Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2025 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.095,23 zł (sześć tysięcy dziewięćdziesiąt pięć złotych 23/100 złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 maja 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217 zł (dwóch tysięcy dwustu siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 1200 zł (tysiąca dwustu złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt: XIV C 1125/24 upr

UZASADNIENIE

Powód M. T. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 6204,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 15 maja 2020 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest nabywcą wierzytelności przysługującej M. M. z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 14 kwietnia 2020 r. wyrządzonej w pojeździe marki C. (...) o nr rej. (...) przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz poszkodowanej i powoda łączną kwotę 20.904,77 zł. W ocenie strony powodowej odszkodowanie zostało znacznie zaniżone, bowiem koszt naprawy pojazdu wynosił kwotę 27.108,92 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 marca 2024 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Nie zakwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady, jednak wskazała, że w jej ocenie wypłacone dotychczas odszkodowanie w całości kompensuje powstałą szkodę. Pozwany wywodził, iż szkoda została rozliczona kosztorysowo, ponieważ poszkodowana nie przedłożyła faktur za naprawę pojazdu, a skoro po szkodzie pojazd przeszedł badanie techniczne, bez wątpienia został naprawiony. W tej sytuacji poszkodowanej należy się wyłącznie koszt rzeczywiście dokonanej naprawy. Co więcej wystarczającymi do naprawy pojazdu będą części o jakości Q.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie ulegały już zmianie.

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 kwietnia 2020 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego został uszkodzony samochód marki C. (...) o nr rej. (...), należący do poszkodowanej M. M.. Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W toku postępowania likwidacyjnego przeprowadzonego przez ubezpieczyciela poszkodowanej w systemie bezpośredniej likwidacji szkody, ubezpieczalnia przyjęła odpowiedzialność za szkodę i wypłaciła odszkodowanie za uszkodzony samochód w kwocie 19.349,44 zł.

O. ść bezsporna, kosztorys naprawy ustalony przez pozwaną (k. 15-18), akta szkody - na płycie CD (k. 61).

W dniu 3 czerwca 2020 r. poszkodowana M. M. zawarła z powodem M. T. umowę przelewu wierzytelności przysługującej jej w stosunku do pozwanego z tytułu szkody z dnia 14 kwietnia 2020 r. Wierzytelność sprzedała za kwotę 2600 zł. O zawarciu umowy powód zawiadomił pozwanego pismem z dnia 3 czerwca 2020 r. Poszkodowana również zawiadomiła ubezpieczyciela o cesji.

M. M. sprzedała swoją wierzytelność na rzecz powoda, bowiem ten zaoferował jej najlepszą cenę spośród kilku firm, z którymi kontaktowała się w tej sprawie. Sama nie chciała dochodzić zapłaty przed Sądem. W chwili sprzedaży znała wartość szkody i wiedziała, że powód będzie dochodził dalszych roszczeń w procesie.

D. ód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 3 czerwca 2020 r. – k. 19 – 20v, pismo z dnia 3 czerwca 2020 r. – k. 21, aneks – k. 22, pismo z dnia 26 sierpnia 2020 r. – k. 23, zeznania świadka M. M. – k. 78v.

Pismem z dnia 4 grudnia 2020 r. powód zwrócił się do pozwanego o ponowne rozpatrzenie sprawy. Pozwany dopłacił dalsze świadczenie do kwoty 20.904,77 zł . Kolejne wezwania do zapłaty zostały załatwione odmownie.

D. ód: wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (k. 24), pisma pozwanej z 29 grudnia 2020 r. (k. 25 i 26), wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (k. 27), pismo pozwanej z 18 czerwca 2021 r. (k. 29).

Poszkodowana kupiła samochód jako sprowadzony i była jego pierwszym właścicielem w Polsce. W dniu zdarzenia samochód nie miał uszkodzeń wynikających z innych szkód.

Poszkodowana naprawiła pojazd po spornej szkodzie w warsztacie u znajomego mechanika. Za naprawę zapłaciła około 27.000 zł. Następnie sprzedała pojazd bo miała okazję kupić inny. Prawdopodobnie nabywcy przekazała dokumenty, z których wynikała dokładna wartość i zakres przeprowadzonej naprawy.

D. ód: zeznania świadka M. M. – k. 78v.

Wartość szkody powstałej w pojeździe C. (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia z dnia 14 kwietnia 2020 r. r. przy wykorzystaniu do naprawy nowych (oryginalnych) części zamiennych wyliczona hipotetycznie z wynosiła 27.169,00 zł zł.

Do kalkulacji kosztów naprawy przyjąć należało części zamienne oryginalne sygnowane logo producenta pojazdu. Naprawa z wykorzystaniem zamienników dobrej jakości nie była możliwa, bowiem części jakości Q nie były wówczas oferowane.

Technologiczna naprawa pojazdu C. (...) o nr rej. (...) po szkodzie z dnia 14 kwietnia 2020 r. pozwalająca na przywrócenie samochodu do stanu sprzed szkody była możliwa za kwotę 27. 000 zł .

D. ód: pisemna opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej P. L. z dnia 14 grudnia 2024 r. (k. 93-110).

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, zeznań świadka i w oparciu o opinie biegłego.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w sprawie, albowiem ich autentyczność nie wzbudziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M., które były spontaniczne, logiczne i szczere, a nadto treść jego zeznań korespondowała w całości z przedłożonymi do akt sprawy dokumentami. Nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Sąd w całości podzielił wnioski płynące z opinii biegłego sądowego P. L.. W ocenie Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób rzetelny i fachowy. Zawarte w treści opinii twierdzenia były poparte logiczną i spójną argumentacją opartą na zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji. Strony nie kwestionowały wniosków opinii.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (art. 822 k.c.). Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz.U. Nr 124,poz. 1152) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 tej ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. W przypadku obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 §2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 Podsumowując, według poszkodowanego wysokość szkody wyniosła około 27.000 zł. Ubezpieczyciel wypłacił w sumie 20.904,77 zł . Zatem należna dalsza kwota świadczenia wynosi 6095,23 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 §1 i 2 k.c, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. przewidującego zasadę kompensaty kosztów procesu. Przepis ten stanowi m. in., że gdy jedna ze stron nieznacznie tylko ustąpi wobec żądania drugiej strony, Sąd może włożyć na tę przegraną stronę obowiązek zwrotu pełnych kosztów przeciwnikowi. Tą zasadą Sąd posłużył się w niniejszej sprawie, w której powód przegrał sprawę w 1,8 % i nakazał pozwanemu zwrócić na rzecz powoda całe poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyły się następujące kwoty: 1800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w wysokości obliczonej zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty uiszczonej od pozwu w kwocie 400,00 zł oraz orz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Biorąc pod uwagę, że pozostały nierozliczone koszty sądowe w postaci wynagrodzenia biegłego w kwocie 1200 zł , bowiem nie pobrano na ten cel zaliczki, Sąd na podstawie art. 108 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać te kwotę na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bydgoszczy tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft