Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Marta Owsianny

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2024 r. w Bydgoszczy, na posiedzeniu niejawnym,

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko J. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13 825,36 zł (trzynaście tysięcy osiemset dwadzieścia pięć złotych 36/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia od dnia 21 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 353,82 zł (dwa tysiące trzysta pięćdziesiąt trzy złote 82/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

4.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 944 zł (tysiąc dziewięćset czterdzieści cztery złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu przez r. pr. M. P.

5.  przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy na rzecz r. pr. M. P. kwotę 2 484 zł (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt cztery złote 00/100) tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu.

XIV C 1974/23

UZASADNIENIE

Powód – (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. domagał się od pozwanej J. W. zapłaty kwoty 30 004,21 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 20 grudnia 2022 r. Bank (...) S.A. we W. udzielił pozwanej kredytu nr (...) zł. Pozwana nie wywiązała się z umowy, dlatego została ona wypowiedziana pismem z dnia
13 października 2020 r. ze skutkiem na 03 grudnia 2020 r. Powód nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji. Na dochodzoną pozwem kwotę składały się: kapitał pożyczki – 22 591,96 zł odsetki kapitałowe– 931,95 zł, odsetki za opóźnienie nabyte przez powoda – 5 566,25 zł i naliczone przez powoda – 914,05 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

Zarzuciła, że powód nie wykazał swojego roszczenia co do wysokości. Poza tym powództwo było przedwczesne, ponieważ powód, nie wykazał, aby skutecznie wypowiedział umowę kredytu. Pozwana wskazała, że powód dokonał wypowiedzenia umowy. Doszło bowiem do naruszenia art. 75c ustawy - Prawo Bankowe i nie została wyczerpana procedura wypowiedzenia. Poza tym wypowiedzenie miało charakter warunkowy.

W piśmie procesowym z dnia 13 grudnia 2023 r. pozwana oświadczyła, że złożyła wobec powoda oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego i podniosła taki zarzut w niniejszym postępowaniu. Poza tym zarzuciła, że umowa zawierała niedozwolone klauzule umowne dotyczące kosztów kredytu, które nie były z pozwaną indywidualnie negocjowane. Pozwana podniosła ponadto zarzuty dotyczące oprocentowania kredytu wskazując, że odsetki mogą być naliczane jedynie od wypłaconej kredytobiorcy kwoty kredytu, natomiast bank naliczył odsetki kapitałowe również od kosztu kredytu w postaci prowizji za udzielenie kredytu. W ocenie pozwanej z jednej strony prowadziło do nieważności zapisów umowy dotyczących oprocentowania, jako stanowiących obejście przepisów ustawy o kredycie konsumenckim i w konsekwencji całej umowy kredytu, z drugiej strony upoważniało pozwaną do skorzystania z sankcji kredytu darmowego, ponieważ w umowie kredytu w sposób wprowadzający w błąd, określono całkowitą kwotę kredytu i całkowity koszt kredytu oraz nieprawidłowo wyliczono (...). Poza tym potrącanie z kwoty kredytu prowizji zostało uznane przez Prezesa UOKiK za niedozwoloną praktykę umowną. Pozwana wskazała też, że przed zawarciem umowy nie udzielono jej niezbędnych wyjaśnień i nie zbadano należycie jej zdolności kredytowej.

Powód nie odniósł się do powyższych zarzutów pozwanej.

S ąd ustalił co następuje:

W dniu 07 grudnia 2017 r. doszło do zawarcia umowy o kredyt gotówkowy pomiędzy pozwaną, a Bankiem (...) S.A. we W.. Zgodnie z umową nr (...) pozwana pożyczyła 31 915 zł z przeznaczeniem na bieżące potrzeby konsumpcyjne, z czego kwota 30 000,10 zł została przelana na rachunek pozwanej, natomiast kwota 1 914,90 zł stanowiła prowizję z tytułu udzielenia kredytu i została przelana na rachunek banku. Kredyt w dniu zawarcia był oprocentowany według zmiennej stopu procentowej w wysokości 10 % w skali roku. Oprocentowaniu kapitałowemu podlegała zarówno kwota wypłacona pozwanej, jak tez przekazana na rachunek banku tytułem prowizji za udzielenie kredytu. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 42 883,48 zł i składała się z całkowitej kwoty kredyt 30 000,10 zł, i całkowitego kosztu kredytu 12 883,38 zł w tym prowizji 1 914,90 zł i odsetek 10 968,48 zł. Pozwana zobowiązana była do spłaty kredytu w 72 miesięcznych ratach do dnia 20 grudnia 2023 r. Za opóźnienie strony ustalił odsetki maksymalne.

D. ód: umowa kredytu nr (...) k. 92-97, harmonogram spłaty kredytu k. 98-99.

Pozwana spłaciła na poczet kredytu łącznie kwotę 16 174,74 zł.

D. ód: wydruk z rachunku bankowego do obsługi kredytu k. 100-110.

Pismem z dnia 08 września 2020 r. bank wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1 843,19 zł informując na jakich warunkach pozwana może dokonać restrukturyzacji zadłużenia. Następnie pismem z dnia 13 października 2020 r. bank wypowiedział umowę kredytu w terminie 30 dni.

D. ód: ostateczne wezwanie do zapłaty k. 112-113 z dowodem nadania listem poleconym k. 114-116, wypowiedzenie umowy kredytu k. 117, z dowodem doręczenia k. 119-120.

Bank w dniu 16 sierpnia 2022 r. zbył na rzecz powoda wierzytelność wynikającą z umowy kredytu zawartej z pozwaną. Pozwana została zawiadomiona o przelewie wierzytelności.

D. ód: umowa przelewu wierzytelności z aneksem i załącznikami k. 17-68, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 123-126, załącznik nr 1 do umowy przelewu wierzytelności k. 127-132.

Powód wezwał pozwaną do zapłaty pismem z dnia 09 września 2022 r.

D. ód: wezwanie do zapłaty k. 121-122.

Pismem z dnia 13 grudnia 2023 r. pozwana złożyła powodowi oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

D. ód: oświadczenie pozwanej k. 190-193, z dowodem nadania listem poleconym k. 194.

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony postępowania, których wiarygodność nie była kwestionowana. Mając natomiast na uwadze treść art. 230 k.p.c. brak odpowiedzi powoda na zarzuty podniesione w piśmie procesowym pozwanej z dnia 13 grudnia 2023 r. pozwalał na uznanie faktów wynikających z treści tego pisma uznać za przyznane.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części .

W pierwszej kolejności Sąd odniósł się do zarzutu pozwanej dotyczącego nieprawidłowej procedury wypowiedzenia umowy kredytu. Zgodnie z art. 75c ust. 1 i 2 ustawy – Prawo bankowe (Dz.U.2023.2488 t.j.) jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank udzielający pozwanej kredytu na podstawie umowy nr (...) wezwał pozwaną do zapłaty pismem z dnia 08 września 2020 r. w treści którego zwarto odwołanie do umieszczonej na odwrocie pisma informacji, co pozwana powinna uczynić jeśli chciałaby restrukturyzować swoje zadłużenie. Następnie pismem z dnia 13 października 2020 r. bank wypowiedział umowę i w ocenie Sadu było to wypowiedzenie stanowcze. Bank poinformował jedynie pozwaną, że jeśli w terminie wypowiedzenia ureguluje całe zadłużenie oraz wpłaci bieżącą ratę to bank gotowy jest uznać wypowiedzenie za niebyłe i kontynuować umowę. Pozwana mogła zatem wedle własnej woli cofnąć skutki złożonego przez bank oświadczenia skutkującego rozwiązaniem umowy, w żadnym zaś razie z treści pisma z dnia 13 października 2020 r. nie można wywodzić, że bank dokonał wypowiedzenia pod jakimkolwiek warunkiem.

Oceniając pozostałe zarzuty pozwanej Sąd jako zasadny uznał zarzut skorzystania przez pozwaną z sankcji kredytu darmowego.

Zgodnie z art.. 45 ust. 1 i 5 ustawy o kredycie konsumenckim (Dz.U.2023.1028 t.j.) – dalej u.k.k. – w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy.

Pozwana skorzystała w terminie z możliwości złożenia powodowi oświadczenia o skorzystaniu z sankcji z art. 45 ust. 1 u.k.k., jako, że umowa spornego kredytu nie została jeszcze wykonana, ponieważ kredyt nie został spłacony w całości.

Przyczyną dla której po stronie pozwanej powstało uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego było natomiast naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 4, 6, 7, 10 u.k.k. Zgodnie z tym przepisem umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem art. 31-33, powinna określać m.in.: całkowitą kwotę kredytu, stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia, informację o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki. Powyżej wskazane informacje powinny być podane w umowie w sposób prawidłowy, w przeciwnym razie w ocenie Sądu dochodzi do naruszenia wskazanego przepisu ustawy.

Sąd zważył zatem, że zgodnie z art. 5 u.k.k. można wyróżnić następujące składniki kwoty jaką ostatecznie kredytobiorca - konsument będzie musiał zwrócić kredytodawcy czyli całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta (art. 5 pkt 8 u.k.k.). Są to całkowita kwota kredytu, czyli zgodnie z art. 5 pkt. 7 u.k.k. maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a także całkowity koszt kredytu czyli wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, koszty usług dodatkowych, ubezpieczeń (art. 5 pkt. 6 u.k.k.). Ustawa wyróżnia poza tym pozaodsetkowe koszty kredytu czyli w myśl
art. 5 pkt 6a u.k.k., wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek i stopę oprocentowania kredytu czyli stopę oprocentowania wyrażoną jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym (art. 5 pkt 10 u.k.k.). Poza tym zgodnie z art. 5 pkt 12 rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym.

Definicje z art. 5 u.k.k. są w zasadzie powieleniem art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. U. UE. L 2008. 133.66 z późn. zm.).

Z treści powyżej wskazanych przepisów wynika, że konsument – kredytobiorca powinien w umowie uzyskać w sposób przejrzysty i jasny informację o całkowitej kwocie kredytu, czyli sumie jaką otrzyma na podstawie umowy kredytu do swojej dyspozycji i jaka zostanie mu wypłacona. Powinno również być mu wyjaśnione według jakiej stopy i zasad będą pobierane odsetki kapitałowe przez kredytodawcę. Odsetki kapitałowe natomiast jako składnik całkowitego kosztu kredytu to suma pieniężna naliczana według wskazanej w umowie stopy procentowej od kwoty którą konsument otrzymał na podstawie umowy kredytu do swojej dyspozycji. Poza tym kredytodawca może pobierać pozaodsetkowe koszty kredytu, których górną granicę wyznacza art. 36 a u k.k., do których należy i.in. prowizja za udzielenie kredytu.

W niniejszej sprawie bank naruszył powyższe zasady. Wskazał bowiem w umowie jako całkowitą kwotę kredytu 31 915 zł. Nie cała ona jednak została wypalona pozwanej. Z tej sumy pozwana otrzymała do swojej dyspozycji
30 000,10 zł natomiast 1 914,90 zł stanowiło prowizję za udzielenie kredytu pobraną przez bank. Bank kredytował zatem prowizję i o ile zdaniem Sądu dopuszczalne było aby pozwana odpowiednią część prowizji spłacała z każdą ratą kredytu zgodnie z harmonogramem, to naruszeniem przepisów ustawy o kredycie konsumenckim było pobranie również od kwoty prowizji oprocentowania kapitałowego. Odsetki kapitałowe bank mógł naliczyć tylko od kwoty udostępnionej pozwanej. Prowizja jako składnik pozaodsetkowego kosztu kredytu, zgodnie z art. 5 u.k.k. nie mogła stanowić podstawy do naliczenia odsetek nawet jeśli była przez kredytodawcę kredytowana.

Poza tym Sąd zważył, że z umowy kredytu zawartej z pozwaną powyższa okoliczność nie wynikała wprost. wartość odsetek została bowiem podana jako skapitalizowana kwota w § 4 pkt. 6. Z umowy nie wynikało więc zatem, bez dokonania odpowiednich skomplikowanych obliczeń, że jest to suma obejmująca odsetki kapitałowe naliczone od pożyczonej pozwanej kwoty jak i kredytowanej prowizji.

W konsekwencji również w umowie została nieprawidłowo wskazana całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta (zawyżona o nieprwidłowo naliczone odsetki kapitałowe) oraz rzeczywista roczna stopa oprocentowania. Jest nią bowiem całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, a zarówno całkowity koszt kredytu został w umowie zawyżony o odsetki naliczone od prowizji, jak też całkowita kwota kredytu nie została prawidłowo wskazana poprzez doliczenie do niej prowizji.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 13 grudnia 2023 r. przedstawiła obszerną argumentacje wspartą na orzecznictwie Prezesa UOKiK dotyczącą podstaw zastosowania w tej sytuacji sankcji kredytu darmowego, którą Sąd podzielił i nie widzi potrzeby przytaczania jej ponownie w treści niniejszego uzasadnienia.

Sąd nie uznał natomiast za uzasadnione stanowiska pozwanej, jakoby powyższe uchybienia naruszając normę art. 58 k.c. prowadziły do uznania umowy kredytu za nieważną w części dotyczącej oprocentowania, czy też w całości, z uwago na to, że bez pobrania odsetek kapitałowych do zawarcia umowy przez bank w ogóle by nie doszło. Zdaniem Sądu w sytuacji uchybienia opisanym powyżej przepisom ustawy o kredycie konsumenckim w przepisie szczególnym - art. 45 ust. 1 tej ustawy - przewidziano bowiem sankcję odrębną.

W związku z powyższym wobec skutecznie złożonego oświadczenia w trybie art. 45 ust. 1 u k.k. pozwana powinna była zwrócić jedynie wypłacony jej kapitał kredytu w kwocie 30 000,10 zł bez prowizji i odsetek kapitałowych. Sąd ustalił natomiast na podstawie historii rachunku do obsługi kredytu, że pozwana zapłaciła łącznie bankowi 16 174,74 zł (suma wszystkich wpłat bez względu na to czy bank je księgował na kapitał, czy odsetki) Sąd przyjął powyższą kwotę jako bezsporną między stronami mając na uwadze, że jeśli pozwana nie zgadzała się z wysokością odnotowanych przez bank spłat kredytu, powinna udowodnić, w myśl art. 6 k.c., że wpłaciła więcej. Do zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda pozostawała jeszcze zatem kwota 13 825,36 zł. Ponadto Sąd zważył, że po złożeniu oświadczenia z
art. 45 ust. 1 u.k.k kredytobiorca zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Pozwana powinna zatem powyższą kwotę spłacić najpóźniej do dnia 20 grudnia 2023 r., ponieważ zgodnie z harmonogramem spłaty kredytu był to termin płatności ostatniej jego raty i zarazem termin ostatecznej spłaty kredytu. Od tego dnia pozwana pozostawała w opóźnieniu w rozumieniu art. 418 k.c. i zobowiązana była do zapłaty ustawowych odsetek za opóźnienie.

Sąd zwrócił ponadto uwagę, że nawet gdyby nie podzielić stanowiska Sądu co do nieważności całej umowy kredytu, przyjęcie, że była ona na skutek naruszenia przez bank przepisów art. 5 w zw. z art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim nieważna dla pozwanej wywarłoby ten sam skutek. Strony umowy w razie stwierdzenia jej nieważności musiałby zwrócić sobie wzajemnie to co świadczyły, co w praktycznym ujęciu sprowadzałoby się do konieczności uiszczenia przez pozwaną na rzecz powoda tej części kapitału kredytu, który dotąd nie został przez nią spłacony.

Sąd zważył ponadto, że pozwana podniosła też zarzut braku zbadania jej zdolności kredytowej. Kierując się zasadami doświadczenia życiowego w ocenie Sądu za mało prawdopodobne należało uznać, aby bank przed udzieleniem kredytu na kwotę 30 000,10 zł nie zbadał zdolności kredytobiorcy do spłaty tego zobowiązania. Faktem jednak jest, że powód nie udowodnił, aby taka procedura miała miejsce. Umowa kredytu nr (...) została zwarta w 2017 r. a więc przed wejściem w życie przepisów art. 9a u.k.k. wprowadzającym sankcje ze naruszenie przedmiotowego obowiązku. Stanowi on implementację art. 8 ust. 1 i 23 wspomnianej już wyżej dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE, zgodnie z którymi państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie przez kredytodawcę przed zawarciem umowy o kredyt oceny zdolności kredytowej konsumenta na podstawie wystarczających informacji przekazanych mu, w stosownych przypadkach, przez konsumenta oraz, w razie konieczności, na postawie informacji uzyskanych z odpowiedniej bazy danych. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia stosowania tych sankcji. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W orzecznictwie wywiedziony został jednak pogląd, że również w stosunku do umów zawartych przed wejściem w życie art. 9a u.k.k. należy zastosować w oparciu o ustawodawstwo krajowe na naruszenie przez pożyczkodawcę obowiązku z art. 9 ust. 1 u.k.k. sankcje o skutku zbliżonym do art. 45 ust. 1 u k.k., w szczególności pozbawić kredytodawcę prawa do odsetek, kosztów takiego kredytu, rozłożyć zobowiązanie na raty (por. wyroku (...) z dnia 05 marca 2020 r., C-679/18 -LEX nr 2797482, wyrok z dnia 4 marca 2020 r., Bank (...), C-183/18, EU:C:2020:153, pkt 48, podobnie wyroki z dnia 9 listopada 2016 r., (...) Slovakia, C-42/15, EU:C:2016:842, pkt 63; z dnia 5 marca 2020 r., (...), C-679/18, EU:C:2020:167, pkt 26, wyrok z dnia 5 marca 2020 r., (...), C-679/18, EU:C:2020:167, pkt 39).

Odnosząc się wreszcie do zarzutu pozwanej dotyczącego abuzywności postanowień umowy kredytu dotyczących kosztów, Sąd zwrócił uwagę, że w świetle powyższych uwag nie miały one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w tym sensie, że uznanie ich za niewiążące pozwanej, wywarły by ten sam skutek w postaci obowiązku zwrotu przez nią niespłaconego dotąd kapitału pożyczki. S. jednak należało wskazać, że kosztów tych nie sposób w szczególności uznać za nadmierne bowiem stanowiły one jedynie część maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu ustalonych na podstawie art. 36 a u.k.k.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 i 2 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 100 k.p.c. który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał proces w 46 %. Koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły łącznie 5 117 zł, , na którą złożyły się koszty wynagrodzenia reprezentującego powoda pełnomocnika procesowego- zgodnie z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1800) w wysokości 3 600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na podstawie art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006, nr 225, poz. 1635) w wysokości 17 zł, a także tytułem uiszczonej opłaty od pozwu kwota 1 500 zł. Zasądzeniu na rzecz powoda podlegała zatem kwota 2 353,82 zł (5 117 zł x 46%)

Po stronie pozwanej powstały natomiast koszty procesu w wysokości 3 600 zł tytułem kosztów pomocy prawnej z urzędu udzielonej przez reprezentującego pozwaną radcę prawnego. Pozwana wygrała w 54 % dlatego taka część wynagrodzenia podlegała zasądzeniu od powoda na jej rzecz.

Sąd nie nalazł powodów aby nie obciążać pozwanej kosztami procesu na odstawie art. 102 k.p.c., albo9wiem jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia – na podstawie art. 102 – od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności. W niniejszej sprawie takich okoliczności nie wykazano.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 3 i 4 wyroku.

Natomiast w punkcie 5 Sąd przyznał pełnomocnikowi pozwanej z urzędu ze Skarbu Państwa kwotę 2 484 zł stanowiącą tą część należnego mu wynagrodzenia powiększonego o podatek VAT, która nie podlegała zasądzeniu od przeciwnika procesowego zgodnie z art. 100 k.p.c.

B. 04 lipca 2024 r.

SSR Marta Owsianny

Sygn. akt II Ca 921/24

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Sylwia Suska-Obidowska

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2024 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego N. da ryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. przeciwko J. W.

o zapłatę,

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 6 czerwca 2024 r. sygn. akt XIV C 920/23,

I. oddala apelację,

II, zasadza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.800 zł ( tysiąc osiemset)

tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sylwia Suska-Obidowska