Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lipca 2025 r. w Bydgoszczy według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko Kancelarii (...) i wspólnicy spółce komandytowo- akcyjnej z siedzibą w B.

o ustalenie

I.  oddala powództwo.

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1117 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 645/25

UZASADNIENIE

Powód J. W., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w M. pozwem wniesionym przeciwko Kancelarii (...) i wspólnicy Spółce komandytowo-akcyjnej z siedzibą w B. domagał się ustalenia, że umowa o świadczenie usług prawnych zawarta w dniu 3 listopada 2022 r. pomiędzy grupą (...) S.A. (poprzednikiem prawnym pozwanego) a powodem nie istnieje z uwagi na złożenie przez powoda oświadczenia woli pod wpływem błędu, a w konsekwencji nieważność umowy. Powód domagał się także orzeczenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W dniu 3 listopada 2022 r. powód zawarł z Grupą (...) S.A. z siedzibą w T. umowę o świadczenie usług prawnych. Pismem z dnia 18 stycznia 2023 r. powód złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w postaci umowy z dnia 3 listopada 2022 r. wskazując, że działał pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej. Powód był przekonany, że zawiera umowę zapewniającą kompleksową obsługę prawną, obejmującą m.in. sporządzanie pism i reprezentację, tymczasem umowa dotyczyła jedynie porad telefonicznych lub mailowych, bez analizy dokumentów, orzecznictwa i doktryny. Błąd został wykryty 15 grudnia 2022 r. Powód nie otrzymał treści umowy ani ogólnych warunków umowy (OWU) przed jej podpisaniem. Z dokumentami mógł zapoznać się dopiero po ich doręczeniu przez kuriera, nie mając jednak wystarczającego czasu na ich dokładną analizę. Powód nie podpisał OWU, co należy uznać za brak ich akceptacji. W ocenie powoda zawarta przez niego umowa nie obwiązuje, a zatem prowadzenie postępowania egzekucyjnego w celu wyegzekwowania należności na rzecz Kancelarii (...) i wspólnicy S.K.A. z siedzibą w B. nie powinno mieć miejsca. Umowa zawiera postanowienia niekorzystne dla klientów i budzi wątpliwości co do ważności z uwagi na brak równości stron. W ocenie powoda, umowa nie obowiązuje, a prowadzenie postępowania egzekucyjnego na rzecz X nie powinno mieć miejsca.

Postanowieniem z dnia 20 listopada 2024 r., sygn. akt V GC 1402/24 Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Pozwany przyznał, że strony zawarły umowę o świadczenie usług prawnych oraz że w dniu 24 stycznia 2023 r. odebrał od powoda pismo zatytułowane jako oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, jednocześnie zaprzeczając, jakoby zobowiązał się w jej ramach do świadczenia usług wyłącznie w formie konsultacji telefonicznych lub e-mailowych. Zanegował również skuteczność złożonego przez powoda oświadczenia w trybie art. 84 k.c., a także zakwestionował twierdzenie, jakoby powód nie podpisał ogólnych warunków umowy (OWU). Dodatkowo pozwany nie zgodził się z zarzutem naruszenia zasady równości stron oraz braku równowagi kontraktowej przy konstruowaniu umowy. Pozwany podniósł, że powód nie posiada interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c., gdyż roszczenia wynikające ze spornej umowy zostały już rozstrzygnięte prawomocnym orzeczeniem sądu wL.. Powód nie podjął obrony w ramach tamtego postępowania, jak również nie skorzystał z przysługujących mu środków prawnych w postępowaniu egzekucyjnym. W szczególności, powód miał możliwość wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty lub powództwa przeciwegzekucyjnego, lecz tego nie uczynił. Pozwany wskazał także, że umowa w sposób jasny i zrozumiały określa zakres świadczonych usług. Nieprawdziwe jest twierdzenie powoda, jakoby pozwany świadczył usługi wyłącznie w formie, którą powód jednostronnie przywołuje. W ocenie pozwanego, powód próbuje uchylić się od skutków własnego błędu, który nie dotyczy treści czynności prawnej, na którą się powołuje. W istocie, powód dąży do unieważnienia umowy, która została zawarta, wykonana i pozostaje ważna, co narusza zasadę pewności obrotu gospodarczego. Pozwany odpowiedział również na pismo powoda dotyczące uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli, wskazując, że sposób interpretacji postanowień umowy prezentowany przez powoda jest błędny. Zanim umowa została przesłana powodowi za pośrednictwem kuriera, prowadził on rozmowy z przedstawicielem pozwanego, jednak na żadnym etapie nie zgłaszał wniosku o przesłanie projektu umowy do wglądu. Pozwany dysponuje oryginałem umowy, podpisanym przez powoda we wszystkich wymaganych miejscach, w tym pod Ogólnymi Warunkami Umowy (OWU).

W piśmie przygotowawczym z dnia 29 maja 2025 r. powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 listopada 2022 r. Grupa (...) S.A. z siedzibą w T. zawarła z powodem J. W., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) umowę o świadczenie usług prawnych.

Zgodnie z umową, odstąpić od umowy można było w ciągu 30 dni od daty podpisania umowy. Odstąpienie od umowy możliwe było drogą telefoniczną, mailową lub pocztową.

Zgodnie z treścią umowy zawartość pakietu (...) była następująca:

- konsultacje prawne (e-mail/telefon) – nielimitowane,

- przyjęcie sprawy do windykacji – bezpłatnie,

- prowizja od skutecznej windykacji płatna po otrzymaniu środków i tak: 5% netto (6,15% brutto) w przypadku windykacji pozasądowej, 9% netto (11,07% brutto) – w przypadku windykacji sądowej,

- reprezentacja na posiedzeniach sądowych – 350 zł neto (430,50 zł brutto) za posiedzenie d 2 h; 100 zł netto (123 zł brutto) za każdą kolejną rozpoczętą godzinę,

- obsługa prawna (sporządzanie i opiniowanie umów, sporządzanie pism i opinii prawnych) – 3 godziny miesięcznie,

- raporty o wiarygodności kontrahenta – bezpłatnie – 3 miesięcznie,

- preferencyjna stawka – obsługa prawna po wyczerpaniu pakietu – 99 zł netto (121,77 zł brutto)/godzina,

- dodatkowe uzgodnienia: 30 dni bezpłatnego okresu testowego, bezpłatny audyt wzorów umów – raz na 12 miesięcy,

- miesięczna opłata abonamentowa – 243 zł netto (298,89 zł brutto),

- czas trwania umowy – 36 miesięcy.

Specjalizacje: windykacja należności, prawo spółek handlowych, prawo cywilne, postępowanie cywilne, prawo ubezpieczeń społecznych, prawo spadkowe, prawo rodzinne, prawo konsumenckie, prawo pracy, prawo wykroczeń, ochrona danych osobowych, prawo autorskie, sprawy odszkodowawcze, prawo gospodarcze.

Usługi prawne świadczone były przez (...), za wyjątkiem reprezentacji, na odległość – za pośrednictwem telefonu, Internetu oraz korespondencji pocztowej (§ 2 ust. 1 OWU).

W ramach pakietu obsługi prawnej o wielkości określonej w Specyfikacji (...) świadczy na rzecz partnera usługi sporządzania pism procesowych i przedprocesowych, opinii prawnych oraz sporządzania i opiniowania umów (§ 3 ust. 1 OWU).

Nie były wykonywane w ramach pakietu obsługi prawnej i podlegały odrębnej wycenie następujące czynności: sporządzenie oraz weryfikowanie polityk i regulaminów, rejestracja, przekształcenie, likwidacji i podział spółek prawa handlowego; czynności z zakresu prawa karnego i karnoskarbowego, z zakresu prawa własności przemysłowej, prawa upadłościowego i restrukturyzacyjnego (jeżeli partner nie jest wierzycielem); sprawy podatkowe, windykacja zagraniczna, sporządzanie apelacji, skarg kasacyjnych i nadzwyczajnych środków zaskarżenia prawomocnych orzeczeń sądowych oraz inne jednorazowe czynności co do których uzasadniony wymiar czasu pracy przekracza 7 godzin (§ 3 ust. 5 OWU).

Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt a-e OWU, w okresie testowym o ile został on przewidziany w specyfikacji partner ma możliwość odstąpienia od umowy, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a. odstąpienie od umowy następuje poprzez dokonane przed upływem Okresu Testowego telefoniczne (za pośrednictwem numeru (...)w Dni robocze) lub e-mailowe ((...)) złożenie oświadczenia o odstąpieniu od umowy; (...)umożliwia zamówienie bezpłatnej wizyty kuriera celem zwrotu otrzymanych materiałów,

b. partner jest zobowiązany do zwrotu kompletu otrzymanych od (...) materiałów (tj. certyfikatu i pieczęci prewencyjnej), w terminie 14 dni od zakończenia Okresu Testowego, pod rygorem zapłaty kary umownej w wysokości 50 zł netto (61,50 zł brutto).

c. kurier podejmuje dwukrotną próbę odbioru materiałów od partnera. W przypadku nieprzekazania materiałów kurierowi, partner obowiązany jest do ich przekazania (...) na własny koszt,

d. partner nie uiszcza opłaty abonamentowej za okres testowy,

e. zwolnienie od opłaty abonamentowej nie ma wpływu na wymagalność innych składników wynagrodzenia (...) określonych w umowie, jeżeli ziściły się przesłanki do ich naliczenia.

Zgodnie z § 8 ust. 1 oraz 2 OWU, pozwanemu przysługiwała opłata abonamentowa określona w specyfikacji oraz inne składniki wynagrodzenia określone w umowie. Opłata abonamentowa płatna była z góry, na podstawie faktury VAT w terminie w niej wskazanym.

Powód złożył podpis na umowie oraz Ogólnych Warunkach Umów Stałej Obsługi Prawnej (...).

Powód nie zapoznał się dokładnie z warunki OWU przed zawarciem umowy.

Dowód: Umowa o świadczenie usług prawnych wraz z Ogólnymi Warunki Umów Stałej Obsługi Prawnej (...) – 53-59, przesłuchanie powoda-k. 112v

Korespondencją mailową w dniu 30 listopada 2022 r. pozwany powiadomił powoda o kończącym się okresie testowym dotyczącym obsługi prawnej (...) Wskazano, że odstąpieniu od umowy wystarczy poinformować telefonicznie lub mailowo.

Dowód: E-mail z dnia 30.11.2022 r. – k. 60 akt.

W dniu 18 stycznia 2023 r. powód złożył oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu w postaci podpisania i zawarcia umowy o świadczenie usług prawnych z dnia 3 listopada 2022 r. z Grupą (...) S.A. z siedzibą w T..

Wskazał, że w chwili składania oświadczenia działał pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej, ponieważ był przekonany, że umowę zawiera z kancelarią prawną, która umożliwi kompleksową obsługę prawną, a nie wyłącznie konsultacje prawne ograniczające się do porad telefonicznych bądź za pośrednictwem maila z pominięciem analizy dokumentów, orzecznictw i doktryny. Powód poinformował, że błąd wykrył w dniu 15 grudniu 2022 r.

Dowód: Oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu wraz z dowodem nadania – k. 23-24 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych przez strony, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości oraz w oparciu o zeznania stron.

Przesłuchaniu powoda Sąd dał wiarę w całości, albowiem było jasne i logiczne oraz korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym, z tym, że Sąd zwrócił uwagę, że w znacznej części były one opinią i oceną stanu faktycznego, a takie przesłuchanie nie może być przedmiotem ustaleń Sądu. Co ważne powód sam przyznał, że nie miał doświadczenia jako przedsiębiorca zawierające umowę ze stroną pozwaną. Rzecz w tym, że na nim, jak przedsiębiorcy, ciąży obowiązek szczególnej staranności, której nie zachował, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd na podstawie art. 302 § 1 kpc pominął dowód z przesłuchania reprezentant strony pozwanej ponieważ nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia.

Zaznaczyć tu należało również, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo oparte o treść art. 189 kpc było całkowicie niezasadne.

Mając zatem na uwadze powyższe, a także w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd w pierwszej kolejności zważył, że zgodnie z normą art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Nie budzi zatem wątpliwości, że powództwo o ustalenie może mieć zarówno charakter pozytywny jak i negatywny, tzn. obejmować zarówno ustalenie istnienia jak i nieistnienia stosunku. Pierwsza ze wskazanych przesłanek warunkuje określony skutek powództwa zaś druga z nich, decyduje o kwestii jego zasadności (zob. Wyrok Sądu Najwyższego dnia 27 czerwca 2001 r., sygn. II CKN 898/00, LEX nr 52613)

Jeśli chodzi o przesłanki uwzględnienia żądania wynikającego ze wskazanej powyżej normy wskazać należy, że powództwo może być uwzględnione tylko wtedy, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: interes prawny w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienie określonego stosunku lub prawa. Co istotne z punktu widzenia niniejszego postępowania, ciężar wykazania istnienia obu przesłanek spoczywa na powodzie, przy czym obie z nich muszą być co do zasady spełnione w czasie zamknięcia rozprawy (zob. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 1 – 458 ^{( 16)} . Tom I., red. dr hab. Tomasz Szanciło, Legalis; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2014 r., sygn. II CSK 403/13, LEX nr 1491128).

Przedkładając zatem powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że powód nie wykazał zasadności roszczenia, a zwłaszcza istnienia wymienionych przesłanek, co uzasadnia oddalenie powództwa. Interes prawny jest przy tym kategorią obiektywną, a zatem winien być rozumiany jako potrzeba uzyskania wyroku odpowiedniej treści, wywołana rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem określonej sfery prawnej. Innymi słowy, nie może być to interes hipotetyczny, subiektywnie pojmowany przez powoda (zob. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 1 – 458 ^{( 16)} . Tom I., red. dr hab. Tomasz Szanciło, Legalis).

Co przy tym istotne z punktu widzenia niniejszego postępowania,
a przy tym ugruntowane w orzecznictwie interes prawny zwykle nie zachodzi, gdy powód może uzyskać ochronę prawną w innych sposób, tj. w drodze innego powództwa, w szczególności o zasądzenie świadczenia (zob. m.in. Uchwała 7 – Sędziów Sądu Najwyższego, zasada prawna, z dnia 30 grudnia 1968 r., sygn. III CZP 103/68, OSNC 1969/5/85, LEX; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 czerwca 1997 r., sygn. II CKN 201/97, LEX nr 31356; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 20077 r., sygn. III CSK 123/07, LEX nr 319237).

Powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.) nie ma w zasadzie charakteru zapobiegawczo-prewencyjnego, lecz jego zasadność zależy wyłącznie od wykazania przez powoda konkretnego interesu prawnego w żądanym ustaleniu stosunku prawnego lub prawa. Występuje on w szczególności wtedy, gdy istnieje obiektywna niepewność co do istnienia stosunku prawnego lub prawa. Interes prawny istnieje tylko wtedy, gdy powód może uzyskać ochronę swojego prawa poprzez samo tylko ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego bądź prawa.

Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd doszedł do wniosku, iż powód nie wykazał, aby wskazany powyżej interes mu faktycznie przysługiwał. Zważyć bowiem należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nic nie stało na przeszkodzie (przyjmując argumentację strony powodowej), aby powód wytoczył przeciwko pozwanej roszczenie o zapłatę. Z pisma pełnomocnika strony powodowej datowanego na 29 maja 2025 roku (k.83; pkt III pisma) wynika, że po ewentualnym wyroku ustalającym nieistnienie umowy powód „będzie miał możliwość podjęcia kroków prawnych celem odzyskania wpłaconych należności”. Co ważne sam powód podczas przesłuchania (k.112v) wskazał, że nie zwracał się do strony pozwanej o zwrot pieniędzy, które zapłacił w (...), dlatego że do końca nie wiedział sam co ma zrobić. Jeśli zatem powód niezasadnie uregulował wystawioną przez spółkę fakturę (ponieważ umowa od początku był nieważna z uwagi na wprowadzenia powoda w błąd), racjonalnym byłoby, aby w pierwszej kolejności dochodził przedmiotowego roszczenia w inny sposób, np. na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogacaniu czy nienależnym świadczeniu (o zwrot zapłaconych kwot). Podczas tego postępowania Sąd musiałby zbadać zasadność oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu.

W ocenie Sąd powództwo podlegało również oddaleniu z uwagi na fakt, że w sprawie o zapłatę za świadczone przez pozwaną usługi został wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postepowaniu upominawczym. Co ważne został on wydany kilka miesięcy po złożeniu przez powoda oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu. Pozwany w tamtym postępowanie w elektronicznym postepowaniu upominawczym nie podnosił żadnych zarzutów merytorycznych, nie złożył sprzeciwu ani wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu (przyjmując, że było tak jak zeznał powód). Wbrew twierdzeniom pełnomocnik powoda nakaz zapłaty ma znaczenie w okolicznościach spraw. Nakaz zapłaty wiąże Sąd z uwagi na treść art. 365 § 1 kpc.

Sąd uznaje, że niezaskarżony nakaz zapłaty ma skutki takie, jak prawomocny wyrok, co wynika z odpowiedniego stosowania, na podstawie art. 353 ² k.p.c., do nakazu zapłaty przepisów art. 365 k.p.c. i 366 k.p.c. Prawomocny nakaz analogicznie do wyroku, korzysta z mocy wiążącej, a tym samym wywołuje skutek prejudycjalny w innym postępowaniu między tymi samymi stronami, w którym kwestia rozstrzygnięta prawomocnie w nakazie zapłaty jest kwestią prejudycjalną. Sąd podziela pogląd, że jeśli powództwo o świadczenie zostało już między stronami prawomocnie rozstrzygnięte wyrokiem, to nowe powództwo o ustalenie istnienia lub nieistnienia prawa do takiego świadczenia nie może być uwzględnione z powodu braku interesu prawnego (zob. wyr. SN z 19.7.2000 r., II CKN 278/00, Legalis).

Co ważne zgodnie z art. 84 § 1 i 2 kc w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Powód nie udowodnił, że to strona pozwana wywołała błąd u powoda albo że wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć. To powód nie przeczytał dokładnie umowy, której warunki są jasne. W pośpiechu podpisał umowę przy kurierze i ją odesłał. Nie było to zatem wywołane przez stronę pozwaną, a przez niedbalstwo powoda, który przecież jest przedsiębiorcą. Błąd, może się zatem odnosić do okoliczności objętych treścią oświadczeń woli (czynności prawnej), wprawdzie nimi nieobjętych, ale łączących się ściśle ze składanymi oświadczeniami, jak również związanych nie z oświadczeniami woli, lecz z innymi składnikami czynności prawnej, a także dotyczyć jej skutków. Dla uznania błędu za błąd co do treści czynności prawnej decyduje jego związek strukturalny z treścią przedmiotowej czynności. O dostatecznej ścisłości owego związku mowa wtedy, gdy błąd tak ingeruje w treść czynności prawnej, że wypacza jej sens faktyczny lub prawny. Co to istotności błędu wskazać należy, iż winna być oceniana według obiektywie przyjęty kryteriów. Obiektywna istotność błędu oznacza, iż jest on tego rodzaju, że rozsądny człowiek, znający prawdziwy stan rzeczy, nie złożyłby oświadczenia woli takiej treści, która z punktu widzenia życiowego lub prawnego pozbawiona jest uzasadnienia.

Niewątpliwie ustalenie celu gospodarczego, jaki chciała osiągnąć strona składająca oświadczenie o odstąpieniu od umowy nie nastręczało w sprawie trudności. Zamiarem powoda było korzystanie z usług (...). W rozpoznawanej sprawie stosunek prawny łączący strony i wynikające z niego konsekwencje prawne były jasne. Wynikały z umowy. Niezapewnienie jakiś dodatkowych usług, o których rzekomo powoda zapewniono telefonicznie (na co nie ma żadnych dowodów poza przesłuchaniem powoda), nie jest wystarczające od uznania, że doszło do wprowadzenia go w błąd co do treści jednego z istotnych postanowień zawieranej umowy. Umowa jest jasna i czytelna. Należy się z nią zapoznać przed jej podpisaniem albo zażądać przesłanie jej projektu przed jej podpisaniem. Jeśli zaś potencjalny kontrahent tego odmawia należy się od zawarcia umowy powstrzymać. Powód nie udowodnił, że konsultantka przedstawiająca ofertę zawarcia umowy, udzieliła mu nieprawdziwych informacji o zakresie dodatkowych usług. Zwartość pakietu, na który zgodził się pozwany wynika z załącznika do pozwu (k.16). Szczegóły są opisane w OWU, które stanowią, zgodnie z wolą stron, integralną część umowy (k.17-19). Jest tam definicja ,,konsultacji prawnych” (k.17; § 1 pkt 2 OWU). Dwie pozycje niżej w OWU jest definicja reprezentanci, która zgodnie z pakietem (k.16) była już płatna. Rację ma zatem strona pozwana twierdząc, że konsultacje prawne były tylko jednym z elementów świadczonych usług. Inną kwestią jest to, co powód otrzymała ,,w cenie” w ramach pakietu, a za co musiał dodatkowo płacić.

Przyjęcie jako miernika istotności rozsądnego postępowania każdej innej osoby w podobnych okolicznościach prowadzi do wniosku, że nie wystarcza subiektywne odczucie istotności błędu, ale niezbędna jest jego obiektywizacja (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 listopada 2018 r., sygn. akt I ACa 48/18).

Mając zatem na uwadze powyższe należy ponownie podkreślić, że strona powodowa nie wykazała zasadności powództwa, a zwłaszcza dysponowania interesem prawnym w ustaleniu nieistnienia dochodzonego roszczenia. Wnoszący pozew nie udowodnił, że działał pod wpływem błędu opisanego w art. 84 kc.

Poza tym, jeśli powód uregulował choć jedną z faktur, które to składały się na roszczenie którego to stwierdzenia nieistnienia domagał się (a które były przesądzone w elektronicznym postepowaniu upominawczym), to co do tej faktury ma możliwość złożenia pozwu do Sądu o zapłatę, więc niemożliwe jest ustalenie nieistnienia tej wierzytelności (przyjmują pogląd powoda, że nie wiąże go prawomocny nakaz zapłaty wydany w elektronicznym postepowaniu upominawczym).

Powództwo na podstawie art. 189 kpc wytoczyć można jedynie wówczas, gdy powód nie może skutecznie wytoczyć innego powództwa, tj. jego roszczenie nie podlega ochronie prawnej w oparciu o inną podstawę prawną. Nadto, niezależnie od powyższego powód pominął okoliczność, iż to na nim spoczywał obowiązek dbania o własne interesy. To, że nie przeczytał umowy czy podpisał ją w pośpiechu nie jest ,,winą” strony pozwanej, a jego błędem.

Wobec tego, na podstawie art. 189 k.p.c. a contrario w zw. z art. 6 k.c.
a contrario Sąd powództwo oddalił, czemu dał wyraz w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (pkt II wyroku).

Koszty, jakie poniósł pozwany to kwota 917 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 900,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1814 ze zm.) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (postanowieniem z dnia 30 lipca 2025 roku sprostowano oczywista omyłkę w wyroku).

Nadto zgodnie z art. 98 § 1[1] k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Sędzia Tadeusz Górka