Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2023 roku w Bydgoszczy na rozprawie według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

o ustalenie

oddala powództwo;

zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty,

nakazuje zwrócić powodowi kwotę 800 zł (osiemset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki,

nakazuje zwrócić pozwanej kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt VIII GC 673/23

UZASADNIENIE

Powód G. B. wniósł o ustalenie nieistnienia wierzytelności w łącznej wysokości 5.289,00 zł, której zapłaty domaga się pozwana (...) sp. z o.o. w B.. Nadto powód żądał zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony łączyła umowa najmu 3 kontenerów. Jak wskazano, z uwagi na zakończenie stosunku najmu, powód poinformował pozwaną o gotowości w przedmiocie zwrotu kontenerów, przy czym termin ich odbioru ustalono na 26 stycznia 2022 r. Powód wyjaśnił, że w dniu ustalonego odbioru pozwany poinformował go, że nie odbierze kontenerów z uwagi na złe warunki atmosferyczne i stan nawierzchni, wskazując przy tym, że obciąży powoda dodatkowymi kosztami tytułem najmu oraz niewykonanego transportu. W odpowiedzi na powyższe powód wyjaśnił, że warunki atmosferyczne wcale nie uniemożliwiały zabrania kontenerów, o czym świadczyła twardość gruntu jak i poruszanie się po nim innych pojazdów. Ponadto, kierowcy nie podjęli próby podjechania pod kontenery. Z uwagi na zaistniałą sytuację, poza bezzasadnym obciążeniem, pozwany zgłosił powoda do Krajowego Rejestru Długów (...), nie podejmujące jednakże dalszych działań mających na celu egzekucję roszczenia. Próby powoda w przedmiocie wykreślenia niezasadnego roszczenia z rejestru okazały się bezskuteczne podobnie jak przedsądowe wezwanie do dokonania korekt zerujących wystawione na jego rzecz faktury VAT. Wskazano, że powyższe negatywnie rzutuje na dalsze prowadzenie działalności, zwłaszcza w świetle bezzasadności powyższego. W tym stanie rzeczy, ustalenie nieistnienia wierzytelności należy uznać za konieczne.

W odpowiedzi na pozew, pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego jak
i przekazana sprawy do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany zarzucił, że nieprawdą jest, aby wynikająca z faktur załączonych do pozwu wierzytelność nie istniała. Zakwestionowano także, jakoby warunki atmosferyczne oraz stan nawierzchni umożliwiał odbiór kontenerów. Jak podniesiono, już po dacie wniesienia przedmiotowego pozwu, powód uregulował należność wynikającą
z wystawionej przez pozwanego tytułem najmu faktury VAT. Wyjaśniono przy tym, że pozwany obliczał czynsz najmu kontenerów według miesięcznych okresów rozliczeniowych. Wyjaśniono, że powód nie zrealizował ciążącego na nim zobowiązania, w konsekwencji czego, samochody które przybyły po kontenery nie mogły dokonać czynności załadunku i odbioru kontenerów. Tym samym, z przyczyn leżących po stronie powoda nie doszło do wykonania umowy, a pozwany podniósł w związku z tym koszty dwukrotnego przejazdu samochodów po odbiór kontenerów. W dalszej kolejności, pozwany powołał się na odpowiedzialność dłużnika za szkody podnosząc również, że powód nie wykazał zasadności roszczenia, a także posiadania interesu prawnego w sprawie o ustalenie.

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2023 r. Sad Rejonowy w Olsztynie,
V Wydział Gospodarczy, stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę według właściwości niniejszemu Sądowi.

W piśmie z dnia 17 maja 2023 r. powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie wskazując, że załączone przez pozwaną dowody zdecydowanie potwierdzają tę okoliczność, iż warunki atmosferyczne nie uniemożliwiały zabrania kontenerów.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 06 września 2021 r. strony zawarły umowę, na mocy której pozwany wynajął powodowi trzy sztuki kontenerów biurowych o łącznej wartości 75.000,00 zł netto.

Ustalono, że miesięczny czynsz najmu wynosi 1.200,00 zł netto, przy czym zostanie powiększony o podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Koszt dostawy, odbioru (transportu, załadunku i rozładunku) sprzętu oraz jego zwrotu obciąża najemcę. Koszt transportu ustalono na kwotę 7.000,00 zł netto plus VAT, a sprzątnięcia końcowego kontenerów ustalono na kwotę 360,00 zł netto.

Najemca zobowiązał się użytkować przedmiot najmu zgodnie z jego przeznaczeniem i wymogami prawidłowej eksploatacji, a także nie zmieniać przedmiotu najmu bez zgody wynajmującego i zwrócić go, po zakończeniu umowy w stanie niepogorszonym (§ 5).

Dowód: umowa najmu nr (...) – k. 56 – 57 akt.

Integralną część umowy najmu stanowiły ogólne warunki umowy (OWU) z których wynikało, że najemca ponosi koszty transportu urządzenia z magazynu wynajmującego do miejsca jego użytkowania i z powrotem.

Najemca zobowiązany jest także zapewnić dojazd i miejsce manewrowe dla samochodów dostarczających oraz odbierających kontenery, a także źródło prądu oraz wody na czas ewentualnego montażu obiektów wielomodułowych.

Z postanowień wynikało również, że najemca wyraża zgodę na obciążenie go przez wynajmującego dodatkowymi opłatami wynikłymi z braku możliwości dojazdu i/lub rozładunku/załadunku.

Dowód: ogólne warunki umowy najmu – k. 58 – 60 akt.

Kontenery zostały podstawione na placu budowy jeszcze we wrześniu 2021 r.

Okoliczności bezsporne.

Tytułem najmu kontenerów, pozwana wystawiła w dniu 13 stycznia 2022 r. na rzecz powoda fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 1.476,00 zł brutto, z terminem zapłaty upływającym 27 stycznia 2022 r.

Powód nie uregulował przedmiotowej wierzytelności w przewidzianym ku temu terminie.

Okoliczności bezsporne.

W dniu 25 stycznia 2022 r. powód zgłosił pozwanej możliwość odbioru trzech kontenerów.

Pozwana, w odpowiedzi na powyższe zobowiązała się do odbioru urządzeń 26 stycznia 2022 r.

Dowód: korespondencja stron – k. 15 – 16 akt.

Pozwana zleciła wykonanie odbioru podmiotowi trzeciemu – (...) sp. z o.o. sp. k. w R..

Po przybyciu na miejsce dwóch pojazdów okazało się, droga prowadząca do inwestycji jest bardzo grząska. W konsekwencji tego, pierwszy z pojazdów nie był w stanie podjechać na jej teren i załadować konteneru, albowiem ugrzązł w gruncie, z uwagi na co, drugi z kierowców musiał go wyciągać.

Po wyciągnięciu zakopanego pojazdu, pracownik powoda poinformował jednego z kierowców o możliwości wjechania bokiem, jednakże w ocenie kierowcy, wjazd był zbyt wąski na taki manewr. Dojazd bokiem i tak nie pozwalała na załadowanie trzech kontenerów. Można byłoby załadować co najwyżej jeden- ten najbliżej ogrodzenia.

Wobec zaistniałej powyżej sytuacji jeden z kierowców poinformował
o swojego szefa, który to podjął decyzję o zaprzestaniu realizacji zlecenia.

Dowód: fotografie gruntu – k. 65 – 66 akt, zeznania świadków M. K., A. M., S. M. – k. 116 – 118 akt.

Z uwagi na przedmiotowe okoliczności, pozwana skontaktowała się w powodem, który kwestionował, aby grunt uniemożliwiał dojazd i odbiór kontenerów.

Jeszcze w dniu 26 stycznia 2022 r. pozwana wystawiła na rzecz powoda fakturę VAT opiewającą na kwotę 3.813,00 zł z tytułu transportu, z terminem zapłaty upływającym 05 lutego 2022 r.

Dowód: korespondencja stron – k. 14 – 16 akt, 67 – 68 akt, informacje wynikające z wezwania do zapłaty – k. 17 akt.

W dniu 27 stycznia 2022 r. (...) sp. z o.o. sp. k. w R. wystawiła na rzecz pozwanej fakturę VAT tytułem realizacji zlecenia, opiewającą na kwotę 4.120,00 zł brutto, z terminem zapłaty upływającym 10 lutego 2022 r.

Na dokumencie zastrzeżono, że odbiór nie miał miejsca z uwagi na brak drogi dojazdowej do kontenerów.

Pozwana uregulowała przedmiotową należność w całości.

Dowód: faktura VAT nr (...) – k. 61 akt, potwierdzenie przelewu – k. 62 akt.

Ostatecznie, w dniu 2 lutego 2022 r. odebrano wszystkie
z wynajmowanych powodowi kontenerów.

W związku z powyższym, (...) sp. z o.o. sp. k. w R. wystawił na rzecz pozwanej drugą fakturę VAT opiewającą na kwotę 4.243,50 zł brutto.

Zlecająca pozwana uregulowała przedmiotową należność w całości.

Dowód: faktura VAT nr (...) – k. 63 akt, potwierdzenie zapłaty – k. 64 akt.

Wobec nieuregulowania wystawionych na rzecz powoda faktur VAT, pozwana pismem z dnia 11 sierpnia 2022 r. wezwała zobowiązanego do zapłaty łącznej kwoty 5.289,00 zł.

Jednocześnie, informacja o zadłużeniu powoda została ujawniona w Krajowym Rejestrze Długów.

W piśmie z dnia 28 października 2022 r. powód wezwał pozwaną spółkę do korekty wystawionych na jego rzecz faktur VAT ( (...) oraz (...)) wraz z wystąpieniem do Krajowego Rejestry Długów (...) celem usunięcia widniejącego tam bezpodstawnie wpisu.

Dowód: wezwanie – k. 17 akt, informacja z KRD – k. 18 akt, wezwanie z dnia 28 października 2022 r. wraz z potwierdzeniem i odbioru – k. 19 – 21 akt.

Pozew w niniejszej sprawie wniesiono w dniu 29 listopada 2022 r.

Na mocy przelewu z dnia 30 stycznia 2023 r. strona powodowa uregulowała należność z tytułu czynszu najmu, wynikającą z faktury nr (...).

D owód: potwierdzenie przelewu – k. 55 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych przez strony, w tym fotografii, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości oraz w oparciu o zeznania stron.

Zeznaniom M. K., A. M. oraz S. M. Sąd dał wiarę w całości, albowiem były jasne i logiczne oraz korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Takiego samego wniosku, nie można jednakże wysnuć w stosunku do zeznań R. L. albowiem już w trakcie zeznań prostował je, w odpowiedzi na co Sąd ponownie pouczył go o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Niezależnie od tego, wskazania powyżej wymienionego pokrywały się z pozostałym, zebranym w sprawie materiałem dowodowym w zakresie, w jakim to potwierdził, iż w trakcie odbioru pierwszego w kontenerów, kierowca faktycznie ugrzązł, a kierowany przez niego pojazd musiał zostać wyciągnięty przez drugi z nich. Oczywiście należy podkreślić, że fakt był taki, że ciężarówka zakopała się w drodze. Jednak tylko dowód z opinii biegłego byłby w stanie udowodnić czy warunki drogowe na drodze dojazdowej pod kontenery były odpowiednie i czy powód (w ramach warunków umowy jako najemca) wykonał umowę prawidłowo. Takie wniosku dowodowego nie złożył, pomimo reprezentowania przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zaznaczyć tu należało również, iż przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż strony łączyła umowa najmu trzech kontenerów, która to została wykonana w całości i to bez zastrzeżeń. Nie budzi również wątpliwości, że w styczniu 2022 r. powód zgłosił wolę oddania kontenerów w odpowiedzi na co, pozwany zlecił realizację tej czynności podwykonawcy. Jak podnosiła strona powodowa, zarówno droga dojazdowa jak same kontenery były do odbioru przygotowane w związku z czym, zaniechanie wykonania tej czynności w dniu 26 stycznia 2022 r. nie znajduje uzasadnienia. Tym bardziej też, za niewłaściwe uznać należy postępowanie pozwanej spółki, która to umieściła informację o zadłużeniu strony powodowej w Krajowym Rejestrze Długów. Te wszystkie okoliczności, przemawiają w ocenie powoda za uwzględnieniem powództwa polegającego na ustaleniu nieistnienia wierzytelności wynikających z wystawionych na jego rzecz faktur VAT z tytułu czynszu najmu oraz odbioru kontenerów.

W kontrze do podnoszonych roszczeń pozwana zarzuciła, iż to na powodzie ciążył obowiązek zapewnienia należytego dostępu do nieruchomości na której miały znajdować się kontenery. Nadto podnosił, że powód pomimo kwestionowania roszczenia w całości, już po wniesieniu niniejszego pozwu, uregulował jedną z faktur wystawionych na jego rzecz tytułem najmu (FV (...)- okoliczność bezsporna k. 114v), a jednocześnie objętej żądaniem stwierdzenia nieistnienia wierzytelności. Wskazano również, że strona powodowa nie posiada interesu prawnego w sprawie o ustalenie, co uzasadnia oddalenie powództwa.

Przypomnieć należy, że strona powodowa nie przedłożyła do pozwu faktur numer FV (...) i FV (...)- które objęte były żądaniem pozwu. Nie były one wymienione jako załączniki do pozwu więc Sąd nie miał podstaw do zobowiązania do ich przedłożenia w toku postępowania (po doręczeniu pozwu). Również ich brak nie był objęty zarządzeniem o zwrocie pozwu (k.26). Fakt ich wystawienia, daty i wysokość nie były sporne. Jednak nie jest znana do dzisiaj ich treść (za co dokładnie zostały wystawione, co wpisano w polu ,,nazwa towaru/usługi”).

Mając zatem na uwadze powyższe, a także w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd w pierwszej kolejności zważył, że zgodnie z normą art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Nie budzi zatem wątpliwości, że powództwo o ustalenie może mieć zarówno charakter pozytywny jak i negatywny, tzn. obejmować zarówno ustalenie istnienia jak i nieistnienia stosunku. Pierwsza ze wskazanych przesłanek warunkuje określony skutek powództwa zaś druga z nich, decyduje o kwestii jego zasadności (zob. Wyrok Sądu Najwyższego dnia 27 czerwca 2001 r., sygn. II CKN 898/00, LEX nr 52613)

Jeśli chodzi o przesłanki uwzględnienia żądania wynikającego ze wskazanej powyżej normy wskazać należy, że powództwo może być uwzględnione tylko wtedy, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: interes prawny w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienie określonego stosunku lub prawa. Co istotne z punktu widzenia niniejszego postępowania, ciężar wykazania istnienia obu przesłanek spoczywa na powodzie, przy czym obie z nich muszą być co do zasady spełnione w czasie zamknięcia rozprawy (zob. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 1 – 458 ^{( 16)} . Tom I., red. dr hab. Tomasz Szanciło, Legalis; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2014 r., sygn. II CSK 403/13, LEX nr 1491128).

Przedkładając zatem powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do wniosku, że powód nie wykazał zasadności dochodzonych roszczeń,
a zwłaszcza istnienia wymienionych przesłanek, co uzasadnia oddalenie powództwa.

W przedmiocie stwierdzenia istnienia stosunku prawnego łączącego strony Sąd zważył, że chociaż nie budziła wątpliwości okoliczność, że do zawarcia umowy doszło, a pozwany spełnił ciążące na nim zobowiązanie, powód na którym spoczywał w tym zakresie ciężar dowodzenia nie przedstawił dokumentów księgowych, stanowiących podstawę wywodzonego żądania. Brak jest bowiem w aktach niniejszej sprawy faktur, z których to de facto ma wynikać przysługujące pozwanemu roszczenie, a na które powołuje się strona powodowa. Innymi słowy, pomimo wniesienia powództwa o stwierdzenie nieistnienia wierzytelności wynikających z wystawionych przez pozwaną dokumentów księgowych, powód nie przedłożyła ich, a tym samym zweryfikowanie ich treści okazało się niemożliwe. Nie jest wykazane za co dokładnie zostały wystawione, co wpisano w polu ,,nazwa towaru/usługi”, a tym samym trudno wymagać od Sądu ustalenia nieistnienia wierzytelności z tych dwóch faktur.

Nie ma przy tym znaczenia, iż powód uregulował należność wynikającą z tytułu kosztów najmu, co stanowi okoliczność bezsporną. Takie postępowanie nie zwalniało go z obowiązku należytego wykazania roszczenia, a zwłaszcza przedłożenia faktur dokumentujących wierzytelności, o ustalenie nieistnienia których wnosi. Jedynie w takim wypadku, dokumenty te mogły by podlegać należytej weryfikacji, co wobec ich braku jest zasadniczo niemożliwe.

W ocenie Sądu, powód nie dysponował interesem prawnym w żądaniu ustalenia nieistnienia wierzytelności w łącznej kwocie 5.289,00 zł. Nie budzi bowiem wątpliwości, że przedmiotową przesłankę należy interpretować szeroko, jako mogącą wynikać z bezpośredniego prawa przysługującego powodowi lub też zmierzania do zapobieżenia temu zagrożeniu. Interes prawny jest przy tym kategorią obiektywną, a zatem winien być rozumiany jako potrzeba uzyskania wyroku odpowiedniej treści, wywołana rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem określonej sfery prawnej. Innymi słowy, nie może być to interes hipotetyczny, subiektywnie pojmowany przez powoda (zob. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Art. 1 – 458 ^{( 16)} . Tom I., red. dr hab. Tomasz Szanciło, Legalis).

Co przy tym istotne z punktu widzenia niniejszego postępowania,
a przy tym ugruntowane w orzecznictwie interes prawny zwykle nie zachodzi, gdy powód może uzyskać ochronę prawną w innych sposób, tj. w drodze innego powództwa, w szczególności o zasądzenie świadczenia (zob. m.in. Uchwała 7 – Sędziów Sądu Najwyższego, zasada prawna, z dnia 30 grudnia 1968 r., sygn. III CZP 103/68, OSNC 1969/5/85, LEX; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 czerwca 1997 r., sygn. II CKN 201/97, LEX nr 31356; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 20077 r., sygn. III CSK 123/07, LEX nr 319237).

Powództwo o ustalenie (art. 189 k.p.c.) nie ma w zasadzie charakteru zapobiegawczo-prewencyjnego, lecz jego zasadność zależy wyłącznie od wykazania przez powoda konkretnego interesu prawnego w żądanym ustaleniu stosunku prawnego lub prawa. Występuje on w szczególności wtedy, gdy istnieje obiektywna niepewność co do istnienia stosunku prawnego lub prawa. Interes prawny istnieje tylko wtedy, gdy powód może uzyskać ochronę swojego prawa poprzez samo tylko ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego bądź prawa.

Mając zatem na uwadze powyższe, Sąd doszedł do wniosku, iż powód nie wykazał, aby wskazany powyżej interes mu faktycznie przysługiwał. Zważyć bowiem należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy nic nie stało na przeszkodzie, aby powód wytoczył przeciwko pozwanej roszczenie o zapłatę. Skoro bowiem według niezasadnie uregulował wystawioną przez spółkę fakturę, racjonalnym byłoby, aby w pierwszej kolejności dochodził przedmiotowego roszczenia w inny sposób, np. na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogacaniu.

O uwzględnieniu powództwa nie może być w ocenie Sądu mowy także z tego względu, że do nierealizacji zobowiązania doszło z uwagi na niewykonanie postanowień umownych przez stronę powodową. To powód ponosił bowiem odpowiedzialność za przygotowanie trasy w taki sposób, aby odbiór był możliwy. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, że podstawienie kontenerów obyło się bez jakichkolwiek komplikacji, skoro miało miejsce niemalże 6 miesięcy wcześniej, czyli w innych warunkach atmosferycznych.

Nie złożono także wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia właściwej jakości nawierzchni, co w świetle pozostałego, zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uniemożliwiało ustalenie, jakoby jej stan w styczniu 2022 r. umożliwiał odbiór kontenerów. Podobnie jak w przypadku o którym mowa powyżej, fakt iż kilka dni później, podjechanie na teren inwestycji było już możliwe, nie może być poczytywane za potwierdzenie faktu, jakoby czynność ta mogła się odbyć także 26 stycznia. Jak już bowiem nadmieniono, twierdzenia powoda w tym zakresie należy uznać za gołosłowne i niewystarczające dla potwierdzenia wskazanej okoliczności, albowiem nie dysponował on wiadomościami specjalnymi umożliwiającymi dokonanie takiego twierdzenia. Nawet gdyby tak było, strona – z uwagi na swoją pozycję procesową - nie mogłaby udowodnić twierdzeń w tym przedmiocie bez posłużenia się opinią biegłego. Skoro zatem, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika powód nie wnioskował o powyższe, w okolicznościach sprawy nie można uznać, aby w dniu pierwszego z transportów droga była przejezdna.

Nie było prawidłowym wykonaniem umowy przez powoda to, iż pracownik powoda proponował kierowcy wjazd inną drogą. Należy bowiem mieć na uwadze, że realizującym odbiór kontenerów był profesjonalista (podnajemca pozwanego), dysponujący w tym zakresie odpowiednim sprzętem. Wobec tego, w ocenie Sądu, już sam fakt niemożności podjechania po pierwszy z odbieranych urządzeń uzasadniał postępowania kierowców, którzy zaniechali dalszych czynności. Wskazania wymaga, że nie mamy tu do czynienia z sytuacją nieuzasadnionej odmowy realizacji zlecenia, a właśnie z okolicznością niewykonania zobowiązania z uwagi na przeszkody, do usunięcia których zobligowana była strona powodowa. Trudno wymagać, aby ryzykowali uszkodzeniem ciężarówek transportowych, których wartość jest dużo większa niż stawka frachtu.

Mając zatem na uwadze powyższe należy ponownie podkreślić, że strona powodowa nie wykazała zasadności powództwa, a zwłaszcza dysponowania interesem prawnym w ustaleniu nieistnienia dochodzonego roszczenia. Wnoszący pozew nie załączył dowodów dokumentujących roszczenie, a zatem nie można było dokonać ich weryfikacji niezbędnej dla ewentualnego uwzględnienia powództwa. Poza tym, powód uregulował jedną z faktur, które to składały się na roszczenie którego to stwierdzenia nieistnienia domagał się. Co do tej faktury ma możliwość złożenia pozwu do Sądu o zapłatę, więc niemożliwe jest ustalenie nieistnienia tej wierzytelności. Co więcej przesłankowo zbadana zostanie również druga z faktur (nieopłacona przez powoda). Także z tej przyczyny powództwo musiało zostać oddalone. Przyjmuje się bowiem, że powództwo na podstawie art. 189 kpc wytoczyć można jedynie wówczas, gdy powód nie może skutecznie wytoczyć innego powództwa, tj. jego roszczenie nie podlega ochronie prawnej w oparciu o inną podstawę prawną. Nadto, niezależnie od powyższego powód pominął okoliczność, iż to na nim spoczywał obowiązek przygotowania trasy w taki sposób, aby odbiór kontenerów był możliwy, przy czym pomimo spoczywającego na nim w tym zakresie ciężaru dowodowego nie wykazał, aby powyższemu sprostał. Powód nie zaproponował bowiem dowodu z opinii biegłego, który to w ocenie Sądu, jako dysponujący odpowiednimi wiadomościami specjalnymi był wyłącznie właściwym do stwierdzenia ewentualnego, właściwego przygotowania gruntu i braku przeszkód w odbiorze kontenerów. Skoro jednakże powód powyższego nie zaproponował, to w świetle przedstawionych okoliczności, dochodzone żądanie na uwzględnienie nie zasługiwało. Tym bardziej, że zeznania świadków wykazały nienależyte wykonanie umowy przez powoda tj. fakt, że droga nie została prawidłowo przygotowana.

Wobec tego, na podstawie art. 189 k.p.c. a contrario w zw. z art. 6 k.c.
a contrario Sąd powództwo oddalił, czemu dał wyraz w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (pkt II wyroku).

Koszty, jakie poniósł pozwany to kwota 1817 zł. Na powyższą kwotę składa się kwota 1800,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1814 ze zm.) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

Nadto zgodnie z art. 98 § 1[1] k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W punkcie trzecim sentencji wyroku Sąd orzekł o zwrocie powodowi kwoty 800 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet zwrotu kosztów dojazdu świadka. W punkcie czwartym sentencji wyroku Sąd orzekł o zwrocie pozwanej kwotę 1200 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet zwrotu kosztów dojazdu świadków. Stosownie bowiem do treści art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 300), Sąd z urzędu zwraca stronie różnicę między opłatą pobraną od strony a opłatą należną.

Sędzia Tadeusz Górka

(...)

(...)