Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Aleksandra Smólska-Kreft
Protokolant:	stażysta Agata Bakaj

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa Prokury Niestandardowego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko B. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 760,53 zł (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt złotych 53/100) z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwot:

a.  2 240,53 zł od dnia 21 stycznia 2020r. do dnia 27 maja 2021r.;

b.  2 170,53 zł od dnia 28 maja 2021r. do dnia 20 czerwca 2021r.;

c.  2 070,53 zł od dnia 21 czerwca 2021r. do dnia 20 lipca 2021r.;

d.  2 060,53 zł od dnia 21 lipca 2021r. do dnia 9 sierpnia 2021r.;

e.  1 960,53 zł od dnia 10 sierpnia 2021r. do dnia 3 października 2021r.;

f.  1 860,53 zł od dnia 4 października 2021r. do dnia 1 lutego 2022r.;

g.  1 760,53 zł od dnia 2 lutego 2022r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 017,00 zł (jeden tysiąc siedemnaście złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

SSR Aleksandra Smólska-Kreft

Sygn. akt XIV C 1236/21

UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. domagał się zasądzenia od pozwanej B. R. kwoty 2.240,53 zł wraz z odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwana w dniu 3 lipca 2017 r. zawarła umowę pożyczki, na podstawie której otrzymała określoną kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązała się do zwrotu ww. kwoty zgodnie z warunkami precyzyjnie określonymi w umowie. Pozwana nie wywiązywała się w warunków określonych w umowie, w związku z czym pożyczkodawca D. W. OÜ w dniu 20 września 2018 r. przelał na powoda wierzytelność wynikającą z ww. umowy. W dniu 30 kwietnia 2019 r. strony zawarły umowę ugody, zgodnie z którą pozwana złożyła oświadczenie o uznaniu, zarówno co do zasady jak i wysokości wierzytelności przysługującej poprzednio wierzycielowi pierwotnemu w wysokości 2.277,30 zł i zobowiązała się do jej spłaty. Powyższą ugodą wierzytelność w wysokości 2.277,30 zł została rozłożona dłużniczce na raty, których wysokość oraz terminy płatności zostały szczegółowo uregulowane w ugodzie. Pozwana dokonała na rzecz powoda wpłat w łącznej wysokości 58 zł. Zgodnie z postanowieniami ugody niespłacenie dwóch kolejnych, pełnych rat daje wierzycielowi prawo wypowiedzenia umowy, którego realizacja skutkuje wygaśnięciem umowy, powiększeniem kwoty zadłużenia uznanej przez stronę pozwaną o dalsze odsetki w wysokości równej dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie obowiązującej w dacie powstania opóźnienia, a kwota zadłużenia pomniejszona o dokonane wpłaty staje się natychmiast wymagalna. Wobec niedopełnienia warunków ugody, została ona wypowiedziana, a wymagalność wynikającej z tego tytułu kwoty nastąpiła z dniem 27 grudnia 2019 r. Dalej powód wskazał, iż na kwotę dochodzoną pozwem składają się należność główna w wysokości 2.219,30 zł wynikająca z pozostałej do spłaty kwoty ugody oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia w wysokości równej dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie, naliczane od dnia 27 grudnia 2019 r. do dnia poprzedzającego złożenie powództwa w sprawie, w wysokości 21,23 zł. Powód wezwał pozwaną do zapłaty, jednakże ta nie uregulowała zadłużenia.

Nakazem zapłaty z dnia 3 marca 2021 r., Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu i rozstrzygnął o kosztach procesu.

Od powyższego nakazu pozwana wniosła sprzeciwpozwana, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu wskazała, iż prosi powoda o przemyślenie swoich roszczeń.

W piśmie z dnia 14 października 2021 r. powód podtrzymał swoje twierdzenia i wnioski w sprawie.

W piśmie z dnia 14 lutego 2022 r. pozwana wskazała, iż dokonywała wpłat na poczet zadłużenia, jednakże systematyczne wpłaty uniemożliwiła jej ciężka choroba – (...)19 oraz jej powikłania. Podała, że chciałaby dalej spłacać zadłużenie, gdyż jej stan zdrowia się poprawił.

