Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Samosiuk

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2021 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialności z siedzibą w Ł.

przeciwko Miastu B.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo,

2.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XIV C 161/21

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła o zasądzenie od pozwanego Miasta B. kwoty 2.400,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1 200,00 zł od dnia 03 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1 200,00 zł od dnia 02 maja 2017 r. do dnia zapłaty. Swoje roszczenie wywodziła z odpowiedzialności pozwanej za niedostarczenie lokalu socjalnego dla byłych najemców lokalu mieszkalnego położonego w B. przy ul. (...), do czego była zobowiązana prawomocnym wyrokiem sądu. Powódka domagała się również zasądzenia kosztów procesu.

Pozwany zakwestionował żądanie pozwu zarówno co do zasady jak i wysokości. Podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powódki, zarzut przedawnienia roszczenia. Podkreślił również że, odpowiedzialność odszkodowawcza gminy aktualizuje się dopiero z momentem zawiadomienia go o treści wyroku eksmisyjnego, w którym przyznano uprawnienie do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, co w tej sprawie nastąpiło dopiero w kwietniu 2019 roku a zatem nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej wobec powódki za okres objęty żądaniem pozwu. Wskazał także, że powódka nie udowodniła, w jakiej wysokości byli najemcy powinni uiszczać opłaty, gdyby stosunek najmu nie wygasł i nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że wysokość opłat miesięcznych to 1.200,00 zł. Pozwany zakwestionował również sposób obliczania odsetek żądanych w pozwie.

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2015 r. (sygn. akt I C 1489/14) Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł eksmisję M. L. (1), M. L. (2) oraz W. L. z lokalu oznaczonego numerem (...) położonego w B. przy ul. (...). Sąd przyznał M. L. (1) oraz W. L. prawo do lokalu socjalnego i jednocześnie wstrzymał wykonanie opróżnienia w/w lokalu do czasu złożenia wyżej wymienionym przez Miasto B. oferty zawarcia najmu lokalu socjalnego.

Okoliczność bezsporna, vide: wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 listopada 2015 r. - k. 15 akt

W dniu 31 marca 2017 r. (...) wystawił pozwanemu notę obciążeniową obejmującą odszkodowanie za brak realizacji wyroku eksmisyjnego za miesiąc marzec 2017 r. na kwotę 1 200,00. Kolejną notę opiewającą na kwotę 1 200,00 zł za miesiąc kwiecień 2017 r. wystawił w dniu 30 kwietnia 2017 r.

dowód: noty obciążeniowe – k. 13-14 akt

Umową sprzedaży z dnia 22 listopada 2018 r. B. M. zbył prawo własności wskazanego lokalu na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. W umowie B. M. oświadczył, że przenosi na nabywcę wszelkie prawa i obowiązki wynikające z wyroku z dnia 27.11.2015r. o sygn. I C 1489/14 w sprawie o eksmisję przeciwko M. L. (1), M. L. (2) i W. L..

dowód: notarialna umowa sprzedaży z dnia 22 listopada 2018r. – k. 16-18v akt

Umowami przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2018 r. i 27 maja 2019 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. zbyła na rzecz powoda wierzytelności przysługujące mu w stosunku do Miasta B. z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie przez byłych najemców – M. i W. L. z lokalu cedenta przy ul. (...) w B. stwierdzone notami obciążeniowymi m.in. za okres od marca do kwietnia 2017 roku. O przelewach pozwany był informowany odpowiednio pismem z dnia 05 marca 2019 r. i 27 maja 2019 r.

dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2019 r. – k. 23-24 akt, umowa przelewu wierzytelności z dnia 22 listopada 2018 r. – k. 25-27 akt, zawiadomienie o cesji z dnia 05 marca 2019 r. wraz z dowodem nadania – k. 28-29 akt, zawiadomienie o cesji z dnia 27 maja 2019 r. wraz z dowodem nadania – k. 31-32 akt

Pismem z dnia 12 kwietnia 2019 r. (nadanym w dniu 13 kwietnia 2019r.) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 7 007,64 zł tytułem odszkodowania za korzystanie z lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w B. przez byłych najemców, którego wysokość wynikała z not obciążeniowych nr (...), (...), (...), (...), 2E/2019 i (...).

dowód: pismo z dnia 12 kwietnia 2019r. wraz z dowodem nadania – k. 30-30v akt

S ąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, których prawdziwość nie była kwestionowana. Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd pominął dowód z przesłuchania stron oraz świadków M. Ł., B. M., M. L. (1), W. L. oraz M. L. (2) albowiem okoliczności mające zostać wykazane przez zeznania świadków pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Z tych samych względów Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości.

W niniejszej sprawie żądanie powoda miało swą podstawę prawną w art. 417 k.c. w związku z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tymi przepisami, jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Wobec powyższego kwestia odpowiedzialności pozwanej winna być rozpatrywana na gruncie art. 417 § 1 k.c., który stanowi, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Aby przypisać odpowiedzialność na podstawie art. 417 § 1 k.c., konieczne jest łączne spełnienie przesłanek, tj.: powstanie szkody, niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej oraz istnienie związku przyczynowego.

W świetle aktualnie obowiązującej treści art. 417 § 1 k.c., podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność. Obecnie utrwalony został pogląd, iż przesłankę bezprawności ujętą w formule „działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem” należy ujmować ściśle, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Chodzi tu zatem o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa (G. Bieniek Kodeks Cywilny. Komentarz.).

Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku ustawowego, stwierdzonego wyrokiem, może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o takim obowiązku wiedziała. Zobowiązanie wynikające z odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu niedostarczenia lokali socjalnych ma charakter bezterminowy. Zgodnie z art. 455 k.c. dłużnik zobowiązania bezterminowego powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela do wykonania zobowiązania. Oznacza to, że po dojściu do wiadomości dłużnika wezwania wierzyciela do spełnienia świadczenia, ma on obowiązek spełnienia tego świadczenia i powinien to uczynić niezwłocznie. Nadto, odpowiedzialność gminy jest niezależna od winy. Dla przyjęcia odpowiedzialności na tej podstawie prawnej wystarczające jest wykazanie, że określony obowiązek nie został wykonany. Ocena, czy miało miejsce bezprawne zaniechanie wykonania obowiązku przez gminę, powinna obejmować rozważenie indywidualnie w każdej sprawie możliwości podjęcia wymaganych czynności już z chwilą uzyskania informacji o treści wyroku (por. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 26.05.2020 r., V ACa 63/20, LEX nr 3102894 lub uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 13.05.2015 r., V CA 1/15, LEX nr 1770897).

W tym stanie rzeczy w pierwszej kolejności należało ustalić, kiedy pozwany dowiedział się o obowiązku dostarczenia byłym najemcom lokalu socjalnego albowiem powyższe ustalenie determinowało jego odpowiedzialność wynikająca z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Z treści wyroku eksmisyjnego wydanego w sprawie I C 1489/14 wynika, że pozwany nie miał statusu interwenienta ubocznego w tym procesie. Miasto B. nie mogło zatem uzyskać wiedzy o treści tego wyroku z chwilą jego wydania z uwagi na uczestnictwo w procesie. Wiedzę o treści wyroku eksmisyjnego pozwany powziął dopiero z chwilą doręczenia mu pisma datowanego na 12 kwietnia 2019 r. i od tej od daty pozwany ponosił odpowiedzialność odszkodowawczą za brak dostarczenia lokalu socjalnego byłym lokatorom. A zatem skoro przed ta datą nie wiedział o treści wyroku eksmisyjnego, to rzecz jasna nie mógł zastosować się do jego treści, a jego zachowanie nie może być uznane za bezprawne w okresie marzec i kwiecień 2017 roku.

Pozostałe zarzuty pozwanego nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Zarzut przedawnienia roszczenia nie zasługiwał na uwzględnienie. Nawet gdyby przyjąć, że pozwany ponosił odpowiedzialność z tego tytułu już w 2017 roku, to roszczenia powódki powstałe w marcu i kwietniu 2017 roku i wymagalne kolejno 01 kwietnia 2017r. i 01 maja 2017r. uległyby przedawnieniu z upływem trzech lat (art. 118 kc). Skoro koniec terminu przedawnienia przypada na koniec roku kalendarzowego, to wniesienie pozwu w tej sprawie w dniu 05 marca 2020 r. przerwało bieg terminu przedawnienia, który zakończyłby się 31 grudnia 2020r.

Sam fakt wydania przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 09 czerwca 2021 r. wyroku zasadzającego na rzecz powódki odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego byłym najemcom obejmującego okres lipiec i sierpień 2017 roku w sprawie I C 297/21 toczącej się pomiędzy stronami nie może świadczyć o zasadności żądań powódki. Podkreślenia wymaga, że w dacie orzekania przez sąd wyrok ten nie był jeszcze prawomocny (na podstawie urządzeń ewidencyjnych ustalono, że został zaskarżony apelacją), zatem przepis art. 365 kpc nie miał zastosowania i sąd nie był tym wyrokiem w żaden sposób związany.

Mając na uwadze powyższe sąd doszedł do przekonania, że powództwo podlega oddaleniu z uwagi na brak odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego w okresie objętym żądaniem pozwu.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1, 11 i 3 w zw. z art. 108 § 1 kpc i § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265) zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 900,00 zł tytułem kosztów procesu. Sąd w wyroku błędnie natomiast określił stronę zobowiązaną do zapłaty kosztów procesu. Intencją sądu było obciążenie kosztami strony przegrywającej proces. Skoro zgodnie z wyrokiem żądanie powódki zostało oddalone to właśnie powódka powinna ponieść koszty procesu a nie pozwany.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

SSR Anna Samosiuk