Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

VIII GC 1962/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy z 2016-04-28

Sygn. akt VIII GC 1962/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Sylwia Roszak

Protokolant: stażysta Paulina Piotrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 r. w B.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 791,03 zł (siedemset dziewięćdziesiąt jeden złotych trzy grosze) z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 237 zł (dwieście trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwoty 791,03 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2014 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej M. D. (1) i M. D. (2) z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 23 września 2014 r. wyrządzonej w pojeździe poszkodowanych marki B. (...) o nr rej. (...) przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Powód podał, iż w dniu 1 października 2014 roku poszkodowani zawarli z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością zlecenie naprawy, w którym ustalono jej przedmiot i zakres. Powód podał, że warsztat zgodnie z treścią zlecenia naprawy zawartego z poszkodowanymi sporządził kalkulację naprawy numer (...) i przedłożył ją pozwanemu. Warsztat wykonując naprawę nie uwzględnił zastosowanych przez pozwany zakład ubezpieczeń potrąceń jako niezgodnych z treścią zlecenia. Powód wskazał dalej, iż po dokonanej naprawie warsztat wystawił fakturę na kwotę 8.460,58 zł, a pozwany wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 791,03 zł. Podkreślił ponadto, że poszkodowani są uprawnieni do odliczenia 50 % podatku VAT. Powód wskazał, iż poszkodowani zawarli w dniu 1 października 2014 roku z (...) sp. z o.o. umowę o przelew wierzytelności, a następnie spółka ta zawarła w dniu 17 listopada 2014 roku z powodem umowę o powierniczy przelew wierzytelności.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 3 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w B. w sprawie (...)orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zanegował roszczenia zgłaszane przez powoda w niniejszym postępowaniu co do zasady, pozwany zakwestionował w szczególności skuteczne nabycie roszczeń przez powoda w drodze umowy przelewu wierzytelności. W ocenie pozwanego umowa cesji wierzytelności nie obejmowała sprawcy szkody, a tym samym była nieważna. Nadto pozwany wskazał, że przyjął zgłoszenie szkody i dokonał jej likwidacji oraz decyzją z dnia 16 stycznia 2015 r. wypłacił odszkodowanie w wysokości 6.878,52 zł. Pozwany wyjaśnił, że uwzględnił roszczenie wskazane w fakturze VAT w wysokości, netto. W ocenie pozwanego, powód wzywając go do zapłaty odszkodowania w wysokości brutto nie wykazał, aby poszkodowany prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej nie był podatnikiem podatku VAT. Pozwany zakwestionował również żądanie powoda dotyczące odsetek za opóźnienie wskazując, że powód w pozwie określa datę wymagalności roszczenia na dzień 16 czerwca 2015 r., natomiast faktura datowana jest na dzień 14 listopada 2014 r.

W piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2015 r. powód wskazał, że miał pełną możliwość dokonania przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanemu względem zakładu ubezpieczeń bez jednoczesnego dokonania przelewu wierzytelności przeciwko sprawcy ubezpieczonego przez tenże zakład ubezpieczeń w zakresie OC. Powód wyjaśnił również, że poszkodowany jest do odliczenia 50 % podatku VAT, w związku z czym wskazano, że dochodzona niniejszym pozwem suma jest kwotą netto powiększoną o 50 % VAT.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 września 2014 r. pojazd marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność (...) Sp. z o.o. w Ł. został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego u pozwanego w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody spowodowane ruchem pojazdów.

okoliczności bezsporne.

Poszkodowany zgłosili szkodę pozwanemu, który to zakład ubezpieczeń sporządził kalkulację naprawy opisując zakres uszkodzeń. Poszkodowany zawarł z (...) Spółka Cywilna M. D. (1), M. D. (2) będących jednocześnie korzystającymi z przedmiotu umowy leasingu z dnia 3 kwietnia 2014 r. tzn. uszkodzonego pojazdu, umowę cesji wierzytelności przelewając na cesjonariusza wszelkie prawa i roszczenia powstałe w związku z kolizją z dnia z dnia 23 września 2014 r.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: ocena techniczna (...) – k. 8-9 akt, umowa cesji – k. 18-19 akt, zeznania świadka M. D. (1) –k. 116 akt, umowa leasingu operacyjnego nr (...) – k. 51-52 akt.

