Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft
Protokolant:	Stażysta Agata Bakaj

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2021 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. z siedzibą w G.

przeciwko P. Ł., N. Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 21.423,74 zł (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote 74/100) z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie od kwoty 18.712,93 zł (osiemnaście tysięcy siedemset dwanaście złotych 93/100) od dnia 21 września 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 3.917,00 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt XIV C 120/21

UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych P. Ł. i N. Ł. kwoty 18 712,93 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych od dnia 31 października 2017 r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 11 maja 2016 r. udzieliła pozwanemu P. Ł. pożyczki w kwocie 20 300,00 zł, której zabezpieczeniem było poręczenie pozwanej N. Ł.. Z uwagi na brak spłaty rat pożyczki, powódka, po uprzednim wezwaniu pozwanego do zapłaty, wypowiedziała umowę, skutkiem czego cała niespłacona część pożyczki została postawiona w stan natychmiastowej wykonalności z upływem okresu wypowiedzenia wskazanego w umowie.

Strona powodowa wyjaśniła, że należność dochodzona pozwem obejmuje kapitał pożyczki w kwocie 17 545,52 zł, odsetki umowne w kwocie 951,02 zł oraz odsetki za opóźnienie w kwocie 216,37 zł, oraz opłaty 0,02 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 17 września 2018 r. w postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego orzeczenia pozwani złożyli sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu środka zaskarżenia podnieśli zarzut nieskuteczności wypowiedzenia z uwagi na jego dokonanie z zastrzeżeniem warunku zawieszającego. Zakwestionowali ponadto skuteczność doręczenia wypowiedzenia na skutek nieprawidłowej awizacji przesyłki. Zastrzeżenia wzbudziła także wysokość dochodzonego roszczenia. W ich ocenie raport na rachunku pozwanego jest niewystarczający do uznania wysokości zobowiązania.

Pismem z 20 września 2019 r. powódka podtrzymała żądanie pozwu szczegółowo ustosunkowując się do zarzutów pozwanych. Jednocześnie dokonała zmiany powództwa w ten sposób, że domagała się zasadzenia od pozwanych kwoty 21 423,74 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych liczonymi od kwoty 18 712,93 zł od dnia 21 września 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, cofając pozew w pozostałym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 maja 2016 r. Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. zawarła z pozwanym P. Ł. umowę pożyczki na kwotę 20 300,00 zł. Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy, ustalanej przez Zarząd (...) wynoszącej na dzień zawarcia umowy 10% w skali roku. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami, prowizją i opłatą przygotowawczą w ratach płatnych zgodnie z planem spłaty w terminie do dnia 15 kwietnia 2011 r., których łączna kwota wynosiła 30 728,08 zł.

dowód: umowa pożyczki – k. 17-18 akt, harmonogram spłat – k. 24-25,75-77 akt

Pozwana N. Ł. poręczyła tą pożyczkę, zobowiązując się do zapłaty na rzecz powoda kwoty 20 300,00 zł lub jej części powiększonej o należne odsetki, opłaty, prowizje i inne koszty przysługujące powódce w związku z wykonaniem umowy na wypadek gdyby pożyczkobiorca nie wywiązał się ze swojego zobowiązania.

dowód: umowa poręczenia – k. 19 akt,

Pożyczka była udzielona na warunkach przewidzianych w umowie oraz w Regulaminie udzielania kredytów i pożyczek Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej. W umowie strony ustaliły, że w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną, od której pobierane są odsetki w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych (ust. 21 i 23). Powódka zastrzegła sobie w umowie prawo do jej wypowiedzenia z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 14 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy (ust. 29 umowy).

dowód: umowa pożyczki – k. 17-18 akt, regulamin udzielania kredytów i pożyczek – k. 20-21 akt, tabela prowizji i opłat – k. 22-23 akt

W związku ze zwłoką w spłacie pożyczki powódka pismami z dnia 25 kwietnia 2017 r. i 25 maja 2017 r. wezwała pozwanego do zapłaty zaległości w terminie 14 dni od otrzymania wezwania, zastrzegając jednocześnie, że w braku spłaty skorzysta z prawa do wypowiedzenia umowy. O podjętych działaniach powódka zawiadomiła również poręczyciela. Wobec nieuregulowania należności powód pismem z dnia 18 sierpnia 2017 r. wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, zawiadamiając o powyższym fakcie poręczyciela. Przesyłka zawierająca wypowiedzenie umowy po dwukrotnej awizacji została zwrócona nadawcy. Pierwsze awizo miało miejsce w dniu 23 sierpnia 2017 r., przesyłkę awizowano powtórnie w dniu 31 sierpnia 2017 r.

dowód: wypowiedzenie umowy wraz z dowodem doręczenia – k. 26-27 akt, zawiadomienie poręczyciela o wypowiedzeniu umowy wraz z kserokopia książki nadawczej – k. 28-29 akt, wezwanie do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2017 r. – k. 30 akt, zawiadomienie poręczyciela z dnia 25 kwietnia 2017 r. – k. 31 akt, kserokopia książki nadawczej przesyłki z dnia 25 kwietnia 2017r. adresowanej do pozwanego– k. 32 akt, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 25 maja 2017 r. – k. 33 akt, ostateczne zawiadomienie poręczyciela z dnia 25 maja 2017 r. – k. 34 akt, kserokopia książki nadawczej – k. 35 akt, wykaz operacji na rachunku pozwanego – k. 36-43 akt, wydruk dotyczący śledzenia przesyłek – k. 73-74 akt, kserokopia książki nadawczej przesyłki z dnia 25 kwietnia 2017 r. adresowanej do pozwanej – k. 81 akt

Pozwani na poczet umowy pożyczki uiścili łącznie 4 393,18 zł, z czego na kapitał zaliczono kwotę 2 754,48 zł. Aktualnie zadłużenie pozwanych wynosi 21 423,74 zł.

dowód: raport spłaty – k. 78-80 akt

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny, ponadto wynikał z przedłożonych do akt sprawy dokumentów, którym Sąd w całości dał wiarę, ponieważ ich autentyczność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie była kwestionowana.

Sąd zważył, że pomiędzy stronami zawarta została umowa pożyczki, o której stanowi art. 720 k.c. Istotą tej umowy jest, zgodnie z treścią wskazanego przepisu, przeniesienie przez pożyczkodawcę własności określonej sumy pieniężnej na rzecz pożyczkobiorcy przy jednoczesnym zobowiązaniu się przez pożyczkobiorcę, iż w określonym terminie zwróci tą samą ilość pieniędzy pożyczkodawcy. Do zwyczajowych postanowień takich umów należy ponadto odpowiednie oprocentowanie kwoty pożyczki jako swoiste wynagrodzenie dla pożyczkodawcy za udzielenie środków pieniężnych. W przypadku zatem, gdy pożyczkobiorca nie wywiązuje się ze swego zobowiązania, pożyczkodawca może żądać nie tylko zwrotu niespłaconej pożyczki, ale także odsetek umownych, w tym odsetek za opóźnienie.

W ustalonym stanie faktycznym bezspornym pozostawało, że strona powodowa udzieliła pozwanemu P. Ł. pożyczki w kwocie 20 300,00 zł, której poręczycielem była pozwana N. Ł.. Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że P. Ł. nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku terminowej spłaty pożyczonej kwoty wraz z odsetkami umownymi, co spowodowało wypowiedzenie przez (...) im. (...) łączącej strony umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 11 maja 2016 roku i natychmiastową wymagalność spłaty całości zadłużenia. Wbrew podnoszonym przez stronę pozwaną zarzutom dokonane przez powódkę wypowiedzenie umowy było skuteczne.

Zgodnie z punktem 29 umowy pożyczki, (...) zastrzega sobie prawo do wypowiedzenia niniejszej umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia, po upływie okresu wypowiedzenia, całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 14 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Powołane postanowienie umowne statuuje bezwzględne wymogi, jakie muszą zostać spełnione, by powódka mogła skutecznie wypowiedzieć umowę pożyczki. Jednym z nich jest uprzednie wezwanie pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 14 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

W niniejszej sprawie pierwsze wezwanie do zapłaty zostało przesłane pozwanemu pismem z 25 kwietnia 2017 r. W piśmie wskazano termin dokonania wpłaty zaległości, a ponadto zawarto informację o konsekwencjach braku spłaty w tym o możliwość wypowiedzenia umowy. Wobec narastającego zadłużenia, pismem z dnia 25 maja 2017 r. ponownie wezwano pozwanego do zapłaty zaległości w terminie 14 dni od otrzymania wezwania z jednoczesnym oświadczeniem, że brak spłaty skutkować będzie wypowiedzeniem umowy. Korespondencja była kierowana do pozwanego na wskazany przez niego adres, listami poleconymi, a zatem zgodnie z art. 61 § 1 kc należy uznać, że wezwania i oświadczenie woli zostały złożone pozwanemu skutecznie, gdyż mógł się zapoznać z ich treścią. Tym samym należało uznać, że powódka dochowała wymaganych procedur, gdyż wypowiedzenie pożyczki zostało poprzedzone nawet dwukrotnym wezwaniem do zapłaty zaległości. Samo wypowiedzenie także zawierało wezwanie do zapłaty jak i informacje o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem pozwanych, aby powyższe wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, albowiem zostało dokonane z zastrzeżeniem warunku zawieszającego. Co prawda orzecznictwo sądów powszechnych w tym zakresie nie jest jednolite, a część orzeczeń a limine odrzuca możliwość warunkowego wypowiedzenia umowy kredytowej, wskazując że z uwagi na właściwość jednostronnej czynności prawnej jaką jest oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy (art. 89 kc), ochrona prawna interesów kredytobiorcy wymaga, aby zakres skuteczności takiego oświadczenia był od razu oznaczony ( np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie I ACa 509/18), jednak część orzecznictwa, prezentuje mniej kategoryczne stanowisko, które podziela Sąd w niniejszej sprawie, a mianowicie że „istnieje potrzeba dokonywania oceny skuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o kredyt pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia w kontekście postanowień konkretnej umowy”(por. wyrok Sadu Apelacyjnego w B. z dnia 14 marca 2019 r., I Aga 182/18). Obecnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa stanowisko, że wykonanie lub niewykonanie zobowiązania przez dłużnika wyczerpuje przesłanki, które dla warunku ustala przepis art. 89 kc ( wyroki z dnia 6 września 2007 r., IV CSK 118/07 oraz z dnia 8 września 2016 r., II CSK 750/15). Spełnienie świadczenia przez dłużnika jest bowiem zdarzeniem prawnym przyszłym oraz niepewnym. Zaś przyszłość i niepewność zdarzenia to jedyne konstytutywne cechy warunku ustalone przez prawo. Dokonanie wypowiedzenia nie może być czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet, jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań (por. wyrok SN z dnia 24 września 2015 r., V CSK 698/14). W niniejszej sprawie tak właśnie było, albowiem pozwany był kilkakrotnie wzywany do zapłaty i informowany wezwaniami o konieczności wypełniania bieżących zobowiązań ratalnych oraz o możliwości wypowiedzenia umowy. Te same pisma otrzymywała poręczycielka.

W ocenie Sądu przedmiotowe wypowiedzenie nie pozostawiało wątpliwości co do jego interpretacji. W sposób jasny wskazywało, że stanowi ono wypowiedzenie z uwagi na zaistniałe zaległości w zapłacie w konkretnie wskazanej wysokości, a po upływie 30 dni od dnia doręczenia wypowiedzenia cała należność z tytułu umowy stanie się wymagalna. Jednocześnie powód dopuszczał możliwość kontynuowania umowy w przypadku zapłaty w wyznaczonym 30-stodniowym terminie wskazanej w wypowiedzeniu kwoty. Powód dopuszczał także możliwość restrukturyzacji pożyczki, ale skutków złożenia takiego wniosku nie wiązał w żaden sposób z wypowiedzeniem. Dlatego też nie można się zgodzić, że oświadczenie woli złożone przez powódkę, w którym połączono w jednym piśmie wypowiedzenie i jednoczesne wezwanie do zapłaty oraz zakreślono 14 dniowy termin do wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia, nie jest wypowiedzeniem jednoznacznym. W ocenie Sądu jego treść jest jasna i zrozumiała dla przeciętnego konsumenta, a zastrzeżenie warunku, które zabezpieczało także interes pożyczkobiorcy, nie powoduje braku skuteczności wypowiedzenia.

Podkreślić należy, że przepis art. 89 kc nie wyklucza dopuszczalności zastrzeżenia warunku w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy. Stanowcze wypowiedzenie umowy nie pozostawia bowiem zasadniczo widoków na kontynuowanie umowy, nawet jeśli klient w okresie wypowiedzenia zyskał chęć i/lub możliwości bieżącej spłaty zobowiązań. Warunkowe wypowiedzenie zatem w istocie daje dodatkowy czas na spełnienie świadczenia (okres wypowiedzenia).

Za chybione Sąd uznał również zarzuty dotyczące niemożności uznania wypowiedzenia umowy pożyczki za prawidłowo doręczone pozwanemu per awiso wobec niezachowania wymogów formalnych wynikających z art. 139 § 1 kpc. Podkreślenia wymaga, że powyższa norma prawna znajduje zastosowanie jedynie w odniesieniu do doręczania przesyłek sądowych, a zatem dokonywanych w toku postępowania przez sądem, a co za tym idzie, nie mogła znaleźć zastosowania do doręczeń pozwanemu pisma z dnia 18 sierpnia 2017 r. stanowiącego wypowiedzenie umowy pożyczki. Do tego rodzaju przesyłek znajduje zaś zastosowanie ustawa z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (t.j. Dz. U z 2018 r., poz. 2188) oraz wydane w oparciu o zawartą w niej delegację Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013r. w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego (Dz.U. z 2013r., poz. 545). Z zawartych w tych aktach prawnych uregulowań wynika, iż jeżeli w chwili doręczania przesyłki rejestrowanej stwierdzono nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do jej odbioru, zawiadomienie o próbie doręczenia przesyłki rejestrowanej wraz z informacją o terminie jej odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka ta jest przechowywana, operator wyznaczony pozostawia w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Zawiadomienie to ma postać papierową. Z kolei przesyłki pocztowe operator wyznaczony wydaje adresatowi w placówce oddawczej w terminie 14 dni ( art. 34 ust. 1 i 37 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2013 r. ), a zatem przez ten okres korespondencja musi być przechowywana w placówce operatora. W świetle powyższego dla skutecznego doręczenia powyższych pisma pozwanemu nie było konieczne dwukrotne awizowanie przesyłki, do czego odnoszą się w swych zarzutach pozwani, lecz wystarczająca była jednokrotna awizacja tej przesyłki oraz pozostawienie jej w placówce operatora pocztowego przez okres 14 - dni od awizowania celem umożliwienia pozwanemu jako adresatowi, jej odbioru w placówce pocztowej w tym terminie. Co prawda z regulaminu świadczenia usług powszechnych przez Pocztę Polską wynika, że po awizowaniu przesyłki, w razie jej nieodebrania w ciągu 7 dni należy dokonać ponownej awizacji (§24 i 26 regulaminu), ale z analizy przedłożonych w sprawie dowodów wynika, iż ten wymóg podwójnej awizacji ustalony w regulaminie operatora został zachowany co do skierowanej do pozwanego przesyłki rejestrowanej zawierającej pismo z dnia 18 sierpnia 2017 r. stanowiące wypowiedzenie umowy pożyczki. Z przedłożonych przez powódkę dowodów wynika, iż przesyłka adresowana do pozwanego awizowana była w dniu 23 sierpnia 2017 r., powtórne awizo miało miejsce w dniu 31 sierpnia 2017 r. a zwrócona do nadawcy w dniu 08 września 2017 r., a zatem po upływie 14 dni od pierwszej awizacji, w którym to czasie przesyłka ta mogła zostać odebrana przez pozwanego. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność ewentualnych przeszkód w odebraniu przez niego korespondencji z wypowiedzeniem umowy pożyczki tym terminie. Nie można zatem podzielić tych zarzutów pozwanych, w których wywodzili, iż dokonane tym pismem wypowiedzenie umowy nie wywołało w stosunku do nich skutków prawnych. Przepis art. 61 § 1 kc stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Skoro zatem powódka wykazała w niniejszej sprawie prawidłowość skierowania do pozwanego wypowiedzenia umowy pożyczki, a pozwani nie wykazali, aby zaistniały w sprawie obiektywne przeszkody, które uniemożliwiałyby zapoznanie się z treścią wypowiedzenia, to niewątpliwie wypowiedzenie umowy jest skuteczne i od 09 października 2017 r. niespłacona część należności stała się natychmiast wymagalna.

Pozwani wezwani prawidłowo do osobistego stawiennictwa na rozprawę w dniu 23 marca 2021 r. nie odebrali wezwań i nie stawili się celem kompleksowego wyjaśnienia swojego stanowiska , w tym w zakresie nieprawidłowego doręczenia wypowiedzenia umowy pożyczki.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwało również stanowisko pozwanych, w którym kwestionowali wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia. Na powyższa okoliczność powódka przedstawiła cały wachlarz dokumentów, które w sposób jasny i czytelny określały wysokość zobowiązania pożyczkobiorcy oraz wysokość i termin płatności poszczególnych rat. Powódka wykazała zarówno źródło swojego roszczenia, jak i sposób w który obliczyła kwoty, których się domagała w pozwie. Z dokumentów przedłożonych przez powódkę w tym umowy pożyczki i wykazu operacji na rachunku pozwanego wynikało jakich wpłat dokonywał pozwany, w jakich terminach, jak były one rozliczane. Składając harmonogram pożyczki i wezwania do zapłaty powódka wykazała też, że pozwany nie wszystkie raty płacił terminowo. Wobec powyższego Sąd ocenił, że powódka swoje roszczenie udowodniła co do wysokości i wykazała to w sposób matematyczny. Natomiast pozwany sformułował w sprzeciwie od nakazu zapłaty ogólny zarzut co do wysokości roszczenia i pomimo złożenia przez powoda, dokumentów i dodatkowych wyjaśnień, swojego zarzutu nie skonkretyzował. Co więcej, nie złożył żadnych dowodów dokonanych wpłat celem podważenia dokumentów na tę okoliczność zaoferowanych przez powódkę. Wobec dowodów przedłożonych przez stronę powodową nie było w ocenie Sądu wystarczające ogólne zaprzeczenie przez pozwanego żądaniu pozwu. Powinien on natomiast konkretnie wskazać, które wyliczenia powoda kwestionuje, ewentualnie wykazać, że spłacił więcej niż twierdziła powódka, bowiem w tym zakresie ciężar dowodu spoczywał na pozwanym.

Odpowiedzialność pozwanej N. Ł. wynikała z art. 876 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie stanowi, jedną z instytucji należących do kategorii osobistych zabezpieczeń wierzytelności. Przedmiotem poręczenia jest obowiązek spełnienia świadczenia przez poręczyciela w sytuacji, kiedy dłużnik z zobowiązania głównego nie spełnia swojego świadczenia. W niniejszej sprawie nie budził wątpliwości fakt niespłacenia długu przez pożyczkobiorcę. W tej sytuacji odpowiedzialność osobistą za powstałe zadłużenie ponosi także pozwana N. Ł. jako poręczyciel, a zakres tej odpowiedzialności obejmuje każdoczesny zakres zobowiązania dłużnika głównego (art. 879 k.c.). Pozwani winni zatem zapłacić solidarnie powodowi żądaną przez niego kwotę (art. 881 k.c.).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że pozwani zobowiązani byli zwrócić powodowi kwotę 21 423,74 zł, na którą składa się: należność główna – 17 545,52 zł, odsetki w łącznej kwocie 3 878,20 oraz opłata tytułem prowizji za upomnienie w wysokości 0,020 zł.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając odsetki umowne w dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych ale nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 18 712,93 zł od dnia 21 września 2010 r. do dnia zapłaty. Wysokość tych odsetek także nie była kwestionowana przez stronę pozwaną i znajduje swoje odzwierciedlenie w treści łączącej strony umowy. W związku z faktem, iż na rzecz powódki Sąd zasądził odsetki w wysokości umownej, która może ulec zmianie, Sąd zastrzegł, że ich wysokość nie może przekroczyć wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W zakresie w jakim powódka cofnęła pozew Sąd na podstawie art. 355 kpc w związku z art. 203 § 1 kpc postępowanie umorzył.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, według której strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić koszty procesu poniesione przez przeciwnika. Powódka wygrała proces w całości wobec tego, Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanych solidarnie kwotę 3 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą to kwotę składa się opłata sądowa od pozwu w wysokości 300,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 3 600,00 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz oplata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17,00 zł (300 zł + 3 600 zł + 17 zł = 3 917 zł).

SSR Aleksandra Smólska-Kreft