Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Marta Owsianny

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2022 r. w Bydgoszczy, na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Agencji (...) w W.

przeciwko Gminie M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 956,04 zł (trzy tysiące dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych 04/100) z odsetkami ustawowymi od kwoty:

a)  1 575,25 zł (tysiąc pięćset siedemdziesiąt pięć złotych 25/100) od dnia 30 października 2021 r. do dnia zapłaty;

b)  2 380,79 zł (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt złotych 79/100) od dnia 05 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygn. akt I C 5915/17

Uzasadnianie

Powódka Agencja Mienia Wojskowego w W. domagała się zasądzenia od pozwanej Gminy M. B. kwoty 3 956,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że W., M. i E. N. zajmują bez tytułu prawnego lokal przy ul. (...) w B., z którego zostali prawomocnie eksmitowani otrzymując uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Pozwana pomimo wezwania do przydzielenia lokalu socjalnego nie wykonała powyższego obowiązku. Byli lokatorzy do chwili obecnej zajmują mieszkanie i zalegają z zapłatą opłat za używanie lokalu oraz opłat pośrednich. Powódka z tej racji domagała się odszkodowania za okres od lipca 2021r, do grudnia 2021 r. Wskazała też, że wielokrotnie (od 2012 r.) pozywała byłych lokatorów o zapłatę należności związanych z lokalem uzyskując prawomocne nakazy zapłaty, jednak prowadzone na ich podstawie egzekucje sądowe są w niewielkim stopniu skuteczne.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 22 czerwca 2022 r. Referendarz Sądowy uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana wniosła sprzeciw domagając się oddalenia powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Twierdziła, że w spornym lokalu zamieszkują również A. i K. N. co do których Sąd nie orzekł eksmisji brak jest zatem związku przyczynowego pomiędzy szkodą powódki a zaniechaniem gminy. Pozwana zarzuciła powódka nie wykazała w jakiej wysokości ustaliła opłaty za lokal. Pozwana argumentowała, ze jej odpowiedzialność powinna być ograniczona zgodnie z art. 8 ust.. 3 (przed nowelizacją) i 3a ustawy o ochronie praw lokatorów. Pozwana zarzuciła, że powódka nie udowodniła, aby mieszkańcy lokalu pozostawali w zwłoce z zapłatę należności, a rezygnując z ich dochodzenia przyczyniła się do powstania szkody. Twierdziła też, że realizuje wyroki w zakresie uprawnienia do lokalu socjalnego w miarę swoich możliwości, a posiada ograniczony zasób lokali socjalnych.

Przed zamknięciem rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

S ąd ustalił, co następuje:

Lokal mieszkalny nr (...) w B. przy ul. (...) położony jest na nieruchomości należącej do Skarbu Państwa natomiast powódce powierzono wykonywanie praw właściciela.

O. ści bezsporne, a nadto odpis z księgi wieczystej (...) k. 12-29,

Na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia
29 sierpnia 2007 r. (sygn. akt I C 79/07) orzeczono eksmisję z uprawnieniem do lokalu socjalnego wobec E. N., a Sąd wstrzymał wykonanie wyroku do czasu złożenia przez pozwaną oferty zawarcia najmu lokalu socjalnego. Natomiast wyrokiem z dnia 27 maja 2015 r. ( I C 3973/14) analogiczne rozstrzygnięcie zapadło przeciwko W., M. i E. N..

D. ód: wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 sierpnia 2007 r. k. 10, wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 maja 2015 r. k. 11

Pismem z dnia 15 października 2007 pozwana została zawiadomiona o treści wyroku z dnia 29 sierpnia 2007 r., natomiast pismem z dnia 04 września 2015 r. o treści wyroku z dnia 27 maja 2015 r. oraz wezwana do jego wykonania przez powódkę. Do chwili zamknięcia rozprawy pozwana nie zaproponowała byłym lokatorom zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

D. ód: pismo z dnia 04 września 2015 r. k. 30, pismo z dnia 19 września 2015 r. k. 31. pismo z dnia 15 października 2007 . k. 32, pismo z dnia 23 października 2007 r. k. 33.

Za zajmowanie lokalu nr (...) przy ulicy (...) osoby go zamieszkujące lokal nie zapłaciły w okresie od lipca do grudnia 2021 r. żadnych należności. Powódka informowała byłych lokatorów o wysokości comiesięcznych opłat, poprzez pisemne zawiadomienia. Byli też regularnie wzywani do zapłaty należności do zapłaty zaległości. Powódka pozywała też byłych lokatorów przed Sądem o zapłatę za korzystanie z mieszkania, uzyskując prawomocne nakazy zapłaty. Powódka prowadziła też przeciwko byłym lokatorom egzekucje sądowe o należności sprzed 2021 które były skuteczne jedynie w niewielkiej części z uwagi na niskie kwoty miesięcznych potrąceń.

D. ód: analiza konta k. 39-47, zawiadomienia o wysokości opłat k. 26-32, wezwania do zapłaty skierowane do byłych lokatorów w tym dowody doręczenia k.52-54, 57-58, 61-63, 65-67, 70-71, 74-79, 84-93, 96-108, 111-122, 125-136, 139-153, 159-170, 172-177, 180-191, 200-205, 208-213, 216-218, 224-238, 243-244, 251-254, 261-264, 271-274, 281- 284, 291-294, 301-309 nakazy zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 55, 58, 82, 84, 109, 123, 178, 198, 206, 214, 222, 241, 249, 259, 269, 279, 289, 298, pozwy złożone przeciwko byłym lokatorom k. 56,60, 64, 68-69, 72-73, 83, 95, 110, 124, 138, 155, 171, 179, 199, 207, 215, 223, 242, 250, 260, 270, 280, 290, pisma od komornika sądowego (plany podziału, zawiadomienia o zajęciu) k. 80-81, 192-197, 219-221, 239-240, 245-248, 255-258, 265-268, 275-278, 285-288, 295-297

Od lipca 2021 r. miesięczne opłaty za lokal wynosiły 766,75 zł. Składały się z:

2.  opłaty za używanie lokalu, jako iloczynu 6,92 zł i powierzchni lokalu 49,20 zł,

3.  zaliczek na centralne ogrzewanie, liczonych od powierzchni lokalu – opłata zmienna wedle stawki 2,31 zł,

4.  opłaty stałej za podgrzanie wody, za 6 m3, po stawce 13,65 zł,

5.  opłaty za zimną wodę, wedle stawki 5,15 zł przy zużyciu 15 m3 oraz 7,36 zł opłaty abonamentowej,

6.  należności za ścieki, wedle stawki 5,27 zł przy zużyciu 15 m3 oraz 4,08 zł opłaty abonamentowej,

7.  należności za wywóz nieczystości stałych 21 zł od 3 osób

Wzrosły one do 808,75 zł od września 2021 r. w związku ze wzrostem opłaty za wywóz śmieci. i od listopada 2021 r. do kwoty 844,75 zł na skutek wzrostu kosztów podgrzania wody do stawki 19,65 zł.

D. ód: decyzja (...) w sprawie naliczania opłat za używanie lokalu mieszkalnego k. 310-312, zawiadomienia o wysokości opłat k. 313-318, rozliczenia kosztów lokalu ze Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) k. 320-336.

E. N. w 2020 r. nie była zgłoszona do ubezpieczeń i nie pobierała świadczeń emerytalno- rentowych. M. N. pobierała świadczenie z ZUS i dodatkowo była zatrudniona, natomiast W. N., był zatrudniony

D. ód: pisma ZUS k. 48-51.

Pozwana, pismem z dnia 14 października 2021 r. została wezwana przez powódkę do zapłaty kwoty 1 575,25 zł tytułem odszkodowania za okres od lipca do września 2021 r., z terminem płatności oznaczonym na 29 października 2021 r. Kolejnym pismem z dnia 20 stycznia 2022 r. pozwana została wezwana przez powódkę do zapłaty kwoty 2 498,25 zł za okres od października do grudnia 2021 r. z terinem zapłaty do dni 04 lutego 2022 r.

D. ód: wezwania do zapłaty k. 34-37

S ąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów, które uznał za wiarygodne, jako, że żadna ze stron ich nie kwestionowała, ani nie podważała ich autentyczności.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie zgłoszone w pozwie nie było sporne co do zasady. Pozwana nie kwestowała bowiem, że nie zaoferowała lokalu socjalnego rodzinie W., M. i E. N..

Zgodnie zaś z art. 29b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U 2022, poz. 1623 j.t.) jeżeli gmina nie wykonała wyroku sądowego w zakresie dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej Agencji przysługuje roszczenie o odszkodowanie od gminy na podstawie art. 417 k.c. Przepis ten stanowi z kolei, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Do przypisania pozwanej odpowiedzialności na podstawie wskazanego przepisu koniecznym było zatem ustalenie czy działanie lub zaniechanie pozwanej było niezgodne z prawem, czy wyrządziło powódce szkodę oraz czy pozostawała ona w związku przyczynowym z bezprawnym działaniem pozwanej.

Rozważając zaistnienie powyższych przesłanek w pierwszej kolejności Sąd zważył, że obecnie utrwalony został pogląd, iż przesłankę bezprawności ujętą w formule „działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem” należy ujmować ściśle, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Chodzi tu zatem o niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa. Sąd zważył zatem, że zgodnie z art. 29 b ust. 2 w zw. z art. 45 ust 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. W przypadku nieopróżnienia lokalu mieszkalnego w ustalonym terminie Dyrektor oddziału regionalnego kieruje do sądu powszechnego pozew o opróżnienie lokalu, a w przypadku osób określonych w art. 45 ust. 3 ustawy o wezwanie do udziału w postępowaniu gminy i przyznaniu im lokalu socjalnego.

Na podstawie prawomocnych wyroków Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 sierpnia 2007 r. sygn. akt I C 79/07 oraz 27 maja 2015 r. sygn.. akt I C 3973/14 pozwana została zobowiązana do przedstawienia eksmitowanym W., M. i E. N. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, czego jednak w okresie od lipca do grudnia 2021 r. nie uczyniła. Powyżej wskazane zaniechanie pozwanej przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej, ocenić należało jako zaniechanie bezprawne i to zdaniem Sądu nawet wówczas, gdy pozwana nie miała możliwości zapewnienia takiego lokalu na skutek posiadania zbyt małego zasobu mieszkań socjalnych. Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż wprowadzając regulację zawartą w art. 29b ust. 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP., ustawodawca zmierzał do przerzucenia niekorzystnych skutków majątkowych będących wynikiem niewydolności systemu mieszkań socjalnych z Agencji Mienia Wojskowego na wspólnotę jaką jest gmina. Skoro bowiem zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych osób do tego uprawnionych z mocy ustawy jest obowiązkiem jednostki samorządu terytorialnego, to brak jest racjonalnych przesłanek do tego, aby skutki niewywiązania się z tego obowiązku przerzucać na właścicieli lokali.

Przesłanką żądania odszkodowania na podstawie art. 417 k.c. jest również wykazanie przez poszkodowanego istnienia pomiędzy zachowaniem sprawcy szkody, a szkodą normalnego związku przyczynowego, określonego w
art. 361 § 1 k.c. Tak rozumiany związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez szczególnego zbiegu okoliczności, szkoda jest typowym następstwem określonego rodzaju zdarzeń. Zdaniem Sądu nie ulegało wątpliwości, że skoro byli lokatorzy mieszkania przy ul. (...) w okresie od lipca do grudnia 2021 r. nadal je zajmowali, bowiem ich eksmisja nie mogła być wykonana z powodu braku lokalu socjalnego i w tym okresie nie płacili na rzecz powódki żadnych należności związanych z lokalem, to pozwana co do zasady wyrządziła szkodę pozostającą w związku przyczynowym z niezapewnieniem lokalu socjalnego. Istotą niniejszej sprawy było to, że pozwana powinna zapewnić lokal socjalny zgodnie z wyrokiem Sądu, modelowo, niezwłocznie po uprawomocnieniu się tego orzeczenia lub ewentualnie niezwłocznie po wezwaniu przez właściciela. Gdyby pozwana wywiązała się ze swojego obowiązku, nie powstałby uszczerbek majątkowy dochodzony pozwem. Nie zostało ponadto udowodnione aby w lokalu oprócz osób eksmitowanych na podstawie wskazanych wyżej wyroków zamieszkiwali A. i K. N.. Nawet jeśli by tak było, to z wysokości opłat za korzystanie z lokalu można zorientować się, że przybyły dwie osoby zamieszkujące lokal od sierpnia
2021 r. Gdyby jednak nie zwłoka w wykonaniu obowiązków przez pozwaną w zakresie zapewnienia lokalu socjalnego przez okres 8 lat, nie doszłoby do tej zmiany w lokalu strony powodowej. W ocenie Sądu nie może obciążać negatywnymi konsekwencjami powódki fakt, że z osobami dotychczas zajmującymi lokal bez tytułu prawnego przebywają osoby trzecie, na skutek różnych zdarzeń losowych, które w ogóle nie miałyby znaczenia dla powódki, gdyby lokatorzy otrzymali ofertę najmu socjalnego w rozsądnym terminie.

Sąd zważył następnie, że kolejną przesłanką odpowiedzialności na podstawie art. 417 k.c. jest wystąpienie szkody. W orzecznictwie utrwaliła się definicja, według której szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym, a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (tak w szczególności SN w orzeczeniu z dnia 11 lipca 1957 r., 2 CR 304/57, OSN 1958, nr III, poz. 76 oraz w uchwale składu siedmiu sędziów SN z dnia 22 listopada 1963 r., III PO 31/63, OSNCP 1964, nr 7-8, poz. 128). Z art. 361 § 2 k.c. wynika, że szkoda może przybrać dwie formy – może to być strata poniesiona przez poszkodowanego bądź utracona korzyść, którą poszkodowany mógłby uzyskać w sytuacji, gdyby nie wyrządzono szkody. W niniejszej sprawie powódka wniosła pozew zarówno o odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, które mogłaby uzyskać, gdyby lokal został opróżniony przez byłych lokatorów i mogły być w nim zakwaterowane inne osoby uprawnione w myśl ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, jak też z tytułu straty tj. poniesionych kosztów zużytych przez byłych lokatorów mediów, za które nie zapłacili.

Przechodząc do kwestii wysokości szkody Sąd zważył, że ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma ze swej natury charakter hipotetyczny. Jednak w przypadku roszczenia powódki istniała możliwość ścisłego udowodnienia w jakiej wysokości powódka otrzymałaby opłatę za używanie lokalu (jako odpowiednik czynszu), gdyby zamieszkujący lokal przy (...)/64 zostali przeniesieni do lokalu socjalnego. Powódka na podtsawie przepisów wskazanej wyżej ustawy mogła bowiem udostępnić odpłatnie ten lokal tylko ściśle określonej grupie osób i na ustawowo uregulowanych zasadach. Lokal mógł być zamieszkały zasadniczo przez żołnierzy zawodowych i członków ich rodzin (art. 21 i n.). Innym niż żołnierze zawodowi osobom lokal mógł być udostępniony, na podstawie umowy najmu (art. 29 ustawy), ale osoby te płaciłyby opłaty za używanie lokalu i tzw. opłaty pośrednie na wynikających z ustawy zasadach, analogicznych jak dla żołnierzy zawodowych.

Zgodnie z art. 36 ustawy za zajmowanie lokalu mieszkalnego powódki powinny być wnoszone dwa rodzaje należności. Po pierwsze opłata za używanie lokalu, nie większa niż 3 % wartości odtworzeniowej lokalu w skali rocznej, która należało rozumieć jako iloczyn powierzchni użytkowej lokalu oraz wartości odtworzeniowej 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego ogłaszanej przez Prezesa Agencji. Po drugie osoby zamieszkujący lokal powódki wnosiły opłaty pośrednie w formie zaliczek. Opłaty pośrednie w myśl art. 1a ust. 1 pkt. 13 ustawy to opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz odbiór nieczystości stałych i płynnych. Szczegółowe zasady ustalania opłat za używanie lokali wynikały, w okresie za jaki wytoczono powództwo, z rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 21 września 2016 r. w sprawie opłat za używanie lokalu mieszkalnych będących w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego, wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 36 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia opłaty za używanie lokali Skarbu Państwa określa się na podstawie kalkulacji, wedle wzoru określonego w rozporządzeniu. Na wskazanej wyżej podstawie zapadły dwie decyzja Dyrektora Oddziału (...) powódki w B. tj. nr (...), zgodnie z którą od
01 lipca 2021 r. dla budynku przy ul. (...) stawka opłaty za 1m2 powierzchni lokalu wynosiła 6,92 zł, Powierzchnia lokalu – 49,20 m2 nie była sporna między stronami. Jeśli zatem osoby które powinny być wyeksmitowane ze spornego lokalu przeniesiono by do lokalu socjalnego zgodnie z wyrokiem Sądu, nowi lokatorzy mieszkania od lipca do grudnia 2021 r. płaciliby opłatę za używanie lokalu w wysokości 340,46 zł. W zakresie utraconych korzyści szkoda powódki została zatem należycie udowodniona.

Natomiast opłaty pośrednie stanowiły w istocie stratę powódki, która nie uzyskała od osób zamieszkujących lokal zapłaty za media w tym lokalu zużyte. Było to centralne ogrzewanie, ciepła woda, zimna woda i kanalizacja, a także wywóz śmieci. Zgodnie z cytowanym już wyżej rozporządzeniem na opłaty pośrednie osoby zajmujące lokale powódki zobowiązane były uiszczać zaliczki ustalane na podstawie kosztów poniesionych w roku ubiegłym (§7). Ponadto Sąd zważył w zakresie szkody związanej z koniecznością pokrycia przez powódkę kosztów odbioru odpadów komunalnych, że od 2013 powódka zobowiązana była wnosić opłatę za gospodarowanie odpadami do pozwanej i to pozwana ustalała jej wysokość (ustawa z dnia 01 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw Dz. U. 2011 nr 152 poz. 897). Należności za selektywną zbiórkę odpadów na terenie miasta B. od osoby wynosiły w roku 2021 r. 21 zł (uchwała Rady Miasta nr XXI/348/15 z dnia 15 listopada 2015 r.).

Opłata pośrednia za zimną wodę i kanalizację wynosiła zaś iloczyn 15 m3 oraz stawek wynikających z uchwały Rady Miasta nr XXI/350/15 z dnia 25 listopada
2015 r. wynoszących brutto 5,15 zł za 1m3 wody i 5,27 zł za 1 m3 ścieków. Natomiast naliczanie zaliczek od 15 m3 miesięcznego zużycia nie budziło wątpliwości Sądu ponieważ w lokalu mieszkały trzy osoby, zatem przyjęta do zaliczek norma zużycia nie była wygórowana. Ponadto od dostaw wody i odprowadzania ścieków pobierane były w 2021 r. opłaty abonamentowe.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu roszczenie powódki było udowodnione co do wysokości. Powódka w okresie od lipca do września 2021 r. ponosiła szkodę w wysokości 766,75 zł miesięcznie, od września do listopada 2021 r. w wysokości 808,75 zł i w grudnia 2021 r. 844,75 zł miesięcznie.

Natomiast Sąd ocenił jako całkowicie chybiony zarzut pozwanej wedle którego zobowiązana była ona do zapłaty odszkodowania w wysokości ustalonej na podstawie art. 18 ust. 3 czy obecnie 3a u.o.p.l. Obowiązek odszkodowawczy pozwanej wobec powódki wynika bowiem z innej podstawy prawnej tj. art. 29b ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Ustawa o ochronie praw lokatorów nie ma w niniejszej sprawie w ogólne zastosowania – art. 1a u.o.p.l.

Sąd uznał ponadto za bezzasadny zarzut przyczynienia się przez powódkę do powstania szkody. Powódka wykazała bowiem dowodami z licznych dokumentów, że konsekwentnie i regularnie wzywała osoby zamieszkujące lokal przy ul. (...) do zapłaty, regularnie je pozywała o zapłatę, uzyskując tytuły wykonawcze, które egzekwuje. Niestety egzekucja skuteczna jest jedynie w niewielkich miesięcznych kwotach, a postepowania, które aktualnie się toczą dotyczą należności za okres poprzedzający rok 2021 r. Niezależnie od powyższego odpowiedzialność gminy nie ma charakteru subsydiarnego w stosunku do odpowiedzialności byłych lokatorów za zapłatę należności z tytułu korzystania z lokalu powódki.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał za całkowicie udowodnione i zasadne roszczenie powódki w zakresie odszkodowania o czym orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek za opóźnienie żądanie pozwu było uzasadnione i Sąd orzekł o nich kierując się treścią art. 481 k.c.,

Natomiast orzekając o kosztach procesu Sąd kierował się zasadą wyrażoną w
art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Mając na uwadze, że powództwo zostało uwzględnione w całości, powódkę należy uznać za wygrywającą sprawę i zasądzić od pozwanej zwrot całości poniesionych kosztów w wysokości 917 zł. Na powyższą kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego strony powodowej – radcy prawnego - ustalone zgodnie z art. 99 kpc i § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2016, poz. 1800) w stawce minimalnej 900 zł i koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. 2015, poz. 783 j.t.) – 17 zł.

B., dnia 17 stycznia 2023 r.

SSR Marta Owsianny