Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2024 r. w B. według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13 834,36 zł (trzynaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote trzydzieści sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 lipca 2023 r. do dnia zapłaty

II.  umarza postępowanie w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4522 zł (cztery tysiące pięćset dwadzieścia dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty,

IV.  zasądza od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 396,87 zł (trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt siedem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa,

V.  nakazuje zwrócić powódce kwotę 95 zł (dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem części opłaty sądowej od pozwu w zakresie w jakim powódka cofnęła pozew pomniejszonej o opłatę minimalną.

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 1781/23 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w W. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. kwoty 19 680 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lipca 2023 r. do dnia zapłaty. Nadto powód domagał się orzeczenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego oraz opłaty pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód wynajmuje specjalistyczne auta zastępcze przygotowane do jazdy jako taxi i na mocy umowy cesji uprawniony jest do dochodzenia roszczeń z OC sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 19 kwietnia 2023 r. w jakiej uszkodzony został pojazd marki T. (...) o nr rej. (...). Powód podał, że poszkodowany używał pojazd do prowadzenia działalności gospodarczej jako specjalny pojazd taxi i w związku z przedmiotowym zdarzeniem i uszkodzeniem pojazdu wynajął w dniu 20 kwietnia 2023 r. pojazd zastępczy – taxi na czas naprawy w okresie od 20 kwietnia 2023 r. do dnia 29 maja 2023 r. łącznie przez 40 dni. Powód podał, że pozwany nie przedstawił poszkodowanemu oferty najmu pojazdu zastępczego taxi. Wskazano, że koszt najmu wyniósł 19 680 zł, zaś pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.

Nakazem zapłaty z dnia 23 listopada 2023 r., sygn. akt VIII GC 1781/23 upr, Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana podkreśliła, iż odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za szkodę z dnia 19 kwietnia 2023 roku. Zakwestionowała swoją odpowiedzialność co do wysokości. Kwota przez ubezpieczyciela wyniosła 5845,64 zł i objęła m.in. kwotę 5535 zł za 15 dni najmu pojazdu zastępczego przy stawce wynoszącej 369 zł brutto za dobę. Podniesiono, iż poszkodowany winien dążyć do minimalizacji szkody, zaś pozwany nie może odpowiadać za zaniechania czy opóźnienia powstałe po stronie warsztatu naprawczego. W ocenie pozwanej powód nie udowodnił, że okres naprawy uszkodzonego pojazdu i odpowiadający mu czas najmu pojazdu zastępczego stanowi okres w pełni uzasadniony i konieczny. W zakresie wysokości stawki najmu pozwany podniósł, iż w toku postepowania likwidacyjnego informował poszkodowanego o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego za jego pośrednictwem ze stawką 300 zł netto. Zdaniem pozwanej powód nie udowodnił, że zawyżone koszty najmu są uzasadnione i brak jest adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zawyżonymi kosztami najmu a zdarzeniem będącym źródłem szkody.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka wskazała, iż otrzymała, po wniesieniu, pozwu kwotę 5845,64 zł i objęła m.in. kwotę 5535 zł za 15 dni najmu pojazdu zastępczego przy stawce wynoszącej 369 zł brutto za dobę. W tej części strona powodowa cofnęła pozew co do należności głównej. W pozostałym zakresie powódka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2023 roku pojazd marki T. (...) o nr rej. (...), został uszkodzony w wyniku kolizji, której sprawcę łączyła z pozwanym umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów.

Okoliczności bezsporne

Pojazd był w używaniu przez M. K., który był jego właścicielem.

Poszkodowany używał pojazdu do przewozu osób jako pojazd taxi. Posiada licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób taksówką. Poszkodowany nie miał możliwości zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym pojazdem.

Dowód: akta szkody k. 56 akt , zeznania świadka M. K.- k. 81v-82 akt

Poszkodowany 19 kwietnia 2023 roku zgłosił szkodę do pozwanego. Pozwany nie poinformował poszkodowanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz o wysokości stawek za pojazd zastępczy w zakresie pojazdu TAXI.