Pismem z dnia 17 marca 2022 r. powód cofnął pozew w części dotyczącej zapłaty kwoty 480 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1760,53 zł wraz z odsetkami zgodnymi z żądaniem pozwu:

-od kwoty 2240,53 zł od dnia złożenia pozwu do dnia 27 maja 2021 r.;

-od kwoty 2170,53 zł od dnia 28 maja do dnia 20 czerwca 2021 r.;

-od kwoty 2070,53 zł od dnia 21 czerwca 2021 r. do dnia 20 lipca 2021 r.;

-od kwoty 2060,53 zł od dnia 21 lipca 2021 r. do dnia 9 sierpnia 2021 r.;

-od kwoty 1960,53 zł od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 3 października 2021 r.;

-od kwoty 1860,53 zł od dnia 4 października 2021 r. do dnia 1 lutego 2022 r.;

-od kwoty 1760,53 zł od dnia 2 lutego 2022 r. do dnia zapłaty.

S ąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 kwietnia 2017 r. B. R. zawarła z (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. (pożyczkodawca), dla którego usługi pośrednictwa świadczyła (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. (pośrednik), ramową umowę pożyczki. Zgodnie z § 2 pkt 2.1 rzeczonej umowy jej przedmiotem było określenie zasad na jakich pożyczkodawca oraz pożyczkobiorca będą zawierać umowy pożyczki. W wykonaniu postanowień ww. umowy B. R. wypłacono w dniu 24 kwietnia 2017 r. kwotę pożyczki w wysokości 1.500 złotych.

D. ód: ramowa umowa pożyczki - k. 36-41, potwierdzenie przelewu - k.85.

W dniu 3 lipca 2017 r. (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. (pożyczkodawca), dla którego usługi pośrednictwa świadczył (...) sp. z o. o. (pośrednik), zawarł z B. R. umowę pożyczki refinansującej nr (...). Zgodnie z § 1 przedmiotowej umowy kwota pożyczki wynosiła 1.911 zł (była to kwota pierwotnej pożyczki powiększona o tzw. opłatę refinansującą w wysokości 411 zł). Jako termin spłaty wskazano datę 2 sierpnia 2017 r. Opłata za refinansowanie wynosiła 411 zł., a opłata rejestracyjna 0.01 zł. Zgodnie z § 2 umowy refinansowanie pożyczki polegało na tym, że Pożyczkodawca spłaca pożyczkę udzieloną Pożyczkobiorcy przez Podmiot Współpracujący z P. (pierwotnego pożyczkodawcę) wraz z prowizją oraz odsetkami kapitałowymi. Pożyczkodawca ponosi odpowiedzialność za to, że Podmiot Współpracujący z P. nie będzie żądał od Pożyczkobiorcy spłaty pożyczki. Pożyczkodawca nalicza odsetki kapitałowe od dnia przelewu kwoty pożyczki na rachunek bankowy Podmiotu Współpracującego z P. do dnia poprzedzającego termin spłaty pożyczki. Odsetki kapitałowe naliczane są za każdy dzień korzystania z pożyczki według zmiennej stopy oprocentowania w wysokości dwukrotności stopy referencyjnej NBP i 3,5 pkt procentowych, tj. dwukrotności odsetek ustawowych wskazanych w art. 359 § 2 ustawy Kodeks cywilny (odsetki maksymalne), tj. w wymiarze 10 % w stosunku rocznym. Odsetki zwiększają sumę zadłużenia z tytułu pożyczki i spłacane są łącznie z kwotą pożyczki w terminie spłaty.

D. ód: umowa pożyczki refinansującej - k.33-34.

W dniu 25 sierpnia 2017 r. (...) sp. z o. o. przelał na D. W. OÜ z siedzibą w T. (Estonia) swoją wierzytelność wobec B. R., wynikającą z umowy z dnia 3 lipca 2017 r. Pismem z dnia 2 września 2017 r. B. R. została zawiadomiona o ww. umowie.

D. ód: zawiadomienie o cesji wierzytelności – k.89.

Umową z dnia 20 września 2018 r. D. W. OÜ z siedzibą w T. przelał na Prokurę Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. przysługującą mu wierzytelność wobec B. R. wynikającą pierwotnie z umowy pożyczki refinansującej zawartej przez B. R. z (...) sp. z o. o.

D. ód: umowa przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji – k.17-20.

30 kwietnia 2019 r. Prokura (...) zawarła z B. R. umowę ugody. Zgodnie z § 1 ww. ugody B. R. oświadczyła, iż posiada zadłużenie z tytułu umowy pożyczki z dnia 3 lipca 2017 r. zawartej z (...). Wysokość zadłużenia na dzień zawarcia niniejszej umowy wynosiła 2.277,30 zł. Wierzytelność została nabyta przez Prokurę na mocy przelewu wierzytelności z dnia 20 września 2018 r. Dłużniczka oświadczyła, iż uznaje wierzytelność zarówno co do zasady jak i wysokości i zobowiązuje się do jej spłaty zgodnie z harmonogramem określonym w § 4 niniejszej ugody. Zgodnie z rzeczonym harmonogramem spłata zadłużenia miał nastąpić w 38 ratach: pierwsza rata w kwocie 58 zł miała być płatna do dnia 30 maja 2019 r., kolejne raty zgodnie ze szczegółowo opisanym harmonogramem , aż do ostatniej raty w kwocie 97,55 zł płatnej do dnia 30 czerwca 2022 r. W przypadku opóźnienia dłużniczki w płatnościach stanowiących równowartość 2 pełnych rat ugody wierzyciel zastrzegł sobie prawo do rozwiązania umowy oraz postawienia w stan natychmiastowej wymagalności całej pozostałej do spłaty kwoty wierzytelności pomniejszonej o kwotę dokonanych spłat oraz powiększonej o należne odsetki.

W dniu 30 września 2019 r. strony podpisały aneks do ugody na podstawie którego zmodyfikowały zawarty w niej harmonogram spłat. Zgodnie ze zmienionym harmonogramem wierzyciel wyraził zgodę na spłatę wierzytelności do dnia 30 października 2022 r.

B. R. nie realizowała ugody zgodnie z umową. Nie wpłaciła 3 pełnych rat wynikających z harmonogramu ugody, w związku z czym pismem z dnia 3 grudnia 2019 r. Prokura wypowiedziała jej umowę, wskazując że kwota zadłużenia wynosi 2.219,30 zł i należy ją niezwłocznie zapłacić po upływie okresu wypowiedzenia (okres wypowiedzenia to 7 dni od odebrania przedmiotowego pisma).

D. ód: okoliczności niesporne, a nadto umowa ugody – k.23-25, aneks do ugody – k.26, pismo z wypowiedzeniem ugody – k.22.

W dniu 21 stycznia 2020 r. złożono w niniejszej sprawie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Po złożeniu pozwu B. R. dokonała na poczet wierzytelności powoda następujących wpłat:

-wpłata z dnia 27 maja 2021 r. na kwotę 70 zł;

-wpłata z dnia 20 czerwca 2021 r. na kwotę 100 zł;

-wpłata z dnia 20 lipca 2021 r. na kwotę 10 zl;

-wpłata z dnia 9 sierpnia 2021 r. na kwotę 100 zł;

-wpłata z dnia 3 października 2021 r. na kwotę 100 zł;

-wpłata z dnia 1 lutego 2022 r. na kwotę 100 zł.

D. ód: niesporne, nadto wydruk historii wpłat k. 108

W okresie od 30 listopada 2021 r. do 9 grudnia 2021 r. B. R. przebywała w izolacji domowej w związku z zachorowaniem na (...)19.

D. ód: informacja o pobycie w izolacji – k.111.

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych. Dowody te zasługiwały na przymiot wiarygodności, gdyż nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a także nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd ostatecznie nie przeprowadził dowodu z przesłuchania strony pozwanej. Termin rozprawy, na którym planował przeprowadzić ten dowód z urzędu został wyznaczony na 7 kwietnia 2022 r. Tymczasem pozwana w dniu 6 kwietnia 2022 r. o godzinie 20:47 wysłała na adres e-mail przypisany do XIV Wydziału tut. Sądu wiadomość, w której zwróciła się do Sądu z prośbą o usprawiedliwienie jej niestawiennictwa na rozprawie w dniu 7 kwietnia, wskazując, iż ma zajęcia z młodzieżą w Liceum. Wniosła o odroczenie rozprawy i wyznaczenie nowego terminu na dzień po 24 czerwca 2022 r. Do wniosku pozwana nie dołączyła żadnych dokumentów uprawdopodobniających chociaż jej twierdzenia.

Zgodnie z art. 214 § 1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego zważyć należy, iż zajęcia z młodzieżą, o których była mowa w mailu pozwanej z całą pewnością były zaplanowane wcześniej, nie sposób uznać je zatem za wskazane w ww. przepisie „nadzwyczajne wydarzenie”. Nadto należy mieć na uwadze, iż pozwana odebrała wezwanie na rozprawę w dniu 19 marca 2022, a składając wniosek o odroczenie rozprawy powinna uwzględnić obiektywnie istniejące warunki przekazania tego wniosku. Nie wystarczy więc samo złożenie (przesłanie) wniosku o odroczenie rozprawy, ale konieczne jest uczynienie tego w sposób (i w czasie) umożliwiający sądowi jego rozpoznanie (por. Postanowienie SN z 13.06.2019 r., II CZ 26/19, LEX nr 2686114). Pozwana wysyłając późnym wieczorem, w dniu poprzedzającym bezpośrednio dzień rozprawy, na adres mailowy Sądu, wiadomości z wnioskiem o odroczenie świadomie naraziła się na ryzyko, iż jej wniosek nie dotrze do Sądu przed odbyciem posiedzenia. Nie bez znaczenia dla oceny postępowania strony w tym zakresie jest okoliczność, iż Sąd z urzędu posiada wiedzę, iż pozwana zastosowała analogiczną „taktykę” procesową w toku innej sprawy rozpoznawanej w tutejszym Sądzie ( np. XIV C 1206/20). Powyższe wskazuje, iż postępowanie strony budzi wątpliwości co do jej rzetelności i lojalności oraz można je odczytywać w kontekście przepisu art. 41 k.p.c., tj. jako nadużycie prawa procesowego. Niestawiennictwo pozwanej należy uznać zatem za nieusprawiedliwione. Nie sposób również mówić aby w sprawie doszło do pozbawienia strony możliwości obrony jej praw, skoro do stwierdzenia ww. okoliczności wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie określonych przepisów procesowych, uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz ustalenie, iż w związku z zajściem tych dwóch przesłanek strona nie mogła bronić przysługujących jej praw (Postanowienie SN z 28.05.2021 r., III CSK 84/21, LEX nr 3219846). Tymczasem strona zajęła stanowisko co do wszystkich kwestii prawnomaterialnych w postępowaniu, zgłosiła dowody dla poparcia swoich tez i ustosunkowała się do twierdzeń strony przeciwnej. Sąd wezwał pozwaną z własnej inicjatywy, celem umożliwienia jej osobistego wypowiedzenia się w kwestii jej stanu zdrowia i możliwości ewentualnej spłaty rat. skoro pozwana nie stawiła się i nie usprawiedliwiła swojej nieobecności, Sąd uznał, że z niej zrezygnowała i orzekł na podstawie dostępnego materiału dowodowego zwłaszcza, że nie było podstaw do odroczenia rozprawy na tak odległy termin jak sugerowała pozwana, która mogła stawi się na rozprawie zdalnie, o czym była pouczona, a co ograniczyłoby do minimum w ingerencję w jej obowiązki zawodowe czy inne aktywności.

Przechodząc do kwestii merytorycznych wskazać należy, że zgodnie z art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Stwierdzić należy, iż między stronami istniał pierwotny stosunek prawny wynikający z umowy pożyczki, który został następnie zmieniony w drodze umowy ugody. Jak opisano to szczegółowo w części faktycznej uzasadnienia orzeczenia pozwana najpierw zawarła umowę pożyczki, a następnie umowę pożyczki refinansującej. Wierzytelność z rzeczonej umowy została następnie nabyta przez powoda w drodze umowy cesji.

