Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft
Protokolant:	sekretarz sądowy Ziemowit Jasieniecki

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2024 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko A. P.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  obciąża powoda kosztami procesu.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt: XIV C 535/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 listopada 2023 r. powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. domagał się od pozwanego A. P. zapłaty kwoty 1 832,41 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 1 278,02 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 197,40 zł i od kwoty 356,99 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód domagał się ponadto zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Roszczenia swe powód wywodził z umowy pożyczki refinansującej.

Powód wskazał, że pożyczkodawca Centrum (...) sp. z o.o. w dniu 25 września 2020 r. zawarł z pozwanym umowę pożyczki, która nie została przez niego spłacona. W związku z powyższym powód i pozwany zawarli umowę pożyczki refinansującej nr (...) z dnia 28 października 2020 r. na kwotę 1 277 zł odpowiadającej kapitałowi pierwotnej pożyczki (1 100 zł) wraz z prowizją i odsetkami. Powód wywodził, że umowa ta została zawarta na odległość, w ramach prowadzonej przez pożyczkodawcę działalności gospodarczej. Podkreślił, iż uregulował zobowiązanie pozwanego wynikającej z umowy pożyczki z dnia 25 września 2020 r., natomiast pozwany nie spłacił należności z umowy pożyczki refinansującej.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 26 stycznia 2024 r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa wywodząc, że wbrew twierdzeniom zawartym w pozwie powód nie załączył do niego żadnych dokumentów potwierdzających zawarcie umowy pożyczki z pozwanym, gdyż żaden dokument został przez pozwanego podpisany. Ponadto dokumenty te nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem, a tym samym nie mają one mocy dowodowej. Pozwany zakwestionował również jakby pożyczkodawca przesłał do niego na trwałym nośniku formularz informacyjny do umowy pożyczki oraz dokumenty w formacie plików pdf umożlwiającym ich zapisanie przez pozwanego, tj. ramową umowę pożyczki wraz z tabelą opłat i prowizji, regulamin świadczenia usług, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki i wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Pozwany zarzucił, że nieprawdą jest jakoby powód wywiązał się ze wszystkich obowiązków informacyjnych i formalnych wskazanych w ustawie o kredycie konsumenckim. Ponadto pozwany zakwestionował fakt wezwania pozwanego przez powoda do zapłaty i podejmowania przez powoda próby pozasądowego rozwiązania sporu. Wniósł o rozpoznanie przez Sąd sprawy pod kątem przedawnienia roszczeń powoda z urzędu. Pozwany przyznał jedynie, że w istocie strony nie podjęły próby mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu.

S ąd zważył, co następuje:

W realiach niniejszej sprawy Sąd uzasadnienie wyroku sporządził w oparciu o zapisy art. 505 Należy wskazać, iż podstawą materialnoprawną roszczeń powoda był przepis art. 720 § 1 k.c., zgodnie którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Powód załączył do pozwu wydruki obejmujące regulamin świadczenia usług, ramową umowę pożyczki (vide – k. 13v – 17v akt), umowę z dnia 25 września 2020 r. (vide – k. 18 akt) i umowę pożyczki z dnia 28 października 2020 r. (vide – k. 27v akt). Pozwany kwestionował wartość dowodową tych wydruków podnosząc, że nie zawierał umowy z powodem, nie dokonywał żadnych przelewów weryfikacyjnych, ani nie otrzymał od powoda dokumentów dotyczących umowy pożyczki.

Sąd zważył, iż w myśl art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten statuuje zasadę kontradyktoryjności. Według tej reguły, postępowanie cywilne jest sporem toczącym się między równouprawnionymi podmiotami. W ramach tego sporu strony obowiązane są przedstawiać twierdzenia, składać wyjaśnienia oraz zgłaszać wnioski dowodowe. Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wspomniany przepis określa rozkład ciężaru dowodu. Wskazuje, jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów, a innymi słowy, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Przedmiotowy przepis uprawnia Sąd do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy także w sytuacji, gdy nie udało się ustalić spornych okoliczności. Z treści przepisu art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący; z art. 6 k.c. wynika dla Sądu nakaz rozstrzygnięcia merytorycznego, nawet wtedy, gdy postępowanie dowodowe nie przyniosło efektu; Sąd powinien rozstrzygnąć na niekorzyść osoby, która opierała swe twierdzenia na faktach nieudowodnionych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2020 roku; I ACa 295/19; LEX nr 2825703).

Na stronie powodowej spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie pozwu. Obowiązkiem Sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa. Wymaga podkreślenia, że kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione.

