Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Winczewski
Protokolant:	sekr. sądowy Artur Kluskiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy B. M.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

w związku z orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B.

z dnia 19 stycznia 2016 r., nr (...)

oddala odwołanie.

SSR Marcin Winczewski

Sygn. akt VII U 311/16

UZASADNIENIE

B. M. wniosła odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dnia 19 stycznia 2016 r., którym utrzymano w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 4 listopada 2015 r. o niezaliczeniu jej do osób niepełnosprawnych. W uzasadnieniu podniosła, iż stan jej zdrowia nie pozwala podjąć żadnej pracy. Od urodzenia ma wadę wzroku i zawsze musi chodzić w okularach. Leczy się na jaskrę i zaćmę. Ponadto boli ją kręgosłup, w związku z czym cierpną jej ręce.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ wniósł o jego oddalenie. Wskazał, iż zakres naruszonej sprawności organizmu B. M. spowodowany chorobą narządu wzroku, nie spełnia kryteriów do zaliczenia do osób niepełnosprawnych. Z dokumentacji medycznej i wywiadu lekarskiego nie wynikają ograniczenia widzenia w oku prawym – pełna zdolność widzenia bez szkła korekcyjnego. Przy kwalifikowaniu do niepełnosprawności bierze się pod uwagę choroby narządu wzroku, w tym wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 0,3 według Snellena po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30. Ubezpieczona jest samodzielna w samoobsłudze, nie ma ograniczeń w zakresie czynności przystosowawczych takich, jak samodzielne zaspokajanie potrzeb własnych, zaradność, zdolność do samodzielnego poruszania się oraz komunikowania się bez pomocy opiekuna.

Sąd ustalił, co następuje:

Orzeczeniem z dnia 23 listopada 2013 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. nie zaliczył ubezpieczonej do osób niepełnosprawnych. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy prawomocnym wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 r. w sprawie VII U 120/14 oddalił jej odwołanie w tej sprawie.

Kolejnym orzeczeniem z dnia 4 listopada 2015 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ponownie postanowił nie zaliczyć B. M. do jakiegokolwiek stopnia niepełnosprawności.

(okoliczności bezsporne, a ponadto dowód: orzeczenia Powiatowego i Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności – akta WZN; wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 31 lipca 2014 r. – k. 31 akt VII U 120/14 SR w Bydgoszczy)

Ubezpieczona złożyła odwołanie od powyższego orzeczenia, jednakże zaskarżonym orzeczeniem z dnia 19 stycznia 2016 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności.

(okoliczności bezsporne, a ponadto dowód: odwołanie od orzeczenia Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności; orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. – akta WZN)

U B. M. występują: zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa; łagodne deficyty funkcji poznawczych; astygmatyzm mieszany obu oczu; nadciśnienie oczne, z uregulowanym ciśnieniem po lekach. Schorzenia te nie upośledzają sprawności ustroju ubezpieczonej, która jest zdolna do pracy, nie wymaga choćby czasowej pomocy w pełnieniu ról społecznych, nie istnieje konieczność udzielania wsparcia w prowadzeniu gospodarstwa domowego, współdziałania w procesie leczenia i rehabilitacji.

B. M. ukończyła szkołę podstawową, ucząc się dobrze, a następnie rozpoczęła naukę w szkole rolniczej, którą przerwała w związku z koniecznością pomagania rodzicom w gospodarstwie rolnym.

W badaniu przedmiotowym kontakt werbalny i wzrokowy dobry; zachowanie spokojne; wypowiedzi spójne, logiczne, adekwatne do pytań; zorientowana wielokierunkowo; świadomość jasna; napęd psychomotoryczny w normie; nastrój wyrównany; afekt dostosowany do sytuacji i treści rozmowy, żywo modulowany; zaniedbanie środowiskowe i edukacyjne; intelekt w normie, na poziomie niższym niż przeciętny; osłabiona pamięć świeża i operacyjna; silna, zakłócająca interferencja czynników emocjonalnych; tok myślenia bez zaburzeń jakościowych, nieco rozwlekły; osłabienie funkcji poznawczych, głównie na podłożu emocjonalnym; osobowość zwarta, bez dostępnych w badaniu klinicznym cech psychopatologii; nie zdradza objawów psychotycznych w sensie urojeń i omamów; w teście MoCa wynik 20 punktów; chód prawidłowy, bez niedowładów; nerwy czaszkowe bez zmian; niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa C i L-S; napięcie mięśni przykręgosłupowych prawidłowe; próba p-p 10 cm; bez objawów rozciągowych z kończyn górnych; śladowe objawy rozciągowe kończyny dolnej prawej; zgłasza osłabienie czucia na podudziu prawym, po stronie zewnętrznej oraz w kończynach górnych; próby móżdżkowe ujemne; klatka piersiowa symetryczna; szmer oddechowy pęcherzykowy; tony serca czyste, prawidłowo akcentowane; ASM 130/80, 78/min; brzuch miękki, niebolesny; wątroba i śledziona niepowiększone.

Ubezpieczona nosi okulary od 10 roku życia, obecnie stwierdzono początkową zaćmę i wzrost ciśnienia w oczach. Przyjmuje Rozaprost, po którym to leku ciśnienie jest wyrównane. W badaniu ambulatoryjnym z dnia 26 listopada 2015 r. ostrość wzroku obu oczu wynosiła niepełne 1,0 z korekcją własną, a więc widzenie było prawidłowe. W badaniach wcześniejszych ostrość wzroku w granicach 0,6-0,7 z korekcją. Wynik badania pola widzenia wykazuje niewielkie ubytki, niecharakterystyczne dla jaskry. W czasie wszystkich badań ciśnienie wewnątrzgałkowe prawidłowe. Astygmatyzm mieszany wymaga korekcji okularowej. Widzenie bez szkieł jest słabsze, ale nie stanowi podstawy do stwierdzenia niepełnosprawności. Refrakcja – oko prawe +1,75 Dsph/-5,75 Dcyl w osi 2 stopnie; oko lewe +1,75 Dsph/-5,75 Dcyl w osi 1 stopień. Tod = 15,4 mmHg; Tos = 13,3 mmHg – ciśnienie wewnątrzgałkowe w obu oczach prawidłowe. Stosowane leki przeciw jaskrowe utrzymują ciśnienie na prawidłowym poziomie; brak zmian jaskrowych na dnie oka. U ubezpieczonej nie występują schorzenia narządów wzroku skutkujące niezdolnością do pracy lub skutkujące jakimkolwiek stopniem niepełnosprawności. Jej obecne leczenie polega na stosowaniu kropli do oczu Rozaprost, przepisywanych przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Inne leczenie nie jest potrzebne.

B. M. ma 51 lat, wykształcenie podstawowe (zaczęła naukę w szkole rolniczej, ale przerwała ją z uwagi na konieczność pomocy w gospodarstwie rolnym rodziców), nie pracuje, utrzymuje się z renty matki, z którą też zamieszkuje. Powyższe schorzenia nie skutkują uznaniem ubezpieczonej za osobę niepełnosprawną w jakimkolwiek, choćby lekkim stopniu. Nie posiada ograniczeń w pełnieniu ról społecznych. Nie wykazuje istotnego obniżenia zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jakie wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach, z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną. Przebieg zaburzeń ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biorąc pod uwagę kliniczny obraz zaburzeń, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby i obecny stan zdrowia, brak u ubezpieczonej dysfunkcji organizmu stanowiących podstawę do zaliczenia do osób niepełnosprawnych, choć wymaga ona dalszego leczenia, w celu zapewnienia efektywnej, długotrwałej poprawy. Stwierdzone schorzenia powodują wyłącznie nieznaczne trudności w wykonywaniu codziennych aktywności, a zgłaszane dolegliwości mają charakter subiektywnych odczuć co do ciężkości choroby oraz poczucia niesprawności psychicznej i fizycznej.

(dowód: opinia zespołu biegłych sądowych z dnia 22 kwietnia 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 20-21; opinia biegłego sądowego okulisty A. Z. z dnia 22 września 2016 r. wraz z wywiadem i badaniem przedmiotowym – k. 49; dokumentacja medyczna – k. 22, 37-41, 44-46, 58 oraz akta WZN)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach WZN, których prawdziwości i wiarygodności strony nie kwestionowały w toku procesu, a także na podstawie opinii biegłych sądowych.

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzone dowody z opinii biegłych sądowych są w pełni przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wydali swe opinie po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczoną, a przede wszystkim dokonali badania przedmiotowego. Wnioski opinii omówiono szeroko, sformułowane zostały one w sposób jasny i precyzyjny, a końcowe stanowiska zostały szczegółowo, przekonująco i logicznie uzasadnione. Przedstawione konkluzje są kategoryczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Biegli są doświadczonymi specjalistami z dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonej (okulistyka, psychiatria, psychologia, neurologia, medycyna pracy, interna), a poziom wiedzy i sposób umotywowania orzeczeń powoduje, iż Sąd uznaje przeprowadzone w sprawie opinie za w pełni trafne, tym bardziej, że są one w zbieżne co do wniosku, iż ubezpieczona nie jest osobą, którą można zaliczyć w świetle obowiązujących przepisów do jakiegokolwiek stopnia niepełnosprawności.

Wskazać należy, iż ubezpieczona kwestionowała zasadności i trafności oceny biegłych, powołując się na własną ocenę stanu swego zdrowia. W kontekście tych zarzutów należy stwierdzić, iż zastrzeżenia nie dotyczyły konieczności wyjaśnienia kwestii medycznych, co do których biegli nie zajęliby przekonującego stanowiska (por. wyrok SN z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009/17-18/238). Należy także podnieść, iż stosownie do art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Tak w piśmiennictwie jak i w judykaturze wskazuje się, że nie ma dowolności w powoływaniu kolejnych biegłych, a u podstaw takiej decyzji leżeć powinny racjonalne argumenty takie np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. np. T. Ereciński [w:] Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, tom I, Warszawa 2002, str. 567-568; czy wyroki SN z dnia 24 czerwca 2008 r., I UK 373/07, Lex nr 496398; z dnia 1 września 2009 r., I PK 83/09, Lex nr 550988; z dnia 16 września 2009 r., I UK 102/09, Lex nr 537027). Należy przyjąć, że wykazywanie okoliczności uzasadniających powołanie opinii uzupełniającej, czy kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności ubezpieczona w toku postępowania nie przedstawiła, poprzestając na negowaniu kolejnych opinii biegłych, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu zdrowia, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla ich skutecznego podważenia. Należy bowiem zauważyć, że fakt, iż wnioskodawczyni w sposób odmienny ocenia fakty medyczne w sprawie nie stanowi konkretnego zarzutu do opinii biegłych, a jedynie polemikę, której jednakże nie może uznać za uzasadnioną już z tej przyczyny, iż to właśnie biegli sądowi posiadają odpowiednią wiedzę, doświadczenie do właściwego rozstrzygnięcia zagadnień medycznych, a przede wszystkim są oni osobami bezstronnymi, niezwiązanymi z którąkolwiek ze stron (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 12 grudnia 2014 r., I ACa 746/14, Lex nr 1621090). Zarzuty ubezpieczonej wskazują jednoznacznie, iż nie rozumie ona instytucji dowodu z opinii biegłego sądowego. Fakt, że jej zdaniem występuje u niej niepełnosprawność, stanowi wyłącznie stanowisko strony, takie samo jak umotywowane stanowisko organu, poparte opiniami lekarzy w nim zatrudnionych. Dopiero biegli lekarze sądowi w sposób obiektywny i właściwy są w stanie ocenić oba te stanowiska w kwestiach medycznych. Kwestionowanie więc opinii z uzasadnieniem, że strona ma inne zdanie w tym aspekcie jest nieporozumieniem, albowiem jest to w zasadzie zarzut sprowadzający się do stwierdzenia, że ubezpieczona nie zgadza się z opinią, gdyż ma inne stanowisko w sprawie. Nie jest to jednak zarzut dotyczący kwestii medycznych (a tylko takie miałyby jakiekolwiek znaczenie), a de facto podtrzymanie dotychczasowego stanowiska. Wbrew przy tym argumentom skarżącej biegli wzięli pod uwagę stanowiska obu stron, w pełni badając dokumentację medyczną, a przede wszystkim dokonując badania podmiotowego i dopiero to doprowadziło ich do przedstawionych wniosków. Nie może spotkać się z akceptacją Sądu notoryczne i w żaden sposób nieuzasadnione kwestionowanie opinii biegłych sądowych wyłącznie z tej przyczyny, że jest ono odmienne od stanowiska strony, prowadzi to bowiem wyłącznie do nieuzasadnionego mnożenia kosztów sądowych. W niniejszej sprawie wszyscy biegli jednoznacznie i zgodnie wskazali na brak występowania u ubezpieczonej okoliczności mogących stanowić podstawę do zaliczenia jej do osób niepełnosprawnych, choćby w stopniu lekkim. W tej sytuacji wszystkie opinie należało uznać za w pełni wiarygodne, tym bardziej że były one w pełni zgodne co do stanu zdrowia odwołującej w kontekście braku stopnia niepełnosprawności, co z kolei pozwoliło Sądowi Rejonowemu na dokonanie powyższych ustaleń co do stanu jej zdrowia.

Na marginesie dotychczasowych rozważań, Sąd wskazuje, że jak to zostało wyjaśnione w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r., (II CR 817/73; Lex nr 7404), do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli więc Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPiUS 2000/23/869; z dnia 6 marca 1997 r., II UKN 23/97, OSNAPiUS 1997/23/476; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998/3/100; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97, OSNAPiUS 1998/13/408). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (tak SA w Gdańsku w wyroku z dnia 10 października 2013 r. III AUa 181/13, Lex nr 1403668 i SA w Katowicach w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r., I ACa 71/14, Lex nr 1466798; por. także: wyroki SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, Lex nr 53135.; z dnia 17 grudnia 1999 r., II UKN 273/99, OSNP 2001/8/284 i z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, Lex nr 52795).

Stosownie do treści art. 4 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (j.t.: Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.), do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji; do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych; a do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zaliczyć można zatem co do zasady osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Standardy w zakresie kwalifikowania oraz postępowania dotyczącego orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności określone zostały w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz. 1328 ze zm.). Zgodnie z § 31 rozporządzenia:

1. Standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące:

1) istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną;

2) ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, co oznacza trudności doświadczane przez osobę zainteresowaną w relacjach z otoczeniem i środowiskiem według przyjętych norm społecznych, jako skutek naruszonej sprawności organizmu.

2. Możliwość kompensacji ograniczeń oznacza wyrównywanie dysfunkcji organizmu spowodowanej utratą lub chorobą narządu odpowiednio przez przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Zgodnie natomiast z § 32 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, przy kwalifikowaniu do znacznego, umiarkowanego i lekkiego stopnia niepełnosprawności bierze się pod uwagę zakres naruszenia sprawności organizmu spowodowany przez choroby narządu wzroku, w tym wrodzone lub nabyte wady narządu wzroku powodujące ograniczenie jego sprawności, prowadzące do obniżenia ostrości wzroku w oku lepszym do 0,3 według Snellena po wyrównaniu wady wzroku szkłami korekcyjnymi lub ograniczenie pola widzenia do przestrzeni zawartej w granicach 30 stopni.

W ocenie Sądu, B. M. nie jest osobą z naruszoną sprawnością organizmu, nie wykazuje istotnego obniżenia zdolności do wykonywania pracy, ani ograniczeń w pełnieniu ról społecznych. Ponadto, co istotne, nie stwierdzono u niej wad narządu wzroku skutkujące ograniczeniem jego sprawności, czy też prowadzące do obniżenia ostrości wzroku wskazanego w § 32 ust. 1 pkt 4 powołanego rozporządzenia, co wyklucza uznanie jej za osobę niepełnosprawną, choćby w stopniu lekkim. Nie znaczy to, rzecz jasna, iż ubezpieczona jest osoba całkowicie zdrową, u której nie występują w pewnym zakresie dolegliwości chorobowe. Nie jest to jednakże podstawa do zaliczenia do grona osób niepełnosprawnych. Podkreślenia wymaga przy tym, iż odwołująca jest osobą samodzielną, a jej dolegliwości są oparte w przeważającym zakresie wyłącznie na subiektywnych doznaniach.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż trudna sytuacja finansowa ubezpieczonej i problemy rodzinne, choć z oczywistych względów stanowią dla niej stan niekomfortowy, nie są jakąkolwiek przesłanką dla orzeczenia niepełnosprawności.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

SSR Marcin Winczewski