Dowód: akta szkody k. 56 akt , zeznania świadka M. K.- k. 81v-82 akt

W dniu 20 kwietnia 2023 r. pomiędzy poszkodowanym a powodem doszło do zawarcia umowy najmu, na mocy której powód wynajął poszkodowanemu pojazd zastępczy marki T. (...) o nr rej. (...) za stawkę czynszu w wysokości 400,00 zł netto za każdy dzień najmu. Wynajęty pojazd przeznaczony był do przewozu osób jako taxi.

Następnie strony zawarły umowę cesji praw do zwrotu kosztów pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Dowód: umowa najmu – k. 11-11v akt, umowa cesji -k. 14 akt, akta szkody k. 56 akt , zeznania świadka M. K.- k. 81v-82 akt

W związku ze szkodą poszkodowany odstawił pojazd do naprawy do profesjonalnego warsztatu wskazanego przez ubezpieczyciela. Zakres uszkodzeń pojazdu uniemożliwiał poruszanie się nim po drogach.

W dniu 27 kwietnia 2023 roku poinformowano poszkodowanego, że szkoda zostanie rozliczona jako szkoda całkowita. Poszkodowany zakwestionował to rozwiązanie i 5 maja 2023 roku złożył odwołanie od tej decyzji. Wskutek tego 18 maja 2023 roku (...) zmieniła decyzję i uznała, że w sprawie ma miejsce szkoda częściowa.

Ostatecznie warsztat przekazał przyznane przez ubezpieczyciela odszkodowanie poszkodowanemu, który naprawił pojazd sam, we własnym zakresie długo po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego. Kwota odszkodowania nie wystarczyła na kompleksową naprawę uszkodzonego auta.

Dowód: akta szkody k. 56 akt , zeznania świadka M. K.- k. 81v-82 akt, opinie biegłego R. J. – k. 89-101, 125-127

Dnia 31 maja 2023 r., powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) z tytułu najmu pojazdu zastępczego w okresie od dnia 20 kwietnia 2023 r. do dnia 29 maja 2023 r. w wysokości 19680 złotych brutto (40 dni po 492 zł brutto za dobę). Jako płatnik faktury zostało wskazane pozwane towarzystwo ubezpieczeń. Szkoda została zgłoszona do pozwanego wraz z przesłaniem faktury w dniu 31 maja 2023 roku.

Dowód: faktura VAT nr (...)- k. 10 akt, akta szkody k. 56 akt, decyzja ubezpieczyciela z dnia 7 grudnia 2023 roku

Pismem z dnia 7 grudnia 2023 roku pozwany wskazał, iż uznaje zasadność najmu pojazdu zastępczego za okres 15 dni przy stawce 369 zł brutto za dobę

Dowód: decyzja z dnia 7 grudnia 2023 roku- k.53

Uszkodzenia pojazdu T. (...) o nr rej. (...) powstałe w dniu 19 kwietnia 2023 r., uniemożliwiały jazdę tym pojazdem. Technologiczny czas naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) wynosił 8 dni. Uzasadniony, hipotetyczny okres najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) o nr rej. (...) wynosił 54 dni i zawierał się w okresie od 19 kwietnia 2023 roku do 12 czerwca 2023 roku.

Rynkowa dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego w klasie TAXI wynosiła około 500 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego -k.89-101; pisemna opinia uzupełniająca biegłego -k. 124-126

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty i wydruki przedłożone przez strony które nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane, a także w oparciu o zeznania świadków M. S., Ł. P..

Zeznaniom świadków Sąd dał wiarę w całości, albowiem były one jasne i logiczne, a ponadto korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego w sprawie przed Sądem Rejonowym w Siedlcach w sprawie V GC 372/23 na fakt rynkowości stawki 450,00 złotych netto za dobę najmu pojazdu zastępczego taxi w segmencie C w rozliczeniu OC sprawcy zdarzenia, z uwagi na fakt, iż dowód ten został powołany w celu wykazania faktu nieistotnego dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy oraz nieprzydatny do wykazania danego faktu, gdyż przedmiotowa opinia dotyczy stawek na rynku (...), nie zaś (...). Ponadto Sąd pominął wniosek o przeprowadzenie dowodu z decyzji ubezpieczyciela z innych spraw. Nie miało to znaczenia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Opisany stan faktyczny był w znacznej mierze bezsporny. Dotyczyło to zarówno faktu wystąpienia szkody w pojeździe należącym do poszkodowanego, odszkodowania przy uwzględnieniu braku możliwości odliczenia przez poszkodowanego podatku VAT (odszkodowanie w kwocie brutto), a także wypłacenia żadnego odszkodowania przez ubezpieczyciela za najem pojazdu zastępczego części odszkodowania w kwocie 5845,64 zł. Pozostałe okoliczności Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty i wydruki oraz akta szkody na płycie CD, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony, w tym opinię biegłego.

Mając na uwadze zapisy zawartej umowy cesji, a także treść art. 510 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 i 2 k.c. oraz stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie III CZP 63/19, zgodnie z którym pojęcie straty jako elementu szkody obejmuje wymagalne zobowiązania poszkodowanego wobec osoby trzeciej do zapłaty czynszu pojazdu zastępczego, o ile koszty te zostały poniesione, ale bez wymogu wyłącznie realnego, rzeczywistego spełnienia tego świadczenia przez dokonanie zapłaty wynajmującemu, wobec czego to do poszkodowanego należy decyzja, czy spełni świadczenie w sposób typowy przez dokonanie zapłaty, czy w inny sposób np. przenosząc na wierzyciela swoją wierzytelność wobec sprawcy o zapłatę zobowiązania Sąd uznał, że na powoda przeszła wierzytelność odszkodowawcza przysługująca poszkodowanemu wobec pozwanego ubezpieczyciela, wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami. Tym samym powód uzyskał legitymację procesową w sprawie.

Niezależnie od powyższego, Sąd zważył, iż podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowiły przepisy o umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Wedle § 4 cytowanego artykułu, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W sprawie znajdą ponadto zastosowanie przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r. poz. 392 ze zm.) Wedle art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Po myśli zaś art. 36 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według ogólnych reguł prawa cywilnego. Istotne znaczenie ma tu art. 361 § 1 k.c., ponieważ zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Po myśli § 2 tego przepisu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Sposoby naprawienia szkody szczegółowo natomiast uregulowano w treści art. 363 k.c.

Na gruncie przepisów ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 2060), utrwaliło się w orzecznictwie sądowym przekonanie, że „Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej” (uchwala Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, Biul. SN 2011 nr 11, GP, OSNC 2012 nr 3, poz. 28, str. 1, OSP 2013 nr 1, poz. 2, str. 7, OSG 2014 nr 1, poz. 1, str. 3, Legalis).

Sąd popiera w tej mierze pogląd wyrażony w orzecznictwie, że w razie zgłoszenia roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, „w każdym przypadku ocenić należy, czy wydatek był niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka transportowego, gdyby mu szkody nie wyrządzono” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 października 2015 r., I ACa 185/15, Legalis nr 1470134).

Poniesiony przez poszkodowanego koszt wynajmu pojazdu zastępczego stanowi skutek szkody, winien podlegać wyrównaniu, ale musi to być wydatek celowy i ekonomicznie uzasadniony. Odnosząc się, natomiast do granic odpowiedzialności ubezpieczyciela, nie budzi wątpliwości, że chodzi tylko o refundację kosztów najmu za okres konieczny i niezbędny do naprawy samochodu, z uwzględnieniem rozsądnej proporcji pomiędzy korzyścią wierzyciela, a obciążeniem dłużnika. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 września 2004 r., IV CK 672/03).

W świetle powyższego i zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że poszkodowanemu przysługiwało uprawnienie do wynajęcia pojazdu zastępczego. Z ustaleń poczynionych w toku postępowania wynikało bowiem, że w chwili zdarzenia, powyżej wskazany nie dysponował innym pojazdem, którym to mógłby posługiwać się w celach wykonywania zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wynika to z zeznań świadka M. K.. Strona pozwana nie kwestionowała tych zeznań.

Sąd zważył także, iż w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. o sygn. akt III CZP 20/17 Sąd Najwyższy wskazał, że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione. Sąd Najwyższy wskazał również, iż istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela.

Sąd Najwyższy w cytowanej uchwale podkreślił także, iż z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego - nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

W okolicznościach sprawy ubezpieczyciel nie zaproponował poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystania z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu (co do segmentu TAXI), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, dlatego poszkodowany mógł zdecydować się na poniesienie kosztów najmu innego pojazdu, byleby stawka najmu pojazdu zastępczego była rynkowa. Propozycji najmu pojazdu zastępczego zaprzeczył poszkodowany podczas swoich zeznań (k.81v). Co więcej nie wynika to z informacji od ubezpieczyciela kierowanej do poszkodowanego związanej ze stawki dla pojazdów zastępczych akceptowanych przez (...)(akta szkody). Nie ma wśród tych pojazdów pojazdu TAXI. Z kolei stawka strony powodowej była stawką rynkową co wynika z opinii biegłego. Pełnomocnik strony pozwanej nie kwestionował zeznań świadka na rozprawie.

Strona pozwana nie poinformowała poszkodowanego, że przysługuje mu bezgotówkowo pojazd zastępczy TAXI. Propozycja najmu pojazdu zastępczego nie została złożona wbrew twierdzeniom ubezpieczyciela. W tym miejscu należy ponownie zwrócić uwagę na całkowitą bierność po stronie pozwanej w zakresie wykazania, że zachodziła ta okoliczność. (...) nie wykazała, iż poszkodowany otrzymał propozycji najmu pojazdu zastępczego. Nie miał zatem prawa dokonać obniżenia czynszu najmu do wysokości akceptowanych stawek najmu w swojej propozycji, która rzekomo wynosiła 300,00 zł netto za dobę dla pojazdu dokładnie takiego samego jak pojazd uszkodzony. Dowodem na tę stawkę miały być faktury dołączone do sprzeciwu od nakazu zapłaty (k.54-55). Były one jednak z września i maja 2022 roku, a nie z kwietnia- maja 2023 roku, a ponadto nie wiadomo jakiego rynku dotyczyły (zamazano dane nabywcy).

Tym samym w zakresie stawki na najem pojazdu zastępczego Sąd przyjął kwotę 492 zł brutto za dobę.

Co do uzasadnionego okresu najmu Sąd podzielił stanowisko powoda, że z uwagi na uszkodzenia pojazdu i przeznaczenie pojazdu, nie mógł on być wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Zasadny był okres najmu przez cały czas wskazany w pozwie.

Podkreślić należy, iż z załączonych do sprawy akt szkody oraz opinii biegłego wynika, iż poszkodowany nie mógł używać uszkodzonego pojazdu w działalności gospodarczej, gdyż pojazd posiadał takie uszkodzenia, które uniemożliwiały jazdę.