Należy wskazać, iż powód nie wykazał, by pozwany wnioskował o zawarcie którejkolwiek opisanej w pozwie umowy pożyczki, ani by egzemplarz którejkolwiek z umów, formularz tej umowy, czy jakiekolwiek inne dokumenty zostały mu przekazane. Brak było także dowodu na wyrażenie przez pozwanego zgody na związanie się umową. Umowa stanowi niepodpisany wydruk. Powód nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu na aktywność pozwanego w Internecie w procesie związywania się z pożyczkodawcą jakimkolwiek węzłem prawnym w 2020 r., w tym umową pożyczki o treści dołączonej do pozwu. W szczególności powód, wbrew swym twierdzeniom nie udowodnił, że pożyczkodawca dokonał identyfikacji danych pozwanego pożyczkobiorcy. Powód nie wykazał też, że pozwanemu zostały wypłacone środki pieniężne z umowy pożyczki zawartej we wrześniu 2020 r., ani tego, że powód wykonał umowę pożyczki refinansującej i uregulował zobowiązanie pozwanego wynikające z pierwszej umowy pożyczki. Brak było dowodu na to, by pozwany wykonał przelew weryfikacyjny dotyczący umowy pożyczki refinansującej, tj. umowy z dnia 28 października 2020 r. Powód załączył wydruk (vide – k. 30 akt) obejmujący w jego ocenie potwierdzenie przelewu na kwotę 0,10 zł dokonanego przez pozwanego z konta w (...). Wydruk ten miał dotyczyć jednak pierwotnej umowy, z dnia 25 września 2020 r., a nie umowy pożyczki refinansującej, z której powód wywodził swe roszczenia. Ponadto w ocenie Sądu wydruk ten nie stanowi dowodu na dokonanie przelewu przez pozwanego. Tabela tego rodzaju nie stanowi bankowego potwierdzenia przelewu, ani potwierdzenia dokonania przelewu przez internetowego pośrednika i może zostać sporządzona przez dowolną osobę w dowolnym programie tekstowym czy arkuszu kalkulacyjnym. Taki wydruk nie przedstawia zdaniem Sądu żadnej wartości dowodowej. Z tych samych względów Sąd nie uznał za wiarygodny dowód wydruku znajdującego się na karcie 30v akt, który miał zgodnie z twierdzeniami powoda dotyczyć wypłaty kapitału pierwotnej pożyczki pozwanemu. Na uwagę zasługuje także fakt, iż powód nie wykazał, że zbadał zdolność kredytową pozwanego, czy podejmował w tym kierunku jakiekolwiek czynności.

Umowa pożyczki refinansującej miała zostać zawarta za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Umowy te zostały uregulowane w ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta oraz w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Umowy te nie wymagają zatem złożenia fizycznie podpisu pod treścią umowy. Wobec tego powód winien zaoferować inne dowody mogące wykazać, że pozwany rzeczywiście zawarł umowę wskazanej treści. Dowodu takiego powód nie przedłożył.

Sąd zważył, że wobec podnoszenia przez pozwanego licznych zarzutów powód winien przejawić inicjatywę dowodową w celu wykazania ponad wszelką wątpliwość, iż w październiku 2020 r. doszło do zawarcia z pozwanym umowy pożyczki refinansującej. W odpowiedzi powód zakwestionował stanowisko pozwanego i nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów mogących świadczyć o tym, że w dniu sporządzenia umowy pożyczki z 28 października 2020 r. pozwany przejawiał na stronie internetowej pożyczkodawcy jakakolwiek aktywność mogącą stanowić wyrażenie woli na związanie się tą umową. W ocenie Sądu same przedłożone przez powód wydruki nie mogły takiego dowodu stanowić, gdyż nie jest możliwa ich jakakolwiek weryfikacja. Wobec kwestionowania twierdzeń powoda przez pozwanego powód winien przejawiać inicjatywę dowodową i przedłożyć dokumenty w formie umożliwiającej weryfikację ich autentyczności przez Sąd, czego jednak nie uczynił. Powód nie wykazał zatem w sposób należyty istnienia faktów, z których wywodził swe roszczenia. W tym zakresie Sąd przychylił się do podnoszonych przez pozwanego zarzutów.

Ponadto powód nie przedstawił żadnego dowodu na to, że pod refinansował poprzednią pożyczkę, Nie przedłożył do akt żadnego dowodu przelewu kwoty pożyczonej na konto pierwszego pożyczkodawcy, co wobec zarzutów pozwanego jawiło się jako niezbędne w niniejszym procesie. W tym stanie rzeczy Sąd zważył, że powód roszczenie swe opierał na twierdzeniach nieudowodnionych, czyli wywodził je z okoliczności, które nie zostały przez niego udowodnione, co skutkuje oddaleniem powództwa.

W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu poniesionych przez powoda, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., obciążając nimi powoda jako stronę przegrywającą proces.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft