Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft
Protokolant:	stażysta Agata Bakaj

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2021 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w B.

przeciwko K. L., E. L.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od kwot:

a.  4.000,00 zł od dnia 11 maja 2019r. do dnia 21 stycznia 2020r.;

b.  3.765,88 zł od dnia 11 maja 2019r. do dnia 17 lutego 2020r.;

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 2.206,00 zł (dwa tysiące dwieście sześć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt XIV C 699/20

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa ul. (...) w B. wniosła o zasądzenie od pozwanych K. L. i E. L. kwoty 7 765,88 z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwani są właścicielami lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w B.. Z tego tytułu byli zobowiązani do ponoszenia kosztów utrzymania własnego lokalu oraz uiszczania zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej w wysokości ustalonej uchwałą właścicieli lokali. Pozwani nie regulują swoich zobowiązań a ich zaległości za okres od czerwca 2017 r. do 11 maja 2019 r. wynoszą 7 765,88 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 22 listopada 2019 r. w postępowaniu upominawczym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu. Pozwani podnieśli, że w dniu 21 stycznia 2020 r. dokonali częściowej spłaty zadłużenia w kwocie 4 000,00 zł a w dniu 17 lutego 2020 r. spłacili pozostałą część zadłużenia i aktualnie nie posiadają żadnych zaległości wobec Wspólnoty.

Pismem z dnia 10 czerwca 2020 r. powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się powództwa w zakresie żądania kwoty 7 765,88 zł i w tej części wniosła o umorzenie postępowania. Dodatkowo zmodyfikowała powództwo domagając się odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 4 000,00 zł od dnia 11 maja 2019 r. do dnia 21 stycznia 2020 r. i od kwoty 3 765,88 zł od dnia 11 maja 2019 r. do dnia 17 lutego 2020 r. oraz kosztów procesu. Odnosząc się natomiast do zarzutów zawartych w sprzeciwie wskazała, że pozwani dali powód do wytoczenia powództwa. Od lat nie regulują terminowo swoich zobowiązań a powódka zmuszona jest dochodzić swoich należności na drodze sądowej. Zapłata należności za wcześniejszy okres nastąpiła w trybie egzekucji komorniczej

S ąd ustalił co następuje:

Pozwani są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w B., przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Bydgoszczy prowadzi księgę wieczystą nr (...). Współwłaściciele tego budynku tworzą wspólnotę mieszkaniową.

okoliczno ść bezsporna nadto wydruk księgi wieczystej nr (...) – k. 8-9 akt

We wspólnocie mieszkaniowej właściciele lokali byli zobowiązani do uiszczania na rzecz powoda zaliczek na pokrycie kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej oraz kosztów utrzymania własnego lokalu. Wysokość należnych od pozwanych na rzecz powódki zaliczek w 2019 r. wynosiła 1,00 zł/m2 na fundusz inwestycyjno-remontowy i 1,60 zł/m2 na koszty zarządu nieruchomością wspólną. Opłaty powinny być wnoszone do 10-go każdego miesiąca. O wysokość opłat pozwani byli zawiadamiani przez administratora nieruchomości.

dowód: uchwała nr 1 z dnia 26 lutego 2019 r.– k. 10 akt, informacja o wysokości opłat – k. 11 akt

Pozwani od lat nie regulują swoich zobowiązań w związku z czym powódka zmuszona była dochodzić swoich należności na drodze sądowej. Zapłata należności za okres 2016 r. do maja 2017 r. nastąpiła w trybie egzekucji sądowej dopiero po wszczęciu egzekucji z nieruchomości. W latach następnych pozwani sporadycznie dokonywali opłat z tytułu korzystania z lokalu. W lutym 2018 r. uiścili kwotę 1 520,00 zł a w lipcu 2018 r. kwotę 3 619,18 zł. Na dzień 11 maja 2019 r. zaległości pozwanych wynosiły 7 765,88 zł.

dowód: zestawienie zaległości – k. 12 akt, kserokopia nakazu zapłaty – k. 33 akt, zawiadomienie o wykreśleniu wzmianki o toczącej się egzekucji – k. 34 akt, stan konta pozwanych – k. 35 akt

Pod koniec 2018 r. nastąpiła zmiana administratora nieruchomości. W dniu przejęcia nieruchomości zaległości pozwanych za okres od czerwca 2017 r. były egzekwowane przez komornika sądowego. Wpłaty dokonywane przez komornika zostały dokonane na konto nowego administratora i zaksięgowane na koncie 750-00 i 760-001 jako nadpłaty. Następnie kwoty te zostały rozliczone z poprzednim administratorem.

dowód: historia rachunków pozwanych – k. 46-52 akt, zaświadczenie o dokonanych wpłatach – k. 62 akt, karta rozliczeniowa – k. 63-64 akt, zeznanie świadka K. F. – k. 75-76 akt

Pismem z dnia 01 marca 2019 r. powódka wezwała pozwanych do spłaty zadłużenia, lecz bezskutecznie.

dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i odbioru przesyłki – k. 13-15 akt

Pozwani w dniu 21 stycznia 2020 r. uiścili na rzecz powódki kwotę 4 000,00 zł. W dniu 17 lutego 2020 r. dokonali wpłaty na łączną kwotę 7 765,88 zł. Wcześniej w rozmowie telefonicznej z pracownikiem administratora nieruchomości pozwani uzyskali informację o wysokości zadłużenia za lokal. Przekazano im również informację o wpływie sprawy do Sądu. Aktualnie na koncie pozwanych ponownie występuje zaległość. Pozwani, pomimo wezwania nie dokonali spłaty wskazując na brak ku temu podstaw.

dowód: potwierdzenia przelewów – k. 23d-23f, pismo pozwanych z dnia 13 lipca 2020r. – k. 65 akt, pismo Wspólnoty z dnia 28 lipca 2020 r. – k. 66 akt, zeznanie świadka K. F. – k. 75 akt

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dokumentów prywatnych, zeznań świadka K. O. materiału dowodowego Sąd dokonał poprzez wszechstronną jego analizę, kierując się zasadami logiki rozumowania oraz doświadczeniem życiowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. F., albowiem były one logiczne, spójne a przy tym wolne od domysłów i oparte na rzeczywistej wiedzy. Sąd nie dopatrzył się w relacjach tego świadka jakichkolwiek sprzeczności, które mogłyby skutkować odmową im wiarygodności.

Rozstrzygnięcie zawisłego sporu sprowadzało się do ustalenia, czy pozwani byli w okresie od czerwca 2017 r. do 11 maja 2019 r. zobowiązani do ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej w wysokości żądanej przez powódkę. Pozwani nie negowali samego obowiązku ponoszenia kosztów, lecz wskazywali, że brak było podstaw do wytoczenia powództwa albowiem zaspokoili w całości żądanie powódki.

Zgodnie z art. 13 -15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. 2000, nr 80, poz. 903 j.t. ze zm.), właściciele ponoszą wydatki związane z utrzymaniem lokalu oraz koszty zarządu nieruchomością wspólną, a na pokrycie tych kosztów uiszczają zaliczki płatne z góry za każdy miesiąc. Obowiązkiem właściciela lokalu jest pokrywanie dwojakiego rodzaju wydatków. Po pierwsze są to wydatki na koszty zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się głównie wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za media w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, o ile nie są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy (art. 14 ustawy). Na pokrycie powyższych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat (art. 15 ustawy), których wysokość ustala w formie uchwały wspólnota (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy). Drugi rodzaj wydatków ponoszony przez właścicieli - to wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu (art. 13 ust. 1 ustawy). Chodzi tu głównie o koszty zużytej przez właściciela energii cieplnej oraz wody, gazu, wywóz nieczystości. Zarząd wspólnoty w zakresie dostawy energii cieplnej i wody do poszczególnych lokali występuje praktycznie jedynie jako pośrednik między dostawcami a odbiorcami - czyli właścicielami lokali. Ze środków tych wspólnota ma obowiązek rozliczenia, tj. po zakończeniu roku obrachunkowego winna wskazać, ile wynosiły rzeczywiste wydatki na utrzymanie lokali i jaką kwotę na ten cel wpłacili właściciele.

W toku procesu powódka cofnęła powództwo co do kwoty 7.765,88 zł na skutek spełnienia świadczenia przez pozwanych po wytoczeniu powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. W związku z powyższym Sąd w części, w jakiej powódka cofnęła pozew, postępowanie umorzył na podstawie art. 355 kpc w zw. z art. 203 § 1 kpc.

W pozostałym zakresie powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Termin regulowania świadczeń we wspólnocie mieszkaniowej został określony w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000r., Nr 80, poz. 903 tj). Zgodnie z treścią tego przepisu, ustawowy obowiązek pokrywania przez członków wspólnoty zaliczek na utrzymanie nieruchomości wspólnej winien być realizowany do 10-go każdego miesiąca. Termin ten jest terminem ustawowym i uchybienie temu terminowi powoduje, że Wspólnota ma prawo naliczać odsetki od powstałej zaległości.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż pozwani od wielu lat zalegają z opłatami z tytułu korzystania z lokalu a ich wcześniejsze zobowiązania egzekwowane były w trybie egzekucji komorniczej. Nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwani mieli obowiązek regularnego opłacania kosztów utrzymania własnego lokalu oraz kosztów zarządu należnością wspólną, z którego to obowiązku nie wywiązali się należycie, co powoduje po ich stronie obowiązek zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie. Co prawda pozwani powołali się nie tylko na brak zaległości w opłatach lecz także na poczynione nadpłaty. Jednak okoliczności tych nie dość że nie udowodnili, to jeszcze świadek – pracownik aktualnego administratora wyjaśnił jaki charakter mają te rzekome nadpłaty, w szczególności, że w ogóle nimi nie są , bowiem dotyczą jeszcze starszych należności zasądzonych w innym procesie i egzekwowanych przez komornika.

Pozwani, którzy wnioskowali o ich przesłuchanie , nie stawili się na terminie rozprawy, w związku z czym Sąd ten wniosek dowodowy pominął, a twierdzenia pozwanych uznał za nieudowodnione.

O kosztach procesu orzeczono mając na uwadze przepis zawarty w art. 98 k.p.c. i sformułowaną tam zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o tę zasadę strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu stronie przeciwnej niezbędnych kosztów, które ta w związku z procesem poniosła. Pozwanych należy uznać za stronę, która proces przegrała, gdyż zaspokoili roszczenie powoda po wytoczeniu powództwa. Powyższe wywieść należy ze stanowiska Sądu Najwyższego, który w orzeczeniu z dnia 21 lipca 1951 r. Sygn. akt C 593/51 (OSN(C) 1952, nr 2, poz. 49) stwierdził, iż zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia w toku procesu należy uznać za jednoznaczne z przegraniem sprawy przez stronę pozwaną. Na koszty procesu należne powódce od pozwanych w kwocie 2 206,00 zł składa się opłata od pozwu w kwocie 389,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 1 800,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17,00 zł.

Sąd nie widział podstaw do zastosowania art. 101 kpc zgodnie z którym, pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa należy się zwrot kosztów procesu jeżeli nie dał powodu do wytoczenia powództwa i przy pierwszej czynności procesowej uznał żądanie pozwu . Obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie. Uznanie powództwa musi być jednoznaczne i nie budzące wątpliwości a nadto dokonane przy pierwszej czynności procesowej podjętej po doręczeniu odpisu pozwu a więc w odpowiedzi na pozew, a w przypadku gdyby nie była złożona, na pierwszej rozprawie.

W niniejszej sprawie pozwani byli wzywani do zapłaty roszczenia jeszcze przed wniesieniem pozwu. Nie sposób przy tym uznać, że powódka uzyskałaby dobrowolnie zaspokojenie roszczenia bez wytoczenia powództwa zwłaszcza, że pozwani od lat nie regulowali swoich zobowiązań a powódka musiała dochodzić swoich roszczeń za wcześniejsze okresy na drodze sądowej. Pozew wniesiono w dniu 27 maja 2019 r. Pierwsza wpłata dokonana została dopiero po wniesieniu pozwu tj. w dniu 21 stycznia 2020 r. a kolejna w dniu 17 lutego 2020 r. Podkreślenia wymaga również, iż dla oceny braku istnienia po stronie pozwanych przyczyn do wytoczenia powództwa nie miał żadnego znaczenia fakt czy pozwani posiadali wiedzę o tym, że powódka wystąpiła do Sądu, skoro mieli świadomość tego, że regulowanie zobowiązań wobec powódki jest ich ustawowym obowiązkiem, z którego od wielu lat się nie wywiązują oraz że należności za okres do czerwca 2017 r. dochodzone są przez powódkę na drodze postępowania egzekucyjnego.

Brak jest również podstaw do uznania, że powódka jeszcze przed wytoczeniem powództwa miała świadomość, iż jej roszczenie zostanie w całości zaspokojone. Z dokumentów zawartych w aktach sprawy wynika, że pozwani zaczęli przejawiać wolę spłaty zadłużenia dopiero po wystąpieniu z pozwem do Sądu. Pierwsza wpłata została dokonana po upływie pół roku od złożenia pozwu. Natomiast administrator powódki wskazał, że jasno informował pozwanych, że nie jest umocowany do dokonywania żadnych wiążących ustaleń w zakresie spłaty należnością na rzecz wspólnoty. Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft