Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XIV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Anna Samosiuk

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2020 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 8.878,46 zł (osiem tysięcy osiemset siedemdziesiąt osiem złotych czterdzieści sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 7.378,46 zł od dnia 16 maja 2013 r. do dnia zapłaty,

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda 4070 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  Nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy 1277,45 zł (tysiąc dwieście siedemdziesiąt siedem złotych czterdzieści pięć groszy) tytułem pozostałych kosztów sądowych,

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy 4045 zł (cztery tysiące czterdzieści pięć złotych) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

XIV C 2551/19

UZASADNIENIE

Powód Z. P. wniósł pozew przeciwko Towarzystwu (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10.205,04 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 maja 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód domagał się zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od dnia 3 sierpnia 2012 r. do dnia 2 sierpnia 2013 r. łączyła go z pozwanym umowa ubezpieczenia auto casco samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...). Wskazał nadto, że w dniu 15 kwietnia 2013 r. spowodował kolizję w której ubezpieczony pojazd został uszkodzony. Szkoda została zgłoszona pozwanemu jednak odszkodowanie nie zostało wypłacone albowiem zakład ubezpieczeń uznał, że szkoda powstała w innych niż deklarowane okolicznościach. W ocenie pozwanego koszt naprawy wynosi 10.205,04 zł i ta kwota winna zostać przez pozwanego zapłacona wraz z odsetkami.

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany stwierdził, że okoliczności zdarzenia wskazują na to, że zderzenie nie było możliwe lub też, że do zdarzenia nie mogło dojść przypadkowo. Zakwestionował również podany przez powoda koszt naprawy pojazdu wskazując, że powód nie przedstawił żadnych rachunków za naprawę a sposób ustalenia odszkodowania ustalony został w § 9 ust. 7 OWU.

W piśmie z dnia 11 sierpnia 2017 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1500 zł z tytułu kosztów związanych z prywatną ekspertyzą sporządzona przez P. K..

S ąd ustalił, co następuje:

Powód był właścicielem samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...) objętego w okresie od dnia 3 sierpnia 2012 r. do dnia 2 sierpnia 2013 r. umową ubezpieczenia auto casco zawartą z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń.

W § 9 ust. 8 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco zapisano, że ustalenie rozmiaru szkody częściowej następuje po przedłożeniu oryginałów rachunków lub faktur VAT dokumentujących naprawę pojazdu, pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które A. ponosi odpowiedzialność, według uprzednio uzgodnionych z A. kosztów i sposobu naprawy pojazdu przez zakład dokonujący tej naprawy, w oparciu o:

6.  normy czasowe producenta pojazdu ujęte w systemie A., E.,

7.  Średnią stawkę za 1 roboczogodzinę ustaloną dla warsztatu naprawczego, w którym dokonywana jest naprawa,

8.  Ceny części i materiałów producenta pojazdu ujęte w systemie A., E., nie więcej niż średnie ceny zalecane przez producenta pojazdu lub oficjalnego importera przez ich sieć serwisową.

Zgodnie z § 9 ust. 9 OWU, w przypadku wyceny, odszkodowanie ustala się z uwzględnieniem podatku VAT w oparciu o:

1.  Ceny materiałów i nieoryginalnych części zamiennych o porównywalnej jakości tj. części zamiennych, których producent zaświadcza, że są tej samej jakości co części stosowane do montażu pojazdu danej marki przez jego producenta,

2.  (...) kosztorysowania A., E. dla wymiaru robocizny,

3.  Z zastosowaniem stawki za jedną roboczogodzinę ustaloną w parciu o średnie ceny usług stosowanych poza (...), obowiązujących na terenie miejsca naprawy pojazdu.

O. ści bezsporne

Dnia 15 kwietnia 2013 r. należący do powoda pojazd uczestniczył w kolizji drogowej z pojazdem marki L. (...) nr rej. (...) i został uszkodzony.

Dowody: zeznania świadka T. W. k. 134 – 135, zeznania powoda k. 135 – 136.

Powód zgłosił szkodę pozwanemu dnia 16 kwietnia 2013 r. Pozwany jednak odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że szkoda powstała w innych niż deklarowane okolicznościach.

O. ści bezsporne

Ślady i uszkodzenia występujące w samochodach O. (...) (przód) oraz L. (...) (lewy bok) odpowiadają sobie nawzajem.

D. ód: pisemna opinia bieg łego sądowego W. G. z dnia 27 lutego 2019 r. k. 291 – 334, opinia uzupełniająca biegłego sądowego W. G. z dnia 22 lipca 2019 r. k. 354 – 365.

Koszt naprawy pojazdu powoda, z zastosowaniem do naprawy części zamiennych alternatywnych wynosił 7.378,46 zł.

Opinia bieg łego sądowego P. A. z dnia 10 czerwca 2017 r. k. 150 – 168.

Powód zlecił P. K. - rzeczoznawcy z zakresu (...) i Ruchu Drogowego wydanie opinii na okoliczność, czy uszkodzenia pojazdu powoda powstały w okolicznościach deklarowanych przez uczestników zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2013 r. Koszt opracowania ekspertyzy wynosił 1500 zł.

D. ód: opinia z dnia 1 sierpnia 2015 r. k. 191 – 203, faktury VAT k. 189 – 190.

S ąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie twierdzeń stron, w takim zakresie, w jakim okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były pomiędzy stronami sporne, zeznań świadka T. W., zeznań powoda oraz pisemnych opinii biegłych: P. A. oraz W. G..

Dokonując oceny, czy do uszkodzenia pojazdu powoda mogło dojść w okolicznościach deklarowanych przez uczestników zdarzenia Sąd kierował się opinią biegłego W. G..

Sąd nie uwzględnił opinii biegłego P. A. albowiem biegły ten stwierdzając, że w bloku analizy statycznej nie następuje pokrycie stref wysokości uszkodzeń pojazdów nie wziął pod uwagę dynamiki ruchu pojazdów która skutkuje tym, że taktyczne wysokościowe usytuowanie elementów pojazdu uzależnione jest od toru jego ruchu i poprzecznego oraz wzdłużnego chwilowego ukształtowania nawierzchni, po której odbywa się ruch. Jak wyjaśnił biegły W. G., ruch pojazdu po łuku skutkuje dociążeniem zewnętrznej jego części tj. jej obniżeniem względem usytuowania statycznego za sprawą siły odśrodkowej. Jeżeli ruch pojazdu po łuku odbywa się na nawierzchni pochylonej do wnętrza łuku, to występuje większe obniżenie jego zewnętrznej części względem usytuowania statycznego aniżeli ma to miejsce dla ruchu po nawierzchni płaskiej. Biegły W. G. wyjaśnił, że w analizowanym zdarzeniu ruch samochodu L. odbywał się po łuku jezdni, na który występowało pochylenie poprzeczne jej nawierzchni ku wnętrzu łuku a ruch samochodu O. odbywał się przez wznios nawierzchni znajdujący się na wysokości bliższej krawędzi jezdni Z. i P., a także występował spadek poziomu nawierzchni za tą krawędzią jezdni. Tych wszystkich okoliczności, nie kwestionowanych przez strony, nie wziął pod uwagę biegły P. A., co spowodowało, że opinia ta nie mogła zostać uznana za wystarczająco rzetelną, aby stać się podstawą rozstrzygnięcia. Z kolei uwzględnienie tych okoliczności, przy użyciu programu PC C., pozwoliło odtworzyć przebieg zdarzenia. Z analizy wyników symulacji ruchu pojazdów i ich kolizji wynika, iż ślady kontaktu i deformacje na lewych drzwiach tylnych i lewym tylnym błotniku samochodu L. (...) odpowiadają ich powstaniu w wyniku uderzenia przednią prawą częścią przodu samochodu O. (...). (szczegółowy opis przebiegu zdarzenia wraz z wyjaśnieniem zawiera opinia biegłego W. G. k. 312 – 317).

Odnosząc się do kwestii prędkości z jaką poruszał się pojazd marki O. (...) wskazać należy, iż brak było dowodów pozwalających ustalić jednoznacznie z jaką prędkością poruszał się ten pojazd w chwili zderzenia. Deklarowana przez powoda prędkość ma charakter jedynie orientacyjny i, co należy podkreślić, przed podjęciem manewru hamowania. Mając na względzie to, że zdarzenie miało charakter nagły należy przyjąć, że osoba kierująca pojazdem nie jest w stanie dokładnie pamiętać prędkości z jaką pojazd poruszał się w momencie kolizji.

Podkreślić również należy, iż to że na zgromadzonej dokumentacji fotograficznej nie utrwalono śladów hamowania nie może przesądzać o tym, że nie miało ono miejsca. Przede wszystkim wskazać należy, iż oględziny miejsca zdarzenia przeprowadzono 9 dni po kolizji. Oczywistym jest zatem, że w międzyczasie ślady te mogły ulec zatarciu.

W ocenie Sądu strona pozwana nie podniosła żadnych zarzutów w stosunku do opinii biegłego W. G., które mogły by wzbudzać wątpliwości co do rzetelności tej opinii. W ocenie Sądu brak było również podstaw do przyjęcia, że kolizja miała charakter kontrolowany.

Podstawę materialno – prawną żądania powoda stanowi art. 805 k.c., w świetle którego przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń przy ubezpieczeniu majątkowym polega zaś, stosownie do § 2 cytowanego artykułu, w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Trzeba przy tym podkreślić, iż strony zawarły dobrowolną umowę ubezpieczenia autocasco, dlatego ustalenie wysokości odszkodowania nie mogło nastąpić z pominięciem jej postanowień, a w szczególności postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco, które były integralną częścią umowy.

Wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego P. A., która w tym zakresie nie budziła wątpliwości. Pomiędzy stronami nie było sporu co do tego, że powód nie przedstawił żadnych rachunków ani faktur za naprawę pojazdu. W tych okolicznościach zastosowanie znalazły zapisy § 9 ust. 9 OWU, zgodnie z którym w przypadku wyceny, odszkodowanie ustala się z uwzględnieniem podatku VAT w oparciu o:

1.  Ceny materiałów i nieoryginalnych części zamiennych o porównywalnej jakości tj. części zamiennych, których producent zaświadcza, że sa tej samej jakości co części stosowane do montażu pojazdu danej marki przez jego producenta,

2.  (...) kosztorysowania A., E. dla wymiaru robocizny,

3.  Z zastosowaniem stawki za jedną roboczogodzinę ustaloną w parciu o średnie ceny usług stosowanych poza (...), obowiązujących na terenie miejsca naprawy pojazdu.

Zgodnie z tymi założeniami, koszt naprawy pojazdu powoda wynosił 7.278,46 zł (vide: opinia biegłego P. A. k. 168). W ocenie Sądu, na gruncie niniejszej sprawy, brak było podstaw do wyceny wysokości odszkodowania według cen części oryginalnych albowiem łącząca strony umowa przewidywała taką wycenę jedynie w przypadku przedłożenia rachunków za naprawę. Wprowadzenie w ogólnych warunkach ubezpieczenia takiego zapisu jest dopuszczalne i wiąże strony umowy.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał powództwo za dopuszczalne w części w jakiej powód domagał się zapłaty odszkodowania w związku z uszkodzeniem pojazdu do kwoty 7.378,46 zł.

Sąd uwzględnił powództwo również w części dotyczącej kwoty 1500 zł tj. poniesionych kosztów opinii prywatnej. Podstawa prawna do żądania tej kwoty znajduje się w art. 471 k.c. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nie wypłacając należnego odszkodowania strona pozwana nie wykonała swojego zobowiązania, co skutkowało koniecznością wytoczenia powództwa oraz wykazania zasady odpowiedzialności pozwanego, co wobec treści opinii biegłego P. A. skutkowało koniecznością zlecenia sporządzenia opinii prywatnej celem wykazania podstaw do powołania kolejnego biegłego przez Sąd. Wydatek ten stanowił szkodę powoda której nie poniósł by on, gdyby pozwany wykonał swoje zobowiązanie zgodnie z jego treścią.

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki za opóźnienie na podstawie przepisów art. 359 § 1 i 2 k.c. i art. 481 § 1 k.c. Powód domagał się odsetek za opóźnienie jedynie od roszczenia zgłoszonego w pozwie.

W pozostałym zakresie powództwo jako niezasadne Sąd oddalił.

O kosztach procesu orzeczono mając na uwadze przepis art. 100 k.p.c., przewidujący zasadę kompensaty kosztów procesu. Powód wygrał sprawę w 76%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły (...) i objęły opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 4800 zł (zgodnie z § 2 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – w brzmieniu obowiązującym w chwili wytoczenia powództwa), opłatę sądową od pozwu w kwocie 511 zł, opłatę od rozszerzonego powództwa 75 zł, zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w łącznej kwocie 1600 zł. Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 5.217 zł i objęły opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 4800 zł (zgodnie z § 2 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – w brzmieniu obowiązującym w chwili wytoczenia powództwa) oraz zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 400 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 12.220 zł. Z tego 76 % dało kwotę 9.287 zł jaka winien ponieść pozwany, Skoro poniósł dotychczas 5217 zł, winien zwrócić powodowi jeszcze 4070 zł.

Łącznie koszty opinii wyniosły 7.322,72 zł. Wpłacone zaliczki łącznie dały kwotę 2000 zł. Pozostała zatem do uregulowania na rzecz Skarbu Państwa kwota 5.322,72 zł, Z tego 24 % obciążające powoda dało kwotę 1277,45 zł a 76 % obciążające pozwanego dało kwotę 4.045 zł.

SSR Anna Samosiuk