Jak wskazuje się w orzecznictwie ugoda pozasądowa stanowi dowód istnienia określonego w niej zobowiązania i jego zakresu, na który może powoływać się wierzyciel. W konsekwencji, jeżeli wierzyciel wykaże zawarcie ugody, w której strony danego stosunku prawnego ustaliły wysokość wierzytelności mu przysługującej, wówczas ciężar dowodu, iż kwota wynikająca z ugody jest wierzycielowi nienależna spoczywa na dłużniku (Wyrok SN z 15.01.2021 r., I (...) 5/21, LEX nr 3107997).

Stwierdzić należy, iż pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umów pożyczki i ugody jak również ich treści ani ważności. Z uwag na zawarcie przez strony procesu ugody, Sąd nie badał szczegółowo stosunku prawnego pierwotnej pożyczki i pożyczki refinansującej. Jednakże ustalił, że zapisu obu zgodne były w szczególności z art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. (Dz. U. nr 2011.126.715 ze zm.) o kredycie konsumenckim.

Pozwana przed roszczeniem powoda broniła się w ten sposób, że podniosła, iż z powodu zachorowania na (...)19 nie miała obiektywnej możliwości spłaty zobowiązania. Nadto powoływała się na swoja trudną sytuację finansową i wnosiła o rozłożenie świadczenia na raty.

W ocenie Sądu nie jest trafny argument pozwanej, iż choroba wywołana koronawirusem uniemożliwiła jej spełnienie świadczenia, gdyż okres jej izolacji z tego powodu był krótki (od 30 listopada 2021 r. do 9 grudnia 2021 r.) i nie pokrywał się z okresem, w którym pozwana zaprzestała spłacania rat. Pierwsze zaległości miały miejsce już w 2019 r., na której to podstawie pozwanej wypowiedziano ugodę po odpowiednim uprzedzeniu jej o tym zamiarze. Nawet jeśli w tym akurat czasie nie miała możliwości regulowania swoich zobowiązań, to mogła to uczynić kiedy indziej, w szczególności przez 1 lutego 2022 r., kiedy to zapłaciła pierwszą ratę po chorobie.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zaktualizowała się przesłanka w postaci szczególnie uzasadnionego wypadku, która uzasadniałaby rozłożenie świadczenia na raty. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty uznać należy za celowe wyłącznie wtedy, gdy istnieją podstawy do stwierdzenia, że dłużnik będzie w stanie swoje zmodyfikowane w ten sposób zobowiązanie spełnić. Pozostaje to m.in. w związku z faktem, że skorzystanie przez sąd z art. 320 k.p.c. wiąże się z pozbawieniem wierzyciela odsetek od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (por. wyrok SA w Krakowie z 14.01.2022 r., I ACa 1002/20, LEX nr 3332639). W niniejszej sprawie nie sposób przyjąć przypuszczenia, iż pozwana będzie swoje zobowiązanie spełniać, skoro nie czyniła tego w sposób regularny i terminowy przez cały okres od powstania zobowiązania do wydania wyroku w niniejszej sprawie, a nadto nawet po zawarciu ugody i ustaleniu nowego harmonogramu spłat popadła w zwłokę. Nie mniej jednak, po wydaniu wyroku pozwana zawsze może dokonać ustaleń odnośnie świadczenia należności w ratach bezpośrednio z wierzycielem.

Sąd uwzględnił okoliczność, iż już po wniesieniu w niniejszej sprawie pozwu pozwana uiściła kilka wpłat na poczet ciążącego na niej zadłużenia, w związku z czym powód ograniczył swoje powództwo. Suma tych wpłat wyniosła 480 zł, zatem Sąd w pkt. 1 wyroku zasądził kwotę 1760,53 zł tytułem świadczenia głównego (2.240,53 zł – 480 zł = 1760,53 zł). O roszczeniach odsetkowych powoda Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 21 k.c. Jak wynika z tych przepisów, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż sukcesywnie wpłacane przez pozwaną kwoty na poczet zadłużenia zmniejszały za każdym razem kwotę, od której liczono odsetki, stąd rozstrzygnięcie jak podpunktach od a do g pkt. 1 wyroku.

Sąd w pkt. 2 wyroku orzekł o zwrocie kosztów procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony przegrywającej za wynik procesu. Na koszty powoda złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 200 zł (art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia Aleksandra Smólska-Kreft