia określonego w wezwaniu, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Żądanie zapłaty odsetek było więc uzasadnione od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu, czyli od 29 grudnia 2023r., (k. 17).

W zakresie roszczenia żądania ustalenia, że wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 3.605,00 zł począwszy od 1 grudnia 2023 r. Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych wyrażone w wyroku z dnia 22 marca 2016 r. w sprawie II PK 29/15, iż wprawdzie w orzecznictwie Sądu Najwyższego co do zasady przyjmuje się, że sąd pracy nie może kształtować wynagrodzenia za pracę, jeżeli jest ono wypłacane w wysokości mieszczącej się w granicach określonych w przepisach prawa pracy i w umowie o pracę, ale nie dotyczy to przypadków naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu lub dyskryminacji z przyczyn określonych w art. 18[3a] § 1 k.p. W takim układzie znajduje zastosowanie art. 18 § 3 k.p., zgodnie z którym postanowienia umów o pracę i innych aktów, na podstawie których powstaje stosunek pracy, naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu są nieważne. Zamiast takich postanowień stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy, a w razie braku takich przepisów - niekorzystne postanowienia są zastępowane przez odpowiednie postanowienia niemające charakteru dyskryminacyjnego. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 lutego 2007 r. (I PK 242/06), w którym stwierdził, że wynagrodzenia za pracę nie może ukształtować sąd pracy - art. 262 § 2 pkt 1 k.p. (por. np. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1977 r., I PZP 44/77, OSNCP 1978 nr 12, poz. 231; z dnia 27 września 1979 r., I PZP 37/79, OSNCP 1980 nr 2, poz. 22; OSPiKA 1980 nr 11, poz. 195, z glosą A. Świątkowskiego i z glosą I. Boruty oraz wyroki z dnia 15 października 1975 r., I PR 109/75, OSNCP 1976 nr 6, poz. 145; NP 1977 nr 5, s. 778, z glosą M. Seweryńskiego; z dnia 1 sierpnia 1990 r., I PR 258/90, OSNCP 1991 nr 8-9, poz. 114 oraz z dnia 6 listopada 1991 r., I PRN 47/91, OSP 1992 nr 7-8, poz. 151, z glosą T. Kuczyńskiego). Wyjątki w tym zakresie wprowadzają jednak przepisy o nierównym traktowaniu pracowników (dyskryminacji). Zgodnie z art. 18 § 3 k.p., postanowienia umów o pracę i innych aktów, na podstawie których powstaje stosunek pracy, naruszające zasadę równego traktowania w zatrudnieniu są nieważne; zamiast takich postanowień stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy, a w razie braku takich przepisów - postanowienia te należy zastąpić odpowiednimi postanowieniami niemającymi charakteru dyskryminacyjnego. Oznacza to, że w razie sporu sądowego między stronami stosunku pracy, stwierdzając naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu w zakresie wysokości wynagrodzenia, sąd powinien ustalić (ukształtować) to wynagrodzenie na odpowiednim poziomie (zastąpić postanowienia umowy odpowiednimi postanowieniami niemającymi charakteru dyskryminacyjnego).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że żądanie ustalenia w niniejszej sprawie jest zasadne. W pkt 2 wyroku Sąd ustalił zatem, że wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 3.605,00 zł począwszy od 1 grudnia 2023 r.

W puncie 3 wyroku Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie tj. różnicy między wysokością zgłoszonego żądania w pozwie, a tą ustaloną po wyliczeniu przedstawionym przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew, zgodnie z oświadczeniem powoda złożonym w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2024 roku (k. 122- 123), w oparciu o dyspozycję art. 203 kpc, po wyrażeniu zgody przez pozwanego oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 20 maja 2024 roku (k. 130).

O kosztach procesu orzeczono z uwzględnieniem wyniku sprawy, którą pozwana spółka przegrała w całości. Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniósł powód składa się wynagrodzenie ustanowionego przez niego profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 675,00 zł z tytułu roszczenia pieniężnego ustalonych na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.)

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 97 i 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U z 2019 r. poz. 785) w zw. z art. 98 k.p.c. Powód był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, w związku z czym zaistniała konieczność orzeczenia o nich w wyroku. Zgodnie z art. 113 ust. 1 cytowanej ustawy, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Taka sytuacja zaistniała właśnie w niniejszej sprawie, stąd nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 400 zł tytułem nieuiszczonej w opłaty od pozwu, (art. 13 ust. 1 pkt 6 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych).

Sędzia Piotr Pawlak