Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Marta Owsianny
Protokolant:	sekretarz sądowy Izabela Kaniewska

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2022 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.

przeciwko D. T.

o zapłatę

zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.506,99 zł (pięć tysięcy pięćset sześć złotych 99/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty;

umarza postępowanie co do kwoty 467,00 zł (czterysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100);

oddala powództwo w pozostałej części;

zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.834,14 zł (tysiąc osiemset trzydzieści cztery złote 14/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XIV C 799/21 upr

UZASADNIENIE

Powódka – (...) S.A. z siedzibą w B. wniosła pozew w postępowaniu nakazowym przeciwko D. T. o zapłatę kwoty
13 094,49 zł z umownymi odsetkami za opóźnienie od dnia 05 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że pozwana zobowiązała się, poprzez podpisanie weksla, do zapłaty wskazanej w nim sumy.

W piśmie procesowym z dnia 27 maja 2021 r. powódka cofnęła pozew w zakresie kwoty 467 zł. Podtrzymała twierdzenia co do zasadności wypełnieni weksla in blanco. Odnośnie (...) zwróciła uwagę, ze jego wybór był dobrowolny, pozwany złożyła wniosek o jego przyznanie. Poza tym postanowienia umowy w tym zakresie były sformułowane w sposób transparentny i jasny. Natomiast wynagrodzenie prowizyjne wynikało z konieczności uiszczenia przez powódkę podatku CIT od kwoty 7 500 zł w wysokości 19 % tj 1 425 zł, wynagrodzenia za pośrednictwo dla doradcy finansowego w wysokości 187,50 zł i koszt pozyskania kapitału poprzez zaciągnięcie pożyczek oprocentowanych według stopy 8,9% Opłata przygotowawcza z kolei stanowiła ekwiwalent kosztów poniesionych w związku z weryfikacją zdolności kredytowej pozwanej i uruchomienia środków. P. koszty pożyczki mieściły się ponadto w limicie ustawowym wynikającym z art. 36a u.k.k.

Pozwana w odpowiedzi na pozew zarzuciła, że umowa pożyczki zwarta z powódką posiada znamiona lichwiarskie, nie zostały ujawnione wszystkie spłaty w poczet pożyczki, a pozwana spłaciła ponad połowę. Pozwana kwestionowała też autentyczność jej podpisów na dokumentach pożyczki i twierdziła, że nie podpisywała weksla in blanco.

Przed zamknięciem rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 marca 2019 r. powódka zawarła z pozwaną umowę pożyczki, na mocy której pozwana otrzymał kwotę 7 250 zł, którą zobowiązała się zwrócić w 36 miesięcznych ratach po 467 zł każda, płatnych do 05-go dnia każdego miesiąca od maja 2019 r. wraz z opłatą przygotowawczą w kwocie 129 zł, wynagrodzeniem prowizyjnym 6 027 zł i wynagrodzeniem z tytułu przyznania (...) w wysokości 1 100 zł. Umowa pożyczki stanowiła wzorzec umowny.

Zgodnie z pkt. 3 umowy pozwany zobowiązany była do wystawienia na zabezpieczenie umowy weksla własnego in blanco. Wedle treści deklaracji wekslowej powódka mogła wypełnić weksel na sumę odpowiadającą zadłużeniu pozwanego z umowy pożyczki.

Zgodnie z pkt. 4 umowy w przypadku braku wpłaty rat w terminie powódka uprawniona była do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Gdy opóźnienie przekroczyło natomiast 30 dni i po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, powódka uprawniona była do wypowiedzenia umowy z zachowaniem
30- dniowego okresu wypowiedzenia.

Zgodnie z umową opcja (...) dawała pożyczkobiorcy możliwość odroczenia terminu zapłaty dwóch kolejnych rat lub obniżenia o połowę czterech kolejnych rat. Pożyczkobiorca mógł skorzystać tylko z jednej z powyższych opcji jednorazowo w okresie spłaty pożyczki, pod warunkiem złożenia pożyczkodawcy odpowiedniej dyspozycji i po spłacie co najmniej dwóch pierwszych rat i o ile żadna ze spłacanych rat nie została uiszczona po terminie. Odroczenie rat lub obniżenie ich wysokości przedłużało okres spłaty pożyczki odpowiednio o dwa lub cztery okresy rozliczeniowe. W ramach (...) mieściła się też przyspieszona wypłata pożyczki i pakiet wiadomości sms informujący o wypłacie pożyczki nadchodzących ratach i zaksięgowaniu wpłat. Nieskorzystanie z dodatkowych uprawnień wynikających z (...) w całości lub części nie powodowało zwrotu opłaty pobieranej z tego tytułu przy zawarciu umowy. Pozwana złożyła wniosek objęcie go wskazanym wyżej pakietem przy zawieraniu umowy pożyczki.

Pożyczka była oprocentowana za opóźnienie stopą odsetek maksymalnych (pkt. 4 umowy).

Powódka wypłaciła pozwanej kwotę pożyczki.

Dowód: wniosek o udzielenie pożyczki k. 60-66, 100-103, umowa pożyczki z dnia 26 marca 2019 r. z harmonogramem k. 67-72,

Pozwana spłaciła łącznie kwotę 4 208,37 zł.

Dowód: rozliczenie umowy k. 73,97, zastawienie wpłat pozwanego k. 58,98

Pismem z dnia 06 marca 2020 r. powódka wypowiedziała pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem 30 - dniowego terminu wypowiedzenia. Poinformowała też o wypełnieniu weksla i wezwała do natychmiastowej zapłaty kwoty 13 094,49 zł.

Dowód: wypowiedzenie umowy k. 4, 24, 70 elektroniczne potwierdzenie nadania i doręczenia wypowiedzenia k.25, 71, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 26,68, elektroniczne potwierdzenie nadania i doręczenia wezwania k. 27, 69.

Powódka wypełniła weksel in blanco na sumę 13 094,49 zł i opatrzyła terminem płatności na dzień 04 kwietnia 2020 r.

Dowód: weksel k. 3, deklaracja wekslowa k. 5.

Pozwana złożyła zawiadomienie na policji dotyczące podrobienia jej podpisu pod wekslem in blanco stanowiącego zabezpieczenie spłaty pożyczki zaciągniętej w dniu 26 marca 2019 r. u powódki czym doprowadził pozwaną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 13 094,49 zł. W toku postepowania karnego ustalono autentyczność podpisów pozwanej pod wekslem. Postępowanie umorzono postanowieniem z dnia 28 grudnia 2021 r.

Dowód: pismo KP w W. z dnia 10 października 2021 r. k. 88, zawiadomienie K. 131-134, postanowienie o wszczęciu dochodzenia k. 191, protokoły przesłuchania świadka k. 193-195, postanowienie o umorzeniu postępowania k. 206-207

Sąd zważył, co następuje:

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o wyżej wymienione dokumenty przedłożone przez strony procesu i dokumenty urzędowe, którym dał w całości wiarę.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego sadowego na okoliczność ustanie autentyczności podpisu pozwanej pod wekslem in blanco, albowiem okoliczność ta została wyjaśniona w postępowaniu karnym jakie toczyło się z zawiadomienia pozwanej.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Sąd zważył, w pierwszej kolejności, że powódka wykazała przedkładając odpis umowy pożyczki jej skuteczne zwarcie i wypłacenie pozwanej pożyczonej kwoty. Z resztą pozwana tego faktu nie kwestionowała. Pozwana podjęła spłatę pożyczki w ratach w wysokości zgodnie z warunkami umowy.

Powódka zawarła z pozwaną umowę pożyczki zabezpieczoną wekslem in blanco. Na mocy postanowień umowy pozwana faktycznie otrzymała do dyspozycji kwotę 7 250 zł. Równocześnie zobowiązała się do spłacenia powódce kwoty 16 812 zł, zawierającej oprócz pożyczonego kapitału, opłatę przygotowawczą, wynagrodzenie prowizyjne i koszt (...) i odsetki kapitałowe.

W tym miejscu należy odwołać się do właściwości stosunku łączącego powódkę z pozwaną. Sensem umowy pożyczki jest, według art. 720 k.c., przeniesienie przez pożyczkodawcę własności określonej sumy pieniężnej na rzecz pożyczkobiorcy przy jednoczesnym zobowiązaniu się przez pożyczkobiorcę, iż w określonym terminie zwróci tę samą ilość pieniędzy pożyczkodawcy. Do zwyczajowych postanowień takich umów należy ponadto umieszczenie odpowiedniego oprocentowania kwoty pożyczki. Poza tym w ramach swobody umów zgodnie z art. 353 § 1 k.c. strony mogły wprowadzić do treści umowy inne jeszcze postanowienia dotyczące ponoszonych przez pożyczkobiorcę kosztów z tym zastrzeżeniem, że do zawartej między stronami umowy pożyczki zastosowanie miały przepisy ustawy o kredycie konsumenckim z dnia z dnia 12 maja 2011 r. r. (Dz. U. nr 2011.126.715), która w art. 36a wprowadziła ograniczenie w wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, które nie mogły przewyższać sumy obliczonej przy pomocy następującego wzoru: (...) < (K x 25%) + (K x n/R x 30%), w którym wskazane symbole oznaczają: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu; K – całkowitą kwotę kredytu (ustaloną zgodnie z art. 5 pkt 7 powyższej ustawy); n – okres spłaty wyrażony w dniach; R – liczbę dni w roku.

Ustalone w umowie pożyczki koszty poza odsetkami kapitałowymi nie przekraczały ograniczenia z art. 36a u.k.k. w tym wypadku z uwagi na długość okresu spłaty pożyczki mogły one wynosić maksymalnie równowartość pożyczonej pozwanemu kwoty.

Rozważając zarzuty pozwanej dotyczące lichwiarskiego charakteru postanowień umowy pożyczki, Sąd zważył, że zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go jeśli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając jego interesy. We wskazanym przepisie chodzi więc o sytuacje gdy umowa z konsumentem zawierana jest przy pomocy wzorca umowy (jakim niewątpliwie była umowa zawarta z pozwanym), a postanowienia takiej umowy w istotny sposób naruszają równowagę interesów stron umowy przez to, iż jedna z nich wykorzystała swoją przewagę układając konkretny wzorzec i prowadzą do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków. Dana klauzula jest niedozwolona, gdy naruszając zasadę wzajemnego zaufania powoduje istotną i nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta.

Aby odnieść się do powyższego zarzutu Sąd odwołał się do uzasadnienia projektu ustawy z dnia 05 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym i niektórych innych ustaw, na mocy której wprowadzono do ustawy o kredycie konsumenckim art. 36a. R. legis dla wprowadzenia powyższej regulacji była bowiem okoliczność, iż ograniczenie możliwości pobierania nadmiernych odsetek wynikające z art. 359 § 2 ¹ k.c. nie stanowi wystarczającego instrumentu ochrony interesów konsumenta w sytuacji, gdy przedsiębiorcy, przestrzegając regulacji dotyczących maksymalnej wysokości odsetek, jednocześnie zastrzegają wysokie prowizje i dodatkowe opłaty o charakterze pozaodsetkowym. Ustalony w ustawie limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek został przygotowany w oparciu o analizę dostępnych danych dotyczących działalności firm pożyczkowych, tj. "Rynek firm pożyczkowych w Polsce - (...) sp. z o.o. z grudnia 2013 r., "Mikropożyczki w Polsce" - Raport Związku Firm (...) przygotowany pod kierunkiem dr Ł. G. w 2013 r., "Rynek firm pożyczkowych w Polsce. Charakterystyka sektora i profil klienta" - Raport Konferencji Przedsiębiorstw (...) przygotowany przez dr P. B. w sierpniu 2012 r., "Wpływ regulacji sektora finansowego w postaci maksymalnej stopy procentowej na rynek finansowy i gospodarkę - ocena ekspercka na podstawie modeli (...) przygotowany przez dr P. B. w październiku 2013 r., opracowania i analizy przekazane przez partnerów społecznych. Analiza powyższych dokumentów wskazywała, że część kosztów związanych z udzieleniem pożyczki ma charakter stały, niezależny od okresu kredytowania (np. ocena zdolności kredytowej klienta, w tym sprawdzenie jego historii w Biurze (...) oraz biurach informacji gospodarczej, przygotowanie umowy w formie papierowej i przekazanie jej klientowi (w przypadku firm operujących w internecie), wycena ryzyka klienta na dzień zawarcia umowy (ryzyko stanowi również element części ruchomej limitu kosztów, ponieważ wraz z wydłużaniem okresu kredytowania ryzyko wzrasta), utrzymywanie baz danych o klientach (konieczność wypełniania wymogów związanych z ochroną danych osobowych), wynagrodzenia pracowników itp.). W przypadku pożyczek udzielanych na niskie kwoty i krótki okres stosunek kosztów stałych do kwoty pożyczki zazwyczaj jest wysoki i kształtuje się na poziomie 15-27% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który oscyluje w granicach 11% (odsetek pożyczek straconych), zatem przeciętne koszty w tym segmencie kształtują się między 26% a 38% kwoty pożyczki. W związku z powyższym ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie limitu stałego całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 25% całkowitej kwoty kredytu, niezależnego od okresu kredytowania, którego celem jest umożliwienie przedsiębiorcom pokrycia kosztów stałych związanych z udzieleniem pożyczki. Ustawodawca zdecydował się na limit mieszczący się w dolnej granicy kosztów ponoszonych przez przedsiębiorców, co dodatkowo powinno motywować przedsiębiorców do racjonalizacji kosztów. W przypadku pożyczek udzielanych na dłuższe okresy, ustawodawca zadecydował o dodatkowym limicie całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek, w wysokości 30%, uzależnionego od okresu kredytowania. Koszty operacyjne w segmencie pożyczek udzielanych na dłuższe okresy stanowiły bowiem 27,5% do 51% kwoty pożyczki. Do kosztów operacyjnych należy dodać koszt ryzyka, który szacowany był w tym segmencie na ok. 22%-25%. Oceniano, że całkowite koszty pożyczki udzielonej na okres 1 roku będą oscylować w granicach 49,5%-76% kwoty pożyczki. W uzasadnieniu ustawy wskazano również, że zaproponowany limit mieści się w dolnych granicach kosztów ponoszonych przez pożyczkodawców. Jednocześnie przy pożyczkach udzielanych na dłuższe okresy podstawowym elementem zysku przedsiębiorcy powinno być oprocentowanie pożyczki. Wprowadzono dodatkowe ograniczenie, aby limit całkowitego kosztu kredytu z wyłączeniem odsetek nie mógł przekroczyć 100% kwoty kredytu, niezależnie od okresu kredytowania w celu ochronę interesów konsumentów przed narzucaniem przez pożyczkodawców nieuzasadnionych kosztów.

W orzecznictwie wypracowano pogląd, zgodnie z którym „okoliczność, że pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone (art. 385 ¹ § 1 k.c.).” - uchwała SN z dnia 27 października 2021 r., III CZP 40/20. Jednocześnie w orzeczeniu tym uznano postanowienia dotyczące obowiązku zapłaty przez kredytobiorcę wynagrodzenia prowizyjnego za świadczenie główne strony.

W związku z powyższym Sąd dokonał oceny czy postanowienia dotyczące kosztów udzielonej pozwanej pożyczki zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Analizując w pierwszej kolejności kwoty kosztów na które powódka wprost wskazywała w pismach procesowych. Sąd zważył, że prowizja wynosiła łącznie 6 021 zł. Koszty stałe, w tym koszty udzielenia pożyczki, mając na uwadze powyższe uzasadnienie do art. 36 a u.k.k. powinny mieścić się w kwocie 25 % pożyczonej kwoty czyli 1 812 zł. Powódka wykazała nadto (albowiem wynika to wprost z przepisów podatkowych) wysokość uiszczonego podatku CIT w wysokości 1 378 zł tj. 19% od kwoty pożyczki czyli 7 250 zł. Nie udowodniła natomiast zapłaty prowizji dla agenta, która wedle jej twierdzeń powinna wynosić 187,50 zł, ani odsetek od pożyczonego w celu udzielenia pożyczki pozwanemu kapitału co stanowiło
645,25 zł. Nawet jeśli uwzględnić wszystkie te koszty, aczkolwiek w części niewykazane żadnym dowodem i uwzględnić poziom ryzyka w wysokości 11 % (o czym była mowa powyżej) tj. 792,50 zł to łącznie koszty wynosiły raptem 4 815,75 zł. Powódka nie wyjaśniła dlaczego obciążyła pozwaną prowizją w wysokości o ponad 1 205,25 zł wyższą niż koszty jakie ponosiła w związku z zawartą umową, zważywszy, ze jej wynagrodzeniem były naliczane w tym okresie maksymalne odsetki kapitałowe. Pozwalało to w ocenie Sądu na wniosek, że postanowienia umowy pożyczki dotyczące prowizji nie zostały uczciwie i w sposób jednoznaczny sformowane i nie wiązały pozwanego jako konsumenta.

Jako niezasadne Sąd ocenił także roszczenie powódki dotyczące opłaty tzw. (...). Postanowienia umowy w tym zakresie, zdaniem Sądu stanowiły obejście przepisów o odsetkach maksymalnych i jako takie na podstawie art. 58 k.c. były nieważne. Pozwany złożył wniosek o objęcie go opcją (...), składając wniosek o pożyczkę. Konstrukcja (...) opierała się na założeniu umożliwienia pożyczkobiorcy na pewne udogodnienia w okresie obowiązywania umowy, spośród których cześć miała charakter drobnych usług dodatkowych, jak skrócony czas wypłaty pożyczki, czy informacje poprzez sms o wypłacie pożyczki nadchodzących ratach oraz zaksięgowaniu wpłaty, których koszt w okresie trzech lat niewątpliwie nie stanowił istotnej części pobieranego z tytułu objęcia pakietem wynagrodzenia w wysokości 1 100 zł. Istotnymi udogodnieniami związanymi z pakietem była możliwość odroczenia rat lub obniżenia ich wysokości. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że pożyczkobiorca mógł wybrać tylko jedną z tych opcji i skorzystać z niej tylko raz w okresie spłaty. Umowa stanowiła, że odroczenie rat lub obniżenie ich wysokości miało być bezpłatne. Tymczasem jeśli pożyczkobiorca w najwcześniejszym możliwym terminie, czyli w przypadku trzeciej i czwartej raty (warunkiem skorzystanie z odroczeni rat było zapłacenie przynajmniej dwóch pierwszych rat w terminie) skorzystałby z najdalej idącego uprawnienia do odroczenia terminu zapłaty dwóch rat, to ewentualne odsetki jakie miałby z tego tytułu zapłacić w okresie odroczenia nie przystawały w żaden sposób do naliczonego wynagrodzenia za objecie go pakietem. Trzecia i czwarta rata przesunęłyby się bowiem na koniec umowy, czyli spłacane byłyby jako 37 i 38 rata. Maksymalne odsetki za opóźnienie wyniosłyby w tym wypadku znacznie poniżej kwoty 1 100 zł. Skorzystanie z odroczenia lub obniżenia wysokości rat nie wiązało się poza tym dla powódki z żadnymi innymi istotnymi kosztami operacyjnymi czy administracyjnymi, poza odnotowaniem w jej systemie księgowym przedłużenia spłaty pożyczki. Mając powyższe na uwadze zdaniem Sądu powódka przy pomocy (...) uzyskiwała dodatkowe świadczenie, którego nie mogłaby pobrać zgodnie z przepisami nakładającymi maksymalne ograniczenia co do możliwości oprocentowania kapitałowego i za opóźnienie jakie przysługiwałoby jej w związku z brakiem spłaty rat pożyczki w pierwotnym terminie w całości lub części. Stanowiło zatem obejście przepisów o odsetkach maksymalnych.

Poza tym Sad zważył, że postanowienia umowy dotyczące (...) nie stanowiły głównego świadczenia pozwanego z umowy pożyczki, gdyż były wynagrodzeniem, za dodatkową opcję poza istotą stosunku pożyczki, poza tym nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Zgodnie z umową odroczenie terminu zapłaty rat lub obniżenie ich wysokości miało następować „nieodpłatnie” w rzeczywistości jednak koszt skorzystania z tych opcji przewyższał maksymalne oprocentowanie za opóźnienie, a nawet wysokość dwóch rat pożyczki. Zapisy umowy były więc mylące dla konsumenta. Powódka nie wyjaśniła w żaden sposób jak wyliczyła opłatę za skorzystanie z pakietu. W tym stanie rzeczy wskazane postanowienia umowne należało również uznać za niedozwolone klauzule umowne.

W tym miejscu zdaniem Sądu należało dodatkowo zwrócić uwagę, iż co do zasady słuszna jest teza, że na gruncie art. 36a u.k.k. nie jest istotna nazwa danego kosztu kredytu jeśli mieści się w ustawowych granicach. Nie oznacza to jednak, ze bez znaczenia jest, co pożyczkodawca wpisze do wzorca umownego, koszty należy automatyczni zasadzić, gdy są zgodne ze wzorem z tego przepisu. Sąd bowiem ma w każdym wypadku obowiązek badania zgodności postanowień umowy z przepisami materialnymi prawa cywilnego, nie zaś tylko z art. 36a u.k.k. Skoro powódka w umowie skonstruowała opcję, która nazwała (...) w sposób, który pozostaje w sprzeczności z art. 359 § 2 ¹ k.c. i art. 481 k.c. czy (...) k.c., to nawet jeśli wynagrodzenie za ten pakiet nie przekroczyło wraz z innymi kosztami wartości wynikającej z art. 36a u.k.k. nie jest ono należne. Trzeba bowiem podkreślić że przepisy ustawy o kredycie konsumenckim wprowadzają pojęcie maksymalnych pozakodeksowych kosztów kredytu, a nie obowiązkowych kosztów kredytu.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części. Pozwana powinna zwrócić powódce pożyczony kapitał 7 250 zł kwotę 129 zł opłaty przygotowawczej, która nie budziła wątpliwości Sądu w kontekście celu jakiemu służyła i jej wysokości, oraz oprocentowanie kapitałowe, łącznie 2 312 zł jako wynagrodzenie powódki. Pozostałe koszty wskazane w umowie były dla pozwanej niewiążące. Łącznie zobowiązanie pozwanej wynosiło zatem 9 691 zł. Powyższą kwotę Sąd powiększył o 23,86 zł odsetek za opóźnienie w zapłacie rat, naliczonych przez powódkę. Pozwana spłaciła, zgodnie z twierdzeniami powódki (k. 73) kwotę 4 208,37 zł. Pozwana nie udowodniła natomiast aby spłaciła kwotę wyższą. W związku z tym do zapłaty pozostawała kwota 5 506,49 zł.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku oddalając dalej idące powództwo jako bezzasadne.

Orzeczenie w punkcie 2 wyroku wynikało z treści art. 203 w zw. z art. 355 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka wnosiła w pozwie o zasądzanie od pozwanej kwoty 13 094,49 zł, Sąd zasądził jednak na jej rzecz kwotę 42 % żądanej sumy, oddalając powództwo w pozostałej części. Koszty procesu poniesione przez powódkę wyniosły łącznie 4 367 zł, tj. koszty wynagrodzenia reprezentującego powódkę pełnomocnika procesowego- zgodnie z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 poz. 1800) w wysokości 3 600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na podstawie art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006, nr 225, poz. 1635) w wysokości 17 zł, a także tytułem uiszczonej opłaty od pozwu kwota 750 zł. Powódkę zgodnie z przyjętą w wyroku zasadą zwrotu kosztów procesu winny obciążać koszty w wysokości 2 532,86 zł (4 367 zł x 58 %). Mając na uwadze jednak, że powódka w toku procesu wydatkowała kwotę o 1 834,14 zł większą, winna otrzymać jej zwrot od pozwanej. Pozwany nie poniosła żadnych kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

B. 11 sierpnia 2022 r.

SSR Marta Owsianny

Sygn. akt II Ca 994/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dijiiu 16 sierpnia 2023 r. w B.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko D. T. o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 27 lipca 2022 r. sygn. akt XIV C 799/21

oddala apelację.

SSO Aurelia Pietrzak