Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Samosiuk

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2022 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 50.568,38 zł (pięćdziesiąt tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem złotych trzydzieści osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 49.000 zł od dnia 13 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1568,38 zł od dnia 30 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 10802,38 zł (dziesięć tysięcy osiemset dwa złote trzydzieści osiem groszy ) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  Nakazuje zwrócić powodowi 197,62 (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem części niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt XIV C 776/20

UZASADNIENIE

Powód Z. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.:

- kwoty 60 000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 listopada 2019 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 1 643,85 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

- oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dniu 17 marca 2019 r. został potrącony przez samochód osobowy marki O. (...), ubezpieczony u pozwanego. W wyniku zdarzenia powód doznał licznych obrażeń: złamania zatok szczękowych, złamania ściany przedniej zatoki czołowej, złamanie kości przegrody nosa, złamanie blaszek wyrostków skrzydłowatych żuchwy obustronnie, złamania kości guzicznej, niewielkiej rany brody oraz stłuczenia tkanek. Wypadek skutkował długotrwałym zwolnieniem lekarskim powoda trwającym 7 miesięcy. W wyniku zdarzenia powód posiada asymetrię twarzy oraz bliznę. Nadal odczuwa też dolegliwości bólowe. Powód podkreślił, że w wypadku zginął pies powoda, z którym łączyła go silna więź. W ocenie powoda ból fizyczny oraz psychiczny jakiego doznał w związku z wypadkiem uzasadniają żądaną w pozwie kwotę zadośćuczynienia. Ponadto powód wniósł o odszkodowanie w wysokości 1 643,85zł na którą składały się wydatki na badania i leki. Powód wskazał, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi kwotę 1 000 zł oraz zwrócił koszty leczenia w wysokości 78,38 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany zakwestionowała roszczenie powoda. Wskazał, że kwota zadośćuczynienia w łącznej wysokości 11 000 zł, na którą złożyło się zadośćuczynienie zasądzone w postępowaniu karnym oraz 1000zł, która została wypłacona przez pozwanego, a także zwrot kosztów leczenia w wysokości 232,23zł są adekwatną rekompensatą szkody majątkowej i niemajątkowej wynikającej ze zdarzenia z dnia 17 marca 2019r. Pozwany podniósł, że kwota żądana w przedmiotowym postępowaniu jest rażąco niewspółmierna do stopnia doznanej krzywdy. Podkreślił, że komfort życia powoda był znacząco obniżony jeszcze przed zdarzeniem, z uwagi na posiadane przez powoda schorzenia. Strona pozwana zakwestionowała powództwo również w części odsetek za opóźnienie.

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 marca 2019 r. w B. na ulicy (...) w B. doszło do zdarzenia drogowego, podczas którego kierujący pojazdem marki O. (...) - W. Z. na prostym odcinku drogi zjechał na przeciwległy pas jezdni, gdzie potrącił pieszego Z. S. oraz psa rasy owczarek niemiecki, który prowadzony był na smyczy przez powoda.

okoliczno ść bezsporna nadto: akta sprawy karnej prowadzonej przez S ąd Rejonowy w B. sygn. akt. IXK 405/19.

W dniu zdarzenia tj. 17 marca 2019 r. powód został przetransportowany na Oddział Kliniczny (...) Ratunkowej Szpitala (...) im. dr. J. B. w B.. Powód był konsultowany przez lekarza laryngologa, ortopedę oraz chirurga szczękowego. Opuścił placówkę w dniu 18 marca 2019 r. otrzymując skierowanie do dalszego leczenia.

W dniu 25 marca 2019r. powód przeszedł zabieg operacyjny polegający na repozycji i unieruchomieniu złamanej szczęki. Zastosowano leczenie zachowawczo-ortopedyczne poprzez założenie śrub (...) i wyciągu międzyszczękowego elastycznego ukierunkowanego w znieczuleniu miejscowym. W dniach 3 kwietnia 2019r., 10 kwietnia 2019r., 11 kwietnia 2019r. i 17 kwietnia 2019r. powód odbywał wizyty kontrole w celu wymiany wyciągów elastycznych na śrubach (...).

dowód: karta odmowy przyjęcia do szpitala (k.17-18), karta informacyjna leczenia szpitalnego (k.19-20, 21-22), wypis z konsultacji ortopedycznej (k. 24), skierowanie do poradni specjalistycznej (k. 31), karty informacyjne leczenia (k. 32-35)

Wobec sprawcy zdarzenia toczyło się postępowanie karne, w który uznano, że dopuścił się nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Postępowanie karne wobec niego zostało warunkowo umorzone na okres próby.

dowód: okoliczność bezsporna, nadto wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 30 września 2019r. w sprawie IX K 405/19 (k. 13)

Pojazd prowadzony przez sprawcę zdarzenia objęty był umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń.

okoliczno ść bezsporna, polisa nr. (...) (k.70)

Pismem z dnia 12 czerwca 2019r. powód zgłosił pozwanemu wystąpienie szkody. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał powodowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 1 000zł oraz odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia w kwocie 78,38zł. Pozwany zwiększył kwotę odszkodowania za poniesione koszty leczenia o 153,85zł, uwzględniając faktury za leczenia nr (...), (...) i (...). Wyrokiem w sprawie IX K 405/19 zobowiązano sprawcę zdarzenia do zapłaty na rzecz powoda zadośćuczynienia w kwocie 10 000zł. Pismem z dnia 5 marca 2020r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 61 643,85zł Na powyższą kwotę składało się zadośćuczynienie w kwocie 60 000zł oraz odszkodowanie w związku z wydatkami na leczenie w kwocie 1 643,85zł.

dowód: zgłoszenie szkody z dnia 12 czerwca 2019r. (k. 66), protokół zgłoszenia (k. 15-16), Decyzja o przyznaniu odszkodowania (k. 125), Pismo z dnia 7 kwietnia 2020r. informacja o procesie likwidacji szkody, wezwanie do zapłaty (k. 102), wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w sprawie IX K 405/19 (k.13)

Powód w dniu zdarzenia miał 37 lat. Przed wypadkiem był osobą aktywną fizycznie. Regularnie jeździł na rowerze, chodził na basen i grał w piłkę nożną. Pracował jako kierowca w firmie prowadzonej przez brata. Powód nie posiadał żadnych ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu i był osobą całkowicie samodzielną. Nie cierpiał na żadne choroby.

W następstwie zdarzenia komunikacyjnego z 17 marca 2019r. życie powoda uległo diametralnej zmianie. Po wypadku powód wymagał opieki ze strony osób trzecich. Zamieszkał u rodziców, którzy pomagali mu w codziennym funkcjonowaniu. Przez okres tygodnia po wypadku powód był osobą leżącą. Skarżył się na ból i przyjmował leki przeciwbólowe. W związku z utrzymującymi się stanami bólowymi zmuszony jest zażywać leki do dziś. Przez 4 miesiące powód miał problem z przyjmowaniem pokarmu. Mógł spożywać pokarm jedynie w płynnej formie.

Obecnie komfort życia powoda nie uległ poprawie, jednak w dalszym ciągu ma on problemy z poruszaniem się oraz wykonywaniem prac fizycznych. Nadal ma też trudności ze spożywaniem pokarmu. Ograniczeniu uległa też aktywność sportowa powoda. Do dnia dzisiejszego nie uprawia on regularnie sportu. Odbywał rehabilitację w prywatnej klinice.

Powód nie może też pracować jako kierowca albowiem ma trudności z wciskaniem pedału sprzęgła. Po dłuższym czasie spędzonym za kierownicą odczuwa drętwienie nogi i nie jest w stanie odbywać dłuższych tras. Na zwolnieniu lekarskim powód przebywał 10 miesięcy.

Zdarzenie z 17 marca 2019r. odbiło się także negatywnie na zdrowiu psychicznym powoda. W wypadku stracił on psa, którego posiadał przez 3 lata. Obniżony nastrój powoda skutkował koniecznością wizyty u psychologa. Obecnie nastrój powoda uległ poprawie. Powód otrzymał też nowego psa.

dowód: zeznanie świadka M. S. (1) (protokół z rozprawy – k.173, protokół skrócony – k.177), zeznanie świadka M. S. (2) (protokół z rozprawy – k.173, protokół skrócony – k.178), dowód z przesłuchania powoda (protokół z rozprawy – k.173, protokół skrócony – k. 179)

W wyniku wypadku powód doznał urazu twarzoczaszki z licznymi złamaniami: złamanie zatok szczękowych –obustronnie, złamanie ściany przedniej zatoki czołowej prawej, złamanie blaszek wyrostków skrzydłowatych żuchwy obustronnie, złamanie kości przegrody nosa. Ponadto powód doznał złamania kości guzicznej. Odniesione obrażenia skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5%, w odniesieniu do złamania kości guzicznej z utrzymującym się zespołem korzeniowym po stronie lewej oraz 5% trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w odniesieniu do złamania kości szczęki. Powierzchowne rany nosa i okolicy czołowej uległy wygojeniu bez trwałych następstw. Uraz nosa nie wymagał repozycji. Nie doszło też do deformacji rusztowania kostnego ani chrzęstnego. Nie stwierdzono upośledzenie drożności, ubytku węchu, ani defektów kosmetycznych. Leczenie ortopedyczne zostało zakończone, a zmiany pourazowe dotyczące narządu ruchu są utrwalone.

W wyniku wypadku z dnia 17 marca 2019r. powód doznał urazów somatycznych, którym towarzyszyły adekwatne, reaktywne zaburzenia emocjonalne tj. ostra reakcja na stres, a następnie zaburzenia stresowe pourazowe. Aktualny stan psychiczny powoda jest wyznaczony stopniem wyliczenia somatycznych skutków wypadku i nie wymaga kwalifikowanej pomocy.

dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny psychologii (k.196-198), opinia biegłego sądowego z dziedziny ortopedii (k.217-218), opinia biegłego sądowego z dziedziny otolaryngologii (k. 241-249)

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów przedłożonych przez strony, a także dokumentów zgromadzonych przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie IX K 405/19, zeznań świadków: M. S. (1) i M. S. (2) oraz w oparciu o dowód z przesłuchania powoda. Ponadto ustaleń dokonano w oparciu o opinie biegłych sądowych z dziedziny: psychologii, ortopedii i otolaryngologii.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty prywatne. Strony ich nie kwestionowały.

Sąd nie widział również podstaw do kwestionowania zeznań świadków M. S. (1) i M. S. (2), Zeznania świadków były spójne, logiczne i wzajemnie korelowały ze sobą oraz dowodem z przesłuchania powoda.

Sąd w całości uwzględnił wnioski płynące z opinii biegłych. W ocenie sądu opinie były spójne. Każdy z biegłych wyczerpująco odniósł się do tez dowodowych. Strony tych opinii nie kwestionowała. Wskazać należy jedynie rozbieżność opinii biegłego ortopedy oraz biegłego otolaryngologa w przedmiocie poniesionych przez powoda kosztów leczenia. Biegły otolaryngolog wskazał, że zgodnie z lekarzami konsultującymi zalecano powodowi po urazie profilaktyczną antybiotykoterapię i leki przeciwbólowe, a koszt leczenia nie przekraczał 100zł. Z kolei biegły ortopeda wskazał, że wszystkie przedstawione przez stronę powodową koszty leczenia pozostają w związku z leczeniem powypadkowym. Uwzględnił przy tym koszty poniesione przez powoda w związku z rehabilitacją dotyczącą leczenia złamania kości guzicznej. W związku z tym, że opinia otolaryngologa nie dotyczyła tego schorzenia, Sąd uznał wnioski opinii biegłego ortopedy w tym zakresie za bardziej miarodajne.

Na wstępie należy podkreślić, że pomiędzy stronami nie było sporu co do przebiegu zdarzenia z dnia 17 marca 2019r., zakresu obrażeń jakich doznał powód w wyniku wypadku a także co do zasady odpowiedzialności pozwanego za skutki tego zdarzenia. Spór dotyczył wysokość zadośćuczynienia oraz odszkodowania, którego domagał się powód. Roszczenie powoda obejmowało zadośćuczynienie w wysokości 60 000zł oraz odszkodowanie w wysokości 1 643,85zł. Pozwany kwestionował jego wysokość wskazując, że powodowi przyznano już zadośćuczynienie w wysokości 10 000zł w postępowaniu karnym oraz dalszy 1 000zł w wyniku decyzji pozwanego. Ponadto powód otrzymał odszkodowanie stanowiące zwrot kosztów leczenia w łącznej kwocie 232,20zł. Zdaniem pozwanego żądana w pozwie kwota jest rażąco niewspółmierna do stopnia doznanej przez powoda krzywdy.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Należy wskazać, że podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowił art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli, z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Tym samym pozwany winien naprawić szkodę wyrządzoną powodowi w tym jest zobowiązany do naprawienia szkody niemajątkowej.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponowi ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę zadośćuczynienia pieniężnego za doznana krzywdę. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych (ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci zeszpecenia bądź ograniczenia w funkcjonowaniu. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznana przez poszkodowanego. W art. 445 k.c. mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawanej jednorazowo. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia”. Sąd przy określaniu wysokości zadośćuczynienia ma obowiązek w każdym przypadku dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Okoliczności te to przede wszystkim rozmiar doznanych cierpień fizycznych a więc ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości a także cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi. Nie bez znaczenia przy dokonywaniu tej oceny jest także wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania.

W ocenie Sądu krzywda wyrządzona powodowi na skutek wypadku z dnia 17 marca 2019r. jest niewątpliwa. Z ustaleń wynika, że powód przez tydzień po zdarzeniu nie był w stanie samodzielnie wstać z łóżka. Przez ok 5 miesięcy był znacznie ograniczony w samodzielnym funkcjonowaniu i uzależniony od osób trzecich. Z uwagi na charakter odniesionych obrażeń powód miał trudności z przyjmowaniem pokarmu. Przez 4 miesiące w przygotowaniu posiłków zaangażowana była matka powoda, która podawała mu jedzenie w formie płynnej z uwagi na jego trudności z przeżuwaniem. Powód ze względu na ograniczenia ruchowe oraz odczuwalny ból przy poruszaniu został wyłączony z życia towarzyskiego, aktywności fizycznej i zawodowej. Wskazać należy, że powód przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres 10 miesięcy. Ponadto w wyniku odniesionych obrażeń nadal nie jest w stanie wykonywać dotychczasowej pracy zarobkowej jako kierowca. Jak wskazał biegły ortopeda, zmiany pourazowe dotyczące narządu ruchu zostały utrwalone. Złamanie kości guzicznej jest wygojone z utrzymującym się przewlekłym zespołem korzeniowym lewostronnym. Dolegliwość ta nadal jest odczuwana przez powoda i w znaczącym stopniu utrudnia mu codzienne funkcjonowanie.

Podkreślić należy, że powód w dniu zdarzenia był osobą młodą i sprawną fizycznie - miał 37 lat, jeździł na rowerze, korzystał z basenu, grał w piłkę nożną, był aktywny zawodowo. W wyniku zaistniałego zdarzenia nie może uprawiać sportu, co niewątpliwie wpłynęło negatywnie na jego samopoczucie. Ponadto wpływ na stan psychiczny powoda miała śmierć jego psa. Świadkowie w zeznaniach podkreślili, że powód był bardzo silnie emocjonalnie związany ze swoim psem i jego strata negatywnie odbiła się na zdrowiu psychicznym powoda.

W ocenie Sądu, nie sposób podzielić stanowiska strony pozwanej, że kwota zadośćuczynienia zasądzona w postępowaniu karnym oraz przyznana dodatkowo decyzją pozwanego w pełni zaspokajają usprawiedliwione żądania powoda. W ocenie Sądu kwota 11 000zł jest nieadekwatna do stopnia odczuwanych przez powoda dolegliwości, czasu ich trwania i rozmiaru doznanej krzywdy, pozostających w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem. Ustalając rozmiar krzywdy poniesionej przez Z. S., Sąd miał na uwadze również skutek w postaci długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Wprawdzie nie jest on znaczny i wynosi zarówno w odniesieniu dolegliwości związanych ze złamaniem kości guzicznej, jak i obrażeń twarzoczaszki po 5%, to jednak w odniesieniu do wieku powoda istotna była intensywność jego oddziaływania dla codziennego funkcjonowania i czas trwania tych dolegliwości. Podkreślić należy, że okres bezpośrednio po wypadku oraz rekonwalescencji pogorszył jakość codziennego funkcjonowania powoda. Wpływ na to miał zarówno fizyczny ból wynikający z odniesionych obrażeń, jak i towarzyszący mu dyskomfort związany z trudnościami z przyjmowaniem pokarmu. Powód pomimo młodego wieku wymagał stałej opieki ze strony rodziców, a dolegliwości bólowe, które nadal utrzymują się, utrudniają powodowi codzienne funkcjonowanie.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że zadośćuczynienie za krzywdę spowodowaną zdarzeniem drogowym z dnia 17 marca 2019r. przyznane powodowi nie rekompensuje w całości doznanej krzywdy. Adekwatną kwotą stanowiącą taką rekompensatę jest w ocenie Sądu kwota 60 000zł, która winna być pomniejszona o zadośćuczynienie przyznane w postępowaniu karnym (10 000zł) oraz w postępowaniu likwidacyjnym prowadzonym przez pozwanego (1 000zł). Zatem do zasądzenia z tytułu zadośćuczynienia pozostawała kwota 49 000zł.

Ponadto Sąd zasądził kwotę 1568,38zł. tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Kwota ta obejmuje faktury, które nie zostały uwzględnione w procesie likwidacji przez pozwanego tj. faktura (...) (150,00zł), faktura (...) (120,00zł), faktura (...) (150,00zł), faktura (...) (240,00zł), faktura (...) (150,00zł), faktura (...) (78,38zł), faktura (...) (150,00zł), faktura (...) (150,00zł) oraz faktura (...) (380,00zł). Podstawą tego rozstrzygnięcia w tej części wyroku jest art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Osoba, która została poszkodowana na skutek wypadku ma prawo domagać się w ramach naprawienia szkody pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 lipca 2014 r., sygn. akt VI ACa 251/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2014 r., sygn. akt I ACa 44/14).

Mając na względzie powyższe okoliczności, jak również przedstawione przez stronę powodową faktury VAT, a także wnioski opinii biegłego z dziedziny ortopedii, Sąd nie miał wątpliwości, że powód powinien otrzymać zwrot kosztów leczenia związanych z zakupem leków, niezbędnymi badaniami, wizytami u specjalistów oraz przeprowadzonymi zabiegami rehabilitacyjnymi. Błędne było przy tym stanowisko strony pozwanej, kwestionującej wizyty pozwanego w placówkach prywatnych, cele odbycia leczenia. Jak bowiem wynika z sentencji uchwały Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt III CZP 63/15 świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych. W pozostałym zakresie koszty leczenia zostały już przez pozwanego zrefundowane.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 359 § 1 k.c. zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. mając na względzie art. 817 § 1 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu. Na gruncie niniejszej sprawy brak było podstaw do zasądzenia odsetek za opóźnienia od dnia orzekania albowiem przesłanki do wypłaty zarówno odszkodowania jak i zadośćuczynienia istniały już przed wytoczeniem powództwa a pozwany był wzywany do zapłaty i dysponował wiedzą o tych okolicznościach.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako nieuzasadnione.

Orzekając o kosztach procesu Sąd kierował się dyspozycją art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na gruncie niniejszej sprawy ustalenie należnej powodowi kwoty tytułem zadośćuczynienia zależało od oceny sądu, a biorąc pod uwagę znaczną rozbieżność w wysokości zasądzanych świadczeń z tytułu zadośćuczynienia nie tylko w różnych sądach ale nawet w jednym wydziale tego samego sądu, należy stwierdzić, że składając pozew powód nie jest w stanie przewidzieć czy jego osobiste przekonanie o wysokości należnego mu zadośćuczynienia zostanie uwzględnione i w jakim zakresie. Sąd miał również na względzie to, że zadośćuczynienie jakie powód otrzymał przed wszczęciem procesu było znacznie zaniżone, a zatem wystąpienie na drogę sądową przeciwko ubezpieczycielowi było uzasadnione. W części dotyczącej odszkodowania powód uległ jedynie nieznacznie. Mając powyższe na względzie Sąd obciążył kosztami procesu pozwanego w całości. Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 10802,38 zł na co złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 3 083,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w kwocie 5 400 zł (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz kwota 2.302,38 tytułem uiszczonej i wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych.

Z uiszczonej przez powoda zaliczki pozostała kwota 197,62zł którą należało zwrócić powodowi. Koszt sporządzenia opinii biegłych w sprawie wyniósł łącznie 2302,38zł. Jak wskazano wcześniej powód wpłacił 2 500 zł zaliczek z tego tytułu. Pozostała kwota 197,62zł podlegała zwrotowi, o czym orzeczono w pkt 4 wyroku.

SSR Anna Samosiuk