Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 czerwca 2025 r. w B. według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa Grupy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko(...)spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwoty:

1)  5736,31 zł (pięć tysięcy siedemset trzydzieści sześć złotych trzydzieści jeden groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od 28 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty

2)  308,90 zł (trzysta osiem złotych dziewięćdziesiąt groszy) odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 28 sierpnia 2023 roku do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2217 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty,

III.  nakazuje zwrócić pozwanej kwotę 1700 zł (tysiąc siedemset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet zwrotu kosztów dojazdu świadków,

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 152/24 upr

UZASADNIENIE

Powód Grupa (...) Sp. z o. o. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 5 736,31 złotych wraz z ustawowymi odsetkami w transakcjach handlowych za opóźnienie liczonymi od 28 sierpnia 2023 do dnia zapłaty. Nadto powód żądał zasądzenia kwoty 308,90 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 28 sierpnia 2023 do dnia zapłaty oraz wnosił o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

Strona powodowa podniosła, że w dniu 27 czerwca 2023 roku wykonała na rzecz i zlecenie pozwanego usługę transportu drogowego towaru z miejscowości M. we Włoszech do miejscowości S. w Polsce, za co wystawiła na jego rzecz fakturę VAT na kwotę 8 608,68 złotych. Powód podniósł, iż w dniu 5 lipca 2023 roku pozwany złożył reklamację z tytułu uszkodzenia towaru w transporcie. Pozwany twierdził, iż uszkodzeniu uległo 41 wiader towaru, w związku z czym pozwany obciążył powoda obowiązkiem zapłaty kwoty 5 736,31 złotych tytułem odszkodowania. Powód zakwestionował roszczenia pozwanego wskazując, iż do uszkodzenia towaru doszło z winy odbiorcy, przy rozładunku. Nadto powód zakwestionował ilość i wartość stwierdzonych i wyliczonych strat. Wobec powyższego powód odrzucił reklamację. Pozwany w dniu 11 września 2023 roku dokonał częściowej zapłaty za fakturę (...) nr (...). Wobec powyższego powód wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części należnego powodowi wynagrodzenia. Za przedmiotową fakturę powód dodatkowo domagał się rekompensaty będącej równowartością 70 euro.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowanie, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany zakwestionował, iż odebranie towaru przez odbiorcę nastąpiło bez zastrzeżeń. Pozwany wskazał, iż do uszkodzenia towaru doszło w trakcie transportu, a więc nieprawdą jest, że towar uległ uszkodzeniu przy rozładunku, z winy odbiorcy. Pozwany podkreślił, iż uszkodzenie towaru zostało potwierdzone na załączniku do dokumentu CMR, gdzie wskazano, iż palety były poprzechylane i nastąpiło uszkodzenie towaru. Pozwany uznał, iż wpisanie powyższego zastrzeżenia stanowiło zgłoszenie reklamacji i wypełniało przesłanki wskazane w art. 30 ust. 1 CMR. Pozwany zaznaczył, iż odbiorca musiał dokładnie przeliczyć towar oraz wyliczyć szkodę, dlatego też nie mógł tego zrobić od razu w momencie odbioru towaru. Pozwany wskazał, iż uszkodzeniu uległy 3 różne produkty pakowane na osobnych paletach. Pozwany podał, iż obowiązkiem kierowcy jest odpowiednie zabezpieczenie ładunku na pojeździe ograniczające ruchy towaru podczas jazdy. Wysokość szkody obliczona została przez odbiorcę przesyłki. Pozwany wskazał, iż kwota wyliczona przez poszkodowanego została przez niego uregulowana. Pozwany podał, iż w dniu 6 września 2023 roku dokonał kompensacji wzajemnych wierzytelności.

W piśmie procesowym z dnia 19 marca 2024 roku powód podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia oraz raz jeszcze zaprzeczył, iż w momencie dostarczenia przesyłki towar był niepełnowartościowy. Powód zaznaczył, iż zaprzecza, że kierowca potwierdził uszkodzenie przesyłki swoim podpisem na dokumencie stanowiącym załącznik do CMR, gdyż kierowca na przedmiotowym dokumencie podpisał się w dniu 23 czerwca 2023 roku. Powód wskazał, iż specyfikacja stanowiła załącznik oryginału listu przewozowego i bez żadnych dopisków została przekazana odbiorcy przesyłki, natomiast do egzemplarza listu przewozowego przeznaczonego dla przewoźnika nie załączono tego dokumentu, zaś odbiorca w rubryce 24 listu przewozowego potwierdził przewoźnikowi odbiór ładunku bez uwag. Powód podkreślił, iż dokument „Sales packing slip” został jednostronnie zmieniony przez pozwanego, wobec czego nie ma mocy dowodowej. Powód podkreślił, iż do faktycznego i znaczącego uszkodzenia części ładunku doszło podczas rozładunku towaru, z winy pracownika odbiorcy. Powód wskazał, iż pracownik odbiorcy podczas przewożenia wózkiem widłowym palety, wywrócił ją z umieszczonym na niej ładunkiem. Odbiorca nie kwestionował swojej winy i przyjął towar bez zastrzeżeń. Powód zakwestionował ilość uszkodzonych wiader produktu oraz wartość szkody.

W piśmie procesowym z dnia 8 kwietnia 2024 roku pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia. Nadto wskazano, iż różnice w dokumencie „Sales packing slip” wynikają z tego, iż adnotacje były sporządzone prze dwie różne osoby.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 11 grudnia 2024 roku wniósł zarzuty do opinii biegłego kwestionując opinię biegłego w części, tj. w zakresie w jakim biegły stwierdził, iż nie sporządzono żadnej dokumentacji z faktu uszkodzenia ładunku oraz w zakresie odpowiedzialności nadawcy za przygotowanie towaru do transportu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 czerwca 2023 r. strony zawarły umowę na podstawie której, pozwany zlecił powodowi wykonanie przewozu towaru na trasie M. (Włochy) do S. (Polska).

Załadunek towaru, miał mieć miejsce 23 czerwca 2023 r., a jego rozładunek 26 czerwca 2023 r.

Strony ustaliły wysokość frachtu, który opiewał na kwotę 1 580 euro.

Przewożonym towarem była chemia budowlana na paletach- 24 tony.

Termin zapłaty za wystawioną fakturę VAT wynosił 60 dni od daty otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT i dostarczenia CMR.

Dowód: zlecenie spedycyjne nr (...) (k. 5 akt), zlecenie (k. 64 akt)

Strona powodowa wykonała na rzecz i zlecenie pozwanego usługę transportu drogowego towaru. Odbiorca przyjął towar.

Dowód: CMR (k. 6 akt) , zeznania świadka R. O. (k.127v-128v)

Pracownik odbiorcy podczas dokonywania rozładunku i przewożenia wózkiem widłowym palet, wywrócił jedną z palet z umieszczonym na niej ładunkiem, w skutek czego doszło do rozlania farby na rampę oraz na tył ciężarówki. Odbiorca nie kwestionował swojej winy i przyjął towar bez zastrzeżeń.

Dowód: korespondencja mailowa (k. 77-78 akt), zeznania świadka R. O. (k. 130 akt)

Z tytułu wykonanego przewozu powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 1580,00 euro netto (6 998,93 złotych), tj. 1 943,40 euro brutto (8 608,68 złotych brutto). Termin zapłaty oznaczony został na dzień 27 sierpnia 2023 roku.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 7 akt)

W dniu 4 lipca 2023 roku odbiorca przesyłki firma (...) Sp. z o. o. złożyła reklamację pozwanemu z tytułu uszkodzenia towaru w transporcie. Odbiorca towaru wskazał, iż palety z towarem były przechylone w wyniku czego doszło do zgniecenia wiader i uszkodzeniu 41 wiader. Odbiorca poinformował pozwanego, iż w związku powyższym obciąża pozwanego kwotą 5 736,31 złotych.

Dowód: reklamacja firmy (...) (k. 43 akt)

W dniu 4 lipca 2023 roku pozwany poinformował powoda, iż odbiorca przesyłki firma (...) Sp. z o. o. składa reklamacje w związku z uszkodzeniem przesyłki. Powód poinformował pozwanego, iż zaprzecza, że do uszkodzenia przesyłki doszło z winy powoda.

Dowód: korespondencja na platformie (...).eu (k. 61-63 akt)

W dniu 5 lipca 2023 roku pozwany złożył reklamację z tytułu uszkodzenia towaru w transporcie. Pozwany wskazał, iż uszkodzeniu uległo 41 wiader towaru, w związku z czym pozwany zażądał od powoda zapłaty kwoty 5 736,31 złotych tytułem odszkodowania.

Dowód: korespondencja mailowa (k. 8 akt), reklamacja (9 akt), kalkulacja rekompensaty (k. 10 akt)

W dniu 27 lipca 2023 roku (...) Sp. z o. o. wystawiła pozwanemu notę obciążeniową na kwotę 5 736,31 złotych, tytułem odszkodowania w związku z uszkodzeniem towaru, z terminem zapłaty do dnia 10 sierpnia 2023 roku.

Dowód: nota obciążeniowa (k. 65 akt)

W dniu 31 lipca 2023 roku pozwany wystawił powodowi notę obciążeniową nr (...) na kwotę 5 736,31 złotych, tytułem odszkodowania w związku z uszkodzeniem towaru, z terminem zapłaty do dnia 7 sierpnia 2023 roku. Doręczono ją stronie powodowej w dniu 3 sierpnia 2023 roku,

Dowód: nota obciążeniowa nr (...)(k. 110 akt), wydruk z e-trackingu (k.111)

Pozwany uiścił na rzecz (...) Sp. z o. o. w dniu 2 sierpnia 2023 roku kwotę 5 763,31 złotych z zastrzeżeniem zwrotu.

Dowód: potwierdzenie transakcji (67 akt)

Powód pismem z dnia 10 sierpnia 2023 roku odrzucił reklamację pozwanego wskazując, iż z listu przewozowego wynika, iż odbiorca towaru pokwitował odbiór towarów bez zastrzeżeń. Powód podniósł, iż wobec tego uznać należy, iż odbiorca otrzymał towar nie uszkodzony. Powód podał, iż ewentualne uszkodzenia powstały w czasie rozładunku, przewoźnik zaś odpowiada za uszkodzenie towaru, które nastąpiło w czasie pomiędzy przyjęciem towaru, a jego wydaniem. Nadto powód poinformował pozwanego, iż ewentualne uszkodzenia powinny zostać zgłoszone w chwili dostawy.

W odpowiedzi na powyższe pozwany wskazał, iż uznaje odrzucenie reklamacji za niezasadne.

Dowód: odpowiedź na reklamację (k. 11 akt), pismo pozwanego z dnia 16 sierpnia 2023 roku (k. 12 akt)

Pismem z dnia 6 września 2023 roku pozwany dokonał kompensaty wzajemnych wierzytelności na kwotę 5 736,31 złotych. Powód przedmiotowe pismo odebrał w dniu 8 września 2023 roku.

Dowód: kompensata (k. 45 akt), dane przesyłki (k. 47 akt)

W dniu 11 września 2023 roku pozwana zapłacił za fakturę VAT nr (...) kwotę 2 872,37 złotych.

Dowód: potwierdzenie wykonania przelewu (k. 13 akt)

Pismem z dnia 9 października 2023 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5 736,31 złotych stanowiącej resztę należności za fakturę VAT nr (...) oraz wezwał do zapłaty kwoty 308,90 złotych tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty (k. 14 akt)

Na przebieg transportu miała wpływ nieustalona ilość zdarzeń, na które przewoźnik nie miał możliwości przeciwdziałać uszkodzeniom.

Część przewożonej chemii budowlanej w wiadrach, umieszczonej na paletach, gdzie dostrzegalne były ślady obciążeń mechanicznych w postaci obtłuczeń, rozlania, zmiażdżenia, zgniecenia różnego stopnia, kwalifikuje tą część szkody jako szkodę całkowitą. W oparciu o stwierdzone uszkodzenia elementów istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa, zasadnie nie przeznaczono ich do dalszego użytkowania. W transporcie był przewożony ładunek wrażliwy na sposób ułożenia, zamocowanie wewnętrzne, co w czasie jego przygotowania przez nadawcę zostało w rażący sposób niedopełnione.

Uszkodzenie chemii budowlanej w wiadrach, umieszczonej na paletach było typem uszkodzeń zewnętrznych mechanicznych, co na tym etapie stwierdzono, że mogły bezpośrednio powstać w wyniku zaistniałego zdarzenia przy rozładunku oraz przeciwdziałania pogłębieniu się szkody w chwili zauważenia przewrócenia i zgniecenia przy przemieszczaniu. Uszkodzenia zewnętrzne mechaniczne i wewnętrzne jakie przypisuje się, że powstały w czasie transportu w postaci deformacji, odkształcenia, licznych obtłuczeń, licznych ogólnych zniekształceń powstały na skutek nieprawidłowo przygotowanego jako całości ładunku do poszczególnych części transportu i wykonywanych operacji rozładunkowych u Odbiorcy. W tym wybranym systemie transportu sprzyjającym warunkiem powstania okoliczności do uszkodzeń było, niezależenie od Przewoźnika, nieprawidłowe jego ułożenie i zabezpieczenie przez Nadawcę a następnie nieprawidłowe postępowanie u Odbiorcy.

W czasie wykonywanego transportu, w świetle obowiązujących w transporcie zasad (dobrych praktyk), w całości przeprowadzonego transportu na skutek nierzetelnego przygotowania ładunku do transportu, nie doszło do możliwości przypisania zawinienia w sposób rażącego niedbalstwa Przewoźnikowi.

Wysokość szkody ładunku, jako zwykłej wartości towaru tego samego rodzaju i jakości w wyszczególnionych pozycjach ogólnie przyjętych chemii budowlanej w wiadrach, umieszczonej na paletach, poniesionej wskutek wadliwego przygotowania do transportu i prowadzonego rozładunku, mógł wynosić łącznie wobec niezachodzących ograniczeń zawartych w Konwencji CMR w wysokości: 14 491,78 PLN brutto.

Przy czym nieustalone wartości brak danych uszkodzonego przewożonego ładunku i niewykonanie szczegółowego protokołu szkody uniemożliwia ustalenie faktycznego wskazania szkody, a jedynie hipotetycznie jej ustalenia na rynku Polskim na podstawie przedstawionych akt sprawy, co w tym w stanie nie przekracza wysokość ograniczeń zawartych w Konwencji CMR.

Dowód: opinia biegłego sądowego G. J. – k. 172-216 akt, opinia uzupełniająca biegłego sądowego G. J. – k. 236-244 akt

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów, kserokopii i wydruków przedłożonych przez strony, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana, na podstawie zeznań świadków R. O., A. Z., L. W. przesłuchania powoda oraz na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego G. J..

Sąd uznał zeznania świadka R. O. oraz przesłuchanie powoda za wiarygodne w całości.

Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom świadka A. Z. i L. W. jednakże nie mogły być one podstawą rozstrzygnięcia, gdyż świadkowie nie posiadali istotnych informacji dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zaaprobował opinię biegłego G. J. jako pełną i logiczną w której biegły odpowiedział na wszystkie postawione przez Sąd pytania. W sposób wszechstronny wyjaśnił zagadnienia dotyczące kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Podkreślenia wymaga, że Sąd ocenia opinie biegłych pod kątem ich logiki, spójności oraz tego, czy odpowiadają na postawione tezy dowodowe (wyrok SA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2014 r. III AUa 462/13 LEX nr 1527191). Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m. in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii. W innym wypadku bowiem sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne (wyrok SA w Katowicach z dnia 23 kwietnia 2013 r. I ACa 71/14).

Zaznaczyć tu należało również, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie wskazania wymaga, iż poza sporem pozostawał fakt, że strony łączyła umowa, na mocy której powód zrealizował na rzecz pozwanego przewóz.

Dla obrony przeciwko podnoszonym wobec niego twierdzeniom pozwany podnosił, iż podczas przewozu doszło do uszkodzenia w części przewożonego towaru i w związku z powyższym pozwany dokonał kompensaty wzajemnych należności z tytułu zapłaty wynagrodzenia i odszkodowania.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy, Sąd doszedł do przekonania, iż przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Jego zasadność i wysokość nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Spór sprowadzał się de facto do zarzutu podniesionego przez stronę pozwaną o odpowiedzialności pozwanego za szkodę oraz jej wysokości (zarzut wygaśnięcia zobowiązania wskutek dokonanej przed procesem kompensaty).

Do oceny stosunku prawnego łączącego strony (co do należności z pozwu i co do należności objętej nieskutecznym zarzutem potrącenia) należy stosować przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu towarów (dalej: ,,CMR”) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. 62.49.238) – dalszej części Konwencji CMR. Z treści art. 1 tej konwencji wynika bowiem, że znajduje ona zastosowanie do wszelkich umów o zarobkowy przewóz towarów pojazdami niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsce przewidziane dla jej dostawy, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Co istotne, postanowienia Konwencji CMR mają pierwszeństwo przed prawem krajowym, które znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy Konwencja do niego odsyła, albo gdy pewnych kwestii w ogóle nie reguluje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2003 r., CK 264/02, LEX nr 172824).

W myśl z art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Umowa przewozu ma charakter umowy konsensualnej, jest umową odpłatną i wzajemną. Objęte jej treścią zobowiązania stron dochodzą do skutku solo consensu.

W procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

Dla obrony przed podnoszonym przeciwko pozwanej twierdzeniom, wskazywała, iż dokonała kompensaty przysługującego jej w stosunku do powoda roszczeń z tytułu szkody powstałej w przewożonym towarze.

Zgodnie z brzmieniem artykułu 17 ust. 1 Konwencji CMR, przewoźnik odpowiada za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru lub za jego uszkodzenie, które nastąpi w czasie między przyjęciem towaru a jego wydaniem, jak również za opóźnienie dostawy. Co istotne, zgodnie z ust. 2 przedmiotowego artykułu, przewoźnik jest zwolniony od tej odpowiedzialności, jeżeli zaginięcie, uszkodzenie lub opóźnienie spowodowane zostało winą osoby uprawnionej, jej zleceniem nie wynikającym z winy przewoźnika, wadą własną towaru lub okolicznościami, których przewoźnik nie mógł uniknąć i których następstwom nie mógł zapobiec. Wykazanie iż do uszkodzenia towaru doszło na skutek przyczyn o których mowa powyżej, obciąża przewoźnika, tj. w przypadku niniejszej sprawy stronę powodową (artykuł 18 ust. 1 Konwencji CMR).

Ze zgromadzonego materiału dowodowego, tj. zeznań świadka R. O. oraz opinii biegłego wynika, że do szkody doszło na skutek okoliczność, na które przewoźnik nie miał wpływu.

Biegły sądowy G. J. w swojej opinii wskazał, iż na przebieg transportu miała wpływ nieustalona ilość zdarzeń, na które przewoźnik nie miał możliwości przeciwdziałać.

Biegły w swojej opinii podkreślił, iż w transporcie był przewożony ładunek wrażliwy na sposób ułożenia, zamocowanie wewnętrzne, co w czasie jego przygotowania przez Nadawcę zostało w rażący sposób niedopełnione.

Biegły podkreślił również, iż uszkodzenie chemii budowlanej w wiadrach, umieszczonej na paletach było typem uszkodzeń zewnętrznych mechanicznych, które mogły bezpośrednio powstać w wyniku zdarzenia przy rozładunku opisanego przez kierowcę ciężarówki.

W ocenie biegłego uszkodzenia zewnętrzne mechaniczne i wewnętrzne w postaci deformacji, odkształcenia, licznych obtłuczeń, licznych ogólnych zniekształceń, powstały na skutek nieprawidłowo przygotowanego jako całości ładunku do poszczególnych części transportu i wykonywanych operacji rozładunkowych u Odbiorcy. W tym wybranym systemie transportu sprzyjającym warunkiem powstania okoliczności do uszkodzeń było, niezależenie od Przewoźnika, nieprawidłowe jego ułożenie i zabezpieczenie przez Nadawcę a następnie nieprawidłowe postępowanie u Odbiorcy.

W czasie wykonywanego transportu, w świetle obowiązujących w transporcie zasad (dobrych praktyk), w całości przeprowadzonego transportu na skutek nierzetelnego przygotowania ładunku do transportu, nie doszło do możliwości przypisania zawinienia w sposób rażącego niedbalstwa Przewoźnikowi.

Sąd podziela pogląd, że przewoźnik, który zawarł umowę przewozu i jej wykonanie powierzył innemu przewoźnikowi, ma wobec swego kontrahenta (podprzewoźnika) roszczenie zwrotne, gdy sam szkodę wyrównał (V ACa 368/12 - wyrok SA Katowice z dnia 11.09.2012). Pozwany udowodnił, że sam szkodę wyrównał (k.67).

Rzecz w tym, że z opinii biegłego jasno wynika, że powód nie ponosi odpowiedzialności za uszkodzenie towaru. Nie miało znaczenie w okolicznościach sprawy w jakich proporcjach ponoszą winę nadawca i odbiorca. Kluczowe było to, że nie ponosi jej powód jako przewoźnika (podprzewoźnik strony pozwanej). Opinia nie budziła żadnych wątpliwości. Co ważne również zeznania kierowcy potwierdziły wersję strony powodowej tj. że uszkodzenie towaru nastąpiło wskutek błędów odbiorcy- wózkowego, który wyładowywał towar. Strona powodowa była w tym stanowisku konsekwentna i miała rację. Ponadto zeznana świadków strony pozwanej nie miały znaczenia skoro nie było one obecne podczas rozładunku. Jednocześnie strona pozwana nie wniosła dowodów z nagrań monitoringu podczas rozładowania farb ani wniosku o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za rozładunek. Niezrozumiałe jest zatem podnoszenie obecnie, że odręcznej adnotacji na załączniku do listu przewozowego wynika, że odpowiedzialność ponosi powódka. Kierowca zaprzeczył, aby widział tę adnotację. Nie ma wpisu w CMR. Ponadto zeznania kierowcy (jako jedynej osoby, która była podczas rozładunku i która była przesłuchana) jasno opisały co się stało. Sąd pragnie podkreślić, że odpowiedzialność odbiorcy za uszkodzenie farb wynika także z przesłuchania reprezentant strony powodowej, zeznań świadka L. W. (k.155v, odpowiedź na pytanie nr 7) i korespondencji mailowej między stronami (k.77-78). Ostatecznie nawet strona nie była pewna, że odpowiedzialność ponosi strona powodowa gdyż z pisma pełnomocnika strony pozwanej datowanego na 26 maja 2025 roku wynika, że jej zdaniem towar ,,najpewniej uległ uszkodzeniu w transporcie” (k.64). Tak nie było. Zebrane dowody kategorycznie temu zaprzeczają. Towar nie uległ uszkodzeniu w transporcie.

Zatem o ile potrącenie przedprocesowe było formalnie skuteczne (wezwanie do zapłaty, a następnie złożenie oświadczenia o kompensacie), o tyle nie miało podstaw materialnoprawnych.

Wobec tego, uznając zarzut wygaśnięcia zobowiązania za nieudowodniony, Sąd na podstawie art. 774 k.c. zasądził kwotę 5736,31 z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od 28 sierpnia 2023 roku oraz 308,90 zł (70 euro).

Sąd uwzględnił żądanie powoda w zakresie kwoty 308,90 zł stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Nie budzi przy tym wątpliwości, iż od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności 70 równowartość kwoty euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdy wartość umowy wynosi ponad 5000 zł (tak jak w okolicznościach sprawy).

W orzecznictwie sądowym utrwalił się przy tym pogląd, zgodnie z którym rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 70 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., III CZP 94/15, Leglis). Skoro umowa przewozu jest transakcją handlową to należała się stronie powodowej równowartość 70 euro.

O odsetkach od należności głównej na podstawie art. 7 powyższej ustawy Stosownie do treści art. 7 ust. 1 w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Powódka spełniła na rzecz pozwanej świadczenie w rozumieniu art. 7 ust.1 pkt 1 i nie otrzymała za to pełnej zapłaty w terminie. Mogła więc domagać odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Z kolei od kwoty rekompensaty odsetki należały się na podstawie art. 481 kc w zw. z . 7 ust.1 pkt 1 ustawy.

O kosztach procesu orzeczono zaś na mocy art. 98 §1 k.p.c. uznając, że powód wygrał sprawę w całości. Z tego względu, przegrywająca sprawę strona pozwana powinna zwrócić powodowi koszty postępowania, na które złożyły się kwoty: 1817 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz opłata od pozwu wynosząca 400 zł. Nie było żadnych podstaw do uwzględnienia 1,5 krotności stawki (wniosek z pisma pełnomocnika strony powodowej datowanego na 8 maja 2025 roku). W sprawie był jeden termin rozprawy, stan faktyczny i prawny nie było skomplikowane a ponadto znaczna część postępowania odbył się na posiedzeniu niejawnym więc nie wymagało to zaangażowania pełnomocnika związanego z dojazdami na posiedzeniu Sądu.

Sąd nakazał zwrócić pozwanej kwotę 1700 zł (pkt III wyroku) ponieważ zaliczki na poczet zwrotu kosztów dojazdów świadka nie została wykorzystana (art. 80 ukscu).

Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 kscu w zw. z art. 83 ust. 2 kscu w z art. 100 zd. 2 kpc zasądził od pozwanej, jako przegrywającej proces, kwotę 400 zł tytułem brakującej części kosztów sądowych. Koszty sądowe poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa wyniosły 400 zł i objęły wynagrodzenie biegłego w łącznej, niepokrytej zaliczką pozwanej, kwocie 400 (2080 zł + 320 zł - 2000 zł; k. 248,219) zatem kwotę tę należało zasądzić od strony przegrywającej proces na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (pkt IV wyroku).

Sędzia Tadeusz Górka

Pismo nie wymaga podpisu własnoręcznego na podstawie § 21 ust. 4 Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej jako właściwe zatwierdzone w sądowym systemie informatycznym.

Niniejsze doręczenie następuje w trybie art. 131 ^1a § 1 i 2 k.p.c.