Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Samosiuk
Protokolant:

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2023 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w B.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo,

2.  Odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego,

3.  Przyznaje radcy prawnemu P. Ł. 1771,20 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu.

SSR Anna Samosiuk

Sygn. akt XIV C 18/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 grudnia 2020 r. powód M. G. domagał się od pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w B. zapłaty kwoty 68 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia przyjęcia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w okresie od dnia 29 maja 2017 r. do dnia 22 czerwca 2017 r. przebywał na oddziale laryngologii Aresztu Śledczego
w B. celem usunięcia polipa lewego fałdu głosowego krtani, gdzie został zakażony gronkowcem złocistym. Według powoda, takim wirusem można zarazić się wyłącznie w warunkach szpitalnych. Powyższe okoliczności miały bezpośredni wpływ na pogarszający się stan psychiczny powoda i brak możliwości prawidłowego funkcjonowania.

W piśmie z dnia 10 stycznia 2022 r. powód potrzymał żądanie pozwu,

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości
i o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany potwierdził, że powód przebywał w szpitalu Aresztu Śledczego w B. w okresie od dnia 29 maja 2017 r. do dnia 22 czerwca 2017 r. w związku z wycięciem polipa w gardle. Pozwany argumentował, iż operacja przebiegła bez powikłań, zaś powód nie wyraził zgody na badanie i odmówił leczenia w dalszych przypadkach. Następnie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Strona pozwana podała, iż u powoda rozpoznano czyraka na plecach, którego sam próbował usunąć, czym przyczynił się do zwiększenia jego podatności na zaskarżenie się gronkowcem. Pozwany podkreślił, iż hospitalizacja powoda odbywała się z zachowaniem obowiązujących procedur i warunków higieniczno-sanitarnych.

S ąd ustalił, co następuje:

Powód przebywał w Areszcie Śledczym w B. w okresie od 29 maja 2017 r. do 22 czerwca 2017 r., w tym w okresie od dnia 30 maja 2017 r. do dnia 20 czerwca 2017 r. na oddziale laryngologicznym szpitala Aresztu Śledczego w B..

- okoliczno ści bezsporne, a nadto dowód: historia choroby powoda– k. 129, zeznania świadka A. D. (1) – k. 179v. – 180, przesłuchanie powoda – k. 180.

W dniu 6 czerwca 2017 r. powód poddał się wykonaniu mikrolaryngoskopii
z zabiegiem usunięcia polipa lewego fałdu głosowego krtani.

Po zabiegu nie stwierdzono powikłań a pacjent został wypisany
w stanie ogólnym dobrym.

- dow ód: historia choroby powoda – k. 130 – 132, okołooperacyjna karta kontrolna – k. 132 – 132v., zeznania świadka A. D. (1) – k. 179v. – 180.

W dniu 15 lipca 2017 r. wystąpiły pierwsze objawy zakażenia powoda bakterią gronkowca złocistego. Wówczas powód doświadczył bólu węzłów chłonnych pod pachami, a także zaobserwował pojawianie się krostek i guzów na skórze.

- dow ód: przesłuchanie powoda – k. 180.

W dniu 23 lipca powód przybył do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W., gdzie rozpoznano u niego złamanie kości nosa. Powyższe było spowodowane urazem o łóżko.

- dow ód: karty medycznych czynności lekarskich, pielęgniarskich, ratowniczych na Oddziale Główna Izba Przyjęć - (...) k. 97v. – 98v., oświadczenie powoda z dnia 23 lipca 2017 r. –
k. 99 v., przesłuchanie powoda – k. 180v.

W dniu 8 sierpnia 2017 r. stwierdzono u powoda powiększony węzeł chłonny pachowy lewy.

- dow ód: książeczka zdrowia osadzonego – k. 99.

Dnia 11 września 2017 r. rozpoznano u powoda czyraczność, o różnej lokalizacji.

- dow ód: książeczka zdrowia osadzonego – k. 104v.

W dniu 17 października 2017 r. pobrano materiał z wymazu z czyraka, z którego następnie wyizolowano baterie gronkowca złocistego typu (...), o nabytej odporności typu (...).

- dow ód: dokumentacja medyczna – k. 105.

W analizowanym przypadku czyraki były mnogie i nawrotowe, czyli ujawniały się w różnym czasie.

Fenotyp lekoodporności typu (...) oznacza, że był on metycylinowrażliwy,
a nadto posiadał odporność typu (...), czyli był odporny na antybiotyki. Okres inkubacji bakteryjnego zakażenia mieszków włosowych w tym przypadku wynosi około 48 godzin.

- dow ód: opinia biegłego sądowego – k. 193 – 194, opinia uzupelniająca biegłego k. 219.

S ąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że dla zgłoszonego przez powoda roszczenia o zadośćuczynienie znaleźć można dwie podstawy prawne. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 186), w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego. Jednakże w literaturze prawniczej nie wyklucza się zbiegu tego przepisu z ogólnymi regułami prawa cywilnego (por. D. Karkowska, Komentarz do art. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta [w:] Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komentarz, LEX nr 490024) to jest art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 417§ 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

To wszystko nie podważa jednak ogólnych zasad rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Powód powinien zatem wykazać związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem zachowaniem personelu szpitala a występującymi u niego dolegliwościami.

Stwierdzenie tego, czy powód został zarażona gronkowcem w czasie pobytu u pozwanego wymagało zasięgnięcia wiadomości o charakterze specjalnym. Sąd zatem zlecił sporządzenie opinii przez biegłego z dziedziny medycyny, w zakresie chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej A. K.. W swojej opinii biegły podkreślił, że w przypadku stwierdzonego u powoda patogenu okres inkubacji bakteryjnej wynosi 48 godzin. Wyjaśnił również, że aby uznać istnienie związku przyczynowego pomiędzy pobytem powoda w szpitalu aresztu śledczego a zakażeniem choroba powinna wystąpić w okresie nie dłuższym niż najdłuższy okres jej wylęgania. W przypadku powoda objawy pojawiły się po upływie 24 dni od dnia opuszczenia przez powoda oddziału szpitalnego a zatem nie istnieje związek pomiędzy zdiagnozowanym zakażeniem o pobytem powoda u pozwanego. Z tego też względu, na podstawie art. 235 par.1 pkt 2 k.p.c., Sąd pominął dowód z opinii biegłego na okoliczność, czy powód jest nosicielem gronkowca złocistego albowiem okoliczność ta pozostawała bez znaczenia dla oceny zasadności powództwa. Nawet bowiem gdyby uznać, że powód nosicielem gronkowca nie jest, brak byłoby podstaw do przypisania odpowiedzialności za stan zdrowia powoda pozwanemu. Biegły zresztą w swojej opinii wskazał jedynie, że jest wysoko prawdopodobne, że powód jest nosicielem bakterii, nie stwierdził, że z pewnością jest, albowiem wobec okresu czasu jaki upłynął od opuszczenia przez powoda aresztu śledczego w B. do wystąpienia objawów okoliczność ta nie miała znaczenia. Wobec powyższego zbędne było również przesłuchiwanie świadków wskazanych w piśmie powoda z dnia 20 kwietnia 2023 r. Nawet jeśli u którego z wymienionych w tym piśmie osadzonych doszło do zakażenia gronkowce w czasie pobytu u pozwanego, wobec treści opinii biegłego, nie miałoby to żadnego znaczenia dla oceny zasadności powództwa.

Mając powyższe na względzie, powództwo w całości oddalano.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sad odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego mając na względzie jego trudną sytuację majątkowa oraz to, że nie dysponując specjalistyczną wiedzą z zakresu medycyny mógł on być subiektywnie przekonany o zasadności zgłoszonego roszczenia.

W pkt 3 wyroku Sąd przyznał radcy prawnemu P. Ł. wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w kwocie 1771,20 zł. na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, w tym w szczególności mając na względzie § 4 ust. 3 tego rozporządzenia z tym, że wysokość stawki minimalnej oraz jej wielokrotność ustalono w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 26 oraz § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych albowiem brak jest podstaw do różnicowania wysokości wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawny w zależności od tego, czy jest on pełnomocnikiem ustanowionym z wyboru czy z urzędu. Kierując się jedynie przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu istniałaby możliwość przyznania jedynie kwoty 221,40 zł (120 zł *150% *1,23 VAT - §14 pkt 26 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 4 ust. 2). Z całą pewnością nie jest to kwota, która stanowiłaby godziwe wynagrodzenie dla radcy prawnego w sprawie, w której konieczne było nie tylko przeprowadzenie rozprawy ale również dowodu z opinii biegłego. Biorąc pod uwagę obecne stawki za różnego rodzaju usługi na polskim rynku doszłoby do sytuacji, w której praca wysoko wykwalifikowanego prawnika, łącząca się z dużą odpowiedzialnością nie tylko zawodową ale również materialną, byłaby wyceniana niżej, niż praca osób świadczących np. usługi kosmetyczne czy fryzjerskie. Odnosząc się z należnym szacunkiem do osób świadczących usługi w ramach wyżej wymienionych branż wskazać jednak należy, iż nie jest dopuszczalnym takie uregulowanie sytuacji prawnej zawodowego pełnomocnika, aby jego wynagrodzenie było niższe od wynagrodzeń pobieranych przez przedstawicieli wyżej wskazanych zawodów jak również wynagrodzeń możliwych do uzyskania przez radców prawnych świadczących usługi na podstawie umowy ze stronami procesu, tym bardziej że świadczenie usług w ramach pomocy prawnej z urzędu jest co do zasady obowiązkiem zawodowego pełnomocnika a nie jego wyborem. W związku z powyższym Sąd przyjął sześciokrotność stawki minimalnej w kwocie 240 zł i tak ustalone wynagrodzenie podwyższył o podatek VAT.

SSR Anna Samosiuk

II Ca 913/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SO Bogumił Goraj

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2025 roku w Bydgoszczy,

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 23 maja 2023 r. wydanego w sprawie XIV C 18/21

I/ zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 3. (trzecim) w ten sposób, że przyznaje radcy prawnemu P. Ł. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 5.400,00 (pięć tysięcy czterysta) zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu,

II/ oddala apelację w pozostałej części,

III/ przyznaje radcy prawnemu P. Ł. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 2.700,00 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym,

IV/ zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.050,00 (cztery tysiące pięćdziesiąt) kosztów postępowania apelacyjnego.

S. B. ł G.

II Ca 913/23

UZASADNIENIE

Powód M. G. domagał się od pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w B. zapłaty kwoty 68.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia przyjęcia pozwu do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 23 maja 2023 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygnaturze akt XIV C 18/21:

- w pkt 1 oddalił powództwo;

- w pkt 2 odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego;

- w pkt 3 przyznał radcy prawnemu P. Ł. 1.771,20 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach natury prawnej:

Powód przebywał w Areszcie Śledczym w B. w okresie od 29 maja 2017 r. do 22 czerwca 2017 r., a od dnia 30 maja 2017 r. do dnia 20 czerwca 2017 r. na oddziale laryngologicznym szpitala Aresztu Śledczego w B.. W dniu 6 czerwca 2017 r. powód poddał się wykonaniu mikrolaryngoskopii z zabiegiem usunięcia polipa lewego fałdu głosowego krtani. Po zabiegu nie stwierdzono powikłań, a pacjent został wypisany
w stanie ogólnym dobrym. W dniu 15 lipca 2017 r. wystąpiły pierwsze objawy zakażenia powoda bakterią gronkowca złocistego. Wówczas powód doświadczył bólu węzłów chłonnych pod pachami, a także zaobserwował pojawianie się krostek i guzów na skórze. W dniu 23 lipca 2017 r. powód przybył do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W., gdzie rozpoznano u niego złamanie kości nosa. Powyższe było spowodowane urazem o łóżko. W dniu 8 sierpnia 2017 r. stwierdzono u powoda powiększony węzeł chłonny pachowy lewy. Dnia 11 września 2017 r. rozpoznano u powoda czyraczność, o różnej lokalizacji. W dniu 17 października 2017 r. pobrano materiał z wymazu z czyraka, z którego następnie wyizolowano baterie gronkowca złocistego typu (...), o nabytej odporności typu (...). W analizowanym przypadku czyraki były mnogie i nawrotowe, czyli ujawniały się w różnym czasie. Fenotyp lekoodporności typu (...) oznacza, że był on metycylinowrażliwy, a nadto posiadał odporność typu (...), czyli był odporny na antybiotyki. Okres inkubacji bakteryjnego zakażenia mieszków włosowych w tym przypadku wynosi około 48 godzin. Sąd I instancji wyjaśnił, że dla zgłoszonego przez powoda roszczenia o zadośćuczynienie znaleźć można dwie podstawy prawne, tj. art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, a także art. 417 § 1 k.c. Jednocześnie zwrócił uwagę, że nie podważa to ogólnych zasad rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Powód powinien zatem wykazać związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem zachowaniem personelu szpitala, a występującymi u niego dolegliwościami. Sąd Rejonowy zaznaczył, że stwierdzenie tego, czy powód został zarażony gronkowcem w czasie pobytu u pozwanego wymagało zasięgnięcia wiadomości o charakterze specjalnym. Dlatego dopuścił dowód z opinii biegłego z dziedziny medycyny, w zakresie chorób zakaźnych, hepatologii i epidemiologii szpitalnej A. K.. W opinii biegły podkreślił, że w przypadku stwierdzonego u powoda patogenu okres inkubacji bakteryjnej wynosi 48 godzin. Wyjaśnił również, że aby uznać istnienie związku przyczynowego pomiędzy pobytem powoda w szpitalu aresztu śledczego a zakażeniem, choroba powinna wystąpić w okresie nie dłuższym niż najdłuższy okres jej wylęgania. W przypadku powoda objawy pojawiły się po upływie 24 dni od dnia opuszczenia przez powoda oddziału szpitalnego a zatem nie istnieje związek pomiędzy zdiagnozowanym zakażeniem o pobytem powoda u pozwanego. Z tego też względu, na podstawie art. 235 § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd I instancji pominął dowód z opinii biegłego na okoliczność, czy powód jest nosicielem gronkowca złocistego albowiem okoliczność ta pozostawała bez znaczenia dla oceny zasadności powództwa. Zdaniem Sądu nawet gdyby uznać, że powód nosicielem gronkowca nie jest, brak byłoby podstaw do przypisania odpowiedzialności za stan zdrowia powoda pozwanemu, a biegły w opinii wskazał jedynie, że jest wysoko prawdopodobne, że powód jest nosicielem bakterii, lecz nie stwierdził, że z pewnością jest, albowiem wobec okresu czasu jaki upłynął od opuszczenia przez powoda aresztu śledczego w B. do wystąpienia objawów okoliczność ta nie miała znaczenia. Wobec powyższego zbędne było również przesłuchiwanie świadków wskazanych w piśmie powoda z dnia 20 kwietnia 2023 r. Nawet jeśli u którego z wymienionych w tym piśmie osadzonych doszło do zakażenia gronkowcem w czasie pobytu u pozwanego, wobec treści opinii biegłego, nie miałoby to żadnego znaczenia dla oceny zasadności powództwa.

Mając powyższe na względzie, Sąd oddalił powództwo w całości.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd Rejonowy odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego mając na względzie jego trudną sytuację majątkowa oraz to, że nie dysponując specjalistyczną wiedzą z zakresu medycyny mógł on być subiektywnie przekonany o zasadności zgłoszonego roszczenia.

W pkt 3 wyroku Sąd I instancji przyznał radcy prawnemu P. Ł. wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w kwocie 1.771,20 zł. na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, w tym w szczególności mając na względzie § 4 ust. 3 tego rozporządzenia z tym, że wysokość stawki minimalnej oraz jej wielokrotność ustalił w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 26 oraz § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych albowiem brak jest podstaw do różnicowania wysokości wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w zależności od tego, czy jest on pełnomocnikiem ustanowionym z wyboru czy z urzędu. Kierując się jedynie przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu istniałaby możliwość przyznania jedynie kwoty 221,40 zł (120 zł x 150% x 1,23 VAT - §14 pkt 26 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 4 ust. 2), a nie jest to kwota, która stanowiłaby godziwe wynagrodzenie dla radcy prawnego w sprawie, w której konieczne było nie tylko przeprowadzenie rozprawy ale również dowodu z opinii biegłego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy przyjął sześciokrotność stawki minimalnej w kwocie 240,00 zł i tak ustalone wynagrodzenie podwyższył o podatek VAT.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 1 i 3. Sądowi Rejonowemu zarzucił:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie faktu, że świadek A. D. (2) zeznał, iż okres brzegowy dla zakażenia to maksymalnie 30 dni. co nie koresponduje z opinią biegłego, który wskazał na okres 48 godzin, a w konsekwencji brak dopuszczenia opinii innego biegłego celem wyjaśnienia powstałych w sprawie wątpliwości w zakresie czasu inkubacji bakterii gronkowca złocistego, co miało istotny wpływ na wydany wyrok;

- naruszenie § 8 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych poprzez uznanie, że sprawa dotyczy zadośćuczynienia związanego z warunkami odbywania kary pozbawienia wolności, podczas gdy sprawa dotyczy wadliwego udzielania świadczeń zdrowotnych w jednostce penitencjarnej, ale udzielającej świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem lekarzy obowiązanych do zachowania zasad sztuki medycznej, których zgodnie z twierdzeniem pozwu nie zachowali na skutek czego doszło do zakażenia powoda bakterią gronkowca złocistego.

Mając powyższe na względzie apelujący wniósł o:

- zmianę pkt 1 zaskarżonego wyrok poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 68.000,00 zł;

- zmianę pkt 3 zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie radcy prawnemu P. Ł. kwoty 5.400,00 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc udzieloną powodowi z urzędu;

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 2.700 zł za postępowanie w II instancji;

- ewentualnie w przypadku braku uwzględnienia apelacji o przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego P. Ł. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w wysokości 2.700,00 zł, który oświadczył, że koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w jakiejkolwiek części.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepianych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda co do zasady jest nieuzasadniona i podlegała niemal w całości oddaleniu. Podniesione w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne i nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w postulowanym zakresie, z tym, że Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt 3 w zakresie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi przez radcę prawnego z urzędu.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy oraz trafnie zastosował przepisy prawa materialnego, które poddał należytej wykładni. Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy i czyni je własnymi. Odmiennie Sąd odwoławczy ocenił jedynie wysokość należnych pełnomocnikowi powoda kosztów pomocy prawnej udzielnej mu z urzędu.

Sąd II instancji wyjaśnia, iż analizując motywy rozstrzygnięcia ujawnione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez pryzmat wniesionego przez powoda środka odwoławczego, nie dostrzegł podstaw do uznania, że Sąd Rejonowy wykroczył poza granicę swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, a więc naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c. i dokonał ich oceny w sposób dowolny. Naruszenia przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów nie sposób uznać w sytuacji, gdy wadliwością przeprowadzonej przez sąd analizy zebranych dowodów jest okoliczność, że sąd wywiódł z tej analizy wnioski odmienne niż oczekiwała tego strona skarżąca. Postawienie powyższego zarzutu nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego. Samo przekonanie strony o tym, że poszczególne dowody w sprawie powinny zostać inaczej ocenione, od oceny przyjętej przez sąd, nie jest wystarczające do skutecznego postawienia powyższego zarzutu. Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie, wymagane jest w takim wypadku wykazanie za pomocą argumentów jurydycznych, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23.01.2013 r., VI ACa 1036/12, wyrok Sądu Apelacyjny w Łodzi z dnia 25.09.2013 r., I ACa 442/13 ).

Jak wynika z uzasadnienia apelacji powód nie podważył skutecznie logiczności w rozumowaniu Sądu I instancji, a jedynie przedstawił inną – własną ocenę zebranych w sprawie dowodów, do czego nie był uprawniony. Tymczasem Sąd Rejonowy zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenił dowody zarówno z dokumentów, głównej i uzupełniającej opinii biegłego jak i dowodów osobowych oraz na ich podstawie wyciągnął trafne wnioski. Nie można wobec tego uznać za uzasadniony zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c.

Chybione są zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie faktu, że świadek A. D. (2) zeznał, iż okres brzegowy dla zakażenia to maksymalnie 30 dni, co nie koresponduje z opinią biegłego, który wskazał na okres 48 godzin. Ze stanowiskiem apelującego powoda nie sposób się zgodzić albowiem z zeznań świadka A. D. (2) jednoznacznie wynika, że nie doszło do zakażenia gronkowcem. Świadek w dalszej części swoich zeznań wskazał, że „nie można wiązać tego zakażenia z zabiegiem przeprowadzonym u pozwanego, bo jest to sprzeczne z definicjami zakażeń. Ż. mogli rozprawiać czy zakażenie jest związane z konkretnym zabiegiem musi dotyczyć operowanej okolicy. Krtań i plecy są oddalone od siebie. Po drugie w definicjach zakażeń związanych z opieką zdrowotną uwzględniamy kryterium czasowe jako warunek brzegowy wszelkich zakażeń. W przypadku zabiegu, który był wykonywany u powoda to jest maksymalnie 30 dni od dnia zabiegu, przy czym podkreślam musiałby się to pojawić w okolicy krtani". W świetle powyższego należy jednoznacznie przyjąć, że w niniejszej sprawie ewentualne rozbieżności co do długości okresu brzegowego zakażenia bakterią gronkowca nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy uważa, że z całości zgromadzonego materiału dowodowego, w tym z zeznań świadka oraz opinii biegłego wprost wynika, iż zakażenie bakterią gronkowca nie miało związku z przeprowadzonym zabiegiem. Biegły sądowy jednoznacznie we wnioskach swojej opinii wskazał, że podczas leczenia powoda w Areszcie Śledczym w B. nie doszło do naruszenia praw pacjenta skutkującego zakażeniem powoda gronkowcem złocistym.

Ocena dowodu z opinii biegłego dokonywana jest przez sąd przy uwzględnieniu zgodności założeń i wnioskowania biegłego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i kompletności materiału procesowego branego pod uwagę przy formułowaniu wniosków opinii (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 września 2014 roku, sygn. akt I ACa 567/14). Usunięciu wątpliwości nasuwających się w związku z treścią opinii służą środki przewidziane w art. 286 k.p.c. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wówczas gdy dotychczas sporządzona w sprawie opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2022 roku. sygn. akt i CSK 158/22, wyrok Sądu Najwyższego z 15 lutego 1974 roku, sygn. akt II CR 817/73). Przepis art. 286 k.p.c., na mocy którego może dojść do uzupełnienia opinii biegłego lub powołania innego biegłego celem sporządzenia opinii dodatkowej nie ma charakteru jednoznacznego przepisu prawa. Stanowi on uprawnienie sądu, do którego należy ostateczna ocena, czy przepis ten powinien znaleźć zastosowanie. Samo niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 roku, sygn. akt 1 CR 562/74, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku, sygn. akt 1 PKN 20/99. postanowienie Sądu Najwyższego z 2 lipca 2019 roku, sygn. akt V CSK 63/19).

W przedmiotowej sprawie biegły sądowy w sposób wyczerpujący udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w zakreślonej w postanowieniu z dnia 18 maja 2022 r. tezie dowodowej. Odniósł się także do zarzutów formułowanych wobec opinii sporządzając opinię uzupełniającą oraz na rozprawie podczas ustnej opinii uzupełniającej. Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, iż powód nie wykazał ani naruszenia jego dóbr osobistych, ani niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwany Skarb Państwa - Areszt Śledczy w B., w trakcie odbywania przez niego kary-- pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy słusznie pominął wnioski dowodowe zawarte w piśmie powoda z dnia 20 kwietnia 2023 r. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz dowodu z zeznań świadków P. T., D. C., T. W. oraz S. C.. Pisemna opinia główna i uzupełniająca oraz ustna opinia uzupełniająca wyjaśniły okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy wobec czego zbędne było dopuszczanie kolejnej opinii biegłego. Odnosząc się do wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków Sąd Okręgowy uważa, że był on nieprzydatny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż zakażenie innych osadzonych bakterią gronkowca złocistego nie ma znaczenia w kontekście ewentualnego zakażenia powoda. Poza tym wniosek ten był spóźniony.

Przechodząc do zarzutu naruszenia § 8 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych Sąd Okręgowy wskazuje, że był on uzasadniony. Trafnie zwrócił uwagę apelujący, że Sąd Rejonowy błędnie uznał, że sprawa dotyczy zadośćuczynienia związanego z warunkami odbywania kary pozbawienia wolności, podczas gdy sprawa dotyczy wadliwego udzielania świadczeń zdrowotnych w jednostce penitencjarnej. W związku z czym Sąd I instancji wadliwie zastosował § 8 ust. 1 pkt. 26 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, który nie ma w sprawie zastosowania. Zatem skoro podstawą żądania powoda jest odpowiedzialność Skarbu Państwa za wadliwe leczenie to koszty zastępstwa powinny zostać ustalone w oparciu o § 8 pkt 6 rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Wobec powyższego Sąd II instancji zmienił na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zaskarżony wyrok w pkt 3,w ten sposób, że przyznał radcy prawnemu P. Ł. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 5.400,00 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzielną powodowi z urzędu (pkt I wyroku).

W pkt II wyroku Sąd oddalił apelację w pozostałej części na podstawie art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy w pkt III wyroku przyznał radcy prawnemu P. Ł. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 2.700,00 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzielną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość wynagrodzenia ustalono na podstawie § 8 ust. 6 w zw. § 16 ust. 1 rozporządzania Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd odwoławczy orzekł w oparciu o treść o art. 98 § 1 i 1 ¹ w zw. z art. 108 § 1

SSO Bogumił Goraj