W dniu 1 października 2014 roku M. D. (1) i M. D. (2) zawarli z warsztatem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w B. zlecenie naprawy, w którym ustalono przedmiot i zakres naprawy. Zakres naprawy odpowiadał zakresowi określonemu przez pozwanego w kalkulacji. Warsztat dokonał naprawy pojazdu, uszkodzeń, które powstały w wyniku zdarzenia z dnia 23 września 2014 roku i z tego tytułu wystawił (...) Spółka Cywilna fakturę VAT numer (...) na kwotę 8.460,58 zł brutto (6.878,52 zł netto). M. D. (3) i M. D. (2) zbyli swoją wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za uszkodzenie pojazdu na rzecz (...) sp. z o.o. w B., która z kolei w dniu 17 listopada 2014 roku zawarła umowę z powodem o powierniczy przelew wierzytelności.

dowód: zlecenie naprawy pojazdy – k. 23 akt, kalkulacja naprawy pojazdu – k. 10 – 15 akt, faktura za naprawę nr (...)– k. 16 – 17 akt, umowa o przelew wierzytelności z polisy oc – k. 24 akt, umowa o powierniczy przelew wierzytelności – k. 46 akt.

Pozwany przyznał i wypłacił odszkodowanie za naprawę pojazdu B. (...) z tytułu przedmiotowej szkody w wysokości 6.878,52 zł uwzględniając kwotę netto z faktury nr (...).

okoliczności bezsporne, dowód pismo pozwanego z dnia 16.01.2015 r. – strona 3 akt szkody , operat szkodowy – strona 4 akt szkody.

Powód wezwał pozwanego do wypłaty odszkodowania według poniesionych kosztów.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 16.06. 2015 r. – k. 50 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dokumentów prywatnych i zeznań świadka M. D. (1).

Z uwagi na treść art. 328 § 2 k.p.c. Sąd poprzestał na wskazaniu dowodów, na których się oparł, natomiast nie omawiał dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, albowiem żadnemu z nich nie odmówił wiarygodności.

W przedmiotowej sprawie, bezsporny był fakt wystąpienia kolizji drogowej na skutek, czego uszkodzony został samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...).

Poza sporem w sprawie pozostawał fakt odpowiedzialności pozwanego za szkodę w powstałą w dniu 23 września 2014 r. Pozwany uznał roszczenie co do zasady nie była kwestionowana bowiem wina sprawcy szkody, który był ubezpieczony u pozwanego.

Pozwany kwestionował natomiast ważności i skuteczności umowy przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu w stosunku do pozwanego jak również, żądania wypłaty odszkodowania w wysokości obejmującej podatek VAT.

Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Cechą charakterystyczną przelewu jest nie wymaganie w zasadzie do jego dojścia do skutku zgody dłużnika. Istotne jest to, że zmiana osoby wierzyciela w wyniku przelewu następuje zatem z zachowaniem tożsamości stosunku zobowiązaniowego pod względem treści i przedmiotu.

W myśl zaś art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Powszechny jest pogląd, że zobowiązania ubezpieczonego oraz ubezpieczyciela w ramach zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej są w polskim porządku prawnym zobowiązaniami in solidum, określanymi też mianem solidarności nieprawidłowej, niewłaściwej (por. uzasadnienia uchwał Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1974 r., III CZP 75/73, OSNCP 1974, nr 7-8, poz.123, i z dnia 7 kwietnia 1975 r., III CZP 6/75, OSNCP 1976, nr 2, poz. 27, oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1997 r., II CKU 78/97, "Prokuratura i Prawo", Orzecznictwo 1998, nr 2, poz. 30, i z dnia 23 lutego 2005 r., III CK 280/04, niepubl.). Ugruntowany jest też pogląd, że do przypadków odpowiedzialności in solidum stosuje się w drodze analogii przepisy o zobowiązaniach solidarnych.

