Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft
Protokolant:	Starszy sekretarz sądowy Ziemowit Jasieniecki

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2025 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa (...) Banku Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko J. B., M. B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo główne,

2.  oddala powództwo ewentualne,

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 3617,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt: XIV C 761/25

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 listopada 2024 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się od pozwanych J. B. i M. B. solidarnie zapłaty kwoty 20 930,74 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 1 listopada 2024 . do dnia zapłaty, ewentualnie zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 32.260,54 zł wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wyjaśnił, że w dniu 26 lipca 2006 r. strony zawarły umowę kredytu nominowanego do (...). Powód podniósł, że wyrokiem z dnia 1 lipca 2022r. w sprawie I C 559/21, Sąd I instancji, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy ustalił, że umowa stron jest nieważna i zasądził od banku na rzecz kredytobiorców kwotę 74.591,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, natomiast wyrokiem z dnia 28 czerwca 2024r. w sprawie V ACa 219/23 Sąd Apelacyjny w Gdańsku zmienił wyrok Sądu Okręgowego w części dotyczącej kosztów procesy i oddalił apelację w pozostałym zakresie. Strony rozliczyły spłaty dokonane przez pozwanych na poczet nieważnej umowy, po czym powód wezwał pozwanych do zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia uzyskanego przez powodów na podstawie wykonywania przez bank nieważnej umowy. Strona powodowa podniosła, że ze od chwili wypłaty kredytu do jego rozliczenia doszło do istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza i istotnej zmiany sytuacji gospodarczej w Polsce – wzrosła inflacje, ceny złota i wysokość najniższego wynagrodzenia. To wszystko wymaga urealnienia wartości wypłaconego pozwanym kapitału.

Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew, natomiast przed terminem rozprawy złożyli pismo, w którym wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na ich rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwani potwierdzili okoliczności faktyczne opisywane przez pozwanego w pozwie, jednak zakwestionowali jakoby powodowemu bankowi przysługiwały jakiekolwiek dalej idące roszczenia względem kredytobiorców. Pozwani w żaden sposób nie wzbogacili się kosztem powoda , nie zaoszczędzili żadnych wydatków. Wskazali, że próba konstruowania roszczeń, czego dopuszcza się powód, zmierza do zniweczenia ochronnej funkcji przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych oraz celu przepisów o nieważności umowy, co jest niedopuszczalne. Pozwani w uzasadnieniu swoje stanowiska powołali się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które potwierdza bezzasadność roszczeń banków ponad nominalną kwotę wypłaconego kapitału. Zdaniem pozwanych w okresie od daty wypłaty kapitału do dnia dzisiejszego nie wystąpiły znaczące zjawiska inflacyjne, a zatem nie nastąpiła zmiana siły nabywczej pieniądza w rozumieniu art. 358 Okoliczności bezsporne, a nadto: umowa kredytu z dnia 27 lipca 2006r. – k. 21-23, wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie o sygn. IC 559/21 z dnia 1 lipca 2022r. z uzasadnieniem – k. 35-40, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie o sygn. V ACa 219/23 z dnia 28 czerwca 2024r. – k. 41, wezwania do zapłaty z dnia 24 października 2024r. z załącznikami i potwierdzeniem nadania – k. 51-64, dowód z przesłuchania pozwanych: – k. 101v-102.

S ąd zważył, co następuje:

Sąd ustaleń faktycznych w sprawie dokonał na podstawie bezspornych twierdzeń stron, dowodu z przesłuchania pozwanych oraz większości przedłożonych przez powoda dokumentów, którym Sąd w całości dał wiarę, ponieważ ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne przesłuchanie pozwanych M. B. i J. B., albowiem ich relacja w całości pokrywała się z ustaleniami poczynionymi przez Sąd na podstawie pozostałych dowodów, a ponadto była wyczerpująca i rzeczowa.

Wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego należało pominąć, gdyż dowód ten nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przypomnieć należy, że przedmiotem dowodu są okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia (art. 227 k.p.c.), a w ocenie Sądu wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego nie spełniał tych kryteriów. Powództwo nie zasługiwało bowiem na uwzględnienie co do zasady, do czego Sąd odniesie się w dalszej części rozważań. Skoro żądanie pozwu było nieusprawiedliwione co do zasady, to bezprzedmiotowym było prowadzenie postępowania dowodowego nakierowanego na ustalenie wysokości roszczenia bezzasadnego już z przyczyn prawnych, a tym samym generowania zbędnych kosztów procesu oraz nieuzasadnionego wydłużania postępowania. (art. 235 Istotę sprawy stanowiła zatem okoliczność, że strony łączyła umowa, która okazała się być nieważna. Przyczynę nieważności zaś stanowiły zapisy umowy jednostronnie ukształtowane przez powodowy bank, który zastrzegł w niej rozwiązania niekorzystne dla konsumenta, jednocześnie naruszając obowiązek informacyjny. Stąd wniosek, że odpowiedzialność za zaistniały stan rzeczy ponosi powód, a strona pozwana nie ma obowiązku kontynuować umowy, która narusza jej interes prawny i ekonomiczny. Zatem żądanie powoda domagającego się należności za to, że w wykonaniu tak ukształtowanej przez siebie umowy świadczył pozwanym kapitał, jest nie tylko nieuczciwe i nielojalne, ale przede wszystkim nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa. Co więcej, narusza zasady współżycia społecznego na podstawie których od umawiających się stron należy wymagać rzetelności, a od przedsiębiorcy względem konsumenta również zadbania o takie zapisy we wzorcach umów, które realizują zasadę ekwiwalentności świadczeń oraz rzeczywistą równość obowiązków i obciążeń stron. Niewątpliwie bank nie może stać się beneficjentem stanu bezprawności, który sam wywołał. W ocenie Sądu brak było więc podstaw do uwzględnienia głównego żądania pozwu na podstawie art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c. z tytułu różnicy między nominalną, a realną wartością kwoty kapitału kredytu.

Należy zaznaczyć, że roszczenie Banku zwrotu „realnej” kwoty kapitału w oparciu o przepis art. 358SSR Aleksandra Smólska - Kreft