Nadto zauważyć należy, iż pozwany w toku postępowania kwestionował czas najmu pojazdu zastępczego tj. 40 dni, wskazując, iż powód nie udowodnił, że okres naprawy uszkodzonego pojazdu i odpowiadający mu czas najmu pojazdu zastępczego stanowi okres w pełni uzasadniony i konieczny. Jednocześnie pozwany w żaden sposób nie wykazał swoich twierdzeń. Tymczasem w wyniku przeprowadzenia postępowania dowodowego, tj. po analizie akt szkody, protokołu naprawy pojazdu oraz wysłuchaniu zeznań świadka i przede wszystkim opinii biegłego, Sąd ustalił, iż postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone przez ubezpieczyciela w sposób nieprawidłowy za co w całości odpowiedzialność ponosi(...). Przede wszystkim wskazać należy, że poszkodowany zgodnie ze wskazówkami strony pozwanej zwrócił się o naprawę pojazdu po szkodzie do warsztatu wskazanego przez ubezpieczyciela. Wskutek nieznanych przyczyn (jak się okazało w toku postępowania błędnych) (...) przyjęła początkowo, że szkoda w sprawie była szkodą całkowitą. Skutkowało to tym, że naprawa przez warsztat wskazany przez ubezpieczyciela nie była przeprowadzona. Poszkodowany odwołał się od tej decyzji. Dzięki temu doszło do zmiany stanowiska przez ubezpieczyciela, choć z decyzji ubezpieczyciela z dnia 18 maja 2023 roku wynika, że ,,nie znajduje ona podstaw do zmiany (…) stanowiska”. Rzecz w tym, że w treści tej decyzji wskazano, że koszt naprawy nie przekroczył wartości rynkowej -pojazdu tym samym nie czynił jej ekonomicznie nieuzasadnionej. Przedmiotowa szkoda został rozliczona jako częściowa. W trybie odwoławczym dokonano weryfikacji poprawności wyceny wartości rynkowej pojazdu na dzień powstania szkody. Takie zachowanie ubezpieczyciela jest niezrozumiałe, niewyjaśnione, ale jednocześnie jest takim, za które całkowicie odpowiada (...). Trudno zarzucać poszkodowanemu, że nie rozpoczęto naprawy w warsztacie, który wybrał ze wskazania(...), skoro sam ubezpieczyciela uznał początkowo, że nie ma sensu ekonomicznego w naprawie. Czas na zmianę stanowiska i rozpatrzenie odwołania przedłużył naprawę i tym samym czas najmu pojazdu zastępczego, ale jest to okoliczności w całości obciążająca ubezpieczyciela. Przypomnieć należy, że z opinii biegłego wynika jasno, że pojazd nie mógł być bezpiecznie użytkowany po szkodzie (k.101, str. 12 opinii biegłego). Zaś sam okres najmu pojazdu zastępczego uzasadniony i hipotetyczny wynosił aż 54 dni, podczas gdy strona powodowa domagała się zasądzenia za 40 dni. Biegły sporządził opinię uzupełniającą (k.124-127) w oparciu o wariant (założenia) strony z pisma pełnomocnika strony pozwanej datowanego na 4 lipca 2024 roku (k.116). Kluczowe jest to, że warsztat został wskazany przez (...)co wynika z zeznań świadka M. K. (k.82). Poszkodowany czekał na pieniądze od ubezpieczyciela, aby naprawić pojazd. Rzecz w tym, że zlecił go warsztatowi wskazanemu przez ubezpieczyciela i miało się to odbyć ,,bezgotówkowo”. Oznacza to, że poszkodowany nie miał dostać żadnych pieniędzy na naprawę, a warsztat miał przywrócić pojazd od stanu sprzed szkody. Nie mogło to jednak nastąpić do czasu zmiany przez ubezpieczyciela szkody całkowitej na szkodę częściową i wyrażenia zgody na naprawę. Co ważne z zeznań świadka wynika, że czekał on na pieniądze, ale dostał je warsztat, a nie on, co jest zgodne z praktyką rozliczenia bezgotówkowego. Warsztat przekazał poszkodowanemu pieniądze, ale nastąpiło to później, nie w dacie wskazanej przez ubezpieczyciela w piśmie datowanym na 4 lipca 2023 roku. Kluczowe jest zaś, że z tego pisma nie wynika fakt przekazania środków w dniu 28 kwietnia 2023 roku, a jedynie wydania przez ubezpieczyciela decyzji. Tej, która kwalifikowała szkodę w pojeździe jako całkowitą. Wydaje się, że pełnomocnik nie zapoznał się z aktami szkody, które jasno obrazują zmianę stanowiska ubezpieczyciela w zakresie tego czy szkoda jest całkowita czy częściowa. Wszelkie niejasności, wątpliwości czy problemy związane z procedurą likwidacji szkody obciążają ubezpieczyciela. Nawet przyjęcie drugiego wariantu z opinii głównej biegłego wskazywało na całkowitą zasadność najmu pojazdu zastępczego przez okres 40 dni.