Wyznaczając zakres analogii należy pamiętać, że przy tej odpowiedzialności chodzi o całkowicie odrębne zobowiązania, związane wspólnym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Tak też jest w przedstawionym węźle prawnym, chodzi tu bowiem o wielość samodzielnych zobowiązań, a odrębność tytułów prawnych powoduje, że losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych więzi w czasie ich trwania, a tym samym do omawianych zobowiązań stosuje się jedynie te spośród przepisów odnoszących się do zobowiązań solidarnych, które odpowiadają celowi i charakterowi danego stosunku prawnego. W związku z tym należy przyjąć, że ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników, nie jest możliwe, aby działania i zaniechania jednego z nich szkodziły pozostałym (art. 371 k.c.) i nie ma też żadnych podstaw do wyłączenia stosowania art. 373 k.c. Przepis ten stanowi, że zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników (tak. SN w wyroku z dnia 30 maja 2014 roku, III CSK 224/13, LEX 1504048).

Podzielając powyższe stanowisko Sądu Najwyższego i uznając, iż przy omawianej odpowiedzialności chodzi o całkowicie odrębne zobowiązania, związane jedynie wspólnym celem, to należało przyjąć, iż skuteczne i możliwe było przeniesienie jedynie wierzytelności przysługującej poszkodowanemu w stosunku do ubezpieczyciela z tytułu szkody powstałej w pojeździe B. (...) w dniu 23 września 2014 roku, bez przeniesienia tej wierzytelności w stosunku do sprawcy szkody. Zobowiązania te mają bowiem byt samodzielny.

Zatem, w wyniku umów przelewu wierzytelności z dnia 1 października 2014, z dnia 30 września 2015 r. i z dnia 17 listopada 2014 roku zawartej pomiędzy (...) Sp. z o.o. w B. a powodem, ten ostatni wszedł we wszelkie prawa i obowiązki wynikające z tytułu odszkodowania związanego ze zdarzeniem z dnia 23 września 2014 r. roku w pojeździe B. (...).

Sporna w sprawie była wysokość szkody ponad wypłaconą kwotę odszkodowania,
a konkretnie czy koszty naprawy pojazdu mogły przewyższyć kwotę 6.878,52 zł netto wypłaconą z tytułu ubezpieczenia i obejmowały 50 % podatku VAT. Pozwany kwestionował również żądane odsetki za opóźnienie.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Konkludując, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Świadczenie należne od ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały już w wyniku wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę osobie trzeciej, a który istnieje już od chwili wyrządzenia jej szkody.

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Odnosząc powyższe przepisy do ogólnych norm prawa cywilnego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże tylko w sytuacji gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Stosownie do cytowanego przepisu naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej albo na zapłacie odszkodowania naturalnego. Wyboru, o którym mowa w § 1 art. 363 k.c. dokonuje się przez złożenie stosownego oświadczenia drugiej stronie. Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Powszechnie przyjmuje się, iż w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

W niniejszym stanie faktycznym mamy do czynienia z kolizją drogową i powstałą w ten sposób szkodą majątkową. Pojazd należący do poszkodowanego uległ uszkodzeniu – i co za tym idzie – naprawienie doznanego w ten sposób przez powoda uszczerbku, mając na uwadze umowy sprzedaży wierzytelności, wymaga zapłacenia na rzecz powoda określonej sumy pieniężnej.

Należy zaznaczyć, iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje zaś niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Efekt w postaci naprawienia szkody osiągnięty zostaje wtedy, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Odszkodowanie ma przy tym wyrównać uszczerbek w sferze majątkowej poszkodowanego polegający na utraceniu lub zmniejszeniu aktywów albo zwiększeniu lub powstaniu nowych pasywów a nie przyczynić się do wzbogacenia (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, niepubl., OSNC z 2003 r., Nr 1, poz. 15; postanowienie składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2006 r., III CZP 91/2005, LEX nr 180669). Przywrócenie stanu poprzedniego polega na odzyskaniu (przez naprawę lub odtworzenie) użyteczności i walorów estetycznych sprzed wypadku. Restytucja naturalna oznacza nie tylko przywrócenie stanu poprzednio istniejącego, lecz również stworzenie takiego stanu, który w przybliżony sposób zaspokajałby, jak poprzednio, naruszone potrzeby poszkodowanego. Restytucja naturalna nie musi zatem oznaczać konieczności doprowadzenia rzeczy do identycznie takiego samemu stanu, jaki posiadała przed wyrządzeniem szkody (por. wyroki Sądu Najwyższego – z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 169/00 niepubl., LEX nr 83828; z dnia 7 listopada 1990 r., I CR 637/90, OSP z 1991 r., z.7, poz. 190 i z dnia 29 listopada 1982 r., I CR 377/82, OSNC z 1983 r., nr 9, poz. 134).

W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03 Sąd Najwyższy podniósł, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zgodnie natomiast z art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2011.177.1054 j.t.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W myśl art. 86a. ust. 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku.

Warto przy tym podkreślić, że jak wynika z uchwały z dnia 17 maja 2007 r. Sądu Najwyższego, sygnatura III CZP 150/06 odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. Poszkodowany, a tym samym nabywca wierzytelności, który wszedł w jego prawa na podstawie umowy cesji przysługuje praw do obniżenia kwoty podatku o 50%, zgodnie z powołanym powyżej przepisem. 5

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że aby pojazd B. (...) został przywrócony do stanu sprzed zdarzenia, to poszkodowany, a obecnie powód jako nabywca wierzytelności winien otrzymać odszkodowanie w łącznej wysokości 7.669,55 zł (6.878,52 zł netto powiększone o 50 % podatku VAT – 791,03 zł), zgodnie z kalkulacja naprawy oraz fakturą VAT Sąd przyjął jako wysokość szkody kwotę 6.878,52 zł netto powiększoną o 50 % podatku VAT – 791,03 zł zakładającą odbudowę przedmiotowego pojazdu z wykorzystaniem części zamiennych oryginalnych w autoryzowanej stacji obsługi pojazdów. Jak już wskazano wyżej – przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do stanu używalności w takim zakresie w jakim istniał przed wyrządzeniem szkody, a zatem oznacza to, że należy pokryć wszelkie koszty związane z doprowadzeniem pojazdu do stanu sprzed szkody.

Wobec tego, na podstawie sporządzonej kalkulacji nr (...), oraz fakturą VAT pokrywających się w zakresie uszkodzeń z oceną techniczną pozwanego biorąc pod uwagę wypłacone dotychczas odszkodowanie w wysokości 6.787,52 zł za zasadne Sąd uznał żądanie zapłaty kwoty 791,03 zł stanowiącej 50 % podatku VAT.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i z art. 436 §2 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c, w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli i w zw. z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zasądził od pozwanego na rzecz powoda należność w wysokości 791,03 zł, gdyż jest to pozostała kwota odszkodowania przysługująca powodowi z tytułu szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 23 września 2014 roku (pomniejszona o wypłacone odszkodowanie przez pozwanego), która stanowi szkodę w pojeździe.

O odsetkach od zasądzonej należności Sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli zasądzając je od dnia 1 listopada 2014 roku. Zgodnie z art. 14 ust. 1 powołanej ustawy wypłata należnego odszkodowania powinna nastąpić w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, które w przedmiotowej sprawie nastąpiło w dniu 1 października 2014 roku. Po upływie tego terminu ubezpieczyciel popada w zwłokę. Nie ma przy tym znaczenia jaki termin płatności został oznaczony na fakturze, gdyż ubezpieczyciel niezależnie od tego czy poszkodowany dokonał naprawy czy nie winien zapłacić odszkodowanie i to w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia, zgodnie z powołanymi powyżej przepisami, albowiem szkoda powstaje w dacie zaistnienia zdarzenia.

O kosztach procesu orzeczono mając na uwadze przepis art. 98 kpc, przewidujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Z uwagi na fakt, iż powód wygrał sprawę należą mu się poniesione przez niego koszty. Koszty poniesione przez powoda objęły: opłatę sądową od pozwu w kwocie 40 zł, opłatę od pełnomocnictwa 17 zł i koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika 180 zł (§ 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, (Dz. U. nr 163, poz. 1349, ze zm.). W tym stanie rzeczy, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 237 zł.

SSR Sylwia Roszak

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Beata Trojan
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Bydgoszczy
Osoba, która wytworzyła informację:  Sylwia Roszak
Data wytworzenia informacji: