Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Rejonowego Anna Samosiuk

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2024 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą we W.

przeciwko P. M. (1)

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda 815,44 zł (osiemset piętnaście złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2023 r. do dnia zapłaty,

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

SSR Anna Samosiuk

XIV C 2170/23

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą we W. domagał się od pozwanej P. M. (1) zapłaty kwoty 815,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 września 2023 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód podał, że wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej pomiędzy pozwaną a (...) Finanse spółka z o.o. Na mocy tej umowy pozwanej udostępniono kapitał pożyczki (1 000,00zł), który zobowiązała się spłacić wraz z opłatą za udzielenie pożyczki, opłatą prowizyjną oraz odsetkami. Wyjaśnił, że aa kwotę 815,44 zł, dochodzoną pozwem składa się kapitał pożyczki (465,55zł), opłata za udzielenie pożyczki (148,02zł), opłata operacyjna (80,79zł), odsetki umowne naliczone zgodnie z umową (23,97zł) oraz odsetki maksymalne za opóźnienie liczone od zadłużenia przeterminowanego do dnia złożenia pozwu (97,29zł). Powód nabył przedmiotową wierzytelność na mocy umowy cesji.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała na brak legitymacji czynnej do wytoczenia powództwa oraz biernej pozwanej. Jej zdaniem brak jest dowodu na skuteczność przelewów wierzytelności. Ponadto brak jest dowodu zapłaty ceny za przelew wierzytelności, a także dowodu, że przedmiotowe przelewy dotyczą roszczenia dochodzonego pozwem. Pozwana wskazała, że umowa nie została zawarta w formie pisemnej, nie wiadomo kto przyjął oświadczenie woli po stronie pożyczkodawcy. Brak jest ponadto dowodu na wykonanie umowy. Zakwestionowała także moc dowodową dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Pozwana podniosła też zarzut nieudowodnienia roszczenia. Zaprzeczyła, aby pomiędzy pozwaną a wierzycielem pierwotnym powstało zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki. Dodatkowo zakwestionowała wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, wskazując, że stanowią one niedozwolone klauzule umowne. Pozwana podniosła także zarzut przekroczenia przez pożyczkodawcę dopuszczalnego ustawowo limitu odsetek, a także niewykazania czy pożyczkodawca dopełnił obowiązku weryfikacji zdolności kredytowej pozwanej.

W troku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2022 r. pozwana P. M. (2) zawarła z wierzycielem pierwotnym – (...) sp. z o.o. umowę pożyczki o nr (...) na kwotę 1 000,00 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 454,84zł i obejmował kwotę odsetek naliczonych za cały okres kredytowania (68,40zł), opłatę prowizyjną (136,44zł) oraz opłatę za udzielenie pożyczki (250,00zł). Pozwana zobowiązała się do spłaty kwoty 1 454,84zł w 6 miesięcznych ratach po 245,08 zł do dnia 15 marca 2023 r. Rzeczywista stopa oprocentowania wyniosła 397,04%. Umowa została zawarta za pośrednictwem platformy internetowej pożyczkodawcy.

Pozwana we wniosku z 30 września 2022r. o zawarcie umowy pożyczki podała swoje dane osobowe, wskazała wysokość dochodów (3 000,00vzł netto), źródło ich pochodzenia (umowa o pracę), dane pracodawcy (Poczta Polska S.A.), określiła liczbę osób na utrzymaniu, a także podała dane kontaktowe, w tym adres mailowy oraz nr telefoniczny. Ponadto pozwana wyraziła zgodę na sprawdzenie przez pożyczkodawcę informacji dotyczącej jej osoby m.in. w Biurze (...).

Pożyczkodawca dokonał sprawdzenia informacji dotyczącej pozwanej w bazach danych: I. – Biuro (...) z siedzibą w W., Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. we W., (...) S.A. w W., Biura (...) S.A. w W., Krajowego Biura (...) S.A. w K..

Pozwana otrzymała kapitał pożyczki przelewem płatniczym za pośrednictwem (...) S.A. w dniu 30 września 2022 r.

D. ód: umowa pożyczki (k. 5-7), formularz informacyjny (k. 8-9), tabela opłat i prowizji (k. 10), potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej (k. 12-13),

W dniu 11 września 2015 r. powód zawarł z pożyczkodawcą umowę przelewu wierzytelności. Zgodnie z § 4 ust. 3 umowy strony umowy zobowiązały się do przelewu wierzytelności przyszłych. Powód nabył wierzytelność wynikającą z umowy nr (...) w dniu 04 października 2022r.

dow ód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami (k. 14-25)

Pozwana nie dokonała spłaty całości zobowiązania. Pismem z dnia 16 marca 2023r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 732,13 zł w terminie do 24 marca 2023r.

okoliczno ści bezsporne, ponadto dowód: pismo powoda z 16 marca 2023r. (k. 26)

S ąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na całkowite uwzględnienie.

Na gruncie niniejszej sprawy spór między stronami dotyczył zarówno kwestii zasadności, jak i wysokości dochodzonego pozwem roszczenia..

Żądanie strony powodowej znajduje swoją materialnoprawną podstawę w przepisach o pożyczce. Sensem tej umowy jest, według art. 720 k.c., przeniesienie przez pożyczkodawcę własności określonej sumy pieniężnej na rzecz pożyczkobiorcy przy jednoczesnym zobowiązaniu się przez pożyczkobiorcę, iż w określonym terminie zwróci tę samą ilość pieniędzy pożyczkodawcy. Do zwyczajowych, ale nie koniecznych postanowień takich umów należy ponadto umieszczenie odpowiedniego oprocentowania kwoty pożyczki. Natomiast do obowiązków dłużnika wynikających z dyspozycji art. 720 k.c., ustawa nie zalicza konieczności uiszczenia opłat dodatkowych. Obowiązek taki może być oczywiście wprowadzony do treści umowy, co wynika z zasady swobody umów.

Konstrukcja spornej umowy pożyczki pozwala na przyjęcie, że dla skuteczności dochodzenia zwrotu pożyczonej kwoty, jak również dla wymagalności roszczenia, nie jest konieczne wypowiedzenie przedmiotowej umowy pożyczki. Termin spłaty zobowiązania był bowiem określony w samej umowie. Strona powodowa mogła więc nie tylko żądać zwrotu całości niespłaconej kwoty pożyczki, ale również odsetek za nieterminową spłatę w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Na dzień zawarcia umowy odsetki maksymalne, przy uwzględnieniu treści art. 481 k.c., wyniosły 20,50% w skali roku (taka stawka obowiązywała od 08 września 2022r.) i odsetki w takiej wysokości zostały wyszczególnione w formularzu informacyjnym do umowy, co czyni chybionym zarzut pozwanej dotyczący przekroczenia maksymalnej stawki odsetek.

Odnosząc się do zarzutu braku legitymacji czynnej po stronie powodowej należy wskazać, że zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia.

W świetle art. 509 k.c. przelew wierzytelności jest umową, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej, a przenoszona wierzytelność powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Wymagane jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego którego elementem jest zbywana wierzytelność, oznaczenie stron tego stosunku i przedmiotu świadczenia ( por. wyrok SA w Katowicach z dnia 26 lutego 2018 r. I ACa 851/17)

W ocenie Sądu powód wykazał, iż nabył wierzytelność przysługującą pożyczkodawcy od pozwanej. Przedłożył umowę cesji wierzytelności z dnia 11 września 2015r. Umowa przewidywała regularne nabywanie przez T. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. wierzytelności od T. Sp. z o o.o. na warunkach określonych w umowie (§ 4 ust. 3 umowy cesji). Powód wykazał ponadto, że osoby, które złożyły podpisy pod umową posiadały upoważnienie do dokonania tej czynności. Ponadto powód przedłożył dokument: zestawienie przelanych wierzytelności, z którego wynika, że przedmiotem cesji była wierzytelność związana z umową nr (...). Przypomnieć należy, że zgodnie z brzmieniem art. 511 k.c. jeśli wierzytelność była pismem stwierdzona to umowa przelewu wierzytelności również powinna być stwierdzona pismem,. Nie musi być zatem zawarta w żadnej szczególnej formie.. Z powyższych względów Sąd doszedł do przekonania, że pozwany w sposób skuteczny nie zakwestionował ważności tych umów, a w konsekwencji legitymacji czynnej po stronie powodowej.

Podkreślić również należy, iż umowa cesji nie uzależniała przejścia wierzytelności do zapłaty ceny. Z § 4 ust. 4 wynika, że przejście na rzecz Fundusz praw z Wierzytelności następować będzie każdorazowo w dniu ich przelewu.

Odnosząc się do kwestii legitymacji biernej pozwanej należy wskazać, że aktualne orzecznictwo sądów powszechnych, które Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela, dopuszcza możliwość czynienia ustaleń faktycznych na podstawie wydruków komputerowych, które stanowią inny środek dowodowy ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 lutego 2019 r., sygn. akt I ACa 767/18, Lex nr 2669737). Niepodpisane wydruki komputerowe pozostają dokumentem na gruncie definicji dokumentu w rozumieniu art. 773 k.c. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 maja 2017 r., sygn. akt V ACa 484/16, Lex nr 2379201). Tym samym, choć wydruki komputerowe nie spełniają warunków dokumentu określonego w art. 224 k.p.c. i art. 225 k.p.c., to mogą stanowić dowód w sprawie. O materialnej mocy dowodowej dokumentu m.in. w formie wydruku rozstrzyga sąd - według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Podobnie, jak w wypadku innych dowodów, sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 720 § 2 k.c., umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Łącząca strony umowa nie przekraczała tej kwoty. Ponadto, do zachowania formy dokumentowej nie jest konieczny podpis. Wystarczające jest złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie (art. 772 k.c.). Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego za pośrednictwem platformy internetowej pożyczkodawcy. Oczywistym jest, że taki sposób zawierania umowy wyklucza istnienie na dokumencie umowy pożyczki własnoręcznego podpisu pożyczkobiorcy.

W treści umowy podane zostały dane osobowe pozwanej: w tym nr serii dowodu osobistego oraz nr PESEL. Dane te są zgodne z przedłożonym przez powoda wydrukiem wniosku o udzielnie pożyczki. Dokument ten zawiera takie dane jak wysokość dochodu pozwanej, miejsce wykonywania przez nią pracy zarobkowej, ilość osób na utrzymaniu, a także dane kontaktowe: w tym adres, adres mailowy oraz nr telefonu. Pozwana nie zakwestionowała, by dane wskazane w umowie oraz wniosku z 30 września 2022r. były niezgodne z prawdą. Nie wykazała również, by powód uzyskał te dane bez jej wiedzy lub w wyniku przestępstwa. Trudno też racjonalnie wytłumaczyć, w jaki sposób pożyczkodawca wszedł w posiadania takich danych jak adres, seria i nr dowodu osobistego, nr telefonu, adres mailowy, miejsce pracy oraz wysokość zarobków, jeśli pozwana sama by ich nie udostępniła. Zasady logiki i doświadczenia życiowego pozwalają stwierdzić, że pozwana przekazała te dane pożyczkodawcy, w wyniku procesu rejestracyjnego na platformie internetowej pożyczkodawcy, natomiast w przypadku gdyby pozwana faktycznie tego nie zrobiła niewątpliwie podjęłaby działania w celu wyjaśnienia, w jaki sposób pożyczkodawca wszedł w ich posiadanie oraz w celu zabezpieczenia swoich interesów złożyłaby zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa na jej szkodę, poprzez wykorzystanie danych osobowych. Pozwana jednak tego nie zrobiła, co pośrednio dodatkowo potwierdza fakt dobrowolnego przekazania tych danych pożyczkodawcy.

Dodatkowo powód przedłożył potwierdzenie przelewu środków na numer rachunku wskazany załączniku nr 5 do umowy (dyspozycji wypłaty). Nie budzi wątpliwości, ze istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. W związku z powyższym obowiązek zwrotu powstaje tylko wówczas gdy przedmiot pożyczki zostanie wydany pożyczkobiorcy. Podkreślić należy, że dowód wydania przedmiotu pożyczki obciąża niewątpliwie pożyczkodawcę. Może on posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi. Wśród nich, jako najbardziej skuteczne należy wymienić dowody na piśmie, np. pokwitowanie, rewers, recepis, skrypt dłużny, oblig itp. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2002 r., I CKN 1086/99, LexPolonica nr 2253346). Strona powodowa złożyła na tę okoliczność dowód przelewu na kwotę 1 000,00 zł, dokonany w dniu 30 września 2022 r. co spowodowało, przeniesienie ciężaru dowodu na pozwanej w zakresie wykazania, że nie otrzymała kwoty wskazanej w potwierdzeniu wypłaty. Pozwana mogła z łatwością to zrobić przekładając historię transakcji bankowych z rachunku, albo wnosząc o zobowiązanie banku do przesłania takich dokumentów i ewentualnie wskazania, że nie jest ona posiadaczem rachunku na ktry dokonano wpłaty. Niemniej pozwana nie przedłożył żadnych dowodów wskazujących na to, że nie otrzymała wskazanej w umowie kwoty. Nie zaprzeczyła stanowczo również, aby numer rachunku wskazany w dyspozycji wypłaty oraz w potwierdzeniu przelewu środków należał do niej.

W tym kontekście należy także wskazać, że transakcja płatnicza została przeprowadzona za pośrednictwem (...) S.A. z siedzibą w S., która została wpisana do krajowego rejestru instytucji płatniczych prowadzonych przez Komisję Nadzoru Finansowego. Tym samym czynności przelewu środków za pośrednictwem tej platformy można nadać charakter czynności bankowej, a w związku z tym odwołać się do treści art. 7 ustawy Prawo bankowe i na tej podstawie nadać moc dowodową takim wydrukom.

Przywołane okoliczności pozwalają stwierdzić, że w dniu 12 lipca 2019 r. doszło do skutecznego zawarcia umowy pozwanej z poprzednikiem prawnym powoda, na mocy której w dniu 30 września 2022r. udostępniono jej przedmiot umowy – 1 000,00zł

Przechodząc do oceny dalszych zarzutów pozwanego należy wskazać, że łącząca strony umowa pożyczki stanowiła umowę o kredyt konsumencki w rozumieniu przepisów art. 3 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zawierając umowę pozwany miał zatem status konsumenta, w rozumieniu art. 221 k.c., a poprzednik prawny powoda udzielił pożyczki w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, miał zatem status przedsiębiorcy (art. 431 k.c.). Umowa miała charakter odpłatny. W takim przypadku, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji.

Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych (art. 359 § 21 k.c.), których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek odzwierciedla aktualny układ stosunków gospodarczych oraz „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakimi zwykle w obrocie z konsumentami są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą.

Strony mogą kształtować umowę zgodnie z zasadą swobody umów określoną w przepisie art. 3531 k.c., zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z kolei zgodnie z art. 3851 § 1 i 2 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W przypadku, gdy postanowienie umowy nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4).

W treści art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim określono sposób wyliczenia maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Jak się słusznie przyjmuje w orzecznictwie okoliczność, iż pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości określonej w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie wyłącza oceny, czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. ( zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2021 r., sygn. akt III CZP 42/20).

Umowa pożyczki nr (...) z dnia 4 października 2022r. została zawarta na okres 6 miesięcy. Odsetki kapitałowe wynikające z tej pożyczki wyniosły 68,40 zł zatem kwota ta nie zaspokajała pożyczkodawcy w zakresie ryzyka, jakie ponosił przy udostępnianiu kapitału w wysokości 1 000,00zł pozwanej. Podstawowym źródłem jego dochodu z tytułu zawarcia umowy była zatem prowizja w wysokości 136,44 zł. W ocenie Sądu prowizja stanowiąca ok. 13,6 % wysokość całkowitej kwoty pożyczki nie jest wygórowana. Całkowity koszt pożyczki obejmował ponadto opłatę za udzielenie pożyczki w wysokości 250,00 zł. P. koszty pożyczki wyniosły łącznie 386,44zł Ich wysokość nie przekracza kwoty określonej w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim. Poza prowizją i opłatą za udzielenie pożyczki, umowa nie zawiera dodatkowych opłat, zatem pozwana składając wniosek, mogła zapoznać się z warunkami umowy i oszacować czy koszt pożyczki odpowiada jej możliwościom co do spłaty. W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy zachodziła ekwiwalentność oraz proporcjonalność pomiędzy ponoszonym przez pożyczkobiorcę kosztem, a celem dla którego konsument poniósł ten koszt. Stąd też zarzut pozwanej dotyczący abuzywności zapisów umowy w części dotyczącej pozaodsetkowych kosztów kredytu, uznać należy za niezasadny.

Niezasadny był ponadto zarzut pozwanej dotyczący niezweryfikowania zdolności kredytowej pozwanej. Przede wszystkim należy podkreślić, że art. 9a ust. 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, uzależniający ważności umowy cesji od zbadania zdolności kredytowej konsumenta, obowiązuje od dnia 18 maja 2023 r. a zatem nie może mieć zastosowania do oceny ważności czynności dokonanych przed jego wejście w życie. Ponadto, z treści formularza informacyjnego wynika, że poprzednik prawny powoda dokonał sprawdzenia informacji dotyczących pozwanej w bazach danych: I. – Biuro (...) z siedzibą w W., Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. we W., (...) S.A. w W., Biura (...) S.A. w W., Krajowego Biura (...) S.A. w K.. Ustalił, gdzie pozwana pracuje i ile zarabia. Brak jest zatem podstaw by twierdzenia pozwanej w tym przedmiocie uznać za zasadne.

Powód domagał się zapłaty kwoty 465,55zł z tytułu niespłaconego kapitału, 23,79zł odsetek umownych, 80,79zł z tytułu opłaty operacyjnej, 148,02zł z tytułu opłaty za udzielenie pożyczki. Kwoty te zostały wyszczególnione w treści pisma z 16 marca 2023r. Ponadto powód domagał się odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres do wytoczenia powództwa w (...). Strona pozwana pomimo zakwestionowania roszczenia nie wykazała, by pozwana dokonała wpłat w innej wysokości niż deklarowała to strona powoda. Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie pierwszym wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 815,44zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 września 2023r.do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. uwzględniając to, że powód wygrał postępowanie całości. Na koszty postępowania powoda złożyły się opłata od pozwu w wysokości 100,00zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 270 zł obliczone zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych

.

SSR Anna Samosiuk

Sygn. akt II Ca 824/24

POSTANOWIENIE

Dnia 15 października 2024

S ąd Okręgowy w B. II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Wojciech Rybarczyk (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2024 w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą we W.

przeciwko P. M. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 3 czerwca 2024 wydanego w sprawie XIV C 2179/23 upr

postanawia:

odrzuci ć apelację

SSO Wojciech Rybarczyk

II Ca 824/29

UZASADNIENI

Pozwana P. M. (1) wniosła w dniu 10.07.2024 osobistą apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 3.06.2024 wydanego w sprawie XIV C 2170/23 upr. Do apelacji załączyła wypowiedzenie pełnomocnictwa udzielonego wcześniej adwokatowi M. B.. Apelacja wniesiona została z brakami formalnymi – nie była podpisana i nie załączono odpisu apelacji.

Zarządzeniem z dnia 16.08.2024 r doręczonym pozwanej w dniu 3.09.2024 wezwano pozwaną do usunięcia w terminie 7 di od dnia doręczenia wezwania braków formalnych apelacji poprzez jej podpisanie lub nadesłanie podpisanego egzemplarza oraz nadesłanie jednego odpisu apelacji – pod rygorem odrzucenia apelacji. W zakreślonym terminie pozwana nie usunęła w/w braków formalnych apelacji.

Zgodnie z przepisem art. 373 § 1 kpc Sąd drugiej instancji odrzuca apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie. W przedmiotowej sprawie pozwana nie usunęła pomimo wezwania braków formalnych apelacji, w związku z tym spełniona wystąpiły wskazane w w/w przepisie przesłanki odrzucenia apelacji.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 373 § 1 kpc orzeczono jak w sentencji.

SSO Wojciech Rybarczyk