Podsumowując cały okres najmu pojazdu zastępczego jest celowy i uzasadniony. Powodowi należała się zatem kwota 19680 zł (40 dni x 492 zł), ale z uwagi na cofnięcie pozwu w części co do kwoty 5845,64 zł (którą powód w całości zaliczył na należność główną), Sąd zasądził kwotę 13 843,36 zł (19680 zł – 5845,64 zł) - w pkt I wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., jak również mając na uwadze treść art. 14 ust. 1 i 2 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, że pozwany winien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W dniu 31 maja 2023 roku pozwana otrzymała fakturę VAT za najem pojazdu zastępczego (k.53). Wynika to z treści pisma ubezpieczyciela datowanego na 19 kwietnia 2023 roku, w którym podano, że odsetki od przyznanego przez ubezpieczyciela odszkodowania wypłacono od 14 czerwca 2023 roku tj. 15 dni od wypływu faktury za najem pojazdu zastępczego. Termin 14 dni z art. 14 ust. 2 powyższego przepisu upływał z dniem 14 czerwca 2023 roku, wobec tego Sąd zasądził odsetki od dnia 8 lipca 2023 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu mając na uwadze treść art. 321 kpc.

W pozostałym zakresie Sąd umorzył postępowania z uwagi na cofnięcie pozwu przez stronę powodową pismem datowanym na 16 stycznia 2024 roku (k.62). Wpłata przez ubezpieczyciela miała miejsce w dniu 5 grudnia 2023 roku (k.51), czyli po wniesieniu pozwu, który miał miejsce 16 sierpnia 2023 roku (k.29). Oznacza to, że strona pozwana w tym zakresie musiała zostać uznana za przegrywającą sprawę. Wyjaśniając kwestię rozliczenia i zaliczenia dokonanej przez ubezpieczyciela wpłaty wskazać należy, że dokonała ona wpłaty kwoty 5845,64 zł, na którą składają kwoty 5535 zł (15 dni x 369 zł stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego uznana przez ubezpieczyciela; k. 51) oraz kwota 310,64 zł jako kwota skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5535 zł za okres od 14 czerwca 2023 roku do 5 grudnia 2023 roku (k. 53). Wpłata została zaliczona w całości przez stronę powodową na należność główną i strona powodowa ograniczyła powództwo o kwotę 5845,64 zł, a nie o kwotę 5535 zł. Miała do tego prawo jako dysponent procesu i dlatego Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zmodyfikowanym zgodnie z treścią z pisma pełnomocnika strony powodowej datowanego na 16 stycznia 2024 roku (k.62).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki koszty procesu. Na koszty postępowania składała się opłata od pozwu w wysokości 905 złotych (1000 zł - 95 zł za część opłaty w zakresie w jakim strona powodowa cofnęła pozew), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3600 złotych ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804, ze zm.)

Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 kscu w zw. z art. 83 ust. 2 kscu w z art. 98 § 1 kpc zasądził od pozwanej, jako przegrywającej proces, kwotę 396,87 zł tytułem brakującej części kosztów sądowych. Koszty sądowe poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa wyniosły 396,87 zł i objęły zwrot brakującą część wynagrodzenia biegłego (łącznie wyniosło ono 1396,87 zł – 1000 zł [zaliczka od strony pozwanej]; k. 106,133, 77) zatem kwotę tę należało zasądzić od strony przegrywającej proces na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (pkt IV wyroku).

Ze względu na cofnięcie pozwu po wysłaniu jego odpisu stronie przeciwnej wraz z nakazem zapłaty, ale przed rozpoczęciem rozprawy, Sąd, na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zwrócił powodowi połowę uiszczonej opłaty od pozwu w zakresie w jakim powódka cofnęła pozew pomniejszonej o opłatę minimalną o czym orzeczono w punkcie V wyroku. Opłata od pozwu wyniosła 1000 zł. Ponieważ strona powodowa cofnęła pozew co do kwoty 5845,64 zł opłata od pozwu od kwoty ostatecznie dochodzonej (13 834,36 zł) wynosić powinna 750 zł. Różnica między kwotą 1000 zł a kwotą 750 zł wynosi 250 zł. Połowa tej kwoty to 125 zł, a pomniejszenie jej o 30 zł daje ostatecznie kwotę 95 zł, którą zwrócono stronie powodowej (pkt V wyroku). Reszta części opłaty została uwzględniona w kosztach procesu po stronie powodowej.

Sędzia Tadeusz Górka