Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Joanna Bartkowska

Protokolant starszy sekretarz sądowy Ilona Wadas

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2019 r.

w B. na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna we W.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 262,56 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt dwa złote 56/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 1 012,56 zł od dnia 27 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- 250,00 zł od dnia 8 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  koszty postępowania znoszą się wzajemnie.

SSR Joanna Bartkowska

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 2367,33 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 307,50 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty i od kwoty 2059,83 zł od dnia 27 lutego 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 22 stycznia 2018 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki H. o nr rej. (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu kwotę 2 680,02 zł. W ocenie powoda, który nabył wierzytelność od poszkodowanego na podstawie umowy cesji, odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu zostało zaniżone, co potwierdza również sporządzona na zlecenie pozwanego kalkulacja.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 6624/18 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody i wskazał, iż przyjął odpowiedzialność z tytułu umowy ubezpieczenia OC komunikacyjnego sprawcy kolizji ustalając szkodę w wysokości 2 680,02 zł. Pozwany wskazał, że odszkodowanie obejmuje wyłącznie uzasadnione koszty naprawy, z uwzględnieniem faktycznego zakresu uszkodzeń, przy przyjęciu przeciętnych kosztów naprawy pojazdu. Zdaniem pozwanego przedstawione przez powoda koszty są hipotetyczne, powód nie wykazał, że do naprawy doszło i nie wykazał rzeczywistych kosztów tej naprawy. Pozwany zakwestionował również koszt prywatnej kalkulacji oraz wskazał, że wierzytelność z tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji nie została objęta umową cesji i żądanie strony powodowej z tego tytułu jest niezasadne.

W dalszych pismach procesowych strony wnosiły i wywodziły jak dotychczas.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 stycznia 2018 r. stanowiący współwłasność J. L. (1) i J. L. (2) pojazd marki H. o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów u pozwanego.

Okoliczność bezsporna

Pozwany po dokonaniu oględzin uszkodzonego pojazdu i po wyliczeniu kosztów naprawy wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2 680,02 zł.

Dowód: pismo (...) z dnia 25 stycznia 2018 r. k. 16-17 akt.

W dniu 27 marca 2018 r. powód nabył wierzytelność przysługującą J. L. (1) i J. L. (2) w stosunku do pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody komunikacyjnej.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności - k. 20-23 akt; pełnomocnictwo –k. 24 akt.

Powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy, z której wynikało, że łączny koszt naprawy pojazdu H. o nr rej. (...) wynosi 4739,85 złotych. Za wykonanie kalkulacji powód zapłacił kwotę 307,50 zł brutto tj. 250 zł netto.

Dowód: kalkulacja naprawy – k. 25-28; faktura VAT – k. 29 akt.

Pismem z dnia 23 maja 2018 r. powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania tytułem kosztów naprawy w wysokości 2 059,83 zł i zwrotu kosztu wykonania kalkulacji w wysokości 307,50 zł.

Dowód: wezwane do zapłaty - k. 18-19 akt.

Poszkodowany J. L. (2) naprawił uszkodzony pojazd w nieautoryzowanym warsztacie. Kwota przyznanego odszkodowania nie pokryła nawet kosztu naprawy pojazdu. Przedmiotowy pojazd został sprzedany.

Dowód: zeznania świadka J. L. (1) k.68 akt; zeznania świadka J. L. (2) – k. 68v. akt.

Niezbędne koszty naprawy samochodu osobowego marki H. o nr rej (...), w związku ze szkodą z dnia 22 stycznia 2018 r. według średnich cen rynkowych na lokalnym rynku dla poszkodowanego, przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych wynoszą kwotę 3 692, 58 zł, z zastosowaniem części zamiennych o jakości O i Q.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego A. M.- k. 73-76 akt

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie okoliczności bezspornych, powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej A. M., a także na podstawie zeznań świadków J. L. (1) i J. L. (2).

Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd ocenił zeznania świadka J. L. (1) jako wiarygodne, albowiem są jasne, logiczne i zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka J. L. (2), gdyż są rzeczowe, pozbawione nieścisłości i korelują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Biegły w rzeczowy i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytanie, a swoje konkluzje poprał szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy oraz na podstawie wiedzy i doświadczenia zawodowego. Biegły określił zakres uszkodzeń powstałych w wyniku szkody i dokonał obliczenia kosztów naprawy z zastosowaniem średnich stawek roboczogodzin stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach z branży motoryzacyjnej na lokalnym rynku, umożliwiających wykonanie naprawy zgodnie z technologią producenta i zapewniających przywrócenie pojazdu do stanu technicznego sprzed zdarzenia oraz z przyjęciem cen oryginalnych i zamiennych o jakości O oraz Q. Opinia jest jasna i zupełna i Sąd nie znalazł podstaw do jej kwestionowania.

Na podstawie art. 217§ 3 k.p.c. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej, ponieważ zgromadzony materiał dowodowy pozwalał Sądowi na wydanie rozstrzygnięcia. Podkreślić należy, iż biegły sądowy w opinii pisemnej jasno wskazał dlaczego nie policzył dodatkowych kosztów lakierowania zderzaka przedniego i kolejna opinia była zbędna.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że powód na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 marca 2018 r., wszedł w ogół praw poszkodowanych J. L. (1) i J. L. (2) związanych ze szkodą dotyczącą uszkodzenia w dniu 22 stycznia 2018 r., pojazdu marki H. o numerze rejestracyjnym (...).

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Pozwany uznał, bowiem roszczenie co do zasady, jak i w wysokości do wypłaconej kwoty 2 680,02 zł.

Sporna w sprawie była kwestia odszkodowania za naprawę pojazdu ponad kwotę odszkodowania przyznanego poszkodowanemu przez pozwanego.

Mając na względzie, że rozstrzygnięcie sprawy wymagało uzyskania wiadomości specjalnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej A. M. na okoliczność niezbędnych kosztów naprawy samochodu marki H. o nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 22 stycznia 2018 r. według średnich cen rynkowych na rynku w nieautoryzowanych zakładach naprawczych przy użyciu części zamiennych o jakości O i Q.

Sąd na podstawie opinii biegłego sądowego ustalił, że niezbędne koszty naprawy opisanego wyżej samochodu osobowego , w związku ze szkodą z dnia 22 stycznia 2018 r. według średnich cen rynkowych w nieautoryzowanych zakładach naprawczych na lokalnym rynku dla poszkodowanego, przy zastosowaniu części zamiennych o jakości O i Q, wykonanej zgodnie z technologią naprawy zalecana przez producenta pojazdu wynosiły 3 692,58 zł brutto.

Zważyć należy, że w myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Odnosząc powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on, co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanego uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób uszczerbku, mając na uwadze umowę przelewu wierzytelności, wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Tak ustalone odszkodowanie może ulec obniżeniu jedynie w przypadku wykazania przez ubezpieczyciela, że powoduje to wzrostu wartości pojazdu”.

Jedyne ograniczenie, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę, wprowadza art. 824 ¹ § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W świetle powyższych ustaleń poczynionych na podstawie opinii biegłego i zeznań świadków J. L. (1) i J. L. (2) nie ulega wątpliwości, że wypłacone dotychczas poszkodowanemu przez pozwanego odszkodowanie nie stanowi pełnego naprawienia szkody.

Pozwany nie wykazał, aby naprawa przedmiotowego pojazdu przy użyciu do naprawy części oryginalnych jak i zamiennych o jakości Q i przy uwzględnieniu średnich stawek za roboczogodzinę na lokalnym rynku doprowadziła do ewentualnego wzrostu wartości tego pojazdu.

Zaakcentować wypada, iż poszkodowany nie ma obowiązku wykonania naprawy uszkodzonego pojazdu. W wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (I CKN 1466/99, OSNC z 2003 r., Nr 5, poz. 64) Sąd Najwyższy wskazał, iż z samej istoty zasady pełnej odpowiedzialności za poniesioną szkodę majątkową, powstałą z winy sprawcy ubezpieczonego w danym zakładzie ubezpieczeń, wynika, że poszkodowanego nie można obciążać obowiązkiem poszukiwania najtańszego sposobu naprawienia szkody ani koniecznością dokonywania naprawy przy zastosowaniu części tzw. zamienników. Jeżeli jednak ubezpieczyciel wykaże, że naprawa wykonana przy użyciu części nowych i oryginalnych doprowadziła do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.

Raz jeszcze podkreślić należy, iż w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego odpowiada osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Za „niezbędne” należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności, istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody, odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności, odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody — z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki, co nie oznacza jednak stanu identycznego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 czerwca 2003r., III CZP 32/2003, OSNC z 2004 r., Nr 4, poz. 51 i z dnia 20 listopada 1970 r., 11CR 425/72, OSNCP z 1973 r., Nr 6, poz. 111).

Zastosowanie części alternatywnych, sygnowanych znakiem Q, o jakości zbliżonej, w miejsce części oryginalnych pozwalało na poprawne wykonanie naprawy i przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Jednakże w zakresie, w jakim części te nie były dostępne, należało zastosować części oryginalne. Zatem za uzasadniony koszt naprawy należało przyjąć kwotę 3 692,58 zł. Ponieważ zderzak przedni jest już dostarczany przez producenta polakierowany nie ma potrzeby dodatkowego lakierowania i dalszego generowania kosztów.

Wobec tego Sąd, uwzględniając wcześniej wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2 680,02 zł w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1262,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 1012, 56 zł od dnia 27 lutego 2018 r. do dnia zapłaty;

- 250,00 zł od dnia 8 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty.

Sąd zauważył też, iż w myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, a zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych- Dz. U. 2018.473 j.t.).

Sąd uwzględnił również roszczenie powoda w zakresie kosztów sporządzenia kosztorysu przez rzeczoznawcę, jednakże w kwocie 250,00 złotych tj. w kwocie netto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa, tj. od dnia 08 sierpnia 2018 r. Wskazać bowiem należy, iż powód jako spółka prawa handlowego ma prawo do odliczenia podatku należnego, a zatem jej koszt to kwota netto. W ocenie Sądu sporządzenie kosztorysu przez profesjonalny podmiot było konieczne dla oszacowania rzeczywiście poniesionej szkody i pozostaje w związku ze szkodą. Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 r. (sygn. I ACa 1011/12, LEX nr 1315710), iż „odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego” (tak też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, opubl. OSNC 2005/7-8/117). W niniejszej sprawie wobec wątpliwości co do właściwej wyceny kosztów naprawy konieczność sporządzenia kosztorysu przez niezależnego rzeczoznawcę była celowa i uzasadniona. Pozwoliła ona na właściwe oszacowanie kosztów naprawy i określenie roszczenia oraz potwierdziła, że kalkulacja sporządzona przez pozwanego była zaniżona. Podkreślić należy, iż powód na mocy umowy przelewu wierzytelności wszedł we wszystkie prawa zbywcy tj. poszkodowanych. Ekspertyza dokonana na zlecenie powoda już po nabyciu wierzytelności pozostaje w związku ze szkodą, bowiem dotyczy tej konkretnej szkody i służy właściwemu oszacowaniu kosztów naprawy po zdarzeniu, za które ponosi odpowiedzialność pozwany.

Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, albowiem powód nie wykazał by koszty naprawy pojazdu przekraczały ustaloną przez Sąd kwotę 3 692, 58 zł, jak również by przysługiwały mu koszty przedprocesowej kalkulacji w kwocie brutto.

O kosztach procesu orzeczono w niniejszej sprawie na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując wzajemnego zniesienia kosztów w stosunku do stopnia wygrania sprawy przez każdą ze stron. Powód wygrał sprawę w 53% ( tj. 1262,56 zł z żądanej kwoty 2367,33 zł), zaś przegrał w 47%. Powód, z tytułu poniesionej opłaty od pozwu, wynagrodzenia pełnomocnika opłaty od pełnomocnictwa, zaliczki na poczet biegłego, poniósł łączne koszty 1151,98 zł, zaś koszty pozwanego z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika, opłaty od pełnomocnictwa i zaliczki na poczet biegłego wynoszą 1417 zł.

SSR Joanna Bartkowska