Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant stażysta Natalia Gliniecka-Kitowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2015 r. w B.

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15 407,00 zł (piętnaście tysięcy czterysta siedem złotych) z ustawowymi odsetkami od:

- kwoty 14707 zł od dnia 23 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty;

- kwoty 700 zł od dnia 3 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3998,81 zł (trzy tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 189,19 zł (sto osiemdziesiąt dziewięć złotych dziewiętnaście groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Powód M. T. wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 15 407,00 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 14 707,00 zł od dnia 23 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 700 zł od dnia 27 października 2014 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest nabywcą wierzytelności przysługującej S. i M. G. od pozwanego z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 22 maja 2012 roku spowodowanej przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów, w firmie pozwanego. Pozwanemu została zgłoszona szkoda. Dalej powód wskazał, iż pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanym odszkodowanie w kwocie 7.451,97 zł. Zdaniem powoda koszt naprawy pojazdu wyniósł 22.159,78 zł, zgodnie ze sporządzoną prywatną opinią rzeczoznawcy. Jednocześnie wskazał, iż wezwał pozwanego do zapłaty kwoty pełnego odszkodowania oraz kwoty 700 zł tytułem poniesionych kosztów za sporządzenie wyceny rzeczoznawcy.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 18 lutego 2015 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, iż wypłacił powodowi odszkodowanie w należnej wysokości tj. 7.451,97 zł. Stwierdził, iż wysokość szkody w zakresie kosztów naprawy pojazdu wskazana przez powoda nie jest uzasadniona bowiem brak jest informacji czy poszkodowani naprawili samochód. Nadto pozwany zakwestionował kwotę 700 zł z tytułu wykonania ekspertyzy, albowiem powód zawodowo trudni się dochodzeniem odszkodowań od towarzystw ubezpieczeniowych i posiada wystarczającą i specjalistyczną wiedzę niezbędną do oszacowania kosztów naprawy, a więc nie ma prawnego uzasadnienia do obciążenia pozwanego tymi kosztami. Pozostają one poza normalnym związkiem przyczynowym. Poza tym pozwany podniósł zarzut zawyżenia kosztów kalkulacji.

W piśmie procesowym z dnia 18 września 2015 roku pełnomocnik pozwanego podniósł, iż koszty prywatnej opinii nie zostały objęte umową cesji wierzytelności z dnia 16 września 2014 roku. Poza tym powód nie udowodnił, iż poniósł te koszty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 maja 2012 r. pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. i S. G. został uszkodzony przez pojazd będący ubezpieczony przez pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Poszkodowani zgłosili szkodę pozwanemu.

okoliczność bezsporna

Ostatecznie pozwany uznał swoją odpowiedzialność i tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd wypłacił poszkodowanym kwotę 7451,97 zł .

okoliczność bezsporna, nadto dowód: kosztorys - (...) k. 24 -28 akt.

W dniu 16 września 2014 roku powód zawarł z poszkodowanymi umowę sprzedaży wierzytelności przysługującej im względem pozwanego z tytułu odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku zdarzenia z dnia 22 maja 2012 roku.

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności – k. 8 – 11 akt

Pismem z dnia 16 września 2014 roku poszkodowani poinformowali pozwanego o sprzedaży swojej wierzytelności względem niego z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 22 maja 2012 roku na rzecz powoda.

Dowód: pismo z dnia 16.09.2012 r. - k. 12 akt

Powód zlecił sporządzenie opinii niezależnemu rzeczoznawcy celem ustalenia wysokości szkody, który w dniu 13 stycznia 2015 roku stwierdził, iż średni koszt przywrócenia pojazdu marki B. o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody wynosił 22.159,78 zł. Za wykonaną opinię powód zapłacił należność w wysokości 700 zł brutto.

Dowód: ocena techniczna nr (...) – k. -16-23 akt, rachunek nr (...) – k. 15 akt.

Wysokość koniecznych kosztów naprawy pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) niezbędnych do przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia z dnia 22 maja 2012 roku wyniosła kwotę 12.159,78 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego A. M. wraz z kalkulacją naprawy - k. 61- 65 akt, opinia uzupełniająca biegłego sądowego A. M. – k. 81 - 85 akt.

Powód wzywał pozwanego do zapłaty reszty odszkodowania.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 23.09.2014 r. – k. 13 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty i pisemną opinię biegłego sądowego A. M..

Należy zaznaczyć, iż ustalając wysokość szkody w samochodzie powoda Sąd kierował się pisemną opinią biegłego sądowego A. M.. Opinię biegłego Sąd uznał za zupełną, jasną i rzeczową. Została sporządzona zgodnie ze wszystkimi wymogami przewidzianymi dla tego typu dokumentów oraz w sposób jasny i precyzyjny odpowiadała na zadane pytania. Opinia uzupełniająca biegłego nie została zakwestionowana przez strony.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w dniu 22 maja 2012 r. Pozwany uznał roszczenie poszkodowanych S. i M. G. co do zasady. Nie była kwestionowana bowiem wina sprawcy szkody, który był ubezpieczony u pozwanego. (...) S.A. w W. nie kwestionował także ważności i skuteczności umowy przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu.

Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Cechą charakterystyczną przelewu jest nie wymaganie w zasadzie do jego dojścia do skutku zgody dłużnika. Istotne jest to, że zmiana osoby wierzyciela w wyniku przelewu następuje zatem z zachowaniem tożsamości stosunku zobowiązaniowego pod względem treści i przedmiotu.

Zatem, w wyniku umowy przelewu wierzytelności z dnia 16 września 2014 roku zawartej pomiędzy S. i M. G. a powodem, ten ostatni wszedł we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tytułu odszkodowania związanego ze zdarzeniem z dnia 22 maja 2014 roku w pojeździe B..

Sporna w sprawie była wysokość szkody ponad wypłaconą kwotę odszkodowania,
a konkretnie czy koszty naprawy pojazdu mogły przewyższyć kwotę 7.451,97 zł wypłaconą z tytułu ubezpieczenia. Ponadto sporne było czy powodowi przysługują należność z tytułu poniesionych kosztów opinii rzeczoznawcy powołanego przed procesem.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. W myśl natomiast art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

Odnosząc zatem powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego to zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru o którym mowa w § 1 art. 363 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego.
W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on – co do zasady - na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano. W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do S. i M. G., którzy zbyli swoją wierzytelność na rzecz powoda uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób uszczerbku wymaga zapłacenia określonej sumy pieniężnej. Zgodnie z uchwałą Sadu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku ( III CZP 32/03; OSNC 2004/4/51), którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd: „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jednoznacznie wykazało, że wysokość szkody - koszt naprawienia pojazdu B. w celu przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia - przekraczał przyznaną poszkodowanym w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 7.451,97 zł.

Sąd w niniejszym składzie podziela również pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1980 r. ( III CRN 223/80), iż przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Zwiększenie wartości rzeczy (samochodu) po naprawie można by uwzględnić tylko wówczas, gdyby chodziło o wykonanie napraw takich uszkodzeń, które istniały przed wypadkiem, albo ulepszeń w stosunku do stanu przed wypadkiem.

W przedmiotowej sprawie pozwany nie wykazał, iż było możliwe przywrócenie pojazdu B. do stanu sprzed zdarzenia za wypłaconą kwotę 7.451,97 zł. Jak wynika z opinii biegłego sądowego A. M. naprawa winna nastąpić częściami oryginalnymi. Opinia ta po jej uzupełnieniu nie została w żaden sposób zakwestionowana przez powoda czy pozwanego. Nie ulega przy tym wątpliwości, że pozwany nie wykazał dlaczego należałoby dokonać potrącenia wartości materiałów lakierniczych i wartości części, czego dokonał w swojej kalkulacji.

Mają powyższe na uwadze należało uznać, że aby pojazd B. został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia, to poszkodowani, a obecnie powód jako nabywca wierzytelności winien otrzymać odszkodowanie w łącznej wysokości 22.159,78 zł brutto, zgodnie z opinią uzupełniającą biegłego sądowego A. M.. Sąd przyjął jako wysokość szkody kwotę 22.159,78 zł brutto zakładającą odbudowę przedmiotowego pojazdu z wykorzystaniem części zamiennych oryginalnych. Jak już wskazano wyżej – przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do stanu używalności w takim zakresie w jakim istniał przed wyrządzeniem szkody, a zatem oznacza to, że należy pokryć wszelkie koszty związane z doprowadzeniem pojazdu do stanu sprzed szkody.

Wobec tego, na podstawie sporządzonej opinii zasadne było ustalenie wysokości odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu na kwotę 22.159,78 zł brutto.

Kolejnym składnikiem żądanego przez powoda odszkodowania były wydatki poczynione przez niego w związku z opinią rzeczoznawcy J. S. w kwocie 700 zł brutto. Fakt wyłożenia takiej kwoty powód wykazał za pomocą rachunku wystawionego przez rzeczoznawcę. Strona pozwana kwestionowała, że powód poniósł koszty prywatnej ekspertyzy, nie zgadzała się również z wliczeniem tej kwoty do należnego odszkodowania.

Sąd uwzględnił roszczenie powoda w zakresie kosztów sporządzenia oceny technicznej przez rzeczoznawcę w kwocie 700 zł uznając, iż sporządzenie opinii było dla strony powodowej konieczne dla oszacowania rzeczywiście poniesionej szkody, podzielając w tej mierze ostatnie z orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 17 listopada 2015 roku, sygn. akt. VIII Ga 192/15. Sąd podziela także stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 stycznia 2013 roku (sygn. akt IACa 1011/12, LEX 1315710), iż „odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego – może stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (tak też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24-04, OSNC 2005/7- 8/117).

W uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 r. (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), którą Sąd w tym składzie również podziela, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że „ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności uzależniona od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem, oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione i konieczne także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwienia zakładowi ubezpieczeń ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody ”. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 30 lutego 2002 r. (V CKN 908/00, Lex nr 54365) podkreślając, że ocena, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie zachodziły podstawy do wliczenia kosztów prywatnej ekspertyzy do należnego odszkodowania. Należy przyjąć, że konieczne było uzyskanie jeszcze przed wytoczeniem powództwa o zasądzenie dalszej kwoty odszkodowania opinii rzeczoznawcy w celu ustalenia czy a jeśli tak to o ile niższa jest kwota przyznana dotychczas przez ubezpieczyciela od rzeczywistej szkody. Niewątpliwie do prawidłowego ustalenia wysokości należnego odszkodowania potrzebna była wiedza specjalistyczna oraz odpowiednie programy komputerowe. Koszty przedmiotowej ekspertyzy stanowią obecnie stratę w majątku powoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu kolizji drogowej i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia odszkodowania.

Bezsporne było przy tym, że powód był rzeczoznawcą samochodowym, który posiada wiedzę i umiejętności liczenia odszkodowania. Nie posiadała natomiast specjalistycznych programów umożliwiających mu wyliczenie stosownego odszkodowania. Powód nie jest bowiem w stanie weryfikować każdej sprawy. Wskazać należy także, że nie było kwestionowane, iż zakład ubezpieczeń dysponował wszystkimi danymi niezbędnymi do oszacowania wysokości należnego świadczenia. Nie zachodziły zatem żadne przeszkody, aby ubezpieczyciel prawidłowo wyliczył wysokość odszkodowania, bez konieczności sporządzania dodatkowych wycen. Skoro jednak pozwany wyliczył nieprawidłowo wysokość należnego odszkodowania z tytułu szkody z dnia 22 maja 2012 roku, Sąd uznał, iż powód mógł zlecić wykonanie opinii prywatnej przed procesem, która umożliwiła mu z wystąpieniem z konkretnym roszczeniem wobec pozwanego jeszcze przed wdaniem się w spór.

W opinii Sądu bezzasadnym był również zarzut, iż pozwany nie poniósł kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy bowiem z rachunku (k.15 akt) wprost wynika, że powód zapłacił 700 zł tytułem sporządzonego kosztorysu naprawy samochodu marki B..

Zdaniem Sądu nie było także podstaw do uznania, iż koszty opinii nie zostały objęte umową cesji. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 28 listopada 2006 r., sygn. akt. IV CSK 224/06, iż „z braku odmiennego zastrzeżenia stron, na podstawie art. 509 § 2 k.c., oprócz wyraźnie wymienionego roszczenia o odsetki, przechodzą z cedenta na cesjonariusza np. roszczenie o zaległe odsetki, roszczenie o odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, roszczenie o zapłatę kar umownych, roszczenie o uzyskanie surogatów przedmiotu świadczenia (art. 477 § 2 k.c.), roszczenie o udzielenie przez dłużnika informacji o przedmiocie świadczenia (art. 546 i art. 354 § 1 k.c.), uprawnienie wierzyciela do wyboru świadczenia w zobowiązaniu przemiennym, uprawnienie wierzyciela do wezwania dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.) lub możność zaskarżenia czynności zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzyciela, roszczenie z tytułu poręczenia i inne”. Przelew wierzytelności powoduje zatem nie tylko sukcesję uniwersalną samej wierzytelności, lecz również obejmuje inne elementy składające się na sytuację wierzyciela. Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 232/06). Prawem nabywcy wierzytelności, w tym powoda jest ustalenie wysokości odszkodowania na podstawie prywatnej opinii, skoro takim prawem dysponował pierwotny wierzyciel.

W tym stanie rzeczy, Sąd zasądził także kwotę 700 zł, która pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym i była objęta umową cesji.

Jak wskazano powyżej należne odszkodowanie przysługujące poszkodowanemu, a tym samym powodowi, który wstąpił w jego prawa wynosi 22.159,78 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu. Pozwany wypłacił poszkodowanemu kwotę 7.451,97 zł. Zatem należne powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu B. w związku ze zdarzeniem z dnia 22 maja 2012 roku pomniejszone o wypłacone odszkodowanie wynosi 14.707,81zł oraz kwotę 700 zł tytułem kosztów sporządzonej oceny technicznej.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 436 §2 k.c. i 415 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c w zw. z art. 363 § 1 k.c. i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli oraz art. 321 k.p.c. i zgłoszone żądanie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę w wysokości 15.407,00 zł, stanowiącą pozostałą kwotę odszkodowania należną powodowi z tytułu szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 22 maja 2012 roku (pomniejszona o wypłacone odszkodowanie przez pozwanego), która stanowi szkodę w pojeździe, w tym też kwotę z tytułu prywatnej opinii rzeczoznawcy.

Sąd orzekł o odsetkach na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124,poz. 1152). Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 powołanej ustawy wypłata należnego odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Po upływie tego terminu ubezpieczyciel popada w zwłokę.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania odsetek od kwoty 700 zł od dnia 27 października 2014 r., gdyż powód koszty sporządzenia ekspertyzy poniósł dopiero w dniu 13 stycznia 2015 r., co wynika z przedłożonego rachunku. Poza tym ocena techniczna nosi datę 13 stycznia 2015 roku, a więc wezwanie do zapłaty z dnia 23 września 2014 roku należy uznać za przedwczesne co do kwoty 700 zł, które to koszty na tamten czas nie powstały. Zasadnym było przyjęcie, iż o żądanej kwocie 700 zł (w dacie wezwania ona nie mogła istnieć, skoro nie była nawet sporządzona ocena techniczna, ani wystawiony rachunek) pozwany dowiedział się dopiero w dniu doręczenia nakazu zapłaty tzn. 3 marca 2015 r. (k. 30 ¹ akt). Zatem ubezpieczycie popadł w zwłokę od dnia 2 kwietnia 2015 r., gdyż we wcześniejszym wezwaniu powód określił termin zapłaty tej kwoty na 30 dni. Tym samym Sąd zasądził od pozwanego odsetki od kwoty 700 zł od dnia 3 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie co do odsetek liczonych od tej kwoty od dnia 27 października 2014 roku do dnia 2 kwietnia 2015 roku Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c., zgodnie z którym, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak wyłożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Powód uległ jedynie w części żądanych odsetek od kwoty 700 zł tym samym Sąd wyłożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów poniesionych przez powoda zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.998,81 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na powyższą kwotę składa się poniesiona przez powoda opłata od pozwu w wysokości 771,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego wraz z opłatą skarbową w wysokości 2 417,00 zł zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państw kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz koszty opinii biegłego w wysokości 810,81zł.

Ponadto w punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszcz kwotę 189,19 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

SSR Sylwia Roszak